Alþýðublaðið - 20.06.1951, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikttdagur 20. jtiní 1951.
‘Ðorothy MacArdle................. 112. dagur
Ó B O Ð 1S 1 R GE S T t R
Leifur
Leirs:
POST FESTUM
CON RESTUM
Átjándi
sólskin
og samt hefur eitthvað
breyzt frá því í gær . .
hvers vegna
blakfir nú hvergi
fáni á stöng
hafnrænan er þó
til í tuskið
engu síður en
í gær
hvers vegna
býður skrifstofuþrællinn
ritvélárambáttinni
ekki góðan dag
með glettnislegu brosi
og glampa í augum
eins og uppi á
Arnarhóli í gær
heldur bara
þurrt og vanahalt
góðan dag
eitthvað
hefur breyzt frá því
í gær
en þó hvorki hafrænan
né stúlkurnar . . .
Leifur Leirs:
'
Frú Dáríðui
Oulheinui:
A ANDLEGUM VETTVANGI.
„I kvöld dansar öll höfuðborg
in á strætum úti og gatnamót-
um“, sagði ég, hátíðlega og með
áherzlu. ,,í kvöld vörpum við
af okkur hinum þjóðlega drunga
og gefum gleði okkar og tilfinn
úngum lausan tauminn, eins og
þeir á Spáni“.
,,Já, einmitt það“, hummaði í
Jóni. ,Og ég sem hélt einmitt að
þetta ætti að vera kaflega þjóð
legt allt saman. Ekki er ég viss
'um, að honúm nafna mínum að
Vestan hefði þótt það fram úr
hófi æskilegt, að við vörpuðum
fyrir borð okkar þjóðlega eðli í
minningu hans og tækjum upp
háttu þeirra spænsku. Og hvað
skyldi verðgæzlustjórinn segja
um það . . . “
„Ekki sþyr ég svo að því‘ ,
sagði ég,
„Og hváð því viðvíkur að geCa
íiifinningum sínum lausan taum
inn, þá hugsa ég að ekki yrði
inn. Hún þorði ekki að vfirgefa
sérlega mikið úr skattanefndurí- i okkur> af 0tta við að við kynn-
um og því öllu saman, ef alrnenn | um þá að fara að fast við djöfla-
ingur tæki upp á því. . . Nei, ég særingar og uppvakningar.
ætla’ að halda upp á minningu | >;jæja, Lizzie mín,“ mælti ég
eins o.
,,Má ég koma inn?“ spurði villuráfandi öndum ró og frið?“
hann. „Hvernig iíður ykfcur? Ég ,,Nei.“
geri ykkur vonaridi ekki ó- ! „Hverriig hefði líka mátt við
“ [ díku búast?“ svaraði klerkur.
næði?
Ég sagði honum, að koma „En nú get ég fært ykkur gleði-
'rift
nafna míns- að vestan eins og vingjarnlega, en með festu. „Ég! hans gleddi mig mjög, og ég fréttir. Biskupitín hefur að
hann mundi helzt hafa kosið. Eg skii hvað þú átt við, og ég virði sáeði það satt En bað var áitcL éndingu látið undan og gefið
ætla vinna þjóðinni og ættjörð- j þig fyrir umhyggju þína og er 51 á Lnum að hann lét sér þa »eyfi sitt ....“
mni gagn og damla ut fyrir Ak- þér þekklátur. Hms vegar vil yfirlýsingu mína ekki nægja. fio- vissi að umhygvjusemi
ey og fiska mér í soðið. Nei, ég ekki launa þér tryggð þína'Hann horfði á mig, fast og at- prestsins og fyriS okkar
það verður ekki af þvi, að eg og umhyggju með þvi að stofna hugandi. „Ég vona, að ungfrú vegna, var að öllu leyti góðra
lati teyma mig i oregluna, þenn ( hei’su þmm og ef til vill lifi Pamela sé glóð og hress,“ mælti gjaida verð; það var því ekki
þmu í hættu. Og nú fer ég þess hann alvarlegur mjög. sem auðvel’dast fyrir mig &ð
a leit við þig, að þu latir duga 1
að ég gefi þér hátíðlegt heit úm
það, að við skulum ekki aðhaf-
ast neitt það, sem sjálfur prest-
an dag fremur en aðra!“
Og ég kannast yið hann Jóri
minn, þegar hann situr upp
sauðasvipinn. Þá er honum M, að viðjkulum ekk, aðhaf
ekki úr að aka með meining-
una. Ekki ef maður er að nudda
í honum. ' Það þýðir lítið að
reyna að útlista hlutina fyrir
honum með andlegum rökum.
