Alþýðublaðið - 07.03.1951, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 7. marz 1951
Ðorotky MacÁrdle..■...... 35. dagm.*"*v
■
ÓBOÐNIR GE STIR j
.*
Frú Dáriðu*
ilutl’.elmffi
RÆDA
haldin á héraðsmóti Kolbeins-
eyinga í Reykjavík.
Framhald.
sinni, að þarna kunni að vera
um varanlega hugarfarsbrsyt-
ingu að ræða; hætta við að
bjóða fram og kjósa karlmenn-
ina. Næst skeður svo það ein-
keiinilega; fyrirbæri, að nylon-
sokkarnir hverfa af markaðin-1
um, um leið og kosningaúrslit- |
in eru ‘ kunn, og bóndinn að j
heiman, strax þegar hann heíur
gleypt í sig matinn. Nci, kæru |
kynsystur mínar. Jafnrétti í
þessurn málum hljótum við
ekki fyrr en við höfum tekið frá
karlmönnunum allan rétt til
kosninga og lcjörgengis og gert'
þá ómynduga.
Og svona verðum við að fara
að á öllum syiðum. Ef við eig-
um að ná jafnrétti við karl-
mennina, verðum við að svipta
þá öllum rétti. Við þurfum held
ur ekki að hafa neitt samvizku-
bit af því, þar sem þeir hafa
fyrir löngu sýnt, að þeir kunna
ekki með völdin að fara. Hvern-
ig er ástandið í-heiminum, —
að Kolbeinsey undanskilimii?
Þeirri spurningu þarf ekki að
.svara, en það er ekki að búast
við því betra, þar sem karl-
mennirnir ráða. Hvenær skyld-
um við konurpar kasta atóm-
sprengjum? Aldrei, nema þá
kannske í bomsubiðröðum. Og
haldið þið, að það yrði annað
pins sundurlyndi .og rifrildi á
þingi hinna sameinuðu þjóða,
ef þingið yæri aðeins skipað
konum? Nei, og aftur nei. Að
vísu kynnu að verða deildar
meiningar, en það yrði þá að-
eins út af kjólasniði, kápusídd,
háruppsetningu og öðru þess
háittar. Og enda þótt svo færi,
að ósættin út af þessum málum
magnaðist svo, að til ófriðar
drægi, þá væri friðurinn samt
sem áður ekki í neinni hættu,
því að þá væri aðeins um
kvennaheri og kvenherforingja
að ræða. Og þá yrðu herforingj-
arnir og herdeilclirnar syo lengi
að búa sig; púðra sig og mála á
sér varirnar, og allt það. . . . Nú
og herforingjarnir gætu auðvit-
að ekki látið sjá sig í orustu,
nema með nýfengið psrmapent,
og árangurinn yrði svo sá, að
búið væri að jafna ágreinings-
atriðið áður en til orustu kæmi.'
Qg-færi-svo aíar ólíklega, aö til
einhverra smávegis átaka kæmi,
þá yrði alltaf öðru hverju or-
ustuhlé, svo að hermennirnir
gætu lagfært brjóstahalöarana
og sokkana og meikað sig upp.
Nsi, góðir hálsar . . . bað fæst
aldrei varanlegur friður í heim-
inum, fyrr en karlmennirnir
hafa verið sviptir þar öllum
vcldum, og konurnar sjálfar
annast ófriðinn.
Karlmennirnir hafa alltaf
verið og verða alltaf vandræða-
spurningin- í þjóðfélagsmálun-
um. Kolbeinseyjarmenn ekki
síður en aðrir. Og það lakasta
við þá, eins og alla vandræða-
gripi, er það, að það er ekki svo
gott að losna við þá. Ég hef oft
verið að hugsa um eitthvert ráð
til þess, og ég er ekki frá því,
að ég hafi fundið nokkra lausn.
Hún er i því fólgin, að fjölga
svo vel áfram, að mér þótti
nóg um; það kunni varla góðri
lukku að stýra, að skrifa og
skrifa og hafa samt ekki und-
an hugsunum sínum. Og þess
utan var það ekki með öllu
hættuaust að ganga ímyndun
sinni svo gersamlega á vald,
lifa að öllu leyti í hennar
heimi og vita ekki hig minnsta
hvað fram fór í veröld raun-
veruleikans, •—• jafnvel ekki
innan vébanda síns eigin heim
ilis. Og samt sem áður hafði
ég sterkt hugboð um það, aC-
þar væru einhverjir alvarlegir
atburðir í aðsigi, sem myndu
fyrr en varði, krefjast þess af
mér, að ég tæki mikilsveroar
laxveiðiánum í heiminum svo,
að allir karimenn geti komizt
þar að til að veiða. Þar með
myndu þeir hætta öllum af-
skiptum af þjóðfélagsmáium.
