Alþýðublaðið - 20.03.1951, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐiÐ
Þriðjudagur 20. niarz 195J
: 44. dagur
Ðorothy MacArdle..
ÓBmÐNIR GESTIR
2. haft!, mm
Flytur bráðskemmtilegar sögur, skrítlur og kvæSi,
frásögn af nýjum kvikmyndum, Bridgeþátt, krossgátu
o. m. fl. — Prýtt fjölda mynda.
Efni þessa heftis er meðal annars: Viðtöl víð Guð-
runfi Ár'nadóttur verzluhafiii. og Egi) Guttormsson
stórkaupun., Lögmannssonur í bónorðsför, eftir
Pétur Sigurðsson háskólariíara.
FÆST HJÁ BÓKA- OG BLAÐASÖLUM
Framhald af 1. síðu.
inni, er þeir félagar komu, og
ákvað strax með sjálfum sér
að kæra framferði þeirra, en
hafði engjn vitni á þeirri
stundu, og talaðist svo til, að
þeir kæmu aftur kl. 5—6 að
vitja þagnarfjárins. Hafði
Hjálmtýr á orði, að hann gæti
samþykkt víxil fyrir upphæð-
inni, en hefði ekkert víxileyðu-
blað, en lögregluþjónninn gat
bætt úr því, og dróg víxiieyðu
blöð upp úr vasa sínúm og lét
Hjálmtýr fá tvö.
Þegar þetta samtal fór fram
talaðist svo til að Hjálmtýr
greiddi 1200 eða 1500 krónur.
Eítir að mennirnir voru farn-
ir hringdi Hjálmtýr strax til
rannsóknarlögreglunnar og
skýrði frá máiavöxtum. Var
honum ráðlagt dð afla sér vitna,
áður en mennirnir kæmu aftur.
og skyldu vitnin leynast í verzl
uninni og hlusta á samtaf hans
við mennina, er þeir kæmu.
Fékk Hjálmýr síðan 3 menn
sem vitni, og lögregluþjónn var
látinn vera á vakki í nágrenni
verzlunarinnar á liinum tilsetta
tíma.
Á umræddum tíma kom Sig-
urbjörn lögregluþjónn og Sig-
urjón strætisvagnsstjóri á ný,
og byrjaði þá þref á ný um
greiðsluna, og hlustuðu vitnin
á samtalið, en lögregluþjónn-
inn, sem settur hafði verið á
varðstöðu við búðina kom og
handtók mennina báða.
Framburður Sigurbjörns G.
Björnssonar lögregluþjóns er á
þá leið, að svo hafi talazt til
milli sín og Sigurjóns, að Sig-
urjón keypti íyrir sig áfengi,
er hann ætlaði að nota í tilefni
af 30 ára afmæli sinu. í fyrstu
hefði hann ætlað að kaupa á-
fengið í Áfengisverzlun ríkis-
ins, en er þeir voru á leið þang-
að stakk Sigurjón upp á því að
hann útvegaði honum spíritus
eða blandaðan spíritus hjá
Hjálmtýri Guðvarðarsyni, en
þar kvaðst Sigurjón áður hafa
fengið spíritus keyptan. Hafi
þeir þá farið að fornverzlun-
inní og falað spíritus hjá Hjálm
tý, en hann kvaðst engan eiga,
en bað þá koma seinna um dag-
inn. Kvaðst Sigurjón hafa gart
það og hafi hann fengið 4Vi
lítra af spíritus og afhent hann
Sigurbirni, sem þótti spíritus-
in grunsamlega daufur. Lét lög
regluþjónninn því rannsaka
alkoholmagnið. Efíir þennan
úrskurð ræddust þeir félagar
við og ákáðu að fara fram á 300
krónur í skaðabætur, en jafn-
framt hefði lögregluþjónninn
haft við orð að kæra Hjálmtý.
Að svo búnu fóru þeir á fund
Hjáímtýs.
