Alþýðublaðið - 06.07.1950, Side 6

s
ALÞÝÐUBLAÐSÐ
Fimmtudagur 6. júií 1950.
Vöðvan
Ó. Sigurs:
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR.
Heilir íslendingar!
Bravó, bravó! íþróttakeppn-
inni milli Dana og fslendinga er
lokið með glæsilegum sigri vor-
um og samkvæmt áætlun! Húrra
fyrir Gunnari Huseby, mínum
manni, sem ekki lét sig muna
um að vippa kúlunni einn
fjórða á seytjánda meterinn,
svona bara til þess að sýna þeim
dönsku hvernig hann kastaði á
æfingum. Kúluvarp er flestum
íþróttum karlmannlegra; —
svona köstuðu þeir klettunum
hver í hausinn á öðrum á gull-
öldinni, þegar þeir reiddust!
Þar sem Gunnar ^r í liði eru
fallbyssur óþarfar, það mega
Danir vita!
Og hástökkið! Að undan-
teknu stangarstökkinu er það
háfleygasta íþróttin, sem um
getur. Lyfta sjálfum sér frá
jörðinni, úr þessum táradal,
ekki aðeins andlega, heldur og
auðvitað fyrst og fremst Ijltam-
lega! Gera grín að þyngdar-
’ögmálinu og aðdráttaraflinu og
öll.u því! Húrra fyrir Skúla. —
nýtt íslandsmet! Enn sönnuðust
orð skáldsins, enn vorum vér
vorum himni næst! Það vantaði
nú líka bara, að vér færum að
hleypa útlendingum nær vor-
um eigin himni og það þar að
aulci Dönum. fslenzk jörð og ís-
Ienzkur himinn og allt þar á
milli fvrir ísland og fsléndinga!
Sennilega verðum vér þó‘ að
vera liðlegir við Dani með sjó-
inn, — sérstaklega grynning-
arnar, ■— svona til prívatbrug,
fyrst þeir leyfðu Bennó eftir-
tölulaust að misnota Eyrarsund
ið fimm sinnum á dag.
Það er óneitanlega eftirtekt-
arvert og sennilega einkennandi
fyrir þessar tvær grannþjóðir,
oss og Dani, að auk þess sem
vér sláum þeim við í háfleyg-
ustu íþróttunum, þá erum vér
þeim mun betri í þeim íþrótt-
um, sem kalla mætti árásar-
íþróttir. Svo sem kringRikasti,
kúluvarpi og spjótkasti. Hins
vegar eru þeir oss skæðari í
undanhaldsíþróttunum •— hlaup
unuin. Þetta með háfleygu
íþróttirnar liggur sennilega í
því, Kve landslagið í Danmörku
er ólíkt því, sem hérna er, mar-
flatt, sko! Hitt sennilega í ólíku
skapferli. Bravó fyrir Dönum!
Þeir eru öndvegisþjóð á sínu
sviði! Vér íslendingar kunnum
því hins vegar auðsjáanlega
betur að mega reka flóttann,
enda fylgdu hlauparar vorir
þeim svo fast eftir, að ef um
hernaðaraðgerðir hefði verið að
ræða, mundu þeir alltaf hafa
getað að minnsta kosti pikkað í
bakhlútann á dönsku görpun-
um með miðlungslöngu sverði!
Það skal játað, að stundum
voru fslendingar svo ákafir að
reka flóttann, að þeir gættu
sín ekki og hlupu fram úr þeim,
sem þeir voru að veita eftirför.
Þáð spaugar ekki við, þegar
skapið hleypur í öss, bravó,
bravó!
Þessi milliríkjakeppni íór
sem sagt ákaflega skemmtilega
fram; Erlendur Ó setti hátíðina
með bráðsnjallri ræðu og talaði
tungum og danski fararstjórinn
mælti á dönsku. Voru sumir,
sem á hlýddu, smeykir við að
þeir dönsku hyggðu á einhverj-
ar hefndarráðstafanir við Er-
lend og færu að tala íslenzku,
en ekki varð af því. Hafa þeir
sjálfsagt kviðið því, Danirnir,
að vér yrðum ekki of góðir við-
fangs, þótt þeir gerðu engar
gyllinga rtil þess að hleypa okk
ur upp, og var það rétt athug-
að af þeim.
Og saa vil jeg slutte met
varmt tak og lov og pris til
de æd.re danske kampgester, og
tak for frammistaðen! Hils
hjem!’Farvel! Bless!
Með íþróttakveðjum!
