Alþýðublaðið - 21.12.1950, Side 6

ALÞÝÐUBLAÐ8Ð
FimmtudaSur 21. des. 1950.
Fjöllega og skemmtilega ritaðar í'rásagnir gangnamanna úr Iiinúm
fjárríku og afréitamiklu Jiéruðum í Þíngeyjar- og Múlasýslum. —
Bókin er 424 bls. með fjölda mynda. —
áður. en þeir þekktu slíka hluti.
Og mikil ósköp og skelfing er
það umsvifamikið og dýrt að
iialda jólin eins og vera ber, eða
að öðlast hina sönnu jólagleði,
komast í hið sanna jólaskap,
fyrir tilstilli allra þessara
mörgu bráðnauðsynlegu hlutn.
Og þá er e-kki neitt smáræði
góðgirnin og fórnfýsin þeirra
manna, sem allt vilja á, sig
leggja og hvorki spára fé né
fyrirhöfn til þess að útvega al-
menningi þessa nauðsynlegu
úuti; tilkymja almenningi auk
;þess; að 'nú séu jól-in- í nánd. —
Ég er að vísu enginn trúmað-
ur. Sízt á mennina. Samt þori
;óg ekki annað en trua þvi, sem
þessir menn tilkvnna. Og ég hef
sannfærzt um það, aö sati segja
peir hvað það snertir, að jólin
eru að koma, Hví skyldi ég. þá
væna þá um ósannsögli hv'að
aðrar greinar í boðskap þeirra
snertir? Hví skyldi ég draga í
efa, er þeir segja, að það verði
mgin jöl, nsma almenníngi hafi
i ekizt að verða sér úti úni vissa
nluti, sem þeir, oftast nær,
lennilega fyrir einskæra tilvilj-
un, hafa sjálfir á boðstólum?
Hví skyldi ég ætla þeim það, að
beim gangi -ef til vill eitthvað
annað til en góðsemin og áhug-
'nn fyrir helgi jólanna, og þvi.
.að allur landslýður geti notið
.henhar á réttan, hátt? Mér kem-
ur það ekki til hugar Mér kem-
ur ekki til hugar, áð nokkur
’maður mogi vera svo djúpt
sokkinn. vegna ágirndar sinnar,
að hann tilkynni jólabarnið
fætt, aðeins til þess að hann geti
br'askað' með fæðingu þess og
minningu sér tíl peningagróða.
Það eru takmörk fyrir öllu, líka
því, hversu illt maður getur
hugsað náungá sínum. N&i, þess
ir jólaboðskaparsjálfboðaliffar
hljóta að vera vönduðastu
menn.
.Það verða því ekki fyrst og
'remst þeirra jól, sem við höld-
um^nnan skamms, heldur min
og þín, einkum ef við látum
undír höfúð Isggjast að knupa
nokkurn þessara nauð.svnlegu
hluta. Það borgar sig stundum
að slepp'a forsendunum. Bara
dæma án þeirra og á móti þeim,
ef- ekki vill betur.
Virðingárfyllst.
Filiþus Bessason
hrsppstjóri.
í einu varð hann þess var, sér
til mikillar skelfingar, að þessi
furðulega mynd vaktx með
honum heita nautn og ákefð.
,,Almáttugur guð hjálpi mér,“
tautaði hann. Að svo búnu
gekk hann hröðum skrefum út
á veröndina til Victors, sem var
að ganga frá skothylkjurium í
stóra sjóliðaskammbyssu, sem
| hann bar jafnan að vopni. í
I sama mund kom negri fyrir
húshornið og teymdi hesta
þeirra að svalariðinu. Victor
stöklc þegar í söðulinn, en Jéan
Paul fór sér hægt að öllu og
svipur hans lýsti áhyggjum og
kvíða.
I Hugh gekk um gólf í skrif-
stofu sinni í gistihúsinu, neri
saman höndum og virtist í ó-
venju æstu skapi. Einn njósn-
sra hans hafði fyrir skömmu
átt tal við hann. „Já, herra,“
hafoi hann sagt; ,,ég sá hana í
"ylgd með þessum manni niðri
; í Canalstræti, ekki alls fyrir
i löngu. Já, herra • ■ ■ • hávaxinn
, maður, að minnsta kosti rösk
* ;ex fet, grannur og beinvaxinn.
i Andlitið, — nei, ég sá ekki
framan í hann; hann sneri baki
að mér, og hann bar höfuðfat,
! svo að ég gat ekki heldur séð
hár hans. En þetta var sami
I maðurinn, herra; um það er
..ekki að efast. Hann bar sig ná-
| kvæmlega eins og þér lýstuð,
hár og gtannur .... “
„Þeir ættu að fara að koma
hvað úr hverju,“ hugsaði Hugh
með sér og gekk fram og aftur
um gólfið. Svo leit hann á
klukkuna. Á sömu andrá barði
Victor að dyrum.
