Alþýðublaðið - 11.08.1950, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fösíudagur 11. ágúst 1950.
Leifur
Leirs:
MILLI SVEFNS OG VÖKU f
hnorr—rr—r—
orr—norr—rrr—
kjólaefni
sængurveraefni
prjónagarn'
engin takmörk
fyrir þeim
undrum sem að
manni sækja
í svefni
biðröð
mannþröng
á þrem götum
lögregluþjónar
hnorr—orr—o—rr
þú hnippir í mig
þegar hugarflug
draumsins
breytist í martröð
hver' er það
sem á hljóðum væng
svífur yfir
syfjuðum konum
og geispandi
ungmeyjum
með fangið fullt
af fyrirskipunum
tilkynningum
Frú Dáríðui
Oulbeimis:
Á ERLENDUM VETTVANGI
Vitið þið hvað? Nú erum við
bara komin til Engladns! Já, við
erum komin til Lundúna í lúx-
usnum. Já, það getur maður nú
kallað Iúxus. Auðvitað fórum
, við það ekki í bílnum, ég meina
- ekki alla leiðina. Við urðum
auðvitað að fara sjóleiðina yfir
Emrarsundið. Ég horfði og
horfði um allt sundið af ferj-
unni, ef svo heppilega kynni að
i hittast á, að einhver væri að
reyna að synda yfir það, . en
- ekki sá ég neina manneskju þar
: á ferð. Ég skil raunar ekksrt í
þeim, sem eru að ieggja slíkt
ó erfiði á sig, eins og það fer nú
■, vel um mann um borð í ferj-
unni; en það hlýtur að vera
frægðin, sem það fólk er að
cækjast eftir. Annars varð ég
;-íí fyrir hálfgerðum vonbrigðum
• -■ með þetta blessað Ermarsund.
Ég var búin að heyra að það
væri svo óskaplega fallegt. En
mér fannst nú sjórinn í því bara
líta út eins og hvar annar sjór,
. Kvei mér þá. Og ekki sá ég nokk
;i urt ermarlag á því! Ætli það sé
ekki mest skrumið, eins og svo
margt annað, seni. sagt er urn
útlöndin, bara til að plata þang-
að ferðafólk. Það var líka búið
að segja mér einhver ósköp um
fannhvíta kletta á ströndinni
*
og stofnaukum
það skyldi þó
aldrei vera — -
hnorr—orr—orr-
orr—orr—orr —
•úið sundið. Ef þeir kþettar eru
hvítir í verunni, þá held ég Eng
léndingar'ættu að taka rögg á’
sig og þvo þá upp úr lútsterku
sápuvatni, svo að það kæmi í
Ijós, því að þeir eru bara hreint
út sagt flekkóttir og skítugir og
landinu til háborinnar skammar
eins og þeir eru!
. Það getur vel verið að Lund-
únaborg sé stærsta borg heims-
ins. Að minnsta kosti sést ekki
út yfir hana úr glugganum á
hótelinu þar sem við búum. Nú,
en ég sé nú ekki heldur út yfir
Reykjavik úr glugganum heima
svo að það er nú engin sönnun.
Og vitanlega eru einhver ósköp
af fólki í allri Lundúnaborg. Og
því misjöfnu, gæti ég trúað.
Annars er ekki heldur beinlínis
nð makra þótt fólki þyki borgin
Btór. Þar er nefnligea alltaf
þoka, — og hún gerir allt marg-
falt stærra en það er. En fyrir
nlla muni, það má enginn skilja
rnig svoleiðis, að ég sé að gera
lítið úr Lundúnaborg. Það kem-
ur mér ekki til hugar.
Ég hef nú ekkert farið um
borgina að ráði ennþá. Frúin
blessuð, sem bauð mér í þetta
yndislega ferðala'g, fékk nefni-
Iega hálfgert sjokk, og er ekki
enn búin að jafna sig. Hún ætl-
nði að finna hérna aðstandend-
ur einhvers háttsetts tignar-
manns, —‘ ég held hertoga, —
cem var heimagangur hjá þeim
hjónum fyrst á hernámsárunum,
og hún átti heimboð hjá honum
þegar hún kæmi til London. Svo
var hann fluttur frá íslandi á
nðrar vígstöðvar, og hún hélt að
hann hefði fallið þar, því að hún
fékk aldrei neitt svar þegar hún
skrifaði, — en nú ætlaði hún að
hitta aðstandendur hans eða að
minnsta kosti að sjá höllina, ---
hún hafði nefnilega adressuna,
— en þegar þangað kom, — óh,
— hún gat ekkert sagt, þegar
þau hjónin komu úr ferðinni, en
maðurinn hennar hvíslaði bví
að mér, að þetta hefði verið
sóðaleg knæpa í svona um-
hverfi, þið vitið — — —
Jæja, ég verð að leggja ís á
ehnið á henni í andlegum friði.
