Alþýðublaðið - 27.06.1952, Síða 6

46. dágur ~
Cornell Woólrich:^
' adilli *
k BRUÐURI
SOLBAÐ
Sólbað . . .
Menn og konurf'sem þyrpast
saman á einhverjum mátulega
afviknum stað; ■— konurnar af
því,, að karlmenniráir flykkjnst
þangað; kárlménnirnir af pvi
að aðrar konur en þeirri eigin
flykkjast þangað ...
Menn og konur, sem leita
skjóls úti við, enda þótt þeim
bjóðist mun skýlla skjól inni
við; afklæðast á þeim tíma sól-
arhringsins, sem fólk venjulega
notar til þess- að klæðast, ef það
er ekki þegar klætt; afklæðist
sínum daglegu fljkum og bregð
ur sér í spjarir, sem eru sniðnar
og gerðar með það fyrir augum,
að þær skýli sem allra minnst-
um hluta líkamans f^rir ann-
arra augum og á þann hátt, að
liann sé fyrir bragðið naktaii
heldur en hann vævi allsnak-
inn ...
Menn og konur, sem leggjast
út af án þess þó að ætla sér að
sofna; liggur lárétt „ þeim tíma
sólarhringsins, sem i'ólk venju-
lega stendur nokkurn veginn
lóðrétt. . . . Menn og konur, sem
liggja fyrir, láta sem þau stari
upp í sólina gegnum dökk stæl-
gleraugu, — en gjóta augu.num
út undan gleraugunum hvert á
annað ...
Menn og konur, sem gera sér
vonir um að ský dragi fré sólu,
svo að þau geti afsakað brjál-
æðiskennt velsæmisbrot sitt fyr
ir sjálfum sér og sambrjálæð-
ingum sínum með því, að þau
séu í sólbaði vegna hevilsunnar.
Menn og konur, sem síðan
liggja þarna og telja sér trú um
að aðrir trúi því, að þau liggi
þarna aðeins vegna þess að þau
bíði eftir sólinni ... liggja þar.g
að til þau eru farin að skjálfa
úr kulda, rísa síðan lrægt úr
bólinu og taka að klæða sig, ein
mitt þegar sólin byrjar að skína.
Mienn og konur, sem líta
feimnislega hvert á annað, þeg-
ar þau eru komin í fötin; kona,
sem lítur með andúo og vand-
lætingu á stelpugæsir, sem
ganga í flegnpm kjólum til þess
að allir geíi séð, hvoð barmur
þeirra er snotur; maður, sem
hundskammar sendilinn íyrir
það, að hann hefur brett upp
ermarnar, spyr hvort hann ætli
að ofkæla sig og segir að unga
kynslóðin sé vitlaus ...
Menn og konur, sem ganga
vonsvikin til vinnu sinnar éftir
að morguninn hefur ekki orðið
þeim til neins; menn og konur,
sem ekki hafa einu sinni verið í
sólbaði, þegar allt kemur til
alls,------og endurtaka samt
sömu vitleysuna að morgni ....
kjökri, sem kom stöðugt nær,
án þess að hann gæti enn sem
komið var greint þann, sem
valdur var að því. Lágróma
uml, sem bæði menn og dýr
gefa frá sér, þegar þau vita
að óumflýjanlegur dauði er á
næstu grösum og ill örlög haga
því svo til að óhrekjandi vit-
neskja er gefin um það fyrir
fram.
Hann stakk í stúf við alla
hina, hvítur maður í hópi kol-
svartra manna. Þeir leiddu
hann í bandi, sem brugðið var
um háls honum, eins og dýr,
sem leitt. er á blóðvöll. Á eftir
honum gengu tveir menn með
leðurólar í höndum. Hann
streyttist örlítið á móti og þeir
döngiuðu. í axlir hans og bak.
Hann var auðsjáanlega of mátt
farinn til þess að veita nokkra
verulega mótstöðu.
