Alþýðublaðið - 19.02.1952, Blaðsíða 6

'Framhaldssagan 24—— - Agatha Christie:
Morðgátan á Höfða
Frú Dáríthu
Dulheims:
Á ANDLEGDB VETTVANGI.
Þá er ég búin að sjá með eig
in augum skógræktina þeirra í
í>jóðleikhúsinu, og mikið varð
ég hrifin. Þetta er stórfallegur
skógur, og á auk þess sennilega
eftir að vaxa og bera ávöxt. Að
minnsta kösti finnst mér, að
hann mætti hækka dálítið; það
var einhvernvegin eins og stýft
hefði verið ofan af ö.Uum grein
unum, og laufið hefði iika gjarna
mátt vera meira; en þetta lag
ast allt með vorinu; mesta furðu
hvað trén voru blómleg á þess
um tíma árs, eins og veðráttan
hefur nú líka verið að unöan
förnu. Nú, — og leikritið var al
vel dásamlegt; sjeikspír, er al
deilis stórmerkilegur höfundur,
það verð ég að segja. Ég er viss
um, að þessi leikur hans á eftir
að gera stórkostlega hikku, hvar
sem hann verður sýndur. En eitt
þótti mér samt afleitur galli hjá
honum; það var eins og hann
gerði ráð fyrir, að karlmenn
þekktu ekki stúlku frá karl
manni, ef stúlkan væri komin
í gallabuxur. Ojú, þeir eru nú
naskari á svoleiðis en það, bless
aðir, að þeir láti slíkt plata sig,
enda væri annað dáJítið önugt
nú, þegar stúlkur. ganga í slík
um klæðum svo að segja jöfn
um höndum. Það eru einmitt oft
svona hugsanavill ., sem geta
stórskemmt ágætar skáldsögur
og leikrit, og annað eins og þetta
finnst mér satt að segja, að
Sjeikspire hefði átt að athuga;
þeir í Þjóðleikhúsinu hefðu að
minnsta kosti átt po benda hon
um á þetta, því að satt bezt að
segja, virkar þetta hálfkjána
lega.
Og svo er það hjörturinn. sem
iþeir koma með. Ég lh/:|f séð
márga skógarhirti á myndum;
sjálf hef ég meira nð segja kúnst
broderað hjört í skégi, og sú
mynd hangir í rammi yfir dívan
inúm í stássstofunni. X>ess vegna
veit ég að þetta eru stór og fög
ur og ákaflega tíguleg dýr með
miklum ,greinóttum og fögrum
hornum. En þessi, sem þeir
komu með þarna, var laus við
allan tíguleik og hox n. Hann var
einna líkastur illa gc-rðum kálfi,
þótt skömm sé fi'á að segja.
En hvað um það, — hjörtur-
inn leikur nú ekki svo áberandi
hlutverk þarna, að það tekur
ekki að vera að slc xmmast út af
því. Seinna skrifa ég kannski
um leikinn. En meoal annarra
orða, — hvernig væri að efna
til verðlaunasamkeppni um
heiti á skóginum, — svona eins
og þessa huldubjörk í Tíman-
um?
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
og þar geta þeir svo sagt þér
upp alla söguna um það.“
Við heilsuðum Maggie með
J handabandi, og hún vísaði okk-
ur síðan inn í setustofuna. Mér
leizt þegar mjög vel á stúlkuna.
Framkoma hennar bar vitni
rólegri athygli og góðri greind.
Hlédræg stúlka, er bauð af sér
mjög góðan þokka, en ekki
sérlega glæsileg. Hún notaði
engin fegurðarlyfL og bar mjög
einfaldan og ekki beinlínis
smekklegan, svartan kvöld-
kjól. Hún var biáeyg, augnatil-
j litið hreinskilnislegt og röddin
lág, en hreimþýð.
„Nick hefur verið að segja
mér ákaflega ótrúlega sögu.
