Alþýðublaðið - 15.06.1952, Blaðsíða 6

ISKRAFAÐ}
og
\SKRIF A Ð\
M#WWWWW/«WWW«
NÝJAS2L.4 TÍZKA.
Nýjasta nýtt í amerísku
tízkunni eru sokkar, sem klæða
allan fótinn að undanteknum
tánum. Á sokkunum eru fimm
göt, fyrir tærnar, og eru þetta
ákaflega eftirsóttir r^okkar,
hvort sem það staíar nú af því
að stúlkurnar séu sérstaklega
heitfsngar á tónum, og vilji
hafa þær berar, eða hinu, að
þær hafi gaman af að sýna á
sér tærnar, en eins og kunnugt
er, ryður það sér nú mjög til
rúms, að stúlkur lakki neglurn-
ar á tánum dökkrauðar eða
jafnvel svartar.
BIÐU MEÐ GIFTINGUNA í
26 ÁR.
Gladys var 19 ára en Georg
24 ára, þegar þau urðu ást-
fangin og hugðust þau gifta sig
þegar í stað, en foreldrar þeirra
beggja vildu ekki rnissa þau út
af heimilunum. Það varð að
samkomulagi, að þau giftu sig'
ekki fyrr en foreldrar beggja
væru dáin. Kærusíupörin biðu
nú full eftirvæntingar. Fyrir
nokkrum árum dóu feður
beggja og nokkru síðar móðir
Georgs, en það var ekki fyrr en
í janúar í vetur, sem móðir
Gladys lézt, og þá gátu elsk-
endurnir loksins gengið í heil-
agt hjónaband. Nú er hún 45
ára, en hann fimm’tugur.
SPURNINGAR DAGSINS.
Eftir hvern er þetta erindi:
„Eg marj, ég lék mér útj að
blómi á bala
og blessuð sólin, drottning him-
insala,
á ævi mína skuggalausa skein.
Og það var gott við grösin litlu
að hjala
og gæla lágt við rauðan mó-
bergsstein.
2. Hve margir strengir eru á
mandólíni?
3. Hvenær flutti IVIöðruvalla-
skóli til Akureyrar?
4. Hverrar þjóðar var tón-
skálðið Antonin Dvorak, og
hvenær var hann uppi?
5. Hvenær var Habsborgarætt
in við völd á Spáni?
•0011 TO 9ISI V-idí 'S
1061—II8I
]ddn .ir.v ‘annsauipiax 'f
•3061 fiMV "£
•g umaiiiiou
B So 9 tun.igo ‘f umums y -g
•uossSaag I-ifid "I
HIilNHONINHÍldS ÖIA HOAS
'\
37. dagur Cornell Woolvichi
YILLTA BRÚÐURIN
S-qitrmtpí
. p . .
r
s
s Samúðarkorf í
* S
S Slysavarnafélags fslands S
• kaupa flestir. Fást hjá •
^ siysavarnadeildum um ^
S land allt. í Rvík í hann-S
^ _yrðaverzluninni, Banka- $
^ stræti 6, Verzl. Gunnþór- ^
S unnar Halldórsd. og skrif-s
• stofu félagsins, Grófin 1. $
^ Afgreidd í síma 4897. — •
S Heitið á slysavarnafélagið. s
S Það bregst ekki. S
* S
AB
inn í hvert hús!
ABfi
sátu þeir. Endalaus bið’ þrjá
daga í röð var farin að þreyta
þá meira en lítið. Fyrir framan
dyrnar, sem þeir stöðugt
myndu, eftir í von um að fá að
fara inn um, stóð kinnbeina-
hár, flatnefjaður kynblendings
hermaður í einkennisbúningi,
sem fór honum illa, og studdi
riffilskepti sínu í gólfið.
Cotter hafði um stu.nd geng
ið um gólf til þess að reyna að
hafa af sér leiðindin, en var
seztur á ný.