Bæði Sigurbjörn og Hjálm-
týr segja, að stungið hafi ver-
ið upp á 2000 krónum í skaða-
bætur, en Sigurjón telur að
Hjálmtýr hafi fyrstur nefnt
þessa upþhæð, en þjarkað var
fram og aftur og fleiri upphæð-
ir nefndar. Þeir félagar játa að
þeir hafi afhent Hjálmtý 2
víxileyðublöð, og að svo hafi
talast til að þeir kaemu aftur
kl. 6 á föstiidagskvöldið. Þá
hafi þeir aftur farið að þjarka
um upphæðina, er Hjálmtýr
skyldi greiða þeim, og voru ým
ist nefndar 2000, 1500 og 1200
krónur. Enn fremur játa þeir
að þéir hafi hótað að kæra
Hjálmtý ef hann greiddi þeim
ekki bætur fyrir vörusvikin.
Hjálmtýr heídur því hins veg
ar fram að lögregluþjónninn
hafi heimtað 1000 krónur í sinn
hlut, en lögregluþjónninn
kveðst hafa tekið svo til orða,
að 1000 krónur væru ekki of
mikið í skaðabætur.
Rannsókn málsins er ekki að
fullu lokið. Hjálmtýr hefur
1 ekki játað að hafa selt mönn-
] um þessum áfengi og skuli þeir
; sjálfir sanna það, ef slík sala
’ hafi farið fram.
| Varðandi víxileyðublöðin gef
j ur lögregluþjónninn þá skýr-
j ingu, að hariri hafi staðið í hús-
byggingu og átt í því sambandi
víxlaviðskipti við banka og
því verið með víxileyðublöðin
á sér.
Það skal að lokum tekið fram,
að lögresluþjóninum, S'gur-
birni G. Björnssyni hefur yerið
vikið frá störfum og var það
gert strax fyrir helgi.
stíar þú okkur í. sundur aftur.'‘
„Stella, — þetta er hræði-
legt.“
,,Og samt er annað hræði-
j Iegra,“ hélt hún áfram.
j „Mamma getur ekki hvílt í ,
; friði. Það er eitthvað, sem ræn- j
j ir hana ró í gröfinni; ef til vill j
eitthvað, sem ég gét ráðið bót j
á, og ég verð að komast að
raun um hvort, svo er og hvað
það er. Ég verð .... hvað sem
það kostar mig, verð ég að sjá
, svo um, að hún öðlist frið.“
j Ég varð orðlaus. Gagnvart
' slíkri barnslegri tryggð og trú
, við .... draug varð mér ráða-
fátt.
j „Taktu nú eftir,“ mælti ég
enn. „Þetta varðar mig allt eins
mikið og þig, enda þótt þú get-
ir ekki gert þér það ljóst nú og
ég geti ekki skýrt það fyrir þér
nánar, á meðan þú ert enn á
valdi geðshræringar þeirrar,
sfem þetta hefur vakið með þér.
Ég ætla því ekki eð ræða mál-
i ið frá því sjónarmiði að svo
stöddu, en ég vil búa svo um
hnútana, að þér geti orðið
j Drangsvík örugur samastaður.
Stella, ski’ur þú það? Ég vil
ganga svo frá öllu, að þér sé
óhætt eð koma þangað þegar
þér býður svo við að horfa. Sé
það andi móður þinnar sálugu,
sem þar er á ferli, andi sámúð-
ár, ástar og einlægni .... ef
svo er, að allur ótti sé ástæðu-
laus og öll hætta útilokuð, þá
er þér velkornið að vera þar
dáglegur gesturi. En við verð-
um fyrst að vita það með ó-
ýggjandi vissu. Þú verður því
að taka á þolinlnæði þinni óg
, véita mér nokkurn frest . . . . “
j ,,Ég er hrædd um að ég geti
fekki afborið biðina“, svaraði
l hún. „Nei, ég get víst ekki beð-
ið . . .“
Við vorum komin inn í
þorpið og ég beindi bifreiðinni
inn á Stiginn, sem lá upp að
húsi liðsforingjans.