, Ég trúi ekki öðru, en að hún
ýki hana,“ mælti hún. „Hverj-
um gæti til hugar komið að
vinna Nick mein? Ég er þess
fullviss, að hún á sér engan
óvin.“
Það var auðheyrt á röddinni,
að hún lagði engan trúnað á
málið, og það var ekki laust við,
að andúðar gætti í svip hennar,
þegar hún virti Poirot fyrir sér.
Ég hugsað sem svo, að hjá
stúlkum eins og Maggie vektu
útlendingar jafnan nokkra tor-
tryggni.
„Ég get fullvissað yður um
það, ungfrú Buckley, að þetta
er hverju orði sannara,“ mælti
Poirot.
Hún svaraði engu; en auðséð
var á svip hennar, að hún trúði
ekki nema í meðallagi fullyrð-
ingu hans.
„Nick vii'ðist ekki með sjálfri
sér í kvöld,“ varð henni að orði.
„Ég veit ekki hvað að henni
gengur. Hún virðist vera í ó-
venju trylltu skapi í kvöld.“
í trylltu skapi .... Orðin
vöktu með mér hroll. Og það
var eitthvað í rödd hennar eða
áherzlum, þegar hún sagði þau,
sem vakti athygli mína.
„Eruð þér skozkrar ættar,
ungfrú Buckley?“ spurði ég
formálalaust.
„Móðir mín er skozk,“ svar-
aði hún.
Ég sá, að hún var vingjarn-
legri á svipinn, þegar hún leit
til mín, heldur en þegar hún
ræddi við vin minn, Poirot.
Og ég þóttst þess þegar fullviss,
að álit mitt myndi hafa meiri
áhrif á hana, heldur en orð
hans.
„Frænka yðar sýnir lofsvert
hugrekki,“ sagði ég. „Hún virð-
Notið ávallt
J
X SERVUS GOLD X"
/XjI— jiy\_n
i
0.10 HOLLOW GROUHD 0.10
mm VEILOW BLADE m m
r s
Kostar aðeins 45 aura.s
AB6
ist staðráðin í að láta eins Og
ekkert sé.“
„Er það ekki líka eina ráðið?“
spurði Maggie. „Ég á við, að
bezt sé að láta ekki á neinu
bera, hverjar svo sem tilfinn-
ingar manns eru þá og þá
stundina. Annað veldur öðrum
aðeins óþægindum.“ Hún þagði
við nokkra hríð, en mælti síð-
an, hlýrri röddu: „Mér þvkir
ákaflega vænt um Nick. Hún
hefur alltaf verið mér mjög
góð.“
Okkur gafst ekki tími til
frekari samræðna, þar eð Fre-
dericia Rice bar að í þessu.
Hún var klædd ljósbláum kjól,
svipur hennar var fjarrænn og
framkoman vakti þá hugsun
með manni, að þar færi vera
af öðrum heimi. Skömmu síðar
bættist Lazarus í hópnin, og á
næstu andrá kom Nick dans-
andi inn, klædd svörtum kjól
og um herðar sér hafði hún
sveipað dásamlega fallegu,
gömlu, kínversku sjali, eld-
rauðu að lit.
„Gott kvöld, gott fólk!“
hrópaði hún. „Má bjóða ýkkur
hressingu?“
Við þáðum öll drykkinn með
þökkum, og Lazarus klingdi
glösum við Nick.
„Þetta er dásamlega fallegt
sjal, Nick,“ sagði hann. „Það
hlýtur að vera æfagamalt.11
„Já. Langafi af míns kom
með það úr einni af sínum
mörgu langferðum.“
„Það er fagur gripur. Með af-
brigðum fagur. Slíkt sjal
myndir þú ekki finna, hvar
sem þú leitaðir.11
„Og ákaflega hlýtt,“ Mælti
Nick. „Það kemur sér vel, þeg-
ar að því kemur, að við förum
út til að horfa á flugeldasýn-
inguna. Og litur þess er hress-
andi. Mér fellur svartur litur
með afbrigðum illa.“
„Já; ég minnist þess ekki,
að hafa séð þig fyrr í svörtum
kjó!,“ mælti Frederica. „Hvern-
ig stendur á, að þú berð svartan
kjól i kvöld, Nick?“
„O; ég veit það satt að segja
ekki.“ Hún sagði þetta kæru-
leysislega, eins og þegar manni
finnst eitthvert mál ekki þess
virði, að það sé rætt; en í svip
þóttist ég sjá sársaukadrætti á
andliti hennar. „Hvers vegna
gerir maður þetta eða hitt?“
Við settumst að kvöldverði.
