Alþýðublaðið - 18.01.1951, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 18. janúar 1951.
IÞROTTAÞATTUR.
Vöðvan
Ó. Sigurs:
Heilir íslendingar!
Gott og metaríkt ár öllum í-
þróttagröpum! Fræga sigra á öll
um keppnum og á öllum vett-
vöngum, erle.ndis og innlendis,
•— svo fræga, að höfðatöluregl-
urnar þurfi hvergi við, enda
er hún, satt að segja, aðeins
lífankeri, sem ekki ber að grípa
til, nema allt sé í volli og voða.
Merkasta og athyglisverðasta
íþróttamálið, se.m enn hefur
upp komið á þessu ári, er án efa
,,^fengismálið“, sem blöðin
hafa heldur en ekki gert að
bombu að undanförnu. Hið
merkilegasta í málitiu er þó
kannski það, að þar hefur ver-
ið sett slíkt met í misskilningi
og rangtúlkun, að. óefað mæ.tti
staðfesta það sem heimsmet, —
og það án höfðatölureglunnar.
Það er eins og blöðin keppnist
við að lauma því inn hjá fáfróð-
um almenningi, að íþrótta-
menn eigi ekki að bragða á-
fengi! Hvílík reginfirra!
Drakk elcki Egill Skallagríms-
son? Er þess nokkurs staðar get
ið í Njálu, að Gunnar á Hlíðar-
enda og Skarphéðinn hafi ver-
ið stúkubræður Halldórs á
Kirkjubóli? Eða er nokkur staf
ur í Grettis sögu því. til stuðn-
ings, að Grettir hafi ekki telc-
íð sopann sinn, þegar því var
að skipta? Ég bara spyr! Og eru
þessir menn ekki, samt sem áð-
ur, heimsfrægustu íþrottagarp
ar Norðurlanda, — já, hins vest
ræna heims? Ég spyr bara?
Og enn eitt, og það sem þyngst
ætti að verða á metunum — er
ekki kappdrykkja gömul og gild
þjóðeríþrótt? Jaínvel eldri í-
þrótt en glíman og því sögu-
lega göfugri! Og ber oss ekki
fyrst og fremst sem heilum ís-
lendingum, að leggja mesta
rækt við allt, sem þjóðlegt er,
og þá ekki hv.að sízt, þær bjóð-
legu íþróttir, sem gerðu garð-
rækt vora frægasta í dentíð. Eða
•eigum vér að auglýsa úrkyn.i-
un íslenzku þjóðarinnar. öllum
heimi, með því að láta ættlausa,
erlenda déla drekka afkomend-
ur Egils Skallagrímssonar og
konu hans undir borð á alþjóða
keppnismótuín Jafnyel þótt
tekið væri fyllsta tillit til höfða
tölureglunnar! Gætum vér tek-
ið á móti fagnaðarþrifningu
þjóðarinnar eftir slíkar þrak-
farir í þjóðlagustu íþrótta-
keppni vorri? Gætum vér horft
framan í gjaldeyrisyfirvöldin á
eftir, án þess að roðna? Ekki
ég . . .
Nei, — hið sanna í málinu er
það, að hér er um ísmeygilega
skemmdaverkasta.rfsemi gegn í-
þróttamenningu lands vors að
ræða. Hér eru að verki for-
stokkaðir og einsýnir ofstækis-
menn, blindaðir áróðri, látandi
einhver alþjóðasamtök misnota
sig til að vinna að því, að vér
verðum slegnir út af erlendum
þjóðum í vorri þjóðaríþrótt! í-
þróttamenn! Látum þeim aldrei
takast að vinna slíkt ódæði
gegn landkynningunni! Aldrei.
Hefjum, bróðir (hvorki bróðir
Halldór né exbróðir Helgij,
hefjum bróðir, bikar vorn og
stígum á stokk og strengjum
þess heit, að hefja hina göf-
ugustu og elztu þjóðaríþrött
vora aftur til vegs og virðingar
og setjum þar mörg heimsmet,
hérlendis og erlendis, — og lát-
um svo ofstækismennina og í-
þróttahatarana halda því fram,
að Grettir hafi synt úr Drang-
ey, til þess að komast á fund í
Einingunni!
Skál og met!
M'eð íþróttákveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurs.
Frank Yerhy
ASTRIDUR
Smurf brauð.
Sniííur. Köld borð.
Ódýrast og bezt. Vin-
samlegast pantið með
fyrirvara.
MATBARINN,
Lækjarg. 6. Sími 80340.
Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna fást í skrifstofu
Sjómannadagsráðs, Eddu-
húsinu, sími 80788, kl.
