Alþýðublaðið - 05.07.1950, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
MLðvikudagur 5. júlí 1950.
Gin a
Vöðvan
Ó. Sigurs:
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR.
Heilir íslendingar!
Fyrri liluta landskeppninnar
Danmörk—ísland er lokið með
glæsilegum sigri okkar íslend-
inga, bravó, bravó! Það liggur
vel á mér í dag, þótt ekki sé
raunar laust við að ég kvíði
fyrir kvöldinu, sem er þó auð-
vitað ástæðulaust. Við stöndum
okkur aftur í kvöld, — það væri
líka skárra! Danir eru engin
stórþjóð, þegar allt kemur til
alls.
Gunnar Huseby er minn mað
ur! Þegar hann er annars veg-
ar kemur það út á eitt, bótt
Danirnir ganga berserksgang og
ryðji öllum sínum metum“.
,,Herðið þið á skúrinni, ég skal
herða á framsóknarmerinni!“
sagði Bjarni Ben forðum, og
eins má Huseby segja. Hefði
Daninn slysað kringlunni 50
metra; mundi Huseby óðar hafa
skutlað henni 55. En til þess
kom ekki. Þegar allt kemur til
alls, er danskur berserksgangur
ekki svo hættulegur.
Danir unnu að vísu eina í-
þrótt með yfirburðum, sleggju-
kastið. Ef það er þá rétt að
kalla svo barnalegan leik íþrótt
Sveifla kúlu á spotta, svona
rétt eins og þegar krakkar
sveifla steinvölu á snæri og lata
hana síðan flakka eitthvað út
í buskann. Mér finnst oss ekki
láandi, þótt vér höfum aldrei
Iagt sérstaka rækt við slíkan
barnaskap; vér erum þó fullvita
menn, — herra rhinn trúr! En
Danir vissu líka af því, að þeirn
var sigurinn vís í þeirri keppni!
Létu setja upþ íammgert ör-
yggisnet fyrír aftan sig, svona til
vonar og vara, ef sleggjan tæki
upp á því að endasendast einn
hring umhverfis jörðina. 'Það
gefur svo sem aug'a leið, að það
væri ekki sérlega notalegt að
fá hana í hnakkann, þegar hún
kærni til baka úr slíkri reisu!
Bravó, bravó! f þetta skipti
reyndi nú samt ekkert á örygg-
isnetið. Einhverntíma heyrði ég
sögu um strák, sem ekki kvaðst
vilja kasta einhverri kylfu, sem
hann var með, fyrr en tunglið
væri farið fram hjá! En, sem
sagt, — Danirnir unnu sleggju-
kastið--------það var leiðin-
iegra með hundrað metra sprett
hlaupið, því að þar höfðu þeir
líka sigur, en þá keppni áttum
við að sigra. Ég hef ekki enn
þá haft tíma til þess að nthuga
af hvaða orsökum við töpuðum
þar, en eitthvað hlýtur að hafa
—----------------------4—
klikkað. Eg skal láta ykki.i,- vita
nánar um þetta strax þegar ég
kemst til þess. Nú, þetta rnunaði
svo sem engu. Brot úr sekúndu,
hvað er það! Satt að segja finnst
mér bara hégómi að vera að
hafa orð á því!
Stangarstökkið er bæði fög-
ur og karlmanhleg íþrótt, enda
unnum við hana með glans;
bravó, bravó! Torfi sveif yfir
það, sem Danirnir þurftu ekki
að láta sig dreyma um. „Vér
erum sjálfir vorum himni
næst“, segir skáldið í kvæðinu,
og enda þótt hann eigi þar
sennilega við það, að íslending-
ar eigi að'fljúga með íslenzkum
flugvélum og flugmönnum, -—•
samanber „Fljúgið með Föxun-
um!“ þá átti þetta líka fyllilega
við Torfa í stangarstökkinu. Ef
englarnir hefðu ekki vængi,
myndu þeir áreiðanlega svífa á
stöng eins og Torfi!
Grindahlaupið unnu Danir.
Það er nauðaómerkileg íþrótt!
í rauninni bara að hlaupa yfir
girðingar. Þegar maður • sér
slíkt hlaup, dettur manni helzt
í hug huglaus strákahópur, sem
nefur hnuplað ávöxtum úr
garði, séð keriinguna koma og
lagt á flótta! íslenzkir strákar
myndu áreiðanlega snúast til
varnar, og láta hendur skipta!
Danir unnu sem sagt grinda-
hlaupið, bravó, bravó! ■— fvrir
Dönum! (Þsir mörðu líka uf
sigurinn í 1500 metra hlaup-
inu).
Þrístökkið er geysilega erfið
íþrótt og vandasöm. Stokkið á
"ót af fæti og síðast á fótar-
:íæti. Við sigruðum það með
glans!- Fengum tvöfalda'n sigur
og hefðum sennilega fengið þre
faldan, ef við heíðum mátt
nenda þrjá menn í keppnina.