„Þessi ætlar að láta okkur
bíða lengur en allir hinir til
samans“, nöldfaði hann þung-
u,r á brúnina.
„Því hærra, sem þeir eru
settir, þeim mun erfiðara er
að komast að þeim“.
„Jæja. Þessi er víst sá æðsti
og vonandi sá seinasti, sem
við þurfum að tala við“, sagði
Cotter. Hann hallaði sér áfram,
studdi olnbogunum á hnén og
hallaðist fram á hendu.r sér.
„Bara að það væri hér ein-
hver bandarískur ræðismaður,
sem hægt væri að snúa sér til.
Þá gæti maður þó í öllu falli
vænzt einhverra raunhæfra
aðgerða“.
„Bandarískur ræðismaður
getu.r ekki sagt landsstjóran-
um hérna fyrir verkum. Það
er líka tómt mál að tala um
það. Það hefur ekki þótt taka
því að skipa slíkan mann á
þessum afkima“.
Cotter huldi andlitið í hönd
um sér. Svo leit hann skyndi-
lega u,pp.
„Til hvers erum við eigin-
lega að þessu? Við komum allt
of seint. Það er meir en mán-
uður síðan það skeði‘‘. Og
hann bætti við eftir stundar-
þögn: „Ef annars nokkuð hef-
u,r komið fyrir“.
„Ef nokkuð hefur komið
fyrir? Hvað annað var það
þá?“ Fredericks var þungur á
brúnina. „Hvað þarftu frekar
vitnanna við? Þau hafa ger-
samlega horfið, og voru, þegar
seinast fréttist af þeim, á bú-
garði u.ndir fjallshlíðinni. Það
heyrðist í trumbunum. Láttu
aðra um að draga það i efa.
Við ættum manna bezt að vita,
hvað komið hefur fyrir“.
Cotter tók þessum hálfgild-
ings ávítum með þögn og þolin
mæði, gerði sig samt líklegan
til þess að svara, en hætti við
það.
„Þér væri kannske sama, þó
við hættum nú við og snerum
heim, þykist ég vita. Til hvers
væri það?“ Fredericks leit
hvasst á hann. „En það ætla ég
mér að minnsta kosti ekki“.
„Ég á ekki við það. En til
hvers er að vera að þessu, þar
sem við komum svona seint“?
Cotter yppti öxlum. „Hvað eig
um við' honum svo sem upp
að unna?“
„Ég tel mig vera ábyrgan
fyrir lífi hans‘‘, svaraði Frede
rick með hægð.
„Það finnst mér hins vegar
' ekki. Hver bað hann að fara
með hana á burt? Hver bað
hann að fara með hana einmitt
hingað?“
„Það getur verið að ég geri
of mikið úr skyldum mínum
gagnvart honum. En í þessui
efni verður mér ekki talið hug
hvarf. Þú getur farið heim, ef
þér sýnist svo“.
Cotter glotti. Horfði ofan í
gólfið. „Ég tel mig líka hafa
skyldur“, sagði hann. „En
ekki gagnvart þeim, heldur
þér. Þú skalt í þessu efni ráða
fyrir okku.r báða“.
Dyrnar höfðu opnazt. Her-
maðurinn varð allur að undir
gefni, Stuttur, feitur og kaf-
rjóður maður birtist í dyrun-
um. Hann þurrkaði í ákafa svit
ann af hálsi sér með vasaklút.
Hann var letilegur í fasi, með
örmjótt yfirvaraskegg. Átti
fullt í fangi með að halda stór
um vindli í munninum,
klemmdi utan að honum var-
irnar. Hann gekk hröðum skref
u,m fram ganginn. Það small í
i hörðu gólfinu undan fóturn
! hans. Af honum lagði sterka
lykt, sem var sambland af
mjög ódýrum vindlum og mjög
ódýru.m ilmvötnum.
„Þarna er hann“, hraðaði
Fredericks sér að hvísla að
Cotter.