1:1—12 og 16—17, Bóka-
búð Helgafells í Aðalstr.
og Laugavegi 100 — og
í Hafnarfirði hjá Valdi-
mar Long,
hefur afgreiðslu á Bæj-
arbflastöðinni, Aðalstræti
16. Sími 1395.

Lesið Alþýðublaðlð!
rr *
eins kvenmaður á í hlut. Og
þarna er hún í fylgd með strák
geplinum, sem lætur þá skömm
viðgangast, að henni sé haldið
frillutaki . .
Laird gekk að manninum og
lagði höndina á öxl honum.
„Þér voruð eitthvað að minn
ast á ungfrú Lascals“, mælti
hann ofboð rólega, og lá við
.sjálf.t, að rómur hans væri vin-
gjarnlegur. „Ég.er smeykur um
að mér hafi misheyrzt. Hvaða
nafn var það nú aftur, sem þér
völduð henni?“
Maðurinn snerj sér þegar að
Laird og virti hann fyrir sér.
Og þegar hann sá, að bros lék
um varir hans, hugði hann
öllu óhætt.
„Ég sagði aðeins, að Denísa
Lascals væri hóra, og það er
ekki meira en hver maður í
þessari ’ borg veit og hefur
iengi vitað.“
Þetta var meira en Laird gat
þolað. Sá, er mælt hafði, sagði
ekki fleira að sinni. Um leið
og hann sleppti orðinu, lá hann
meðvitundarlaus á gólfinu. Og
Laird var horfinn út, áður en
íélögum hins fallna hafði gefizt
ráðrúm til að átta sig. Hann
gekk hratt eftir gangstéinni til
móts við þau systkinin.
Jean-Paul kom brátt auga á
hann. Honum varð þegar litið
til Denísu og sá þegar, að hún
hafði séð hann og þekkt. Hún:
var orðin náföl og svo óstyrk
i spori að Jean-Paul rétti henni
höndina til stuðnings. Denísa
greip urn arm honum svo fast,
að hann kenndi sársauka, og.
nann fann, að hönd hennar var
íunheit,
Laird nálgaðist þau, Hann
gekk hægt og virtist hafa
fyllsta vald yfir hreyfingum
sínum. Hann staðnæmdist við
hlið Denísu.
„Denísa ....“ mælti hann,
og rödd hans var styrk og ró-
teg, þrungin yl og innileik.
Jean-Paul varð litið á syst-
ur sína. Hann sá.greinilega, að
hún varð að taka á öllu því,
sem hún átti til, til þess að
halda stjórn á tilfinningum
sínum. Hún var náföl í vöng-
um, og þegar hún loksins tefldi
.4 þá hættu ag svara, var rödd
hennar ísköld og hörð.
„Þú ert heldur seint á ferð,
Laird Fournois,“ mælti hún,
ihægt og skýrt. „Nú eru ár lið-
in, síðan þú hvarfst á brott frá
mér; síðan hefur þú ekkert lát-
ið til, þín heyra. Það er því
ekki nema eðlilegt, að sá hug-
ur, sem ég kann að hafa borið
til þín, hafi tekið eðlilegum
breytingum á þvi tímabili, og
ef þú vi’dir gera sv.o vel að
leyfa mér að koniast leiðar
minnar, þá . .. . “
„Þú lýgur!“ svaraði Laird
með hægð. „Sú ást, sem við
bárum hvort til annars, getur
hvorki dáið neé breytzt. Aldrei
að eilífu. Það veizt þú sjálf.“
Denísa yppti öxlum.
„Ég veit það eitt,“ mælti hún,
,,ag ég er mjög þreytt, og þú
varnar mér að komast leiðar
minnar. Ég veit það líka, að ég
hef ekki minstu löngun til að
ræða við þig frekar eða sjá þig
nokkurn tíma aftur.“
Jean-Paul sá, að hendur
Lairds héngu máttvana niður
með síðum, og þegar hann tók
til máls, minnti rödd hans á
bergmál þrumunnar, þegar
sjálfur gnýrinn er þagnaður.
„Hvað s.egirðu?“ mælti hann.
„Þú heyrðir það bezt sjálf-
ur,“ svaraði hún.
Laird þagði við og vék úr
vegi. Nokkra stund stóð hann
í sömu sporum og horfði á
.eftir þeim. Síðan snerist hann
á hæli og hélt aftur inn í veit-
íngakrána.
„Whisky,“ mælti hann við
skenkjarann. Rödd hans var of
boð róleg, en samt sem áður
var einhver sá hljómur í henni,
cr gerði manninum hverft við.
Hanri skenkti í glasið og ýtti
bví til hans. Laird bar það að
v.örum sér og einbeitti vilja
rfnum enn að því, að ná valdi á
,hugsunum sínum.