Og að sjálfsögðu væri mein-
laust að lofa þeim að skipa ein-
hvern alþjóða dómstól, til þess
ao skera úr um, hver hefði misst
stærsta laxinn. . . . Að hugsa; sér
þá breytingu, sem þá yrði á
heiminum. Eilífur friður, og
lax, soðinn við kjarnorku, í alla
mata. ...
i Nýja
| sendibílastöðin,
hefur afgreiðslu á Bæj-*
S
b arbílastöðinni, Aðalstræti
• 16. Sími 1395.
,s T'
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
Fljót og góð afgreiðsla.
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavégi 63,
sími 81218.
\ Kauputn tuskur
s ,
s a
s Baldursgötu 30. j
Kö!d borð og
heiiur veizlumalur.
Síld & Fishur.
ÁuqlýsiS í
þýðuhlððinai
ákvarðanir.
Og þar kom, a'ð töfrafjöt-
urinn féil af mér. Morgun
einn, þegar ég settist að skrif-
borðinu, leit ég þar stóran
handritahlaða, sem ekki kom
mér meira við en venjulegt
handrit. Hugsun mín var aft-
ur horfin til veruleikans. Eg
var gripin einhverju eirðar-
leysi og hraðaði mér út í garð-
inn.
Enn var ég samt á valdi
þeirrar blekkingar, að allt
hlyti að vera með þeim sömu
merkjum og það var, þegar
starfsgleðin greip mig. Samt
sem áður hafði vaknað með
mér pljós kvíði. Ég vatt mér að
Pamelu, sem vann af sama
kappinu við garðyrkjustörfin.
„Heyrðu“, sagði ég. „Ég held
næstum því, að eitthvað hljóti
að búa undir þessari blessaðri
kyrrð. Ég þeri ekki að vona,
að allt sé um garð gengið. Þú
leynir mig væntanlega ekki
neinu?“
„Ég sver og sárt við legg“,
svaraði hún. „Mér mundi ekki
til hugar koma að halda því
leyndu fyrir þér, ef ég hefði
orðig vör við eitthvað dular-1
fullt. Ef eitthvað væri um að j
vera, yrðum við að reyna að
vinna bug á því í sameiningu.
Ég hef ekki heyrt eina einustu
stunu að næturþeli síðan við |
komum aftur frá Bristol. í ell-.
efu nætur samfjeytt hefur hér
ríkt órofakyrrð“.'
„Hre.iuasta afbragð“, sagði
ég. „Veltu skreppa með mér
til þorpsins?“
Hún hristi höfuðið. ,,Nei“,
svaraði hún. „Ég má ekki vera
að þyí. „Ó . . . það er þriðju-
dagur í dag“, bætti hún við.
„Markaðsdagur. Þú ættir að
kaupa fyrir mig svolítið af
osti“.
Ég gekk beinustu leig yfir
heiðina. Hressandi golan. stóð
í íangið; hérna voru krossgöt-
urnar, þar sem við Stella skild-
um forðum, þegar hún vildi
ekki að ég fylgdi sér svo langt,
að til ferða okkar sæist heim-
1 an frá bóndabýlinu. Þann dag
hafði ég komið fram við hana
eins og hún væri enn lítil telpa,
og hún hafði tekið því með
sinni blíðu göfgi. Það var ó-
bærilegt að hún skyldi ekki
mega neitt samband við okkur
hafa. Ég varð að kippa því í
lag með einhverjum ráðurn.
Óg ég ákvað að ganga veginn,
sem lá í gegn um þorpið. Það
var ómögulegt að segja nema
ég kynni að mæta gamla liðs-
foringjanum.
Ef dserna mátti eftir öllum
þeim fjölda hesívagna, sem
ekið var inn á torgið, hlöðnum
ýmiss konar landbúnaðarvör-
um og aíurðum, þá var óhætt
að telja markaðinn í Biddle-
eombe þorpi mikilsháttar at-
burð í viðskiptalífi héraðsins
Söluborðin höfðu verið sett
upp á opnu, steinlögðu svæði
við höfnina; þar var þröng
mikil og hávaði, bændakon-
urnar skröfuðu og kölluðu,
ltjúklingarnir tístu í körfun-
um, hænsnin gögguðu og máf-
arnir flögruðu gargandi yfir
hópnum. Krakkarnir skutust
og skriðu á milli borðanna, átu
sæigæti og sugu brjóstssykur-
stöngla, en sjómennirnir gengu
til og frá og báru kippur af
glitrandi makríl og skegg-
ræddu við kunningja sína úr
sveitinni, en allt markaðsvæð-
ið angaði af fiskilykt og tjöru-
þef. Ég leitaði uppi borð, þar
sem ostur var á boðstólum og
keypti það, sem ég hafði verið
beðinn um að koma með heim
með mér; gekk síðan að bióm-
söluborði. Einhvern veginn
þótti mér sem ég kannaðist við
yerzlun; hann bar og kennsl
verzlun; han nbar og kennsl
á mig þegar í stað, þreif reykj-
arpípuna út úr tannlausum
múnninum, blimskakkaði upp
á mig augunum og glotti.