Báríður Dulheims.
Auglysið í
Alþýðublaðina!
ara ágætu hjóna um leið og lest
in brunaði af stað.
Svo komu tvö friðsamleg ár.
Tveir vetrar í Munchen og tvö
cumur í Felixhof. Ég gæti sagt
margt frá þessum tveimur ár-
um og mig langar töluvert til
þess, sérstaklega þætti mér
gaman að því að rifja upp sög-
ur af Felix á þessum árum, en
ég er alltaf dálítið smeyk um
að ég fái ekki tíma til að ljúka
við þessa frásögn mína.
Já, tvö friðsæl ár. Ég gæti
vel skrifað „tvö hamingjusöm
ár“. Á eftir lítur allt öðruvísi
út vegna þess að hamingja
manns er horfin. Það er næst-
um því eins og hún hefði aldrei
verið til. Þegar ég lít aftur til
liðins tíma, finnst mér ein-
hverfi veginn, að ég hafi aldrei
trúað á hamingjuna, og þó
hefði enginn getað gert sér í
hugarlund, að það mundi koma
fyrir, að friðurinn yrði rofinn
á heimili Wagnershjónanna og
óhamingjan dyndi yfir það. í
augum umheimsins var Alex-
ander Wagner óvenjulegur
dugnaðarmaður, og það sem er
meir um vert í hans augum,
frægur maður. Fyrsta árið, sem
ég var í Munchen, var Alex-
ander útnefndur „Oberbaurat".
Þrátt fyrir það hve ungur hann
var, hafði hann fengið stöðuna
œm yfirhúsameistari borgar-
ínnar, og það þýddi að hann
fékk hærri laun en bankastióri.
Fólk vissi það, að þessi mað-
ur eyddi kvöldunum í skauti
heimilisins og að hann kom
fram við konu sína af ástúð og
virðingu. Það sá það einnig, að
á hverjum sunnudagsmorgni
gekk hann glaður og ánægður
með son sinn sér við hönd út í
skóginn eða garðana. Það tók
onn fremur-eftir því, að konpn
tilbað manninn sinn, að hún
hafði ekki af honum augun,
þegar hann talaði, .... og ....
En hvers vegna er ég allt.af
að seg-ja: „fólk sá það“? Sá ég
nokkuð annað, ég. sém var í
fjölskyldunni, ég, sem alltaf
var nálæg? Varð ég vör við
nokkuð annað?
Ég tók eftir því, að Alex-
ander gat átt það til, þegar
hann var ekki að leika sér við
Felix, að vera ákaflega fáorður
og stundum jafnvel fullur af
gremju og einhvers konar ó-
þoli. En eru nokVcrir menn
nokkurn tímá álgéríéga ánægð-
ir? Og þegar hann var eitthvað
óánægður, hvers vegna átti
hann að vera að dylja það fyrir
sínum nánustu? Það er líka
catt, að Alexander fór burt og
var stundum burtu í tvo til
þr-já daga. Ég tók þá eftir því,
að Irene varð einhvern veginn
utan við sig og gerðist fámál.
En alltaf þegar hann kom aft-
ur, hagaði hún sér skynsam-
lega. Hún spurði hann aldrei,
hvar hann hefði verið, eða með
hverjum hann hefði verið. Oft-
ast vissi hún það. Og þegar
Alexander var ekki heima, tal-
aði hún með fyrirlitningu og þó
allkæruleysislega um „þessa
kvenpersónu“, sem hafði ekk-
ert annað við sig en að hún var
ijóshærð, eða löng og mjó, því
að það var aldrei sú sama. Æv-
intýri Alexanders stóðu aldrei
lengi og skildu ekkert eftir.
írene sagði líka: „Fyrir karl-
menn er þetta alveg eins og að
drekka glas af kampavíni; þeg-
ar þeir eru búnir að drekka úr
því, hafa þeir gleymt öl!u sam-
an.“ Hún sagði þetta alltaf þeg-
ar Alexander kom heim og
hann heyrði ekki til. Það var
komið upp í vana hjá henni að
nota alltaf sömu orðin, eins og
til að afsaka hann.
En hvað sem þessu leið, þá
voru þessi tvö ár kyrrlát og'
friðsæl.
Einu sinni fékk Felix mis-
linga, og einu sinni eyðilögð-
ust akrarnir á Felixhof af hagl-
éli; -einu sinni var brotizt inruí
villuna í Múnchen og stolið öll-
um silfurmununum. Þá vorum
við í Felixhof. En Felix náði
sér fljótt. Akrarnir og aldin-
garðurinn urðu aftur grænir og
gróðursælir, og við keyptum
aftur enn fallegri silfurmuni.
