Alþýðublaðið - 16.03.1952, Side 6

ÍÞRÓTTAÞÁTTUR.
SkíðamennÍTnir, — það er allt-
af verið að tala um skíðamenn-
ina! Og hvers vegna? Jú, þeim
tókzt ekki að sigra mestu skíða
'garpa heimsins. Það er a.llt og
surrít. Fyrir þetta er þeim svo
legið á há.Jsi hér heima, og það
meira að segja af háifu þeirra,
sem aldrei á sinni lífsfseddri
æfí hafa stigið á skiði! Ög svo
eru það ejnmítt pessir menn,
sem telja utanförina, farareyrir
inn og alit það mest eftir þeim,
sem fóru. Alit í iagi; sendi þeir
menn úr sínum hópi, sem gera
það betur. Takizt þeim það ekki,
er þeiim bezt að tala lægra!
Bravó! bravó, — þar sló ég þeim
við . . .
Annars þarf nauðsynlega að
koma betra skipulagi á íþrótta
.gagnrýni. Hérna ætlar allt vit-
laust að vera, ef maður, sem lítið
kann fyrir sér í músik, lætur í
veðri vaka, að hann hafi litla á-
nægju af symfóníum. Hins veg
ar finnur enginn neitt ósam-
ræmi í því, þótt menn, sem aldrei
hafa tekið þátt í keppni, hvað
þá unnið verðlaunapening, —
að maður tali ekki um að setja
met, — tali með valdsmanns-
rórríi og sérfræðisvip um iþróttir!
Úthúði forustu þeirra og gera
gys að þeim, sem ekki tekzt að
sigra. frægustu garpa veraldar-
innar; Svona er ástandið í þess
um málum, og ekki er von að
vel fari!
Hér er þörf bráðra úrbóta!
Hér þarf reglugerð! Enginn
megi skrifa um eða gagnrýna í-
þróttir á annan hátt, sem ekki
hefur unnið tiltölulega jafngóð
afrek og sá, sem hann gagnrýn
ir. Sá eínn. hafi rétt til að gagn
rýna héraðsmót, sem sjálfur hef
tir unnið verðlaun á, héraðsmóti;
þeir einir hafa rétt að að gagn
rýna þátttakendur í ólympíu-
leíkjum, sem sjálfir hafa tekið
þátt í þeim, þeir einir hafa rétt
til að gagnrýna fararstjóra, sem
sjálfir hafa verið fararstjórar og
svo framvegis samkvæmt því.
Þá fyrst getur maður búizt við,
að rætt verði um íþróttir af ein-
hverri s.anngirni! Takk! Af sam
úð og. fagmennsku. bravó!
Og svo er verið að tala um
gjaldeyriseyðslu í sambandi við
förina! Vegna hvers? Jú vegna
þess, að þeir, sem fóru, komu
ekki heim með.sigur! Hver minn
ist á slíkt, þegar þ«|f fara utan
þgssar samninganefndir, og hve
íiær vimia þær þó annað en ó-
sigur! Og hvaða. landkynning er
svo sem að illa vöxnum ístru-
kjöggpm. sem ekki geta hopp
að yfir fiösku á hliðinni?‘_! (Ég
meina að flaskan sé á hliðinni)_.
Hv-er veitir slíkum mönpum já
kvæða athygli sem afkomend-
um víkinganna? Og rnynþu ekki
víkingarnir snúa sér við í gröf
inni, Gunnar á Hiíðarenda og
Skarphéðinn, ef þessir menn
væru presenteraðir sem afkom-
endur þeirra? Nei, þá er ekki
nefndur gjaldeyri. Svona er sam
ræmið!
Virðingarfyllst.
Vöðvan Ó. Sigurs.
Augiýsið í AB
AB6
Framhaldssagan 46-
Agatha Christie!
Morðgátan á Höfða
í fyrsta skiptið, sem hún hefur.
farið þannig að ráði- sínu.
Nefndi hún nokkra orsök?“
„Hún lét ekki uppi hina raun
verulegu orsök. Svo mikið veit
,ég.“
Nick leit spyrjandi á hann.
„Álítið þér þetta ef til vill
þýðingarmikið atriði?“
Poirot sveiflaði til höndun,-
um.