Danir hafa ekki lesið Laxness
og því fipaðist þeim all.taf á fót-
arfætinum. Húrra fyrir Laxness
— þetta gat hann!
Meira á'morgun, — þegar vér
höfum unnið lokasigurinn!
Bravó, bravó, bravó!
Með íþróttakveðjum!
Vöðvaii Ó. Sigurs-
í rishæð til sölu fyrir að-
eins kr. 57 þús. Útborgun
kr. 40 þús. Laus til íbúS-
ar strax.
SALA & SAMNINGAR,
Aðalstræti 18
Sími 6916.
Lesíð Alþýðublaðlð
Wti
hringurinn með stóra demant-
inum. Svo tók hún hann og
lagði hann niður hjá öðrum
skartgripum, hjá hönskum,
sjölum og kniplingum.
„Hefurðu misst vitið,
Lotta?“ sagði ég. „Hver fjár-
inn hefur skyndilega hiaupið í
þig?“
Hún svaraði ekki, en hélt á-
fram að róta í föggum sínum.
„Þú mátt ekki gefast upp,
þó að þú sért dálítið taugabil-
uð sem stendur. Þú mátt það
ekki, Lotta. Hugsaðu um föður
þinn. Hugsaðu um framtíð
þína. Baróninn mun láta und-
an og leyfa þér að ferðast burt
í nokkra daga. Þetta fellur allt
aftur í ljúfa löð, góða.“
Hún sleppti því, sem hún
hélt á, og horfði á mig, „Já,
en ég vil ekki halda áfram þess-
um leik, Eula. Ég get alls ekki
meira,“ sagði hún.
Hún setti allar gjafirnar í
töskuna, henti þeim í eina
hrúgu. „Ég hef viðbjóð á
þessu,“ sagði hún.
Ég gat engu svarað. Lotta
hafðj á réttu að standa. Þetta
var allt svo auðvirðilegt og ó-
geðslegt.
Herra Kleh varð hvorki
eins hissa né reiður og ég hafði
búizt við. Og þegar ég fór að
hugsa um þetta skildist mér,
að hann hefði einmitt veitt
Lottu mikla athygli síðustu
vikurnar, og jafn vel þó að
hann hefði ekki fengið neinn
ákveðinn grun, þá hafði hann
þó veitt því athygli, að Lotta
var með dökka skugga fyrir
neðan augun og að hún var á-
kaflega taugaveilduð. Já, nú
skildist mér, að ástæðan fyrir
því, að hann reyndi svo mjög
að fresta brúðkaupinu, hafði
verið sú, að hann vildi að Lotta
fengi lengri umhugsunarfrest.
Að vísu talaði hann af mikilli
alvöru við dóttur sína. Hann
sýndi henni fram á, að hún, í
heimskulegri fljótfærni sinni,
hefði tekið örlagaríka ákvörð-
un, sem hún síðar gæti ekki
staðið við, og þetta mundi valda
henni og öðrum sorg og vand-
ræðum. „En samt sem áður
hefðir þú valdið enn meiri ó-
hamingju, hefðir þú ekki kom-
izt á þessa skoðun fyrr en eftir
brúðkaupið," sagði hann.
Og hann kom svo varfærnis-
lega fram við Lottu, að það var
eins og hann vildi 'reyna að
bæta henni það upp, sem hún
nú missti við það að hætta við
að giftast baróninum. Hann
stakk upp á því við hana að
ferðast burt. Hann gerði líkast
til ráð fyrri því, að ónærgætið
fólk mundi ekki láta hana í
friði fyrir spurningum, og það
væri því heppilegast, að hún
færi burt úr borginni um skeið.
Og það var sjálísagður hlutur.
að hún færi til Irene, enda var
Irene ákaflega einmana, þegar
Alexander var á vígstöðvun-
um. Hún mundi því áreiðan-
lega fagna því, ef Lotta kæmi
til hennar.
„Kannski þetta hafi verið
bezta lausnin,“ sagði ég eitt
kvöldið, eftir að við Lotta höfð-
um setið tímum saman og tal-
að um vandræði okkar. Það var
engum efa undirorpið, að einn-
ig í Munchen væru læknar,
sem töldu, að jafnvel smávegis
lungnaþensla gerði það sjálf-
sagt að fóstri væri eytt, og að
þessir læknar myndu einnig
þekkja sérfræðinga í kvensjúk-
dómum, sem myndu verða til-
leiðanlegir til að framkvæma
aðgerðina. Það var líka mikiu
minni hættu bundið fyrir hana
að láta gera þetta í Miinchen.
Þar þekkti enginn hana, og
hún þekkti þar engan. Irene
þekkti áreiðanlega marga
iækna, og hún mundi geta
hjálpað henni.