Þetta voru smámunir, sem
ekki tekur því að tala um, en
skuggi hvíldi þó yfir okkur öll-
um. Þáð var Lotta. Við höfðum
öll áhyggjur út af heni, en þó
hvert okkar á sinn hátt, það er
að segja, éo veit ekki hvernig
því var hátca ðmeð Alexander.
Hann nefndi hana alurei á
nafn að fyrra bragði, og þegar
við fórum rS tala um hana, sló
hann allíaf út í aðra sálma.
En það var líka einmitt það,
cem varo til þess, að Irene sakn-
aði systur sinnar æ meir.
,,Það er mín mikla ógæfa,“
sagði hún einu sinni- með tár í
augunum, „að þau tvö, sem mér
Munið bílahappdrætfi Sambands ungra jafnaðarmanna. Repii

* grjfií s ÚB3s s tgg.l Aabziio^L i ö;
þykir isvo.fvænt' um, kkuli ekki
geta orðið vinir. Þau eru meira
að segja andvíg hvort öðru.“
Hún hafði aldrei fengig orð
fyrir að vera skarpskyggn,
enda sá hún ekki af hverju
þessi andúð þeirra stafaði. Hún
hélt endilega, að Alexander
gæti ekki þolað það, hvernig
Lotta lifði, og að Lotta vildi
ekki þola það undir neinum
kringumstæðum, að hann væri
o.ð skipta sér af henni. En hún
var gó3 í sér, og þess vegna
fannst henni líka, að þau hefðu
bæði rétt fyrir sér.
„Þau hafa bæði á réttu að
ctanda, þegar lítið er á málin
frá þeirra sjónarmiði,“ sagði
hún. ,,En hvernig stendur á
því, að þau sjá það ekki sjálf?
Þá gæti maður að minnsta
kosti verið saman einu sinni á
ári eða svo. Það er hið eina,
cem vantar til þess, að ég sé
fullkomlega hamingjusöm.“
Ég efaðist ekki um það, að
þrá Irene eftir félagsskap Lottu
var heilbrigð og sönn. Hvað
eftir annað greip hana ómót-
stæðileg löngun til þess að gera
eitthvað fyrir Lottu. Og þegar
þetta kom yfir hana, fór hún
til Múnchen og keypti handa
henni dýrustu handtöskuna eða
fegursta sjalið, sem hún gat
fundið. Eða hún lét sælgætis-
yerzlun útbúa handa henni nið-
ursoðna ánanas eða niðursoðna
kæfu úr gæsakjöti með kúlu-
cveppum. Hún gat fundið upp
á mörgu. Stundum var hún í
eldhúsinu allan daginn og bak-
aði þær kökur, sem Lottu höfðu
þótt beztar meðan hún var lítil.
„Svo að hún geti svolítið
minnzt þess, þegar við vorum
litlar heima,“ sagði hún og
geislaði öll af ánægju, en hún
var með tár í augunum. „Vesa-
lingurinn; hún er alltaf meðal
ókunnugra. Ég hef líka tekið
þig frá henni.“
En það var um leið alveg
auðfundið, að jafnframt því sem
hún var hrifin af Lottu og elsk-
aði hana sem sysur sína, þá var
hún líka hrædd við hana. Hún
var hrædd við hana út af Felix,
og það var Slls ekki óeðlilegt.
Alltaf, þegar einhver lét orð
falla um það, að hann væri lík-
ur frænku sinni — og sann-
leikurinn var sá, að hann varð
æ líkari Lottu með hverjum
deginum sem leið, kippist Irene
við, og röddin varð hljómharð-
ari, þegar hún neitaði því. Það
var Heimskulegt af henni, þvi
að það var örugg leið til að
vekja grun. Ég hefði gjarnan
viljað segja henni það, en það
gat ég alls ekki af skiljanleg-
íim ástæðum. Sem betur fór var
enginn í hennar nálægð, sem
grunaði hið minnsta.
Allar fréttir, sem við feng-
um af Lottu, voru góðar. Henni
haxði tekizt að vinna sig vel
'upp í Hamborg. Þar var hún
begar orðin viðurkenncl og dáð
ieikkona, og næsta vetur lá
leið hennar til Berlínar. Hún
gerði mikla lukku í fyrsta sinn.
em hún kom þar fram ópin-
berlega. Við sáum myndir af
úénni í öllum^stpru myúdablöð-
unum. Og sámt sem áður. Ég
hekkti Lottu. Ég vissi, að það
var ekki þetta, sem hana hafðr
tlreymt um, heldur allt annað.