„Það *er einmitt það. sem ég
ekki get sagt -um að svo stöddu.
ungfrú. En þetta er sem sagt
dálítð einkennilegt. Annað
veit ég ekki.“
„Þetta með leynihólfið er
líka einkennilegt,“ mælti Nick
hugsandi. „Ég get ekki varizt
þeirri hugsun, að það sé eitt-
hvað bogið við þá frásögn. Hún
er að minnsta kosti ærið ótrú-
leg. Hún hef.ur ekki sýnt yður
þetta leynihólf?“
„Hún kvaðst ekki mun lengr
ur, hvar það, væri.“
„Ég held, að það sé tóm vit-
,leysa.‘‘
„Það.er ekki laust við, að það
sé sennilegast.“
„Hún hlýtu.r að vera orðin
eitthvað rugluð í ríminu, vesa.-
lingurinn."
J „Ef til vil trúir hún sjálf
þessum sögu.m sínum. Hún
kvað líka húsið að Höfða mið-
, ur góðan dvalarstað.“
Það var eins' og hálfgerðan
jhroll setti að ungfrú Nick.
| „Þar skjátlast henni ef til
1 vill ekki svo mjög,“ svaraði
hún með hægð. „Það er ekki
laust vð, að mér finnist það
líka á stundum. Það eru ein-
kennilegt áhrif, sem fylgja því
j húsi . .. . “
Hún starði fram undan sér
og sjáöldur au.gna hennar urðu
j stór og myrk. Það var eins og
1 augnaráð hennar yrði allt í
einu dábundið. Poirot flýtti sér
að skipta um umræðuefni.
„Við erum komin allangt frá
efninu,“ mælti hann. „Þessi
erfðaskrá, ungfrú. Erfðaskrá
ungfrú Magdalenu Buckley .. “
„Ég samdi þá erfðaskrá
sjálf,“ mælti hún með mokkru
stolti. „Orðalagið mundi ég úr
einhverri skáldsögu, sem ég
hafði einhvern tíma lesið.“
„Þér hafið þá ekki farið eftir
hinu lögboðna orðalagi?"
„Það var enginn tími til
slíkra formsatriða. Ég var í
þann veginn að fara í sjúkra-
húsið og þess utan sagði Croft,
að þetta lögboðna orðalag væri
bæði flókið og hættulpgt við að
fást. Bezt væri að hafa allt sem
ljósast og einfaldast.'1
„Croft! .... Var. hann við-
staddur?“
„Já; það var einmitt hann,
sem spurði mig, hvort ég hefði
gert erfðaskrá rnína. Sjálf hefði
ég aldrei haft hugsun á slíku.
Hann sagði, að cf ég dæi án
þess ...
„Án þess að þér hefðuð gert
erfðaskrá yðar ... .“ bætti ég
við.
„Já, það var einmitt það,
sem hann sagði. Ef ég dæi án
þess að hafa gert erfðaskrá, þá
tæki hið opinbera til sín mest-
an hluta eignanna, og það væri
sypd og skömm.“
„Hugulsamur maðu.r. Það var
fallega gert af honum.“
„Já, sannarlega,“ mælti ung,-
frú Nick. og það var auðheyrt,
að hún mpinti það. „llann lét
Elínu og mann hennar. skrifa,
undir sem vitundarvotta, Hví-
líku.r asni get ég verið .. . . “
Við litum spyrjandi á hana.
„Ég er svo öldungis hissa á
sjálfri mér. Þarna hef ég látið
ykkur leita og leita...Erfða-
skráin er geymd hjá honum
Karli, frænda mínum, Karli
Vyse lögfræðingi.“
„Þarna kemur þá skýringin.1'
„Croft sagði einmitt, að slík
skjöl ættu að vera í vörslum
málaf ærslumanna. ‘ ■
,,Croft er maðu.r, sem veit
hvað við á.“
„Já; ráð reyndra manna geta
stundum komið í góðar þarftir.
Hann kvað slík plögg eiga að
geymast annað hvort í bönkum
eða hjá málafærslumönnum.
