Alþýðublaðið - 24.01.1952, Side 6

Á ANDLEGUM VETTVANGI
Það er ekki gaman að hálk-
unni. Og sannarlega er ekki
gys gerandi að henni. Hún er
það hættulegt umferðarfyrir-
bæri. Fjöldi fólks befur orðið
fyrir meiri og minni háttar
slysum af hennar völdum. En
ekki nóg með það. Hálkan er
andstyggileg, hreint cg beint út
sagt. Hún gerir fóik svo óvirðu
legt og annarlegt í gangi. \5ið
sjáum æruverðugan og hátíð-
legan borgara koma gangandi á
móti okkur. Hann er óaðfinnan
Xega klæddur, svipurinn eins og
hann hafi litið gert annað und-
anfarna daga en standa heiðurs
vörð við sína eigin jarðarför,
hreyfingarnar afmarkaðar, linit
miðaðar og hugsaðar, gangur-
inn öruggur, eins og þarna fari
maður, sem hvorki bregði skapi
né framkomu, þótt Grómíkó
geri uppsteit á þingi þeirra sam
einuðu, eða vinnukonan missi
súpuskálina á borðstofugólfið,
og svo gerist -það, allt í einu, að
hann stígur á hálku. . . . Ham-
ingjan góða, hvílík umskipti. Á
sömu andrá uppieysist allur
mannsins virðuleiki i óhugnan-
legt limapat og örvætningar-
fálm út í umhverfið eftir ein-
hverju til að grípa i og hanga á.
þarna spriklar þessi vesæii og
umkomuiausi maður í lausu
Xofti á valai þeirra órlaga, sem
hann veit engin ráð gegn, eitt
andartak leikur hann þarna
skrípastælingu af hinu um-
komulausa, ráðvillta mannkyni,
og á næsta augnabiiki liggur
hann á gangstéttinni, aumur og
vesæll, eins og líkneskja, sem
íokið hefur ofan af fótstalli sín
um, liggur í liinum ankannaleg
ustu stellingum, rétt eins og
limir hans hafi afráðið að siíta
sig lausa af bolnum og hlaup-
ast brott, sinn í hvora áttina , . .
ef' til vill er hann slasaður og
fær virðulega rúmiegu, ef til
vill er hann bara svo óvírðu-
lega marinn, að hann getur
ekki setið eins o.g andlegum
þroska hans og veraldlegri tign
og áliti sæmir, næstu dagana.
Að sjálfsögðu veit ég ofurvel.
að konur geta líka hrasað á
hálkunni, jafnvel fallið, en
þeim ferst það allt öðruvísi. þaö
er miklu meiri einlægni og við-
kvæmni, jafnvel harmræn tign
yfir hrösun konunnar, örvænt-
ing hennar og hjáiparieysi verð
ur sannara, og þó hún pati út
örmunum í leit að jaínvægi, þá
eru þær hreyfingar hennar allt-
af þrungnar dramatískum ynd-
isþolcka. . . . bað er hið sálræna,
sem þarna kemur til greina,
jafnv-el þegar konan • hrasar
bara á hálku, er eitthvað sái-
rænt við fall hennar, eitthvað
ólýsanlega örlagaþrungið.
En sem sagt, — það er ekki
gerandi gys að hálkunni. Ekki
heldur að þeim, er hrasa af
hennar völdum, og ekkert er
mér fjær skapi. Og ég veit, að
það er ákaflega Ijótt að brosa
að karlmanni, sem rennur eða
fellur á hálku, enda þótt mað-
ur þurfi á köflum að hafa meira
en lítinn sálrænan þroska til
þess að geta stillt . ig um p Vv.
I>egar slík freisting hendir
mann, er manni ákaflega hollt
að hafa hugfast, að ef til vill
verði maður sjálfur f'yrir sömu
slysni á næsta andartaki. bað
er að segja, ef maður er karl-
maður ... ef maður er kven-
maður, hefur maður ekkert að
óttast. Það er ekkert hlægiie t
við það, þótt kvenmaður hrasi,
heldur átakanlega narmrænt og
dramatískt. DáríSur Dulheims.
- Frarrshaldssagao 4
Agatha Chrlstle;
Morögátan á Höföa
andi hattprjónum . . sí-svona. Hann leit með auðsæi-ri undr
si-svona .. .
Og hann rétti út hendurnar
til þess að gefa okkur hug-
mynd um stærð hárbólstrans.
,,Ó hvað það hlýtur að hafa
verið hræðilega óþægjlegt.“
„Já, þar er ég vður sam-
mála,“ mælti hann af slíkri til-
finningu, að_ engri frú myndi
hafa tekizt að túlka þjáningu
un og forvitni á Poriot, sem
áreiðanlega hefur verið ærið
ólíkur öðrum kunningjum
ungfrú Buckley.
Stúlkan kynnti þá.
„Þetta er Challander sjóliðs
foringi, og þetta er ....