Vöðvan Ó. Sigurs.
hefur afgreiðslu á Ræjar-
bílastöðinni, Aðalstræti 16.
Sími 1395.
Hafnarfjörður.
Guðjón Steingrímsson
lögfræðingur.
Málflutningsskrifstofa.
Reykjavíkurvegi 3.
5ími 9082. Viðtalstími 5—7.
Baídursgöfu 30.
Kaupum tuskur
á
Gin a K au s
hann. Þér getið áreiðanlega
skilið, að pabbi hefur ekki
mikla löngun til að hjálpa slík-
um strákling".
„Hvað er það þá eiginlega,
sem hann ætlar að gera hon-
um?“ spurði ég.
„Gera honum? Hann* ætlar
alls ekki að gera honum neitt.
Martin er í ágætri stöðu við
birgðastöðvarnar og margir
öfunda hann af þeirri stöðu.
En .... en í smástöðu í Vínar-
borg, þar sem dálítið eftirlit er
haft með öllu saman, situr
gamall maður, sem á að kom-
ast á eftirlaun eftir tvo mánuði
og hann bíður nú eftir því, að
pabbi útvegi honum einhverja
létta stöðu við verksmiðjurnar.
Hann bíður og bíður, en ekkert
skeður. Hann kemur og spyr, og
loks fær hann að vita, að þrátt
fyrir allar vonir, þá muni það
ekki takast að útvega honum
þessa atvinnu. Og gamli mað-
urinn fer heim til sín, sezt við
skrifborðið sitt og skrifar til
frænda síns, sem er allháttsett-
ur í hernum, og segir honuin
að hann telji það skyldu sína
að segja frá því, að óbreyttur
hermaður, að nafni Martin
.Böttsher, sé í góðri stöðu að
baki víglínunnar. Já, svona ger-
ast málin.
Ég ætla,að biðja yður að skila
því til ungfrú Lottu, að ég sé
ákaflega gramur út af þessu
vegna bróður míns; mér renn-
ur sannarlega blóðið til skyld-
unnar. Eg get sannarlega vor-
^cennt Martin. Segið þér henni
líka, að ég sé henni ekkert
reiður fyrir að hafa sagt föður
mínum up'p. Ég er búinn að út-
vega honum gullfallega dans-
mær til þess að leika sér að,
þegar hann langar til. Hún er
sextán ára, með ljósrautt hár
og mjallhvítt hörund og ákaf-
lega himinblá augu. Og hún
krefst þess ekki einu sinni að
hann giftist henni.“
Þetta vissi ég áður en hann
sagði mér það. Lína frænka
hafði sagt mér, að kornung
dansmær, sem um þessar
mundir sýndi dansa, sem mik-
ið var talað um, væri ástmey
barónsins og að hann hefði gef-
ið henni veiðihöllina, þar sem
keisarinn bjó, þegar hann var
erkihertogi ...
ÖIlu var lokið, — Iokið. Ég
get ekki neitað bví, að ég fékk
dálítinn sting í hjartað, þegar
ég heyrði þessa sögu. Það var
ekki aðeins þessi ljóti draumur,
sem okkur bafði dreymt, sem
var búinn, heldur var tækifæri
Lottu einnig búið.
í byrjun nóvember fór herra
Kleh að tala um það, að hann
vildi gjarna að Lotta færi að
koma heim. En alltaf fann hún
upp á einhverju til þess að
fresta heimkomunni. Um miðj-
an mánuðinn fékk frú Wagner
aftur slag, og nokkrum dögum
seinna dó hún.
Um miðjan desember skrif-
aði Lotta, að Irene væri alveg
úrvinda út af því, að hún hefði
ekkert frétt af Alexander í
þrjár vikur. Nokkru seinna
fréttu þær, að hann væri fangi
á Ítalíu.
En nú varð herra Kleh á-
kveðinn. Hann krafðist þess
beinlínis, a ðLotta kæmi heim.
Flún varð að vera komin heim
fyrir jól, og ef Irene langaði til
þess að koma líka, þá var það
sjálfsagt; það mundi meira að
segja verða kærkomin jólagjöí
handa föður hennar.
Við vorum ekki í neinum
vafa um það, að systurnar báð-
ar mundu verða hjá okkur um
jólin. Ég bjó út herbergið
þeirra og herra Kleh keypti
handa þeim jólagjafir.
Þá kom bréf frá Irene. Ég
get skrifað það hér orði til orðs,
því að þetta bréf, sem ég hef
áreiðanlega lesið þúsund sinn-
um, liggur hérna á borðinu hjá
mér.