„Ég mun gera allt, sem í
mínu valdi stendur“, sagði ég.
„Og þangað til er þér velkom-
ið að koma og baða þig í vík-
inni með Pamelu. Ég vona
meira að segja að þú gerir
það“.
Hún hristi höfuðið.
„Ég heimsæki ykkur ekki
fyrr en mér er leyfilegt að
ganga um húsið“, svaraði hún.
Orð hennar særðu mig.
,,Er það vegna ástar þinnar
á húsinu eða vináttu okkar
vegna, að þig fýsir að mega
heimsækja okkur?“ spurði ég.
Varir hennar tóku að titra.
„Láttu mig ekki fara að
skælab, mælti hún um leið og
hún steig út úr bifreiðinni og
liraðaði sér upp að húsiriu.
Liðsforingin opnaði dyrnar.
Hann leit athugandi á hana og
mælti' eitthvað við hana í hálf
Um hljóðum, beið síðan eftir
mér og bauð mér að koma irin.
Mér fannst ho'nUm hafa til
muna hrörnað. Það var ör-
þreyttur öldungur, sem hall-
aði sér að arinnnhillunrii og
virti mig fyrir sér. Ég sagði
honum þegar, að Stella væri
alveg búinn að jafna sig, að
hún hefði sofið vel alla nótt-
ina, og sagði honum síðan satt
ög rétt frá öllu, sem við hafði
borið; . að við liefðum fundið
hana meðvitundarlausa á stiga
pallinum ...
,,Á þeim sama stað og vinnu
kona yðar þóttist hafa séð
þessa sýn?“ spurði hann, og
það var helkuldi í rómnum.
„Kún er hjátrúarfull, kerl-
ingargreyið“, svaraði ég, og
revndi síðan að skýra það fyrir
honum, að Lizzie rnundi hafa
orðið einhverra óþægilegra á-
hrifa vör, og það hefði síðan
orðið til þess, að hún ímynd-
aði sér, að hún hefði séð vof-
una.
Hann hlustaði á mig með
ákefð og athygli. Ég fékk hug-
boð um, að hann kysi helzt af
öllu að viðurkenna þessa skýr
ingu mína, en gæti samt ekki
tekið hana góða og gilda.
„Hvað eigið þér eiginlega
við, þegar þér talið um óþægi-
leg áhrif“, maldaði hann í
mótinn.
„Ég á við það“, svaraði ég,
og reyndi af fremsta rnegni að
haga orðum mínum þannig, að
þau yrðu ekki misskilin, ,,að
þau áhrif séu eins konar eftir-.
ómur af löngu liðnum atburð-
um, sem á síriurn tíma hafi
valdið íbúum hússins ákafri
geðshræringu eða ótta, og það
eimi það mikið eftir af þeim,
að það nægi til þess að skapa
óþægileg áhrif þeim, sem þar
búa nú, og vekja með þeim á-
þekka óttakennd“.
Það kom hörkusvipur á and-
lit hans við þessi orð. Og hann
lét dragast úr hömlu að.bjóða
mér sæti.
„Þér minnist þess eflaust11,
mælti hann ka’.dranalega, „að
ég varaði yður eindregið við
þessu?“
„Ég minnist þess“.
„Mér þykir mjög fyrir því,
að þið skuluð háfa orðið fyrir
þessu ónægði“.
„Það er álit okkar, systur
minnar og mín“, tók ég til
máls, ,,að þessu ónæði mundi
af létta, svo fremi sem okkur
tækist að finria hina raunveru-
legu orsök þess. Eða að minnsta
kosti hyggúr systir mín það“.
Augu hans sku.tu gneist-um.
„Ég hygg að systur þinni
væri bezt að láta sig þetta
engu skipta“, svaraði hann
hryssingslega, en gætti síðan
að sér, og brð mig kurteislega
afsökunar. „Ég hygg“, bætti
gariengis isianas og
Sovétlistamannanna, verða endurteknir í Austurbæjarbíó kl. 7 í dag.