Mér til undrunar sagði
Poirot ekki nafn sitt, eins og
stúlkan ætlaðist þó bersýnilega
sína betur, enda þótt hún hefði til. Þess í stað reis hann á fæt-
vefið búin að ganga með bann ur og hneigði sig hæverskXega
höfuðbúnað um langt sekið. | og tautaði: „Einn af yfirmönn-
„Ég tala nú ekki um, þegar um brezka flotans. Ég ber
hvasst var og vindurinn rykkti,' hina mestu virðingu fyrir
í höfuðbúnaðinn. Það orsakaði. brezka flotanum".
hinar margumtöhiðu höfuð-
kvalir, sem þessar konur þjáð-
ust af.“
Slíkum gullhömrum tekur
hver brezkur maður með var-
úð. Challenger sjóliðsforingi
Ungfrú Bucley tók ofan roðnaði við, og ungfrú Buckley
barðabreiða hattinn, sem hún ^ók s®r fram um að bjarga sam
bar, og iagði hann í stólinn við, *-a^'nu u^ ur ógöngunum.
hlið sér. I „Komdu Georg. Stattu ekki
„Og nú tek ég ofan,“ mæPi þarna eins og illa gerður hlut-
hún og hló við.
„Sem ei' einstaklega töfr ■
andi verknaður,11 svaraði Poi-
rot og hneigði sig.
j ur. Við megum ekki láta þá
Freddie og Jim bíða“.
Hún brosti til Poirot.
„Þakka yður fyrir drykkinn.
Ég starði á hana meo for- ^ Og vona, að yður batni fljót
vítniskenndri aðdáun. Hár,^eSa í öklanum“.
hennar var liðað, og nún j Hún kinkaði, kolli til mín,
minnti mig mest á sögiunar af, stakk síðan hendinni undir
álfkonunum. Það var eitthvað^arm sjóliðsforingjans, og síðan
álfameyjarlegt við hana. Fag-jhurfu þau fyrir hornið.
urt andlitið, stór og heillandi \ „Já, svo þetta er einn af
augun . .. og eitthvað, sem ég , kunningjum ungfrúarinnar“,
gat ekki gert mér Ijóst í hverju | tuldrað Poirot í barm sér, og
var fólgið. .. . Einhvcrjir töfr- j varð hugsi. „Einn af hennar
ar. Var það lífsþorstinn og I glaðlyndu gestum. Hvað á mað
eirðarleysið? Hún hafði dökka
bauga undir augunum. . . .
ur að segja um hann. Vertu
mér nú innan handar með alla
Það var fátt um manninn á þlna gfðggskyggni og reynslu,
veröndinni þar sern við sátum. j Hastings. Heldurðu að þetta sé
Hins vegar var fjölsetið mjög góður náungi? Jú, sennilega er
á aðalveröndinni, en þar var hann það“.
bratt fyrir utan handriðiö og
niður að sjó.
í þessum svifum kom maður
fyrir hornið á veröndinni:
rauður í andliti, vagaði dálítið
og hélt handleggjum að síðum.
Það var eitthvað hressilegt og
djarfmannlegt í fasi hans, sem
bar því vitni, að þar færi sjó-
maður.
„Hvað hefur orðið af stúlk-
unni“, tautaði han við sjálfan
sig, en svo hátt, að við mátt-
um gerla heyra. „Nick, ....
Nick
Ungfrú Buckley reis á fætur.
„Mig grunaði, að þeir myndu
gerast óþolinmóðir .... Georg,
ég er hérna ....“
„Freddie er að drepast úr
þorsta. Komdu, telpa mín“.
Ég svaraði ekki strax, þar
eð mér var ekki vel ljóst, hvað
Poirot meinti með orðunum
„góður náungi“. Og mér leizt
því hyggilegast að hafa svar
mitt dálítið óákveðið.
„Það virðist allt vera í lagi
með hann“, sagði ég, „að svo
miklu leyti, sem unnt er að
dæma um slíkt, eftir að hafa
séð manninn aðeins eitt andar-
tak“.
„Ég veit ekki . . . . “ varð
Poirot að orði.
Stúlkan hafði gleymt hatt-
inum sínum. Poirot tók hann,
og tók að sveifla honum ann-
arshugar á fingri sér.
„Skyldi hann vera hrifinn
af henni? Hvað heldurðu um
það, FIastings?“
„En, — góði vinur; hvernig
ætti ég að geta sagt um það.
Heyrðu, réttu mér hattinn. Ég
ætla að færa henni hann“.
Poirot virtist ekki taka eftir
orðum mínum. Hann hélt á-
fram að sveifla hattinum á
! fingri sér.
j „Fegurðarhrifningunni er
enginn a’dur settur".
j „Ekki það, Poriot?“
| „Jæja, vinur minn. Maður
verður barnlegur með aldrin-
, um. Hvað segir þú um það?
j Þetta var einmitt nákvæm-
lega það, sem ég var að hugsa,
'og hálft í hvoru þótti mér fyr-
ir því, að hann skyldi hafa orð
ið til þess að tjá það í orðum.
Poirot hló lágt, lagði fingur á
nef sér og hallaði sér að mér.