Lawrence varð óglatt, leit
undan og lokaði augunum sem
’snöggvast.
Manni á hvorki að bregða
við sár né bana. Það er auðvelt
að segja svo, fyrir þá, sem á
horfa.
Hann leit upp aftur, varð að
sjá sem mest, gat ekki haft af
því augun, dáleiddur. Þeir
voru komnir með hann að alt-
arinu. Fjórir prestanna gengu
á móti þeim niður þrepin og
tóku við honum af villimönn
unum. Mallory féll á neðsta
þrepið. Þeir drógu hann upp,
endilangan. Kraftar þeirra
voru ekki miklir, þeir lögðust
á ólina af öllum mætti.
Seinast hurfu graúnir fót-
leggirnir, sparkandi í örvænt-
ingu út loftið.
Hann var horfinn. Lawrence
sá framhaldið í huganum. Hon
u,m kom enn í hug þvotturinn
um brjóstið, bogni hrafntinnu
hnífurinn í höndum æðsta
prestsins, sem ná átti með ...
hverju?
Það var enn dauðaþögn.
Þetta virtist engan enda ætla
að taka. Þögnin var skyndilega
rofin af æðisöskri fólksins.
Loftið nötraði. Svo varð aftur
dau,ðaþögn.
Allir féllu á kné. Eitt sigri
hrósandi trumbuslag. Aðeins
eitt, í kjölfar öskursins. Svo
varð aftur hljótt.
Eitthvað féll til jarðar ofan
af altarinu. Það datt á svæðið
með dimmu hljóði. Augun á
hinum virtust vera að lokast
rétt í þessu, en það gat hafa
verið missýning. Taumar af
blóði runnu í smálækjum út
Myndasaga barnanna.
frá opnu sári neðan við vinstra
brjóstið.
Djúp stuna, sprottin af ör-
vita trúarofsa, leið frá brjóst
um mannfjöldans. Ofan yfir
það féllu dökkir dropar. Það
„Við vorum búnir að legg'ja
hann á jörðina, þegar hann allt
í einu velti til höfðinu og fór
að hreyfa varirnar11.
„Já. Okkur vildi til að við
höfðu.m skóflu við hendina til

AB
inn í hvert hús!
*r-rrrrNrrsrr*'r*rrrsrrrsr^rrvrrrrrsrrsrr
rigndi blóði. í huganum sá þess að þagga niður í honum
hann æðsta prestinn ota leir-
keri í átt til höfundar lífsins,
sólarinnar, og hrista úr því
innihaldið yfir söfnuðinn. I
annað sinn steig reykelsisilm
ur ofan af altarinu og blandað
ist saman við blóðþefinn.
Lawrence féll örmagna á
klefagólfið, örmagna af hryll-
ing og viðbjóði.
Það var hart að þurfa að j
deyja. En dauðinn sjálfur var
þó aukaatriði, þegar hann ber
að á þann hátt, sem hann nú
hafði séð.
TUTTUGASTI OG FJÓRÐI
KAFLI.
Dauðskelkaður fangavörður-
inn hraðaði sér eftir fangelsis
ganginum, yfirmaður fangels-
isins á hælum honum.
„Hér inn“, sagði hann ótta-
sleginn um leið og hann nam
staðar við innstu dyrnar.
Yfirmaðurinn var enn þá
smjattandi á því, sem hann
hafði gripið af borðinu hjá sér
um leið og ’hann lagði af stað.
Hann hægði á sér, gaf sér tíma
til þess að kingja, svo kom skip
ú,nin.
„Opnaðu, fíflið þitt. Held-
urðu að ég sjái gegnum hurð-
ina?“
Það marraði í lásnum og
hurðin fau,k upp.
„Ó, hann“, sagði yfirmaður j
með“.
„Það var ekkert annað að
gera. Úr því að við vorum bún
ir að drasla honum alla þessa
leið, þá tók því ekki að fara
með hann heim í klefa aftur.
