Alþýðublaðið - 28.12.1950, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmíudagur 28. des. 1950.
F. U. J. F. U. J.
Félag ungra jafnaðarmanna
heldur jólafagnað annað kvöld, föstud. kl. 20,30 í
Ingólfs café.
Til skemmtunar verður:
1. Ávarp: Kristinn Gunnarsson, formaður F.U.J.
2. Upplestur: Loftur Guðmundsson, blaðamaður.
3. Útvarp F. U. J.
4. Haukur -Morthens syngur.
5. Dans.
Félagar fjölmennið og takið mið ykkur gesti.
Þess er vænzt að félagar úr F. Ú. J.-félögum utan af
landi, sem staddir eru í bænum, sæki fagnaðinn.
Skemmtinefndín.
HUGLEIÐINGAR
Á BAIv JÓLUM.
Áfcngisvarnarnefnd hafði
mikinn viðbúnað fyrir jólin.
Var það fyrir hennar tilstilli,
að maður gat ekki litið svo í
blað frá desemberbyrjun til
jóla, að ekki rækist maður þar
á orðið „brennivín11; ekki heid-
ur hlustað svo á útvarp á sama
tímabili, að þulurinn iæki það
ekki sér í munn, og það hvað eft
ir annað. Þess utan gekkst nefnd
in fyrir gluggasýningu á brenni
vínsflösku, svo að þcir, sem
kynnu að hafa í huga að gerast
nemendur í listinni, þekktú um
búðirnar. Árangurinn af allri
þessari hugvekjustarfsemi nefnd
arinnar varð hinn glæsilegasti;
hugur manna vaknaði svo ræki
lega, að flestir voru búnir að
drekka nægju sína og sinnar
pyngju löngu fyrir jól; varð met
sókn að kjallaranum fyrri hluta
desember en svo að segja hver
maður ódrukkin um hátíðirnar.
•— Létu sér nægja að eta fylli
sína af hangikjöti, sem nefndin
hafði verið svo huglsöm að aug
lýsa ásamt áfenginu, — upp á
þjóðlegheitin.
Strætisvagni var hnuplað á
Lækjartorgi á annan dag jóla,
og fannst ekki lengi vel, enda
var í fyrstu aðeins leitað á því
svæði, sem fagmenn töldu hugs-
anlegt að aka mætti slíku farar
tæki, án þess að það klikkaði.
Það var ekki fyrr en sá radius
hafði verið margfaldaður með
fjórum, sumir segja fjórum
komma fimm, að strætisvagninn
fannst, — og óbilaður að sögn.
Mun nú liggja næst fyrir að
fela þar til hæfum sérfræðing-
um að athuga, hvort hnuplarar
þessir búi yfir yfirnáttúrlegri
orku, og þá einnig að sjálfsögðu
með litliti til þess, hvort þeir
geti „srnitað" venjulega strætis-
vagnabílstjóra af henni . . .
En furðulega sterk sjálfskvala
löngun hlýtur það að vera, sem
fær menn til þsss að aka í stræt-
isvagni upp á Kjalarnes, — og
það á sjálfan jóladaginn.
Þessi jól eru að sögn lögreglu-
og brunaliða þau hógværustu,
sem þeir muna um langt skeið,
voru og bæði þessi lið atvinnu-
lítil um hátíðirnar. Benda mætti
þessum aðilum á það, að ef +il
vill hælast þeir helzt til fljótt
um, — því að ,,enn er 15. marz
ekki kominn“, — enn er gamla
árskvöld ekki liðið, og hver
veit nema einhverjir athafna-
samir unglingar hafi þá hrist af
sér jólaslenið , . .
Og svo eru það mennirnir,
sem nú eru önnum kafnir við
að telja og' reikna út ágóöann
af jólunum . . .
Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna fást í skrifstofu
Sjómannadagsráðs, Eddu-
húsinu, sími 80788, M.
11—12 og 16—17, Bóka-
búð Helgafells í Aðalstr.
og Laugavegi 100 — og
1 Hafnarfirði hjá Valdi-
mar Long. ___________
Úra-viðgerðir.
Fljót og góð afgreiðsla.
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
sími 81218.
Frank Yerby ------
HEITAR ÁSTRÍDUR
Skömmu síðar sá hún hvnr
Victor þeysti framhjá, — í norð
urátt. Hún gat ekki að sér gert
að brosa. Hann mundi ríða að
minnsta kosti hundrað mílna
leið, áður en hann kæmist á
snoðir um, að hann hefði reilcn
að dæmið skakkt. Síðan hélt,
hún áfram för sinni til borgar-
innar.