„Þessi stubbur? Nei, þetta
er ekki hann. Það getur ekki
verið“.
„Það er víst hann. Hann ætl
ar að fara að fá sér miðdagslúr
inn. Ef við náum ekki í hann
núna, þá verður það ekki fyrr
en eftir klukkan fimm í dag“.
Fredericks reis á fætur, gekk
nokkur skref í áttina til her-
mannsins og stundi upp: ,,E1
ministro?“
Hann svaraði ekki, þorði
víst ekki að láta herra sinn
heyra, að hann hefði hugann
við nokkuð annað en sjálfan
hann. En samt vogaði hann að
kinka kollinum til samþykkis
svo lítið bar á.
Fredericks herti upp hugann
og gekk í veg fyrir þann stu.tta,
sem nú var kominn fram hjá
þeim. Ilann náði honum brátt.
„Ministro. Leyfið mér að
ónáða yður eitt augnablik. Yið
höfum beðið í þrjá daga jeftir
því að ná tali af yður‘‘.
Orðaval el ministro var hnit
miðað, í fullu samræmi við
tign hans og veldi: „Málefnið
er?“
„Hvarf fjögurra manna frá
Finca la Escondida hinn tutt-
ugasta og fjórða fyrra mánað-
ar“.
E1 ministro var kominn
fram að stíganum, nam staðar,
lagði hendina á handriðið og
gerði sig líklegan til þess að
halda áfram. „Ó, já. Ég kann-
ast við það. Hef um það skýrslu
undirmanns míns, Sarmiento11.
„Myndum við .... gætum
við fengið heiðrað leyfi yðar
til þess að sjá hana?“
„Ætlizt þér til þess að ég
fari inn aftur. Það er mjög
heitt. Ég var að fara út“. Hann
virtist á báðum áttum. Tók
samt skyndilega ákvörðun og
lagði af stað sömu leið til baka.
Fredericks var ekki seinn á
sér að halda í humátt á eftir
honu.m.
E1 ministro benti þeim að
setjast á bekkinn á ný. „Bíðið
hérna“. sagði hann. „Ég þarf
að líta á skýrsluna fyrst. Ég
er búinn að gleyma henni í
smáatriðum. Þarf að átta mig
svolítið betur“.
Dyrnar lokuðust á eftir hon
um, og það liðu. að minnsta
kosti tuttugu mínútur.
„Hvað getur hann verið að
gera allan þennan tíma?“
spu.rði Cotter óþolinmóður.
í „Ég veit ekki. Hann hefur
sjálfsagt fengið sæg af máls-
skjölum og vitnisburðum með
frumskýrslunni. Skriffinnskan
er svo sem ekki minni hér
en annars staðar“.
Þeir heyrðu hann kalla fyr-
ir innan dyrnar. Hermaðurinn
tók viðbragð, opnaði dyrnar og
benti þeim að fara inn.
Það leyndi sér ekki, að ei
ministro var þeim lítið þakk
látur fyrir að hafa komið í
veg fyrir miðdegislúrinn.
Hann var í vondu skapi. Um
hríð lét hann þá standa fyrir
framan sig meðan hann sífellt
GAMAN og
ÁLVÁRA
Myndasaga barnanna:
Bangsi og álfarnir
Þeir voru í þann veginn að
snúa heim, þegar Kalli kiðiing
ur kom hlaupandi. Kalla var
mikið niðri fyrir og bað þá að
tala við sig. Hann hefði dálítið
að segja þeim. Þeir biou ef*ir
honum og fóru á meðan að
tína upp dótið sitt.