Ég sagði þá, að það væri bezt
að Karl tæki erfðaskrána í sín-
ar vörzlur. Og við settum hana
í umslag og sendum hana þeg-
ar til hans.“
Hún lagðist út af og varþ
öndinni léttara.
„Mér þykir ákaflega fyrir
því, að ég skuli hafa verið slík-
ur kjáni. En þetta er sem sagt
állt í lagi. Karl hefur erfða-
skrána, og ef yður langar til
að sjá hana, þá sýnir hann yður
hana auðvitað.“
„Eklri nema rneð yðar leyfi,
ungfrú.“
„Það er hjákátlegt!“
„Nei, ungfrú. Aðeins nauð-
synleg varúðarráðstöfun.“
„Jæja. Mér finnst það hjá-
kátlegt engu, að síður!“ Hún
t,ók pappírsblað af borðinu.
„Hvað á ég að segja? Leyfíð
veiðihundunum að líta á hér-
ann?‘‘
„Hvað segið þér?“
Ég gat ekki að mér gert að
hlæja, þegar ég sá undrunar-
svipinn á andliti Poirots.
Hann las henni síðan fyrir
orðalagið að leyfinu. og hún
skrifað án þes að hreyfa and-
mælum.
„Mér þykir leitt, að ég skuli
hafa gert yðu.r allt þettá ómak
að óþörfu, en það er hverju
orði sannara, að ég var búih að
steingleyma þessu. Þið vitið
hvernig maður gétur gléymt
öllum sköpuðu;vi hlutu,m.“
„Ef ma.ður hirðir um að' hafa
röð og slripulag á hugsupum
sínum. kemur slíkt varia fyr-
ir.‘“ Hann tók við leyfinu.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hann.
„Ég verð víst að vcrða mér
úti um einhverja kennzlu á þyí
sviði,“ svaraði Nick. „Ég er
farin að finna til minnimáttar-
kenndar eftir þetta allt sam-
an!“
„Kennsla kemu.r þar að engu
haldi. Jæja; við sjáumst aftur,
ungfrú!“ Hann svipaðist um í
herberginu. „Þau eru ypdislega
falleg, þessi blóm yðar!“
„Já, er það ekki? Lilj.urnar
eru frá Jim Lazaru,s, rósirnar
frá Georg pg fjólurnar frá-
Freddie. Og sjáig þér bara!‘‘
Hún fletti umbúapappírnum
utan af stórri körfu, sem var
fyl.lt gróðurhússvínþrúgum.
Poirot breytti skyndilega um
svip og gekk að rekkjunni.
„Þér hafið þó vonandi ekki
bragðað neitt á þessu?“
„Nei, — nei; ekki enn!“
„Bragðið ekki á þeim, fyrir
alla muni. Þér megið ekki
bragða á neinu því, sem yður
kann að verða sent, ungfrú.
Alls ekki! Þér skiljið hvað ég
á við, ungfrú?“
„Ó!“ Hún starði á hann og
fölnaði við. „Ég skil. Þér hal.d-
ið þá, að þessu sé ekki lokið
enn? Þér óttist, að þeir kunni
enn að gera tilraun?“ hýísiaði
hún.
Hann tók í hönd henni.
Myndasaga barnanna — Bangsi hjálpar Ljóni lækni.
V '///
\
í "H' ;" _ m
Bangsi hitti dverg prófess-
orsins skammt frá húsi hans.
Sagði hann dvergnum, hve vel
honum gekk ferðin, og dverg-
urinn varð alveg hissa, en þó
varð hann enn rneira undrandi,
er Bagsi fékk honum sólskins-
krukkuna. Og gamla uglan
blakaði vængjunum á trja-
greinunum yfír þeim.
cfvói-'. -
' ' • Á
r Síðan hélt Bangsi rakleiðis.
í heim. Hann tók eina krukku
| strax upp úr pokanum, er hann
kom inn til pabba síns. „Hvað
ætlarðu, að gera við þetta?“
spurði pabbi hans. „Ég ætla að
gefa miimmu það, svo að sól-
skinið geti hjálpað ljóni lækni
til að gera hana aftur heil-
brigða,“ sagði Bangsi.
„Þér hafið ekkert að óttast.