„Kom inn,“ kallaði hann. og
rödd hans titraði af feginleik
og, eftirvæntingu.
Victor vatt sér inn í stofuna,
dimmrauður í andliti af ákefð
og undrun. Jean-Paul kom inn
á eftir honum, hljóður og
hugsi.
„Hvað er að?“ spurði Victor
hranálega.
„Þig fyrirgefið, þótt ég fari
ef til vill helzt til fljótt yfir
sögu,“ mælti Hugh um leið og
hann tók hatt sinn og . staf.
„Ykkur mun báðum kunnugt
um þann orðróm, sem uppi
hefur verið meðal borgarbúa
varðandi systur ykkar og Laird
Fournois, og eins er ykkur
kunnugt um, að mér er hún
kærari flestum öðrum stúlk- sjáið hann koma. Hann kynni
um.“ [ þá að hafa það í svai’i sínu, að
Victor þrútnaði í framan af, hann hefði aðeins ætlað að
reiði og ofsa.
„Við skulum vera rólegir,
hinur,“ mælti Hugh mjúkum
heimsækja gamla manninn í
kurteisisskyni. Gefið honum
tóm til að komast inn í her-
rómi; „mér er þetta engu síður, bei’gi hennar. Já; gefið honum
þungbært en ykkur sjálfum. * jafnvel tóm til að átta sig þar
Denísa er þó ekki nema systir j;svolítið,“ bætti Hugh við, og
ykkar, en ég hef hins vegar t það brá fyrir kuldalegri glettni
gert mér vonir um, að hún í'rödd hans. „En ekki ræð ég
yrði konan mín.“ |ykkur samt til að gefa honum
Victori brá við þessa óvæntu j of langan frest í því skyni. Ef
yfirlýsingu, en Jean-Paul roðn-, þið hlýðið þessum ráðum, ætti
aði í vöngum. j ekki að-koma til þess, að ykk-
„Það, sem mig langaði til að ur brysti nægilegar sannanir,
segja ykkur, bræður,“ hélt þegar þar að kemur. — Jæja,
Hugh Duncan áfram máli sínu, j — eigum við ekki að lcoma,
„er í stuttu málr þetta: . . Ég herrar mínir!“
hef vissu fyrir því, að það hef- j Um leið og hann laut eftir
ur sézt til ferða systur ykkar í yfirhöfn sinni, tók Jean-Paui
morgun í fylgd með Laird eftir fagurskreyttu skamm-
Fournois. Ég hef einnig gilda byssuskefti, er stóð upp úr
ástæðu til að ætia, að _bann1 hylki, sem hékk við axlafet-
hyggist heimsækja hana í nótt ann. Síðan gengu þeir þrír
svo lítið beri á. Ekki er það saman niður stigann og héldu
heldur langt úr vegi að ætla,! út á myrk strætin. Kíukkan
að hún hafi flutzt til afa síns var lítið eitt yfir tíu, þegar
einmitt í því skyni, að honum þeir náðu að húsi Lascals. Þeir
yrði auðveldara að ná fundi dokuðu við skammt þar frá,
hennar í laumi. Að sjálfsögðu unz klukkan var orðin eitt, og
get ég ekkert fullyrt, hvað það ekkert gerðist öðru markverð-
snertir; þetta er aðeins ágizk- | ara. Litlu síðar sáu þeir hvar
un mín; og vel getur farið svo, j hávaxinn, grannur maður reik-
að mér skjátlist. Komi það á aði í skugga veggja og garða í
daginn, bið ég ykkur afsökun- j áttina að húsinu. Hann nam
ar; en vita megið þið, að ég segi. staðar í húsasundi, örskammt
ykkur þetta einungis hennar og frá, starði síðan góða hríg á
ykkar sjálfra vegna. Og þess f ljósbjarmann, sem féll út um
utan snertir þetta mál mig gluggann á svefnherbergi
dýpra en þið sennilega getið
gert ykkur í hugarlund.“
„Þú hefur rétt að mæla,“
urraði Victor. „Ég er þér þakk-
látur fyrir, að þú gerðir okkur
aðvart; Hugh. Þú getur því
Denísu. Að því búnu gekk
hann að húsinu hröðum, mjúk-
um skrefum, staðnæmdist eitt
andartak undir svölum þess,
;en greip síðan skyndiiega um
eina súluna, er bar uppi sval-
auðvitað nærri, að mér fellur j irnar, kleif upp og vatt sér inn
þungt að heyra' slíkar fregnir fyrir svalahandriðið.