Á morgun, hugsaði hann,
verður barizt hér í borginni.
Hvíta hersveitin gerir uppreisn
gegn þeirri fylkisstjórn, sem
nú fer með v.öld. Nú á ég eftir
;að velja. mér stað í fylking-
unni, — velja mér fyíkingu.
Það er að segja, — ég þarf ekki
að hafa fyrir því. Ég verð hlut-
laus. Geng leiðar minnar um
götur og stræti. án þess að láta
:götuvirki og tálmanir mig
nokkru skipta.
Denísa Lasals sat inni í her-
bergi sínu í húsi Hugh Dun-
sns. Hún starði fram undan.sér,
þungt hugsi. JeanPayl, bróðir
hennar, stóð skammt frá henni-
Hann var fölur í andliti og
.þungbúinn á svip.
„Þú elskar hann enn þá,“
mælti hann, og rödd hans var
köld og hrjúf. „Þú elskar hann
enn þá.“
„Já,“ svaraði Denísa. „Ég
elska hann. Ég elska hann og
.hann einan, hvernig sem fer.
Ég elska hann meira en heiður
minn og öryggi. Ég ann honum
heitara en voninni um eilíta
sælu og fyrirgefning synda
minna,“
Hún þagnaði við skamma
hríð.
„En nú er ég allri von svipt,“
bætti hún við í hálfum hljóð-
um.
„Hví þá það?“ spurði hann.
Denísa starði út um glugg-
ann.
„Ást okkar er háð illum ör-
lögum“, mælti hún. „Nú er
Hugh önnum kafinn við að und
irbúa morð, múgdráp og blóðs
úthellingar fyrir morgundag-
ínn. Og hvað tekur svo við.
Ef ég réði það við mig að
hverfa á brott með Laird, yrði
það aðeins til þess, að þú yrð-
ir hengdur Og hvar sem við
iærum, mundi þessi slægyitri
og illgjarni maður senda morð
hunda sína á s’óð okkar. Og
morðhundar þeir eru tryggir
sínum húsbónda, það. get ég
fullvissað þig um. Á cg þá
nokkurra kosta völ, ear.?“
„Nei, hún á engra kosta völ,
hugsaði Jean-Paul. „Þú átt
engra kosta völ, elsku, varn-
aiiausa barn. Það má vel vera,
að þú hafir alltaf verið breyzk.
en engin kona hefur nokkru
rinni verið fórnfúsari og
drengilegri en þú. Get ég þeg-
ið fórn þína lengur, og sarnt
talið mig í hópi karlmanna.
Mig skortir allan hug og dug
til þess að standa í stórræð-
um og tef a djarft, — það hef-
ur mér alltaf verið ljóst, ;—
og þess verður þú nú grimmi-
lega að gjalda . . . “
Hann tók hatt sinn og bjóst
til. ferðar
„Nei, ég geri eKki ráð fyrfr,
að þú eigir neinna kosta völ“,
mælti hann. „Vertu sæl, systir
góð“.
Hann hélt á brott. Úti fyrir
var tekið að dimma af nótt, og
björt s.tjpmuaugun voru tekin
að gægjpst upp fyrir myrka
skýjafalda. Jean-Paul var
þungt hugsi. Enda þótt ég hpfi
ekki lifað dáðríku lífi, eða af-
rekað neitt það, er sannar hug
og karlmennsku, get ég þó
kvatt lífið eins og djörfum
dreng sæmir. Hann herti spor-
ið, unz hann var farinn að
hlaupa við fót, og hraðaði för
sinni e.ð veitingakránni, þar
eem hann hafði séð Laird
ganga inn. Guð gefi; að hann
sé ekki farinn þaðan, hugsaði
hann. Guð gefi, að ég geti náð
talí af honum, svo að ég m.egi
þó kveðja heiminn, sem dreng-
lyndum manni sæmir.
Hann tók andköf af mæði,
þegar hann hratt opnum dyr-
um drykkjukrárfnnar og æddi
inn á gólfið.
Laird stóð. við drykkjarborð-
ið; hann leit upp, er- Jean-Paul
xuddist inn. Laird var allsgáð-
.ur á þann hátt, sem ölvaðir.
menn geta orðið, þegar eitt-
,hvað það hefur komið fyrir ,þá,
sem gerir áþrif áfengisins að
engu á svipstundu. Hann rétti
ósjálfrátt úr, sér, þegar hann sá
Jean-Paul ganga inn í salirtn.
,,Laird“, mælti Jean-Paul.og
greip andann á lofti. „Ég verð
að tala við þig“.