Alþýðublaðið - 09.12.1950, Blaðsíða 6

6
ALfrVF)URLAf>ifí
Laugardagur 9. desember 1950.
F r ank Yerby
r S’
Það er ekki ein báran stök
fyrir Ríkisútvarpinu þessa
dagana. Fyrst hlaupa hinar og
þessar truflanir í þá, sem maöur
hefur hingað til talið ábyrga
fyrir öllum þeim útvarpstrufun-
um, sem meiriháttar gátu talizt.
Þegar þeim hefur svo verið
stuggað frá þeirri ábyrgð um
stundarsakir, tilkynnir verk-
fræðingur stofnunarinnar, að'
búast megi við enn meiri og
varanlegri truflunum á næst-
unni en að undanförnu, og tel-
ur hann fram ýmis tæknileg
rök þessu til sönnunar. Skulu
þau ekki yefengd, en því er til
að svara, að gjarna hefði verk-
fræðingur stofnunarinnar fyrr
mátt athuga aðaltruflunarvalda
hennar frá tæknilegu sjónar-
miði, og má vera, að þá hefði
eitthvað mátt úr truflunum
draga. — — —
Nema aS niðurstaða þeirrar
athugunar hefði orðið sú sama
og hvað rannsóknina á sendin-
um snerti, — að orsökin væri
ellí og ofnotkun og ekkert við j
þessu að gera. -—:----
Það getur farið svo eftir því
sem ,,Tíminn“ segir, að sérvizka
tízkukónganna geri hvalveið-
ernar hér enn arðvænlegri held
ur en þær þó eru þessa stund-
ína.
Samkvæmt frásögn blaðsins
má þetta með þeim hættí verða,
að krínólínan verði aftur í tízky
tekin í Frakklandi sem sam-
kvæmisklaeðnaður kvenna, en
Bf því kvað aftur á móti leiða
fjölgun lífstykkja, sem síðan,
samkvæmt frásögninni, einnig
ur aftur eins og tjaldborgir með
lSfán'dí toppi!
Með öðpum orðum, — þá eigi
íslenzkir hvalveiðamenn sinn
lofsyerða þátt í því, — ,,að
halda út hinum miklu pilsföld-
um“ samkvæmismeyjanna. —
En hvers vgena allar þessar
krókaleiðir? Hví ekki að ráða
nokkra hvalveiðimenn til starf-
ans, beint og milliliðalaust? Og'
yrði eftirspurnin meiri en fram
boðið, væri reynandi að fá
gamla og reynda lúðuveiði-
menn í jobbið.
„Hinn lifandi toppur“ tjald-
búðarinnar yrði varla í neinni
hættu fyrir það. „Okkar menn“
eru ekki neinar toppfígúrur!
Félagslíf
f. R. Skíðaferðir:
að Kolviðarhóli í dag kl. 2 og
S farið verður frá Varðarhús-
inu. Stansað við Vatnsþró,
Jndraland og Langholtsveg.
Farmiðar við bílana.
Skíðadeild Í.R.
SKiPAÚTGeRÐi
: RIKISINS J
r
Armann
(il Vestmannaeyja í kvöld. Tek
ið á móti flutningi í dag.
hlýtur að vera verndardýrling-
ur New Orleansbúa!“
■ „Ykkur Norðurríkjamönn-
um ferst illa að gera gys að
öðrum rr----—svaraði Denisa.
Giles laut að henni og brosti.
„Við skulum ekki stofna til
annarrar styrjaldar,“ mælti
hann. „Það er tími til þess kom-
inn, að við leggjum niður slik
vandræði og gerumst samherj-
ar.“
Denisa leit á hann, og það
vottaði fyrir glettni í augum
hennar.
„Hver veit nema þú sért að
leiða mig út í landráð/' mælti
hún. „Ekkert veit ég nema þú
hafir orðið mörgum löndum
mínum að bana í stríðinu.“
„Sé tekið tillit til þeirrar ó-
vefengjanlegu staðrieyndar, að
ég var þá enn ungur drengur,
er ekki sanngjarnt að ætla mér
þann garpsskap!“ svaraði hann
alvarlegur mjög.