Pantanir, sem verða .iósóttar. yéJ-ða seldar í Bókabúð Máls og Menningar frá kl. 1 í dag.
hann við, „að ekki sé um ann-
að fyrir ykkur að velja, en að
þið reynið að venjast þessu
ónæði, í því trausti að það sé
meinlaust ykkur og vinum
ykkar“.
Mér gramdist við hann, syst
ur minnar vegna, og sagði því
með nokkrum þunga“.
„Ég fæ ekki betur séð, en
við eigum, siðferðislega skoð^
að, heimtingu á því, að þér
veitið okkur alla þá aðstoð í
þessu sambandi, sem þér meg^
ið“.
„Ég get enga aðstoð veitt
j'kkur“.
„Það greip mig ákefð. „Eitt
herbergið í húsinu er alls ekki
íbúðarhæft. Kunningjakona
okkar, sem hugðist sofa þar,
varð þar fyrir slíkum áhrif-
um, að hún hé’zt þar ekki við,
Vinnukona okkar hefur orðio
miður sín af hræðslu. og sjálf-
ur hef ég orðið fyrir leiðum
óþægindum í stiganum, og það
svo um munaði“.
Ég þagnaði við. Vissi þegar
hvert svar hans hlyti að verða,
ög fann, að ég háfði til þess
unnið.
„Og þrátt fyrir það, hafið
þér og systir yðar haft vilja
minn að engu og beitt áhrifum
ykksr til þess að Stella léti sig
engu skipta boð mitt og bann
og dveldizt hjá ykkur í Drangs
vík“.
Ég gat ekki fundið athæfi
mínu neinar málsbætur.
„Við ímynduðum okkur að
þessu væri öllu lokið“, maldaði
ég í mótinn af veikum mætti.
„En nú höi'um við sagt henni.
að við álítum heppilegast, að
hún heimtæki okkur ekki oft-
ar fyrr en staðurinn er laus
við slíka ás ókn“.
„T1 þess kemur hvorki fyi'r
né síðar/ að hún heimsæki
ykkur í Drangsvík", svaraði
hann. „Hún leggur af stað til
útlanda til langrar dvalar, áð-
ur en langt um líður“.
Rödd hans var að sínu leyti
eins og svipur hans; lífvana,
ströng og köld. Ég farin, að
hann áleit heimsókn minni
lokið. Við kvöddumst með
fyllstu kurteisi. Stella lét ekki
sjá sig þegar ég fór, svo að
ég gat ekki kvatt hana.
Þegar ég kom heirii, skildi
ég bifreiðina eftir fyrir utan
skýlið og hélt upp á klettahöfð
ann, í þeirri von, að hin víða
friðsæla útsýn til hafs og heiða
mætti lægja fárviðrið í minní
eigin sál, en sú von rættist
ekki. Ég unni Stellu hugást-
um, og samt hafði ég sært
hana því sári, sem ef til vill
reyndist ógræðandi. Ég elskaði
hana, og lilfinningar mínar
gagnvart henni voru sterkár,
hreinat og einlægar; fjarskild-
ar öllu því ástardaðri, sem ein-
kenndi samtíð okkar. Þær votu
ekki framkvæmi þeirrar gerfi-
menningar, sem við vorum al-
in upp í, heldur þeirra óum-
breytanlega kennda, sem búa
innst í hugarfylgsnum hvers
rnanns og torigja hann eilífð-
inni. Og nú hcfði ég orðið tii
þess að svipta hana gleði og
ró. Hvað átti ég til biagðs að
taka. í gær hafði ég verið kom
in.n á fremsta hlunn með að
játa henni ást míria, hafði gert
riiér í hugarlund, að sú játn-
ing myndi opna okkur undra-
heima þeirrar hamingju og
sælu, sem’ hvorugt okkar hafði
urá dteymt. í dag hugSáði hún