Náungi, sem enginn virtist vita
nein deili á, gekk um beina,
Myndasaga barnanna:
og ég gerði ráð fyrir, að um
þjón væri að ræða, sem feng-
inn hefði verið til þess að gegna
því starfi kvöldlangt. Maturinn
var í meðallagi, en kampavínið
var hins vegar mjög gott.
„Georg er enn ókominn,"
sagði Nick. „Það var leitt, að
hann skyldi endilega þurfa að
fara aftur til Plymouth í gær-
kvöldi. Hann hlýtur nú samt að
hafa einhver ráð með að kom-
ast hingað í tæka tíð, vona ég.
Að minnsta kosti áður en dans-
inn hefst.“ Hún brosti. „Og svo
hef ég orðið mér úti um dans-
herra handa Maggie. Fullboð-
legan, ætla ég að vona, þótt
hann geti ef til vill ekki kallazt
beinlínis töfrandi.“
Niður af vélarhljóði barst
inn um gluggann.
„Æ; þessir bölvaðir ekki sen
hraðbátar!“ varð Lazarusi að
orði. „Ég er orðinn sárleiður á
'hávaðanum í þeim.“
„Þetta er ekki hraðbátur,"
j andmælti Nick. „Þetta er sjó-
flugvél.“
„Ég geri ráð fyrir, að þú
hafir á réttu að standa.“
„Vitanlega. Vélarhljóðið er
allt annað.“
„Hvenær kaupir þú þér flug-
vél, Nick?“
„Þegar ég kemst yfir það fé,
sem með þarf,“ svaraði hún og
| hló við.
| „Og þá, geri ég ráð fyrir,
j leggur þú óðara af stað til
| Ástraliu, eins og þessi flug-
kona; — æ; hvað heitir hún
nú?“
„Það vildi ég gjarna.“
„Ég dáist takmarkalaust að
þeirri stúlku,“ sagði frú Rice
með sinni þreytulegu rödd.
* „Það hlýtur að þurfa ósegjan-
légt hugrekki til þess að fljúga
! svona ein síns liðs, eins og
hún.“
j „Ég dáist sannarlega líka að
þessum flugkonum og flug-
mönnum,“ mælti Lazarus. „Ef
Michael Seaton hefði heppnazt
þessi hnattflugtilraun sín, þá
væri hann nú hetja dagsins, og
það að verðleikum. Það er
hörmulegt, að hann skuli hafa
orðið fyrir slysi. Það eru ein-
mitt slíkir menn, sem enska
þjóðin má ekki við að missa!“
„Hver veit, nema að hann sé
enn á lífi,“ mælti Nick.
„Varla. Það eru að minnsta
kosti ákalfega litlar líkur til
þess. Vesalings angurgapinn,
Michael Seaton!“
Tuskuasninn
rrr
Skátadrengurinn fór nú með
Bangsa um marga stiga og
ganga og síðan yfir mjóa brú,
sem lá milli tveggja turna.
Bangsi hélt fast utan um asn-
ann. „Það væri hræðilegt, ef
hann stykki hér, sagði Bangsi.
„Hér er ekkert nema skýin fyr
ir neðan.“
Svo komu þeir til bii’gða-
varðarins. Hann gat ef til vill
sagt þeim, hvers í'egna asninn
stykki. Birgðavörðurinn horfði
spekingslegur á asnann. „Ja,
stekkur,11 sagði háhn. „Það er
ósköp eðlilegt að hann stökkvi.