„En þú sagðist hafa tekið þátt
í styrjöldinni?"
„Sem trumbuslagari. Og satt
bezt að segja, þá komst ég
aidrei svo nálægt Suðurríkja-
hernum, að mér gæfist kostur
á að berja á öðru en tromm-
unni. — Fæ ég þá fyrirgefn-
ingu?“
„Já,“ svaraði Denisa. „Vissu-
lega fyrirgef ég þér!“
Allt í einu þreif hún fast í
handlegg honum. ,,Sjáðu!“
hrópaði hún. „Þarna kemur
skrúðgangan! Komdu! Við skul-
um standa eins nálægt og unnt
er!“
,Hví þá það?“ spurði hann.
„Við sjáum skrúðgönguna
prýðilega héðan.“
„Mig langar til að ná í heilla-
grip!“ hrópaði hún. „Máttugan
heillagrip! Það veit sá, sem allt
veit, að ég hef fyllstu þörf fyrir
allt, sem eflt getur hamingju
mína!“
Þau gengu út á gangstéttina,
svo framarlega, að þau gátu
strokið hestum lögreglumann-
anna, sem fylgdu skrúðgöng-
unni.
Hugh Duncan kom auga á
þau í þessum svifum. Hann sat
uppi á svölum gistihússins og
virti fyrir sér ærsl og fagnaðar-
iæti múgsins, og svipur hans
lýsti þreytukenndri fyrirlitn-
ingu. Nú hallaði hann sér
skyndilega fram á svaíariðið og
greip báðum höndum um
smíðajárnsslána.
Þarna ertu þá, fagra norn!
hugsaði hann með sér. Viður-
eign okkar verð ég sjálfur að
leiða til lykta:; hún er það eina,
viðfangsefni, sem ég hef með
höndum, er ég get ekki falið
leiguþýjum mínum og laun-
morðingjum að annast Hann
herti takið um handriðsslána.
Alla mína æv-i hef ég safnað
kjörgripum og listaverkum. Ég
veit ekki hvers vegna; en ef til
vill hef ég safnað þeim sem
steinum í men um háls hennar,
sa-m ber sjálf af öllum eðal-
stéinum og listaverkum. Ég
hef aldrei fundig tíl þess, að
ég væri þurfandi fyrir konur;
Gálárlausar glysbrúður hafa
nægt mér til svölunar fýsnum 1
mínum, þegar svo bar undir.
En aðeins um stundarsakir og
aðeins lægstu fýsnum mínum.
Hamingjan góða, -— Denisa
mundi sóma sér vel sem hús-
freyja að Bivenué. Og hún. -—
Það var einkennandi fyrir
Hugh Duncan, að hann tók fé-
laga Densiu alls ekki með í
reikninginn. Hann hallaði sér
aftur á bak í sætinu og brosti
dult og kuldalega. Ég ætla ekki
að trufla samtal þeirra að sinni,
hugsaði hann. Þeim er ekki of
gott að skemmta sér. En kom‘a
mun sá dagur, og það áður en
langt um líður-------.
Nú kom hinn glæsilegi f!oti;
fagurlega skreyttir bátar á
vögnum, dregnir af skraut-
tygjuðum hestum, sveigði fyrir
götuhornið og inn á strætið. í
bátunum stóðu- svertingjar í
arabiskum klæðum með vefjar-
höttu úr silki á höfði, íjöðruim
skreytta og fagurlitar skarlats-
skikkjur á herðum. Formenn-
irnir báru skartgripi, ódýr glys-
men og festar, gerð í Frakk-
landi, en til að sjá varð ekki
annað séð, en að menin væru
úr gulli ger og greypt gimstein-
um og festarnar úr ósviknu
rafi og perlum. Fyrst fór dreki
mikill, a’.skreyttur; miðskips
reis gullið öndvegi, tjaldað
skarlati og grænum purpura.
Á veifum öndvegissúlnanna
stóðu letruð orðin „Pro Bono
Publico“. í öndveginu sat Rex
sjálfur, og var konungsskrúði
hans slíkur, að margur raun-
verulegur konungur hefði mátt
öfunda hainn af, og stráði hann
heillagripum út yfir mannf jöld-
ann af konunglegu örlæti.
