Alþýðublaðið - 02.03.1952, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 02.03.1952, Blaðsíða 6
Framhaidssagan 35 Agatha Christie: Morðgátan á Höfða HLAUPÁRSÐAGUK. 29. febrúar er liðirm að þessu sinni. Stórslysalaust, að því er maður bszt veit. Ekki er enn vitað hverju Þórbergur hefur svarað Rannveigu, eða hvort hún hefur á annað borð gert alvöru úr þeirri hótun að biðja hans. Mun almennt álit stjórn málamanna, að það hafi aldrei verið aetlun hennar, heldur sé þarna aðeins um tilraun flokks stjórnar framsóknar að ræða, til þess að neyða kommúnista til fylgis við eitthvert þjóðþrifa mál þeirra í S.Í.S. Mun þetta allt koma á daginn, áðu.r en langt um líður. Þá er og tilkynnt í Tímanum, að ungfrú nokkur hafi vakið bónorðs í síma við einn starfs mann blaðsins, og hafi þau mælt sér mót á tilsettum stað og stundu með hvítt blóm á barmi. sjálfsögðu verða nánari fregnir algerrar uppgjafar og virðist út litið því glæsilegt báðum. Að sjálfsögðu verða nánar fregnr af þessu stefnumóti í Tímanum næstu daga, eflaust mynd- skreyttar. Það er annars einkennilegt hversu framsóknannenn hafa mikinn áhuga fyrir því, að kon ur notfæri sér þau sérréttindi, sem bundin erú við lilaupársdag inn. Framlfeiðir Gefjun kven- hanzka, eða hvað? ÍSLENZKU S KÍÐAMENNIRNIR þeir sem þátt tóku í vetrar- ólympíuleikjunum, munu í þann veginn að koma heim. Sjálfir munu þeir koma flugleiðis, en þins vegar hefur heyrzt, að -in „dýrmæta reynsla" ssm þeir öðluðust í keppuinni, sé svo jþung og fyrirferðamikil, að hún verði að bíða skipsferðar og flytjast í lest. Nú ei eftir að vita hvort verður þyngra á met unum, hún, eða sú dýrkeypta reynsla, sem gjaldeyrisyfirvöld in hafa öðlast í þessu sambandL Og enda þótt vér séum ekki skráðir, sem meðlimur í MÍP,, þá viljum vér hér með leyfa oss að benda öllum aðilum, er að þessari dýrmætu og dýrkeyptu reynsluför standa, á hina einkar hentugu aðferð, sem Rússar hafa fundið upp í sambandi við slíka keppni, — sem sé, að tapa eða sigra heima hjá sér, en lát'i hvorki keppni eða óheppni ráða árangri sínum í keppni á er- lendum vettvangi . . . ANDLÁT HÆRINGS hefur veriff boffaff í cinu stjórnarblaðinu. Mun von merki iegra minningagreina í blöðum, þegar þar að kemur, og verður nú fróðlegt að vitað hvort þar sannast, að enginn sé slíicur í lifandá lífi, að ekki megi finna einhverja kosti á honum dauð um . . . Alllaf eitthvað nýtl Nýjar gerðir af sófa- settum í smíðum, sér staklega fallegar. — Komið og sjáið sýn- ishornin. Hagkvæmir greiðsluskilmálar. — Nýkomið húsgagna- damask í vínrauðum og gylltum lit. BÓLSTURGERÐIN Brautarholti 22. Sími 80388 nokkurn mun deyja. Um lífs- leiða var þar ekki að tala. Hann var jafnvel ekki kominn til sögunnar, þegar við settumst að kvöldverðarborðinu. Þarna hefur því óvefengjanlega gerzt skyndileg hugarfarsbreyting, Hastings, og með svo skjótum hætti, að téljast verður mjög athyglisvert. Hvað getur það hafa verið, sem þeirri hugar- farsbreytingu olli?“ „Skelfingin vegna hins svip- lega fráfalls frændkonunnar.“ „Það leyfi ég mér að efast um; enda þótt skelfingin yrði til þess að auka á hreinskilni hennar. Er þá nokkuð annað, sem hugsanlegt er að kynni að hafa valdið slíkri hugarfars- breytingu?“ „Ekki get ég komið auga á neitt.“ „Hugsaðu, vinur kær; hugs- aðu! Notaðu heilafrumur þínar til hins ýtrasta!“ „Ég hygg, að .... “ „Hvenær kvöldsins var það, sem okkur gafst síðast tækifæri til að veita henni nána at- hygli?“ „Ætli það hafi ekki verið við kvöldverðarbor ðið? ‘ ‘ „Alveg rétt. Eftir það sáum við hana aðeins rétt í svip, þeg- ar hún var að heilsa gestunum og bjóða þá vélkömná, sem vit- anlega var ekki annað en sjálf- sagt formsatriði. Og hvað gerð- ist, þegar leið á kvöldverðinn, Hastings? Manstu það?