Verið ekkí hissa á því.“
„Hann er óþelíkur,“ sagði
Bangsi, „stekkur þegar hann
má ekki stökkva“. Og um leið
og hann sleppti orðinu, stökk
asninn hátt í loft, en birgða-
stjórinn gamli varð sjálfur svo
hissa, að hann datt á rassinn
og skátadrengurinn líka.
FRAMTÐAR. heimurinn. Það
var í árslok árið 1991 að dbttir
mín sem er blaðamaður heini
sótti mig.
— Ég er að skrifa mjög merki
lega bláðagrein. Hún heitir
„Cherchez l,homme" og fjallar
um áhrif karlanna á líf kvenúá.
Ég er búin að hafa viðtai við
mann utanríkisráoherrans og
mann hæstaréttardómarans og
mann biskupsins. Mér finnst það
mjög merkilegt hvaö konur geta
látið stjórnarst af oinum máríni.
— Það er ekki svo mjög ein-
kennilegt, sagði c.£, Hún leit
hvasst á mig.
— Stundum held ég að þú
sert reiður við mig af því að
ég skildi við mannmn minn,
sagði hún.
— Mér finnst þú hefðir átt að
gefa honum eitt tækifæri í við
bót og vita hvort þetta hefði
ekki jafnað sig, jafnvel þótt þið
ættuð ekki vel saman. Mér
fannst þetta mjög leiðinlegt
hans vegna.
— Nú, ég held óg hafi séð
bærilega fyrir honum.
— Ég á ekki við það. Þú
veizt vel að fráskiluu maður er
í siæmri aðstöðu. Fiestar konur
halda að ekki sé alit i lagi með
hann. Þær bjóða hooum út og
skemmta sér með 1 onum en
þær vilja ekki giftast honum.
— Margar af vinkonum mín
um hafa ekki viljað skilja við
menn sína af þessari ástæðu,
þeim farínst ábyrg;'iin of mikil.
— Þetta kemur axlt af því að
menn eru svo jarðbundnir, sagði
dóttir mín. Það er ekki hægt að
vera.án manns, og svo verðum
við skotnar þegar við erum ung
ar og óreyndar og giftum okkur
bara af því að karlmennirnir
eru svo ólmir að kóomast
í hjónabandið. En flestir karl-
menn halda að þet'a sé allt gott
og blessað þegar peir eiga með
okkur börn, eru góðir mat-
reiðslumenn og góðú' bílstjórar.
Þeir hugsa ekki um annað én
bíla, flúgvélar, íþróttir og mat.
Þeir taka engum þroska eða
framförum, það eru mjög fáar
konur, sem fá nokkra hjálp hjá
manni sínum viðvíkjandi starfi
sínu. .
— Mér finnst konurnar nú
ekki gera mikið að því að þroska
menn sína, sagði ég.
— Það getur vel verið, svar
aði hún, en það er nú talsvert
mikið að krefjast þess af kon
unum að þær eyði tima sínum
líka til þess, þegar þær þurfa
að sjá fyrir fjölskyldunni. Ég
álít að aðeins enn karlmaður af
þúsund verði góður eiginmað-
ur. En þá er hrein hending að
maður ná í slíkan mann.
— Þrátt fyrr allt hef ég trú á
hjónabandinu, sagði ég., /g held
að .konan verði raunverulega
mjög hamingjusöm ef hún firín
ur mann, sem hún getur deilt
með erfiðleikum og hamingju,-
— Þú ert nú svo yndislegur,
pabbi, sagði dóttir mín, en þeg-
ar þú heldur svona nokkru
fram tek ég fyrst eftir því að
þú ert að verða gamall.
BÓNDI nokkur í Suður-Sví-
þjóð þrammaði á eitir plógin-
um og hvatti tarfinn, sem hann
hafði beitt fyrir plóginn, með
blótsyrðum. Nágranni hans
kom til bóndans og spurði hann
hvers vegna hann notaði ekki
nýju dráttai’vélina til þess að
plægja með. „Ég vil bara láta
tarfslcrattann finna það, að líí-
ið e rekki eintómt at og ásta-
líf,“ svaraði bóndinn.