Og svo hefði þetta kannske
komið fyrir aftur næsta dag“.
„Já, mi comandante. Þér
hafið rétt að mæla“, sagði
fangavörðurinn smjaðu.rslega.
„Komdu með lampann, sem
er á ganginum“, sagði fangels
isstjórinn önuglega. „Það er
svoddan bölvað myrkur hérna
inni“. Hann kveikti sér í vind
lingi meðan hann beið eftir
ljósinu;. Gott ráð til þess að
draga úr óþefnum í ldefanum.
Fangavörðurinn kom til
baka með olíulampa. Hann bar
ekki mikið Ijós, en lýsti þó
klefaholuna sæmilega upp.
Cotter lá þversum í fletinu:.
Fæturnir stóðu út úr því öðru
megin, höfuðið fram á gólf hin
um megin. Handleggirnir lágu
sitt í hvora áttina.
Höfuð hans, háls og axlir
var óeðlilega dökkt á hörund.
Það var eitthvað athugavert
við barkann á honum. Opið
sár, sem gapti framan í þá,
eins og munnurinn hefði
skyndilega færzt nðiur á háls
'og maðurinn væri að geispa.
Fangelsisstjórinn beygði sig
inn. „Ég var búinn að gleyma lítið eitt ofan að honu,m, blés
hver hér var“. Honum létti
auðsjáanlega.
„Eg veit ekki, hvenær þetta
kom fyrir“, sagði fangavörður
inn, „Það var ekkert að hon-
|um seinast, þegar ég leit inn
til hans“.
„Jæja, við skulum athuga
málið“. Yfirmaðurinn var ó-
lundarlegur á svipinn. „Þú vel
ur þægilegan tíma, karlinn.
Eg hafði ekki einu sinni frið til
þess að borða. Fékk ekki einu
sinn tíma til að drekka kaffið
mitt“. Hann gekk inn í klef-
ann.
Fangavörðurinn hélt í hum
átt á eftir honum.
„Ég vil ekki hafa fleiri mis-
tök, skal ég segja þér“, hélt
fangelsisstjórinn áfram. „Þú
manst hvað kom fyrir seinast“.
„Sá í klefa átján. Já“. Fanga
vörðurinn var auðmýktin sjálf.
frá sér tóbaksreyk til þess að
sjá betur. Hann kinkaði kolli.
„Það er ekki um neitt að vill
ast“, sagði hann.
„En hvernig ....?“ stamaði
hann.
Fangelsisstjórinn skyggndist
um á klefagólfinu. Kom auga
á eitthvað og tók það upp.
„Með þessu hérna. Sjáðuý.
Hann rétti fangaverðinum rak
vélarblað.
Fangavörðurinn skoðaði
þetta, ranghvolfdi augunum.
„Þeir kunna að handfjatla
þennan hlu,t, bandaríkjamenn-
irnir. Það er erfitt að ná í þau
hérna. Ég hef nú samt stund-
um fengið þau. Það er ekki
hægt að skera sig með þeim,
þegar maður rakar sig. Þeir
nota ekki annað í Bandaríkjun
um til þess að raka sig með“.
„En, ef ekki er hægt að
Gaf 333 milijónir dollara.
Það er sagt um bandaríska
stálkónginn Andrew Carnegie,
að hann hafi gefið til ýmissa
menningarmála 333 milljónir
dollara. Árið 1911 hélt hann að
hann væri búinn að gefa allar
eigur sínar, en u.ppgötvaði
nokkru seinna aðýiann átti eft-
ir 160 milljónir dollara, sem
hann einnig gaf. Hann er sagð-
ur hafa orðið hryggur við þessa
síðustu uppgötvun. Carnpgie
lézt árið 1919 úr lungnabólgu,
þá 84 ára gamall. Þótt Carnegia
hafi gefið eigur sínar til menn-
ingar- og mannúðarmála á gam
alsaldri, var hana miskunnar-
laus í.deilum við þá, sem unnu
í fyrirtækjum hans. Það var eitt
sinn e'r Carnegie var staddur í
Skotlandi, en hann var af
skozkum ættum, að verkamenn
irnir í einni af verksmiðjum
hans gerðu verkfall og voru
nokkrir þeirra skotnir í viður-
eign við vopnað iið eftirlts-.