“ „Já; hún skrapp í símann,“ svaraði ég seinlega. „Sjáum tiL Þarna hefurðu að síðustu dottið ofan á lausn- ina! Hún gerði meira en að skreppa í símann. Hún var að minnsta kosti fjarverandi all- langa hríð. Tuttugu mínútur minnst. Það er dugunarlangt símtal það! Við hvern var hún að tala í símann? Og um hvað var rætt? Eða var hún að tala í símann? Við verðum, Hast- ings minn góður, að komast að raun um, hvað gerðist á þess- um tuttugu mínútum. Þar hygg ég að muni vera að fínna lykil- inn að lausn gátunnar!“ „Þú hyggur það .. ..“ „Það kemur á daginn, Hast- ings,. — það kemur á daginn! Ég hef alltaf haldið því fram, að ungfrúin segði okkur ekki allan sannleikann í þessu máli. Hún hyggur sennilega, að það, sem hún leynir, standi í engu sambandi við morðtilraunimar; en ég, Hercule Poirot, ég veit betur! Leyndarmálið hlýtur einmitt að standa í mjög nánu sambandi við þá atburði. Frá upphafi hef ég nefnilega þótzt jverða þess var. að mikilsverð- an hlekk vantaði í atburða- | keðjuna; hefði þann hlekk ekki -|vantað, myndi ég heldur ekki hafa verið lengi að ráða gátuna. I En þar sem mér er um megn að ráða gátuna, á meðan ég ekki veit umrætt leyndarmál, leiðir af sjálfu sér að álykta, að leyndarmálið sé lykillinn að lausn gátunnar! Ég er þess fullviss, að mér skjátlast ekki, hvað þetta snertir, Hastings!“ „Ég verð að fá að vita hin réttu svör við þessum spurn- ingum, öllum þremur!" bætti hann við. „Og þégar ég veit þau, þá skulum við sjá, hvort ekki fer að komast skriður á málið!“ „Jæja þá,“ sagði ég og teygði úr mér. „Ég hef fyllstu þörf fyrir bað og rakstur eftir nótt- ina.“ Mér leið mun betur eftir baðið. Þreytan og óþægindatil- finningin eftir nóttina hvarf mér með öllu. Og þegar ég sett- ist að morgunverði, var ég þess fullviss, að ég myndi verða öldungis eins og ég átti að mér, þegar ég væri búinn að hressa mig á sjóðheitu kaffinu. Ég leit lauslega yfir morgun- blöðin, en sá þar engar mark- verðar fregnir, nema hvað Michael Seaton var talinn af. Staðfesting var fengin á þeirri frétt, að hann hefði farizt. Og mér datt í hug, að næsta morg- un myndi mega líta stóra fyr- irsögn á forsíðu dagblaðanna: „Stúlka myrt á meðan flugelda sýning stóð yfir. Dularfullur harmleikur!“ eða eitthvað þessu líkt. Ég var að ljúka morgunverði, þegar Frederica Rice kom að borðinu til mín. Hún var klædd látlausum kjól úr svörtu ma- rokkósilki með hvítum kraga. Og hún virtist fölari í andliti en nokkru sinni fyrr. I „Ég þarf nauðsynlega að hitta herra Poirot að máli!“ sagði hún. „Vitið þér, hvort hann er kominn á fætur?“ ,,Ég skal fylgja yður til hans. Hann mun vera að finna inni í setustofunni,“ svaraði ég. „Þakka yður fyrir.“ ,,Ég vona“, sagði ég, þegar við gengum út úr borðstofunni, ,,að þér hafið ekki sofið mjög illa í nótt?“ ,.Ég varð að vísu óumræði- lega skelkuð,“ svaraði hún lágri röddu, „en vit-anlega hefði mér orðið enn meira um atburðina, ef Nich hefði verið myrt. Ég • þekkti þessa stúlku ekki neitt, eða ekki svo heitið gæti." „Var þetta ef til vill í fyrsta skiþtið, sem fundum ykkar bar saman?“ „Nei, við höfum hitzt einu sinni áður. í Scarborough. Hún kom þangað snöggvast til þess að finna Nick.“ „Þetta verður foreldrum hennar þungbær sorg!“ mælti ég. ^ „Óumræðilega þungbær.“ En rödd hennar var hlutlaus og gersneydd allri tilfínningu. j Það er sjálfselskan, sem öllu i ræður í fari hennar, hugsaði ég með mér. Ekkert snart hana sem raunveruleiki, nema því að . eins, að það kæmi henni per- i sónulega við. Poirot hafði lokið við að snæða morgunverð sihn og sat með morgunblöðin í höndum þegar við komum inn. Hann spratt þegar á fætur og fagnaði Fredericu Rice með allri þeirri einlægni og kurteisi, sem Frökk um er í blóð borin. „Frú,“ svaraði hann. „Þér er- uð töfrandi!“ Hann bauð henni að setjast. Hún þáðí sætið og þakkaði honum fyrir með daufu brcsi. • Síðan lét hún handleggina hvíla á stólörmunum, sat bein í baki- og starði fram undan sér. Þagði. Það var eins og hún óttaðist eitthvað. „Herra Poirot!