Hann er svo lítið sálrænn, hann
Ég sagði honum, að hún hefði skÝra honum frá því, að við
þjáðst af höfuðverk og haldið gætum ekki með neinu móti
sig í rúminu, en höfuðverkur- þe§ið boð hans.
urinn gaTti ékki verið"þekktur il?n væri nú horíinn °g hún „Ég yildi óska, að þér hefðuð
fyrir, enda þótt þú látir okkur kenndi ser ekki nokkurs meins. ekki lagt á yður allt þetta um-
Hann fékk sér sæti, og það stang og ómak okkar vegna,“
v&r sem þungu fargi væri a£ sagði ég og reyndi að hega orð-
honum létt, um mínum af fyllstu gætni. „Að
,Það gleður mig innilega að þér hefðuð ekki farið að valda
cití heima í nótt.“
Henni létti sýnilega.
„Guð blessi þig fyrir þessi
Jón. Eina ráðið er að láta hann orð) Roderick litli'“ mælti hún ' heyra, að hún skuli vera orðin blessuðurn biskupinum þessu ó-
sitja °g þenkja málið í róleg- ! ) Þá fer ég strax að búa mig tu 1 hress aftur,“ sagði hann og næði
1 íl . ! hTOcfi nHA TT!n oí \rrSnT Hcf í T-Toi
heitum, þá getur komið til mála,' ferðar *
að hann sansi sig sjálfur.
I brosti við. „En ef yður þykir ég í Hann kom þegar til móts við
, Ég hélt niður í setustofuna ’ yerast uppáþrengjandi, kynni mig
Og Jón sat og' þenkti og saup' og fór að taka til þær bækur i bezt Vlð’ að Þer seSðuð mer ,„ES sklli eS sklk sa'Sð) hann-
kartöfluseyðið. Síðan sat hann 1 sem mér var nauðsynlegast að l3að berum orðum“ !..Eg veit, að þið eigið enn eftir
nokkra stund, sagði ekki neitt, ’ hafa meðferðis Það er einkenni 1 ’’Það verður hvorki sagt við að fá leyfi frá þeim aðila, hvérs
bara horfði í gaupnir sér. I Iegt, hugsaði ég, að ekki skuli yður né. um yður’“ svaraði é§- afftöáu þér metið meira en leyfi
„Nei, ég nenni ekki að vera h£Ía °?*8 neltt vart Vlð drauSa
að þvælast þetta niðrí bæ!“ sagði ganf ,1 Þeirn herbergJum, sem
við hofðum búið í að staðaldri.
„Ef þið væruð &f hinni einu sjálfs biskupsins.“ Hann brosti
sönnu trú,“ hélt klerkur áfram, lítið eitt. „Það er því næsta
uuiu . . „hefði það verið skylda mín að skrefið, sem ég verð að stíga,
hann upp ur eins manns hljoðl, ^ldrei hafði *nokkurs&nrinnsta ! heimsækía ykkur, en eins og að fá einnig það leyfi,“
slæðmgs oröið vart í þessari
skemmtilegu stofu. Ég óskaði
þess af heilum hug, að Pamela
Það er einhver drungi í mér og
doði. Ég’ er farinn að verða
svona upp á síðkastið. Máttleysi
í hnjáliðunum og bakverkur. Ég
gæti bezt trúað, að það stafaði
af þessari andskotans ekki sen
soðdrykkju. Líkast til hef ég
fengið eitthvað í heilann . . .“
högum er háttað, þá er bæði | „Ste’la Meredith lagði af
heimsókn mín og hjálparboð rtað til Bristol í kvöld.“
uppátroðsla, svo fremi sem þið , „Enn er ég ekki orðinn svo
viljið ekki meta það vinar- hrumur, að mér sé það ofraun
stað aftur; á það gat ég samt' sreiða'“ 'llð skrePPa 111 Bristol,“ sagði
sennilega engin áhrif haft; hún
var því vönust, telpan, að fara
nú ekki að koma öllu af |
tt ■ ■ , , , síriu fram. Ég var í versta skapi.
fl+nf , ^er tú hugarhægðar for eg að
skrifa blaðagrein og lauk henni
í rökkurbyrjun.
einhver snefill af sálrænu!
sagði ég. „Hann hefur skort þar
tilfinríanlsga til þessa. En nú, .
skal ég segja þér eitt, Jón. Við 1 , . að rl§n<li la svert. Ég varð
höfum bara gott af því
,Þakka yður innilega fyrir. klerkur og sat við sinn keip.
faðir Anson,“ svaraði ég. „Við | „Ég veit, að yður gengur að-
höfum vina og vináttu mikla eins gott til, faðir sæll, en þér
þörf þessa dagana, við systir megið taka þau orð rriín írúán-
Siiin,
„Ég bjóst. við því .
við því,“ tuldraði klerkur.
leg, að hyggilegast sé að yfa
bjóst ekki upp harma hennar, eins
og högum hennar er nú háttað,
Ég gat ekki að mér gert að heldur lofa henni að gleyrna
að þvi næsta uuhrandi þegar ég j br0Sa; það var svo sem auð- þeim með tíð og tima. Og þess
skreppaþetta.Viðyngjumstum',heyrðl fotatak utl fyrir- Gat!
mörg ár, trúðu mér til. Öll þessi ?að att s,er stað’ að Scott lækn-
brosandi andlit, þrátt fyrir sí- \ Ír Væri á ferðinni?. Hann hafði
hækkandi vöruverð; þessi titr-1C 1 ®ert rað fyrir að koma
fyrr en á sunnudag.