Þér eruð ör.ugg hér. En munið,
.... ektó að bragða á neinu,
sem yðuf 'kann að verða sent.“
Þegar ég gekk út úr herber.g
inu, var ég þess fullviss, að
;lengi myncli ég muna hræðslu-
svipinn á fölu andliti hennar,
þar sem hún hvíldi á svæflin-
um.
Poirot leit á úrið sitt.
„Það er nú það. Við verðum
að hafa hraðan á, ef við eig-
um a ná fundi herra Vyse,
áður en hann fer út til að
borða“, sagði hann.
Þegar við komum þangað,
var okkur vísað inn í einka-
skrifstofu Vyse; án þess að við
yrðum fyrir teljanlegri töf.
. Hinn ungi lögfræðingur reis
á fætur og kvaddi okkur vin-
gjarnlega, en þó með þeirri hlé
drægni pg formfestu, sem hon
um var lagin.
„Komið þér sælir, herra
Poirot. Hvað get ég gert fyrjr
yður?“
Poirpt hafði engin orð urn
það, en rétti honum bréfið,
sem ungfrú Nick hafði fengiS
okkur í hendur. Karl Vyse leit
yíir bréfið í skyndi. Síðan leií,,;
Slæm samvizka
Fyrir nokkrum áruni var ]iá
Éyrir nokkrum árum var þáð
altítt hér í bæ, að brotlegir
stúkubræður voru endurreistir
á einkafundum fyrir luktum dyr
um, til þess að auðmýkja1 þá
ekki um of, en á slíkum fund-
um mætfu f.áeinir embættis-
merui stúkjunnar i ásamt þeim,
er hrasað hafði.
Eitt sinn er slíkur fundur átti
.að hefjast, fannst ekkert af
;stúkusystkinum er gat leikið á
orgel. Að lokum náðist í einn.
bróðír pr Jón hét og var hann
beðinn að. kpma. Hann var treg
ur til -en fyrir þrábeiðni æðsta-
’tempíars lét hann að að lokum
tilleiðast. Æðstitemplar hafði
'ekki skýrt honum frá því hvers
vegna hann átti að koma á fund
inn og var Jón all skömmustu
legur þegar liann koni og virtist
mjög órólegur. Að síðustu vek
hann sér að æðstatemplar og
spurði hann hvað stæði eiginlega
tjl. „Það er endurreisn“, svar-
aði æðstitemplar. Jón hélt á-
fram að ganga uni gólf en vék
sér svo aftur að æðstatemplara
og spurði: „Á að endurreisa mig
einan“?
Þeir verða víst samferða.
Sjómaður og Kínverji voru
samferða inn um kirkjugarðs-
hliðið. Sjómaðurinn hélt á blóm
vendi, en Kínverjirin bar. skál
með hrísgrjónum. Lögðu þeir
fórnir sínar á sitt hvort leiðið.
„Sjómaðurinn snéri sér að §Jn
yerjanum. og spurði hann háðs-
íega: „Hvenær heldur þú að vín
ur þinn rísi upp úr gröfinni til
þess að borða hrísgrjónin“. Kín
verjinn leit kankvíslega til sjó
mannsins um leið og hann sagði:
„Ætli hann verði ekki samferða
vini þínum þegar hann rís úr
gröf sinni til þess að lykta af
blómunum sem þú lézt á leiði
hans.“.
Yafasamur sparnaðnr
Flækingur kom inn í baðhús-
ið og spurði hvað það kos.taði að
baða sig. „Það kostar fimm krón
ur í hvert skipti, en þér getið
fengið fimm miða fyrir 20 krón
ur og sparað yður þannig fimm
krónur“. „Víst er það sparnað
ur“, svaraði fiækingurinn‘. én
það. er alis ekki víst að ég lifi í
fimm ár“.
Eftir kröfu Kristjáns Ei
ríkssonar hdl. og að und
angengnu fjárnámi 15
jan. áíðastliðinn, verðui
';,Stansivél“ talin eign Arn
arfells h.f. seld á nauð
ungaruppboði, sem haldið
yerður að Skúlagötu 59
hér í bænum mánudaginn
24. þ. m. kl. 1,30 e. h.
Greiðsla. fari. fram við
hamarshögg.
Borgárfógetinn
í Reykjavík.