“ mælti hún að síðustu. „Ég geri ráð fyrir, að engínn vafi geti leikið á þvþ að þessi hörmulegi atburð ur síðastliðna nótt sé aðeins einn hlekkur í keðjunni . . . ég á við, að það hafi verið Nick, ALVARA J Myndasaga barnanna: Bangsi hjálpar Ljóni lœknh Prófessorinn og dvergurinn hans voru svo veikir, að Bangsa fannst réttast, að hann færi strax. Um leið og hann kvaddi og fór, sagði prófessorinn vin- gjarnlega: „Það hafa ýmsir komið og spurt mig erfiðra spurninga; en ég held, að engin hafi verið jafn þung og þessi. Það er djarft hugsað, góði minn, að ætla að sækja sólskin- ið.“ Og Bangsi fór aftur út í skógarþykknið. Bangsi hugsaði málið, meðan hann þræddi skógarstíginn frá húsi prófessorsins. Ljón læknir hlaut að vinna baki brotnu meðan sólin ekki skini, og gæti þó lítið hjálpað fólkinu. Hvern átti hann að finna næst til þess að fá leyst úr spurningunni? Ef tií vill gæti kínverski töfra- maðurinn það? Hann kunni marga töfra og vissi víst mikið. Hann sveigði því heim að húsi töframannsins. Lilla stóð á tröppunum, þeg- ar Bangsi kom að húsinu. „Ljón læknir segir, að hann þurfi sólskin til þess að geta læknað veika fólkiö í Hnetu- skógi,“ sagði Bangsi strax, er hann var búinn að heilsa Lillu. „Heldurðu, að hann pabbi þinn geti ekki sagt mér, hvert á að sækja það? Það verður einhver að sækja það, úr því að sólin skín ekki sjálf.“ „Komdu inn; í.pabbi veit margt,“ sagði Lilia. Bak við járntjaldið. Tékki nokkur kom inn í vsít- ingahús til þess að borða mið- degisverð. Þegar þjónninn. hafði fært honum matinn, borðaði hann aðeins eina brauðsneið, en snerti ekki matinn og öðru leyti. Þá kom þjónninn til hans og sagði: „Skammast þú þín, félagi! Þú átt ekki að forsmá matinn. Veizt þú ekki að matvælafrar.i Ieiðsla vor, er einn þátturinn í baráttunni móti auðvaldinu? Veizt þú ekki, að það eru ein- mitt matvæli vor sem geta orð ið að liði til þess að eyðileggja kapitalismann?“ „Það get ég ímyndað mér“, sagði Tékkinn, „en segðu mér, hvernig ætlið þið að fá kapital istana híngað til þess að borða þennan mat?“ !jS JS Skotasaga. Ungur Skoti, MacAlbert að nafni var úti með unnustu sinní. Þegar hann kom heim til sin, var pabbi hans enn vakandi og sagði: „Varstu nú úti með unnust- unni?“ „Já,“ sagði Skotapilturinn. „Ég get hugsað, að þetta taki á pyngjuna, piltur minn“, sagði faðirinn. „Ekki nema tvo shillinga í kvöld“. ,,Nú, það er nú raunar ekkí orð á því gerandi“. „Nei. en það var líka allt', isem hún átti,“ svaraði sonurinn. * ❖ íje Athugun. fyrir bruna. í smámæ einum varð nýlega stórbrúni og gat slökkviiiðið ekkert að hafzt vegna þess að vatnið var frosið í vatnshanan um víð brunastaðinn. Á næsta bæjarstjórnarfundi var þetta mál tekið fyrir, og reis þá upp einn af bæjárfulltrúunum og sagði; ,,Ég geri það að tillögu minni, að vatnshanarnir verði aðgættir þremur dögum fyrir hvern bruna!“ Annar bæjarfulltrúi tók und ir þessa t'illögu, og náði hún samþykki bæjarstjórnarinr . Jþ íjs Mát eftír 48 Ieiki. Jón A. Jónsson og Jón B. Jónsson tefldu skák, Jón A. átt.i fyrsta leik, en Jón B. sat lengi hugsandi áður en hann geiÁ'i nokkuð. Loks sagði hann: „Nú ert þú mát eftir 48 leiki, nafni minn!“ Jón A. horfði lengi hugsandi á skákborðið, en andvarpaði loks. mæðulega: ,,Þú hefur rétt fyrir þér! Eig um við að taka aðra?“ Í*C i'fi s*s Auglýsing. Á Ijósmyndastofú einni í Par ís, stendur þessi auglýsing: „Viljið þér eiga fagurt barn, þá látið okkur hjálpa yður.“ Hélt þaff væri Iiesturhm. Uiigur Reykjavíkur piltur, ,sem var staddur uppi í sveit, fór í útreiðartúr með fleira fólki. Þetta var snemma dags og hest arnir voru saddir og mæðnir fyrsta spölinn. Uiigi maðurinn reið samsíða stúlku einni, en hesturinn sem hann reið leysti vind í sífellu og fór ungi maður inn hjá sér út af þessu hispurs leysi og rúddaskap hestsins. Loks gat hann ekki orða bundist og bað stúlkuna afsökunar. Stlúk an horfði undrandi á hann, en sagði svo; ,,Og ég sem hélt að þetta væri hesturinn . . . “ AB 6

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.