af systur minni. .... En fjand- Victor ætlaði ag taka undir
inn hafi það, ef við megum sig stökk, en Hugh Duncan
eyða tímanum í kjaftæði. Við l&gði höndina á öxl honum og
verðum að hafa hraðan á; nú1 stöðvaði hann.
er dagur að kvöldi kominn, og J „Hinkraðu við!“ hvíslaði
hann getur þegar verið lcom-' hann. „Ekki strax! Við verð-
inn á stúfana .... “ um að gefa honum svolitla"
„Það hygg ég varla,“ svar- stund’ til að átta sig. Vig skul-
aði Hugh. „Hann þorir ekki að um bíða, þangað til við sjáum
fara á kreik á meðan fóllc er al- að ljósið er slökkt ....“
mennt á ferli. Eg ráðlegg ykk-
ur að finna ykkur fylgsni ein-
Þfessi síðustu orð hans vöktu
ónotalegan hroll með Jean-
hvers staðar í nánd við húsið . Paul, en Victor, sem þegar
og bíða þar komu hans. Og enn átti fullt í fangi með að hemja
er það eitt, sem ég ráðlegg! æði sitt, veitti þeim enga at-
ykkur, Victor. .... Gangið hyglí sérstaklega.
ekki til atlögu þegar, er þið 1 Inni í svefnherþergi sínu lá
„ . . . Eriii þá ómar í eyrum mér hundgáin, kindajarmuririn og köll
réttarmanna og þá ekki síður vísuparturinn, sem þeir kváðu við raust:
„Nú er ég kátur, nafittí minn, nú er ég mátulegur.“
3. bindi
ÁÐSENT BRÉF.
Fiiiritts
Bessasoa
JtreppstjéH-.
Ritstjöri sæll!
Jól, verður manni liugsað. Jú,
satt er það. Enn líður að jólum.
En Jivaða jólum? Mínum eða
þínú'm jöjum?. E-ða jólum ein-
hverra okkur óviðkomanói
manna? Flónslega er nú spurc.
Ég hef hlustað á útvarpstil-
kynningarnar und'anfarin kvöld.
Og ég hef lesið þau blöð, sem
hingað berast. Það eru ein-
hverjir náungar sífellt að aug-
lýsg það og tilkynna, bæði í út-
varþinu og í biöðunum. að jólin
séu að koma. Væru jólin eitt-
hvað, sem aðeins kæmi á
margra ára fresti, og þá mjög
óreglulega, þá væri þetta bug-
ulsemi, er lívjrjum vanfróðum
manni bæri að v.irða. Sú er nu
samt ekki raunin; hver sem vill
getur gengið að sínum jólúm
vísum á fyrirfram ákveðnum
tíma í deaamber ár hver.t. Ilvers
végna eru mennirnir þá að
þessu? Hvers vegna eru þeir að
leggja á sig erfiði og kost'nað,
aðeins til þess að tilkynna lands
lýðnum það, sem hver maður
veit? Svo er sagt að engiar ha.fi
tilkynnt mönnum komu hinna
fyrstu jóla; nú hafa þessir sjólf-
boðaliðar tekið að sér hlutverk
þeirra!
Málshátturinn lcveður svo á,
að oft fyigi böggull skammrifi.
Hvaða böggull fylgir þá þessu
jölaboðskaparskammrifi sjálf-
boð'aliðanna? Nema livað, hefur
Kiljan efiir kerlingarbjálfan-
um. Oftast nær hugulsemi
þeirra í okkar garð lengra en að
búa okkur eingöngu unclir það,
að nú séu jólin að korna. Þeir
minna okkur um leið a hitt og
þetta, blessaðir, sem sé okkur
alveg ómissandi, ef við eigum
að geta notið þessarar H'átíðar.
Og samkvæmt upplýsingum
þessara vísu manna er það
furðumargt, sem hver m'anti-
eskja þarf með til þess. Iliriir
ólíkustu hlutir. Ósköp og skelf-
irig má jólahald manna hafa
lærið imsiiKomlð og lítilfjörlegt,
E