Giies rétti út höndina og
greip hálsmen eitt lítið og fékk
Denisu. Þetta var laglega gerð
eftirlíking úr gylltum, ódýrum
málmi, og kostaði nokkra skild-
inga í búðarho!um úthverf-
anna. Engu að síður ljómaði
andlit Denisu af gleði, þegar
hermaðurinn ungi lagði festina
um háls hennar.
„Þér hæfðu betur geislandi
gimsteinar og glóandi gull:“
mælti hann.
„Nei, nei!“ svaraði Denisa.
„Segðu þetta ekki. Veiztu ekki,
að þetta er heillagripur. Þessi
litla festi murr verða okkur
báðum til gæfu og gleði.“
„Okkur báðum!“ endurtók
hann dapurlega.
Hann smeygði hönd sinni
undir arm hennar og leiddi
hana út á strætið; út í iðandi
mannþröngina, þar sem fólkið
steig dans eða skemmti sér við
Cáránlegustu skrípalæti; báru
sumir tröllaukna ófreskju-
hausa; glaumurinn og gleðin
nálgaðist hámark sitt, og það,
sem fyrir augun bar, minnti
mest á myndir úr ævin.týrasögn
um. Þannig leið dagúrirm að
kvöldi. Ungi foringinn og De-
nisa gæddu sér á sæigætinu,
sem markaðssalarnir höfðu á
boðstólum, dönsuðu, Jeiddust
um strætin og horfðu á skrúð-
göngur og skrautsýningar. Um
sjöleytið námu þau stað’ar á
gangstétt einnar götunnar og
horfðu á, er síðasta flotanum
var ekið fram hjá, flota hins
dularfulla Comusar, og var
hann uppljómaður af blysum,
œm negraræðararnir báru í
ára stað. Allt var fegurð, gleði
og áhyggjulaus glaumur,
Denisa opnaði handtösku
sína og dró upp úr henni boðs-
kort með skrautlegri áletrun.
Hún athugaði það við blys-
bjarmann og leit síðán spyrj-
andi á Gi!es.
„vSamkvæmt boðinu verö ég
að vera í fylgd með herra, ef
ég á að get'a tekiö þátt í dans-
Leiknum,“ mælti hún. „Það er
leiðinlegt, ao þú skulir ekki
hafa önnur klæði“.
„Ég hef önnur klæði'“ svar-
eði Giles og hló við. „Það er
iangt síðan að ég komst að raun
um, að einkennisbúningar
Norðurríkjahersins eru ekki
sem heppilegastur klæðnaður,
ef maður ætlar að skemmta
cér hérna í borginni. Hinkraðu
rið eitt andartak11.
Hann sleppti hönd hennar
og hvarf inn í mannþröngina,
on kom aftur eftir skamma
hríð, akandi í leiguvagni. De-
nisa steig inn í vagninn, settist
þar og beig á meðan Giles
skr'app til herbúðanna og hafði
fataskipti.
Stundarfjórðungi síðar kom
hann aftur, klæddur látlausum
en vönduðum sparifötum, og
var þá með öliu óþekkjanlegur
frá ungum mönnum úr betri
borgara stétt New Orleans.
„Og hvert skal nú halda?“
r.purði hann glaðlega.
„Á dansleik Comusar,“ svar-
aði hún. Og þau óku af stað.
Danssalurinn var skrautlega
iýstur; loftið var þrungig seið-
mjúkum hljómum og hirð Co-
ruusar
ÓFAR.NAÐUR.EoaJÓLA<5LEÐI ?
Gull- og silfurmunir
r ..
I dag opna ég vinnusfofu mína £
og fek að mér alls konar lef-
urgröff á gull- og silfurmuni.
Opið dagl. frá klukkan 2-5.
4 Gísli Loftsson
Tjamargöfu 46. Sími 80710.
Jóladrykkur.
Mjög bragðgóður og hressandi ávaxfadrykkur. Fæsí
í flesfum verzlunum.
Munið að biðja um jóladrykkinn frá