Hvarf Giles Sanderson liðs-
foringja hafði enn ekki vakið
neina athygli. Það kom harla
oft fyrir, að Norðurríkjaher-
menn, sem dvöldu í New
Orleans, hyrfu um stundarsak
ir; jafnvel nokkra daga, og eng
inn gerði sér rellu þeirra végna,
h'vort heldur sem um liðsfor-
ingja eða óbreytta hermenn var
að ræða. Þeir skiluðu sér, þeg
ar þeim þótti. tími til kominn,
og voru þá teknir til augnanna,
órakaðir og illa til re'ika, en vín
lyktin gaf til kynna hvar ver-
ið hefði dvalarstaður þeirra.
Sjálfir sögðu þeir sem fæst af
ferðum sínúm; voru yfirleitt
heldur fátalaðir og gerðu ekki
svo mikið sem mögla, þegar þeir
voru látnir standa tvær vökur
í einni lotu á verði, til refsing-
ar fyrir fjarveru sína. Það
mátti því gera ráð fyrir því, að
nokkrir dagar liðu, áður en
menn færu að gera veður út af
hvarfi Giles Sanderson.
Ekki braut Denisa heilann
neitt um þetta mál, er hún reið
inn í borgina. Enn hafði henni
ekki komið það til hugar, að
bræður hennar kynnu að vera
i bráðri hættu staddir vegna
morðsins. Hugsanir hennar sner
ust allar um eitt og hið sama,
þegar hún reið um steinlögð
strætin . . um Laird Fournois
og hann einan. Hún rifjaði upp
fyrir sér andlitsdrætti hans,
augnatillit hans, bros hans. . . .
Svo þungt var hún hugsandi,
að hún veiíti enga athygli, að
skuggalegur náungi, sem stóð
við bjórstofudyr, horfði fast á
hana, þegar hún reið framhjá,
— gaf síðan öðrum náunga
merki um að koma og átti við
hann hljóðskraf nokkra stund.
Hún varð þess heldur ekki vör,
að þeir stigu þegar á bak hest-
um sínum og veittu henni eftir
för í hæfilegri fjarlægð. Hún
varð þess aðeins vör, að hún
var að lotum komin af þreytu
og tók að svipast um eftir stað,
þar sem hún gæti látið fyrir-
berast um nóttina. Hugsun henn
ar var köld og skörp, enn sem
fyrr, þrátt fyrir þreytuna, og
hún komst skjótt að þeirri nið-
urstöðu, að ekki mundi þorandi
fyrir sig að biðja fólk húsa-
skjóls. Þrátt fyrir karlmanns-
fötin, mundi enginn, sem sæi
hana í nálægð eða heyrði hana
tala, efast um að þar færi stúlk;
en ekki piltur, og þá var taflið
vitanlega tapað. Og hana skorti
kjarlt og hug til þess að ieita á
náðir systur sinnar og manns
Vissi, að þau hlytu að spyrja
hennar eins þreýtt og hún var.
margs, og það myndi rifja upp
fyrir henni þá sögu, sem hún
kaus helzt að gleyma.
Henni varð litið til himins.
Stjörnurnar tindruðu. það var
hlýtt í veðri og blærinn varm-
ur. Ekki mundi henni verða
meint af að láta fyrirberast
undir berum himni um nótt-
ina hugsaði hún með sér og
beindi hestinum inn á af-
skekkta—götu eða öllu heldur
stíg, er iá milli stórra vöru-
geymsluhúsa, skammt frá fljót
inu. Þar steig hún af baki,
virti fyrir sér háa hlaða af
baðmullar sekkjum og svipað-
ist um eftir þægilegu náttbóli,
þar sem þeir, er um stíginn
kynnu að íara. kæmu ekki
auga á hana. í sama bili heyrði
hún hófátak, skreið í fy^gsni. á
bak við sekkjahlaða, en sá
samstundis, að slík varúð kom
henni að litlu haldi þar sem
reiðskjóti hennar stóg við stíg-
inn. Henni til ósegjanlegs hug-
arléttis kom það þó ekki að
sök, þar eð riddari þessi þeysti
fram hjá, án þess að gera svo
mikið sem Iíta við hesti henn-
ar.
Enda þótt Denísa Lascals
væri bæði snarráð og úrræða-
góð, þegar hún komst í vanda,
skorti hana oft fyrirhyggju.