„Elsku pabbi!“ skrifaði
Irene. „Mér hefði þótt svo gam-
an að koma heim til þín til þess
að halda jólin hátíðleg hjá þér
einu sinni enn, alveg eins og í
gamla daga, en það er því mið-
ur ekki hægt .... Ég hef ekld
viljað skrifa urn það til þess að
forða þér frá áhyggjum. þang-
að til allt væri afstaðið, en þar
sem þú vilt endilega taka Lottu
frá mér, þá verð ég að segja
þér það, að ég má ekki missa
hana fyrr en eftir nolckra mán-
uði. Sem betur fer höfðu lækn-
arnir ekki á réttu að standa, og
ég er aftur orðin barnshafandi.
Kæri pabbi! Ég á ekki gott með
að skrifa mikið um þetta, en ég
vona, að þú skiljir það. að ég
má ekki við því að missa Lottu
eins og ástatt er fyrir mér, og
svo er ég líka svo einmana. Þú
hefur Eula til þes að sjá um
þig, og jafnvel þó að þið, verðið
ein um þessi jól, þá veiztu
samt sem áður, að við systurn-
ar erum í huganum hjá þér og
við elskum þig báðar.“
Þegar við höfðum lesið þetta
bréf, urðum við svo hrærð og
hamingjusöm, að við fórum
bæði að gráta.
Um nóttina fór ég fram úr,
Jæddist inn í stofuna og tók
bréfið út úr bréfabindinu. Ég
las það tvisvar sinnum og enn
einu sinni, og að lokum var égx
ekki í neinum vafa. Þannig
skrifaði Lotta. Irene, sem var
heldur sein að hugsa. hefði
hefði aldrei getað stílað svona
bréf. En hvað þýddi þetta?
Hefði Lotta ekki einmitt getað
stílað svona? bréf fyrir systur
sína? Það, sem byltist í huga
mínum, var hreinasta vitleysa.
Gat það verio? Nei, það var vit-
firring. Gat það átt sér stað?
Ég var ringluð; vissi ekki neitt.
O, hvað ég var aum' og ein-
mana.
Ég varð alveg friðlaus. Á
daginn fannst mér það vera
hrein og bein vitfirring, en
þegar ég lá andvaka um nætur,
fannst mér það sennilegt, ein-
falt og sennilegt.
Ég sá systurnar báðar í anda;
Lotta, þunguð, átti von á barni,
sem hún vildi ekki eiga; og
Irene, sem vissi, að hún
var búin að missa Alexander
fyrir fullt og allt. „Ef ég ætti
barn með honum, þá veit ég að
harin mundi elska mig og verða
um kyrrt hjá mér.“ Mér fánnst
eins *og ég heyrði hana segja
þessi orð. Hún hafði hvað eftir
annað sagt þetta við Lottu um
nóttina, þegar hún var í heim-
sókn hjá okkur. Var það óhugs-
andi, að Lotta tæki þessa furðu-
legu byrði á sínar herðar?
Lottu þótti ekki eins vænt um
,.:okkra mannsekju og Irenc
Alexander var í fangabúðum,
Inagt, langt í burtu, á Sikley;
fru Wagner.var látin.
„Ef ég ætti barn með honum
(í
Ég gat ekki talað við neina
manneskju um þetta. Ég varð
að bera ein allar þessar áhygj-
ur. Oft og mörgum sinnum
kallaði ég sjálfa mig kjána.
Svo harmþrungin var ég af því
að þurfa að sýnast alla daga og
við öll tækifæri, að ég.nélt, að
ég mundi þá og þegar missa
vitið. Ég varð alltaf að vera að
róa herra Kleh, sem bar afskap-
legan kvíðboga fyrir því, að
Irene ætti r.ú að fæða af sér
barn öðru sinni. Hann vildi
endilega taka sér ferð á hend-
ur til Múnchen. En ég gat talið
hann af því. Já, það sýndi mér
betur en allt annað, að ég var
orðin sannfærð um það, hvernig
í málunum lægi. Ég sagði hon-
um, að síðast hefðum við ekk-
ert getað að gert og engin hjálp
væri í því, þó að við færum til
Munclien. Ég sagði, að ef til
viil gæti Lotta hjálpað henni.
Og ég sagði, að bezt væri að
leyfa systi'unum að ■ vera ein-
um um þetta.
Jólahatíðinni var lokið. Árið
1918 gekk í garð. Allt í einu
hættu bréfin frá systrunum að
koma frá Munchen; þau komu
frá Berlín. Einhver haíði dá-
samað kvenlækninn Hederer
;yrv Irené, og nú treysti hún