„Og ef þetta tekst ekki með
einhverjum ráðum, þá verður
þú að Icoma hingað til Vínar-
borgar og vera hér í nokkra
daga.“
„Það mun takast,“ sagði
Lotta. „Þú skalt engar áhyggj-
ur hafa af því. Irene hefur sagt
mér um eina vinkonu sma . . “
Okkur kom sarnan um að
Lotta skyldi ekki skrifa mér
um þetta; okkur fannst, að það
væri allt of hættulegt. Hina
vegar átti hún, þegar öliu væri
lokið, að binda orðin „allt i
lagi“ inn í einhverja setningu
í bréfinu, en þannig, að ég
skildi hvað hún ætti við.
„Þú verður að fyrirgefa mér
alla þá sorg, sem ég hef váldið
þér,“ sagði Lotta, þegar hún
hafði fengið sér sæti í brautar-
lestinni, en herra Kleh stóð á
gangbrautinni og hrópaði á
mig, að ég yrði að stíga af.
Ég kyssti litlu stúikuna
mína; andlit hennar var fölt,
tekið og áhyggjufullt, og það
var sorg í augum hennar. Ég
óskaði henni alls hins bezta og
bað hana að vera rólega og
taka því, sem að höndum bæri.
„Þegar þú kemur aftur heim,
þá er allt hitt liðið eins og ijót-
ur draumur.11
„Ailt í lagi.“
Það stóð í bréfi, sem ég fékk
4. október. Bréfið var aðallega
um tengdamóður Irene, en hún
hafði fengið slag. „En nú er
allt í lagi“ skrifaði Lotta, og
hún hafði undirstrikað þessi
orð. Það gat varla verið, að þau
ættu við frú Wagner, því að af
næsta bréfi frá Irene réðum
við, að gamla konan haf ði misst
Og nú svaf ég sæmilega á
næturna, í fyrsta sinn í heilan
mánuð. Hvað varðaði mig um
ofsafengin ummæii Línu
frænku og' reiðiþrungin bréf frá
hershöfðingjaírúnni í Bozen,
eða háðglósurnar frá Winter-
feldt, og mér stóð hjartanlega
á sama um það, þegar Helmut
heimsótti mig ákaflega hátíð-
legur að því er virtist, til þess
eins að móðga mig í orðum.
„Það var auðvirðilegt af
Lottu, að draga Martin inn í
þetta,“ sagði Helmut. „Það var
líka algerlegur óþarfi hjá
henni. Þegar stúlka vill fá að
giftast föður elskhuga síns, þá
verður hún fyrst að tryggja
það, að elskhuginn vilji það.
En það hefur Martin ekki vilj-
að. Var Martin kanski með
iiótanir?“
Ég svaraði honum ekki; vildi
ekki tala við hann á þessum
grundvelli, en spurði að eins*
hvað hann ætti við með því að
segja, ao Martin hefði verið
blandað í málin. Baróninn
hefði sagt það beinlínis, að
hann tæki ekkert mark á bylt-
ingarsinnuðu.m skoðunum Mar-
tins.
„Já, það er líka satt. Hann
tekur ekkert mark á þeim.
Pabbi er að vísu gamaldags
kjáni, en hann er ekki heimsk-
ur, og að lokum sá hann, hvaða
hlutverk honum hafði verið
ætlað í þessum leik; hann sá
það af eigin rammleik og án
þess að ég hjálpaði honum til
þess; það vil ég taka fram, uæði
mér og honum sjálfum til
varnar.“
Um þessar mundir bar ég
fremur þungan hug til Martins
og þó varð mér alltaf hugsað
til hans, þegar ég hugsaði um
framtíð Lottu. Orð Helmuts
gerðu mig hrædda. Var Martin
á einn eða annan hátt í hættu?
„Hann er þó að minsta kosti
' sonur hans,“ sagði ég.
„Já, pabbi álítur það, og all-
ir, sem sjá Martin, verða að
failast á það, að margt bendir
til þess. Pabba hefur alltaf
langað til að koma fram við
Martin eins og faðir á að gera,
en það tókst aldrei, Hann héfði
áreiðanlega viljað gefa mikið
til þess að svo hefði getað ver-
ið; já, að hann hefði mátt vera
eins og aðrir feður við son
sinn; já, ég er viss um, að hann
hefði viljað borga tvö þúsund
krónur á mánuði til þess. En
ekkert var hægt að fá fram
með peningum. Martin er stolt-
ur. Pabbi varð að vísu hrifinn
af því, en samt'gramdist hon-
urn framkoma hans við sig. Það
hlýtur líka að vera leiðinlegt
fyrir mann eins og pabba, að
’ sonurinn komi fram eins og
1 hann þykist meiri maður en