1 „Ef til vill er ég ekki orð-
iinn eins gegnkalkaður og þú
gerir þér í hugarlund. Við skil
um hattinum, ekki emað efast
um það, — en seinna. Við skil-
j um honum heim til hermar;
j heimsækjum hana að Höfða,
og sjáum okkur þannig sjálfir
fyrir erindi til þess að sjá
|hina fögru ungfrú aftur.
! „Poirot“, sagði ég, „svei mér,
ef ég held ekki, að þú hafir
orðið ástfanginn“.
I „Hún er yndislega falleg
stúlka, ha?“
I „Þú sást hana sjálfur, — hví
þá að leita álits míns?“
„Sökum þess, að ég treysti
þar ekki á dómgreind mína.
Því miður. Ég er kominn á
þann aldur, að mér finnst hver
ung stúlka fögur. Æskan ....
æskan .... Þetta er harmleik-
ur ellinnar. Um þig gegnir öðru
máli, og þess vegna skírskota
ég til þín. Að vísu mun smekk-
ur þinn ekki vera öldungis
samkvæmt nýjustu tízku, þar
sem þú hefur dvalizt í Argen-
j tínu svo árum skiptir. Þú dá-
ist vitanlega að þeirra fegurð
t og þeim vaxtarlínum, sem mest
voru dáðar hér í álfunni fyrir
fimm árum síðan, en þú tollir
samt sem áður betur í tízkunni
en ég. Hún er óvefengjanlega
fögur. Og henni veitist áreið-
anlega auðvelt að hrífa karl-
menn til ásta“.
„Jú, þar er ég þér að mestu
leyti sammála. En hvernig
stendur á því, að þú hefur svo
mikinn áhuga fyrir stúikunni“.
„Hef ég áhuga fyrir henni?“
„Annað verður sannarlega
Myndasaga barnanna
Dvergurinn fjölkunnugi
AB6
Nú fylgdi trúðurinn þeim
um krókótta ganga, unz þeir
komu í lítinn afhelli, þar sem
dvergurinn .og fólk hans mat-
aðist. Dvergurinn hlustaði þög
ull á frásögn þeirra og sagði
svo: „Vdð göngum venjulega
um efri munnann, en nú get-
um við ekki opnað hann, nema
koma leyndarmálinu upp.“
Allur hópurinn hélt svo nið-
ur að sjónum. „Það fjarar aldrei
svo mikið, að fært sé gangandi
manni frá hellinum“, sagði
dvergurinn, „og bátnum mín-
um getur enginn okkar róið
til Sandflóa“. En þá greip
Bangsi fram í: „Ég hef fundið
ráðið!“ Hann þagði svo dálitla
stund og hugsaði málið.
„Hengirúmið mitt getum við
notað“, sagði hann síðan íbygg
inn. „Og hafið þið nokkurn við
hérna?“ „Já“, svaraði dverg-
urinn. „Hér rekur nægan við
og sumt skolast inn í hellinn".
„Treysturðu þér til að róa með
mig að öldubrjótnum?“ spurði
Bangsi. „Já“, svaraði dvergur-
inn, og svo var báturinn sóttur.
N
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s.
s
s
s/.
Ódýrast og bezt. Vmsam-
Iegast pantið með fyrir-
vara.
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími 80340.
lUra-vfögerðlL
S Fljót og góð afgreíðsl* íj
S GUÐL. GÍSLASON, s
S S
S w
Laugavegi 63, X
S sími 81218. ?
) S
Minningarspjðld |
dvalarheimilis aldraðra S
sjómanna fást á eftirtöld-s
um stöðum í Reykjavík: S
Skrifstofu Sjómannadags- ‘í
ráðs Grófin 7 (gengið inn b
frá Tryggvagötu) síml ■
80788, skrifstofu Sjómanna ■
félags Reykjavíkur, Hverf-;
isgötu 8—10, verzlunintíi;
Laugarteigur, Laugateig;
24, bókaverzluninni Fróði;
Leifsgötu 4, tóbaksverzlun s
inni Boston Laugaveg 8 og s
Nesbúðinni, Nesveg 39. —- S
í Hafnarfirði hjá V. Long. S
S
s
V
S
<1
s
s
s
Köld faorð og
heiíur veizíumaíur.
Síld & Fiskur.
; Minningarspjðld !
S Barnaspítalasjóðs Hringsinsý
) eru afgreidd í Hannyrða- s
) verzl. Refill, Aðalstræti 12. s
' áður verzl. Aug. Svendsen), S
'í Bókabúð Austurbæjar, S
• Holts-Apóteki, LandholtsS
• vegi 84; Verzl. Álfabrekkus
)við Suðulandsbraut og Þor b
ýsteinsbúð Snorrabraut 61. ^
\ Annast alíar tegundir )
S rafíagna.
s
s
s s
^ Viðhald raflagna. S
Viðgerðir á heimilis- S
tækjuum og öðrum )
rafvélum. )
S
) s
S Raftækj avinnustofa s
• Siguroddur Magnússon s
S Urðarstíg 10. •
S Sími 80729. •
|Guðmundur |
j Benjamínssoni
S klæðskerameistari !*
S Snorrabraut 42. s
^ ENSK FATAEFNI )
S nýkomin.
S 1. flokks vinna. ^
S Sanngjarnt verð. s