I „Ég skal segja ykku,r“, sagði
j Kalli, ,,að það eru komin blóm
í gluggann hennar ömmu. Þau
voru öll dauð eins og þú manst,
Bangsi. Ég veit ekkert, hvern
ig stendur á þessui. Komio þið
heim og sjáið“. „En ég veit
það“, sagði Bangsi.
c• •"f'’.• V-*--V v,i -''
umnMa.J_______
Þegar þeir komu. til gömlu
geitaömmu, sáu þeir blómin í
glugganum. Og sú gamla var
í sólskinsskapi. „Ég vaknaði
u.pp af værum svefni við það,
að það var kominn blóma ilm
ur í herbergið“. Bangsi sagði
henni söguna, en hún trúði
henni ekki.
UNGUR OFURHUGI.
Þriggja ára gamall snáði, sem
var að leika sér fyrir utan kofa
foreldra sinna í Serowe í Be-
chuanalandi, hvarf skyndilega.
Það var ekki fyrr en eftir þrjá
daga, að drengurinn fannst í
þéttum frumskóginum 24 km.
frá heimili sínu. í skóginum,
sem hann fannst, var urmull af
stórum rándýrum og Veitur-
slöngum, og þótti það undra-
vert, að drengurinn skyldi hafa
fundist á lífi. Hann virtist una
sér hið bezta og var hvergi
smeikur. Snáðinn sagðist hafa
borðað ijómándi góð ber og séð
mikið af stórum dyrum. Þegar
hann var spurður að því, hvers
vegna hann hafi farinn inn í
skóginn, sagði hann: „Eg ætl-
aði bara að veiða stórt ljóri.“
MIKIÐ SKAL TIL MIKILS
VINNA.
Síamsbúann Nai Phaisarn
Ruengoaj langaði óstjórnlega
mikið til að kyssa unga stúlku,
s|em ekhji var nerna eðlilegt.
Þegar hann var á gangi í
skemmtigarði einum i Bangkok
sá hann hina útvöldu. Hann var
ekki með neinar inálalenging-
ar, en gekk rakleitt til he.nn-
ar og smellti á hana hverjum
kossinum á fætur öðrum. Stúlk
unni varð svo mikið um, að
hún vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið, en þegar hún gat
áttað sig, rak hún Nai rokna
löðrung, en hann brosti bara og
kyssti hana aftur. En nú refs-
aði hún honum ekki aftur en lét
lögregluna, sem kom aðvífandi
um það. Nai fékk mánaðar-
fangelsi.
FANGAÐIR AF HUNDUM.
Vopnaðir ræningjar um-
kringdu nýlega afskekktan
sveitabæ í Reushéraði á Spáni.
Ræningjarnir kölluðu til bó.nd-
ans að koma með allt er hann
átti af lausu fé. Þegar bóndinn
svaraði ekki, byrjuðu þeir’ að
skjóta af byssum sínum á glúgga
hússins. Þegar nokkurt hlé
varð á skothríðinni kallaði
bóndinn: „Hérna kemur allt,
sem ég á,“ og hlupu þá- 25
stórir lögregluhundar út úr
húsinu að ræningjunum, sem
stirnuðu upp af skelfingu. Þeir
köstuðu byssum sínum og
hundarnir ráku þá að húsinu,
þar sem bóndinn batt ræningj-
ana. Hundarnir gerðu ræningj-
unum ekki neitt en gerðu sig
líklega til að rífa þá á hol; ef
þeir hreyfðu sig hið minnsta.
Það sem ræningjarnir vissu
ekki, var, að bóndinn hafði það
að atvnnu að temja hunda fyr-
ir lögregluna.
KOMIÐ I OEFNI.
-— Situr þú hér enn á kránni,
þótt orðið sé svona framorðið,
Johannsson?
— Eg þori ekkd að fara heim,
sagði Johannsson daufur í
dálkinn.
— Þorir ekki? Hvers vegna
ekki?
— Sjáðu til, klukkan átta
hringdi ég til konunnar minnar
og gaf henni alveg Ijómandi
j góða ástæðu fyrr því, að vera
svona burtu, en nú er ég alveg
1 búínn að steingleyma hvað ég
’sagði henni.
n jöoi.cj ;j'6j