manna Carnegies. Er hann
frétti hvernig farið hefði sendi
hann yfirmanni' hins vopnaða
liðs þakkarskeyti og hældi hon
um fyrir að hafa drepið verka-
mennina.
Prinsinn kostar aðeins 4
milljónir dollara.
Anthony Wagner er þekktur
hjónabandsmiðlari í Bandaríkj-
unum og hefur útvegað mörg-
um fátækum þrinsinum ríkt
gjaforð í Bandaríkjunum. Hann
hefur nýlega sagt að prinsar
vilji ekki líta við konum, sem
eiga undir fjórum milljónum
dollara.' Þó að prinsarnir séu
svona dýrseldir er meiri eftir-
spur.n eftir þeim en framboðið
er. Hann segir að nokkrar, sem
áttu aðeins tvær miiljónir, hafi
ekki getað náð sér í prins, og
hafi hið háa prinsverð nokkuð
dregið úr viðskiptunum. N,úna
hefur hann 14 prinsa á biðiista
hjá sér og hefur góða von um
að þeir gangi allir út, þar eð am
erískar konur eru sólgnar í að
giftast titlinum.
Bangsi og skáfasfúlkurnar.
Þegar hún kom inn og leit
á snyrtiborðið sitt, sá -hún
strax, að perlurnar hennar
voru farnar. „Hvað hefur orð-
ið af þeim?“ hrópaði hún. „Ég
hef ekki vikið frá húsinu í all
an dag“.
Mamma ætlaði strax að
finna Lögga, en Bangsi bað
hana að bíða, því að pabbi
væri að koma í kaffi. Þau
skyldu tala um þetta við hann.
„Pabbi þinn gaf mér perlurn-
ar, ég verð að fá þær aftur“,
sagði hún.
Mamma varð svo eftir, en
Bangsi fór að finna Lögga.
Hann hitti Jónu skátastúlku á
leiðinni og hún spurði hann,
hvort hann hefði fundið íkorn
ana, en hann sagði aftur um
alla stuldina.
Mála skegg í auglýsingamynd-
irnar.
Sápugerðarfyrirtæki í Lon-
don verða að greiða stórfé viku-
lega vegna þeirra manna sem
hafa gaman af að mála skegg á
auglýsingamyndir sem festar
eru upp í borginni. Hafa fyrir-
tækin sérstakt starfslið, sem
ekki gerir annað en að hreinsa
auglýsingamyndirnar. Svo virð-
ist sem menn hafi mest gaman
fa að mála skegg á faiJeg stúlku-
andlit í sápuauglýsingamyndum
í fyrri heimsstyrjöld voru bartar
Vilhjálms Þýzkalandskeisara
vinsælastir, síðan var skegg
Chaplins í tízku og þar næst
Colmanns.' Hitlersskegg var
aldrei vinsælt, en nú er það
Stalins skegg sem prýðir andit
hinna fögru kvenna á mynd-
unum.
ErfiSleikar við manntal.
Fyrir nokkru síðan var tekið
manntal í Wales á Bretlandseyj-
um. Fjölskyldufaðir nokkur í
Tredegar lenti þá í afar mikl-
um vanda þar sem iivorki hann
sjálfur, kona hans og 17 ára son-
ur var læs eða skrifandi. Borg-
aryfirvöldin urðu livumsa við
jog hafa nú skipað. manninum og
. syni han að mæta í barnaskól-
j anum eina stund á dag til a<3
■ læra að lesa og ski ifa.
m s