„Hver hafði svo á réttu að
standa, herra minn? Iiver er
það, sem logið hefur, ha? Ekki
voru það Parkingsonhjónin, pg
ekki eldabuskan, eða hvað?
I'Ivaö segir eldabuskan yðar
um þgð, herra minn?“
Ég yfirgaf hann sem fljót-
ast og héit að næsta blómsölu-
borði. Þar gat að líta fagra
fjóluvendi, liljur og rósir, og
enda þótt mér væri ekki nerna
í meðallagi vel við að vera að
burðast með blóm, þótti mér
sem Pemela ætti þá hugulsemi
af mér skilið, að ég færði
henni vönd, auk þess sem
blómin eru hið fegursta híbýla
sþraut að mínum dómi.
Ég var einmitt að athuga
fjóluvendina, þegar ég heyrði
nafn mitt nefnt hljómþýðri
röddu. Ég leit við, og sá að
Stella stóð við hlið mér, rjóð
í vöngum og með áhyggjusvip.
„Segðu mér“,, mælti ég.
heldurðu að þessi blóm séu ný-
afskorin? Heldurðu að þáu
fölni ekki innan skamms?“
Hún athugaði skurðinn á
stiklinum.
„Þau lifna við, ef þau eru
sett í yatn“, svaraði hún. „Ef
til vill væri betra að blanda
asperíni í vatnið“.
Ég setti upp undrunarsvip
og hún gat ekki að sér gert. að
brosa. Ég keypti blómvöndinp.
„Og þá er næst að fara í
lyfjabúðina og kaupa þetta
aspirín“, varð mér að orði. „Ér
það kannske eitthvað fleira,
sem þú álítur að þau þurfi með
til þess að ná aftur heilsu
sinni?“
„Ég held það sé óþarft fyrír
þig að fara í lyfjabúðina. Pa-
mela á áreiðanlega aspirín
heirna hjá sér“, mælti hún.
„Það þykir mér ólíklegt.
Hún, sem aldrei finnur til höf-
uðverks“.
„Ég þori að veðja við þig
um það, að hún á aspirín í fór-
um sínum“, endurtók Stella og
brosti við.
,,Æ, nú man ég það“, varð
mér að orði. „Hún gaf Judith
aspirín í vatni kvöldið góða;
þið farið nærri hvers um ann-
ars háttu, kvenmennirnir'1. Ég
gætti þess vandlega, að láta
hlé aldrei verða á samtalinu,
því að mér þótti sem ég ætti
þá. á hættu, að Stella kynni
að kveðja og hverfa á brott.
Og auk þess kærði ég mig ekk-
ert um að hún færi að' bera
fram afsakanir eða koma með
einhverjar skýringar þarna í
fólks þrönginni. Þóttist vita,
að hún myndi heldur ekþi
kæra sig um það.
Og svo datt mér ráð í hug.
„Mér er allt of heitt, og auk
þess er ég sárþyrstur“, mælti
ég. „Iivernig væri það, að við
tengjum okkur einhverja
hressingu, þarna í kaffihús-
inu?“
Hún hikaði við eitt andar-
tak, en hneigði sig síðan lítið
eitt til samþykkis.
„Jú, þakka þér kærlega fyr-
ir. Ég þigg það“.
Við héldum inn í kaffihúsið.
Þar inni var skuggsælt og
svalt. Stella lagði pinkla sína
á bekkinn hjá sér. Ég 'sat þög-
ull um hríð, og svipbreyting-
arnar á andilti hennar sýndu
greinilega, að hún var að ráða
við sig, hvað hún ætti að
segja, eða láta ósagt.
M.s. Dronning
Álexandrine
fer frá Kaupmannahöfn 9.
marz til Færeyja og Reykja-
víkur. Flutningur óskast til-
kynntur skrifstofu Samein-
aða í Kaupmannahöfn, hið
fyrsta.
Ékipaafgreiðsla Jes Zimsen,
Erl. Pjetursson.