Þetta reyndist vera faðir An-
andi gleðistraumur milli sáln-
anna . . . “
„Og öll olnbogaskotinn!“
laumaði Jón út úr sér.
„Þú ert gersamlega vonlaust
þrotabú, Jón! En nú er það ég,
sem sét þér úrslitakosti, og taktu
nú eftir. Ef þú kemur ekki með
mér, þá fer ég ein, heyrirðu
það. Og þá er ekki vist hvenær
næturinnar ég kem heim aft-
ur!“
„Allt í lagi með það!“ svaraði
Jón. ,Þú hefur lykil að smekk-
fásnum og þarft því hvorki að
gera mér né öðrum ónæði“.
„En það gætu nú verið her-
menn þarna á rangli“, sagði ég.
„Það skyldi þó aldrei vera, að
þú ættir eftir að reka varnarlið
ið á flótta.“ Hann glotti, karl-
fauskurinn. Ég tók að hugleiða
hvort ég ætti að fara að gráta.
Það ráð brást áldrei á okkar
fyrstu hjúskaparárum. En þegar
ég rsyndi það fyrir nokkrum
son. Hann barðist á móti storm-
inum með stóra regnhlíf, hélt
báðum höndum í skaptið og
Véitti ekki af.
Ég opnaði dyrnar í skyndi og
rtormsve’'purinn feykti klérkin-
um inn fyrir. Hann gekk upp
Og niður af mæði, flaumósa og
gerólíkur því, sem ég hafði áð-
ur séð hann
'neyrt, að sagan af djöflasæi’- utan er helgisæringin ekki
ingum okkar og uppvakning- beiri.ínis nauosynleg úr þessú.
um haí'ði borizt honum til bar eð við systkinin höfum á-
eyrna. Ég ryfjaði upp í huga kveðið að flytjast á brott héð-
mér atburði morgunsins. an.“
„Þetta er nú sennilega ekki „Það er hart, að verða áð
eins alvarlegt og þér haldið, sæta slíkum kjörum,“ mælti
faðir,“ sagði ég enn. „Ég skal har,n með eirilægri samúð.
regja yður upp alla söguna, en ■ „Við eigum ekki annars úr-
.... látum okkur nú sjá. Lizzie kosta.“
hefúr þegar sagt Karli söguna, I Hann laut höfði og saí hljóð-
Karl hefur sagt systur sinni ur og hugsi nokkra stund. Ég
hana, og systir hans; já, —• gerði mér von um, að hann
hverjum hefur hún svo sagt hefði gefið helgisæringuna
hana?“ | upp á bátinn, en því reyndist
„Sendli matvörukaupmanns- ekki að heilsá. Hann leit á mig
sns,“ svaraði faðir Anson og og svipur hans var þrunginr.
árum síðari, dró Jón upp tó- brosti í kamp. „Sendillinn sagði álvaflegri einlægni.
báksklútínn og rétti mér til ! ráðskonu minni síðan söguna, j ..Fyrirgefið mér þrákelkni
þess að þurka mér með um aug en hún mér.“ í mína, herra Fitzgerald, en ég
En svo setti hann skyndilega gét ekki gefizt upp við þetta á
aftur upp alvörusvip. „Þrátt þessu stigi málsins. Ég hef ekki
fyrir aðvörun mína, gátuð þið aðeins í huga, hversu erfitt það
sett þína úrslitakosti og nú set ekki staðizt freistinguna, held- írijóti ao vera fyrir ykkur syst-
ég mína. Fái ég ekki alminnilegt | ur gripuð til þessara leiðu og kinin að ílytjast á brott héðan,
og sterkt kaffi, þá fer ég ekki j syndsamlegu ráða,“ mælti hann og hversu miklu fjárhagslegu
fet. Heyrirðu það! Þetta bölvað hryggur og ávítandþ ! tjóni það hlýtur þess utan að
ekki sen kartöílusoð er að gera ! „Þáð var okkar síðasta úr- valda ykkur, heldur öllú frem-
mig að dýrlingi. Lútsterkt kaffi, ræði..“
un og síðan hef ég ekki reynt
það ráð.
„Jæja“, sagði Jón. ;,Þú hefur
og rjóma út í . . .“
„Ég heyri . . . “ sagði ég.
ur þessa ungu, ógæfusömu
„Og hefur það vísað ykkur stúlku. Hver getúr gert sór í
íeiðina til þess að veita hinum hugarlund grimmari ' örlög en