Og ef henni hefði veriQ gef-
inn sá hæfileiki að draga lær-
dóma af því, sem fyrir hana
bar, mundi hún eflaust hafa
látið þennan atburð sér að
kenningu verða. En ekki tókst
henni það. Þess í stað and-
varpaði hún feginsamlega,
þegar hún sá, að riddarinn lét
sig engu skipta þótt mannlaus
reiðskjótl stæði þarna vig stig-
inn, bjó síðan um sig í sekkja-
hlaðanum sem bezt hún gat, og
hugsaði ekkert út í það, að fátt
vekur venjulega jafnóskipta
athygli manns og óhugnanleg-
an grun en það, að sjá mann-
lausan hest standa með beizli
og öllum reiðtygjum á af-
skekktum stað, og þag á næt-
urþeli. Henni varð ekki heldur
að hugleiða, að það mátti
furðulegt kallast, að nokkur
karlmaður skyldi láta sem
hann veitti slíkú enga athygli.
Nokkrum andartökum eftir að
hún lagðist fyrir, var hún fall-
in í fastan svefn.
Ungt fólk, sem leggst til
svefris, að fram komig af lík-
amlegri og andlegri áreynslu,
sefur fast og án drauma. Þess
vegna var það óþörf varúð,
sem ekillinn, er ók rúmgóðum,
lokuðum vagni inn á stiginn,
sýndi, þegar hann hægði ferð-
iria og lét hestana lötra fót
fyrir fót að sekkjah’aðinum.
Densía mundi ekki haf-i rumsk
að þótt riddaraliðssveit hefði
þeyst þar fra.m hjá með horna-
blæstri og herópum. Þegar ek-
illinn hafði numið staðar, steig
Hugh Duncan niður úr vagn-
inum, nam skamma hríð stað-
ar hjá hestinum, sem har her-
söðul, greinilega merktan með
herdeildareinkenni og raðtölu:
síðan kleif hann upp í sekkja-
hlaðann.
Andartaki síðar stóð hann
við náttból Denísu og horfði
lengi á hana, hljóður og hugsi.
Lokkaflóð hennar hafði brot-
izt undan hattinum, er hún
hafði tekið að láni frá bróður
sínum. Og nú skaut því upp í
huga hans, að ræna hana kossi,
þar sem hún svaf. Hann ‘laut
ao henni og snart munn henn-
ar meg vörum sínum.
Denísa vaknaði þegar og reis
upp vjð dogg. Eitt andartak
starði hún á hann, og svipur
hennar lýsti slíkri fyrirlitn-
ingu og viðbjóði, að helzt virt-
ist sem hún nötraði af ókennd-
um hrolli.
,,Þú . . .“ mælti hún, myrkri,
næstum því ókvenlegri rödd,
og þetta eina orð snart Hugh
Duncan eins og snöggt svipu-
högg, svo að hann fölnaði við.
Hann tók þann kostinn að
bregða á glettni, laut henni,
bposti ertnislega og lét sem
hann hefði hvorki séð né skilið
viðbragð hennar.
„Hver annar kom þér til
hugar að það gæti verið?“
spurði hann með ýktri blíðu.
,,Hvað vilt þú?“ spurði hún
kuldalega.
„Er þér ekki óþörf spurnin?“
svaraði hann. ,,Þú ættir að
minnsta kosti að geta farið
nærri um það“.
Hún reisti höfuðið og tók að
hlæja, en hlátur hennar vgr
þrunginn beiskju og kulda.
Hugh horfði rólegur á hana,
lofaði henni að hlæja, en brá
hendinni, þegar hlátur henn-
ar sefaðist, inn undir yfirhöf i '
sína og dró fram málmþynnu
litla, sem hann sýndi henni.
„Kannast þú við skjöldinn
þann arna?“ spurði hann eins
og ekkert hefði í skorizt.
Denísa náfölnaði og greip
andann á lofti. Tunglsljósið
féll á skjöldinn, svo að hún gat
greinilega séð stafina, sem á ;
hann voru leitraðir: G. L. S.,
Giles Laurence Sanderson.
Augu hennar döggvuðust heit-
um tárum.
„Eflaust væri það okkur
báðum bezt“, mælti Hugh enn.
,.að vig ræddum mál okkar í
kyrrþey, þar sem við þyrftum .
ekki að qttast að óviðkomandi
kæmu okkur að óvörum . . .“