Alþýðublaðið - 12.07.1952, Blaðsíða 6

59. dagur
Cornell Woolrich:
VILLTA BRUÐURIN
Vöðvan
Ó. Sigurz
ÍÞBÓTTAÞATTUR
Heilir íslendingar.
Nú rekur hver stórviðburð-
urinn á eítir öðrum á íþrótta-
sviðinu. ,,Víkingur“ var að
koma úr keppnisíör til Fær-
eyja; verður gaman að sjá þá
keppa hér á eítir, því að óefað
hafa þeir lært mikið af Færey-
ingum í förinni. Það er atbygí
isvert í þessu sambandi, að
þetta er í fyrsta skipti, sem ís
lenzkt kapplið hefu.r höfðatölu-
regluna á móti sér. Færeyingar
eru nefnilega fámennari þjóð
en við, og þess vegna voru það
þeir, sem að þessu sinni gátu
unnið sigur ,,miðað við fólks
fjölda“. Það gerðu þeir líka;
sigruðu raunar hvort eð var, en
það hlýtur að hafa verið fyrir
sérstaka óheppni. Næsta keppn-
isför ,,Víkings“ mun þegar vera
ákveðin, — til Grænlands, —
og þar verður höfðatölureglan
með okkur, því að Grænland
tilheyrir Ameríku. Það væri því
frægasti sigur vor síðan í forn.
öld, ef ,,Víkingi“ tækist að slá
þar tvær flugur í einu sparki
og sigra Grænlendinga, — bæði
sem Kana og Dani! Fn sem sagt
— það verður gamsn að sjá
hvað ,,Víkingarnir“ hafa lært í
Færeyjum . . .
Áður hefur hér verið nokkuð
drepið á það öngþveiti, sem sig
urheppni Akranesinga er að
skapa hér í innlendum knatt-
spyrnumálum. En ekki hefur
samt öll sagan verið enn sögð;
— nú er þess nefnilega lítil von
að íslenzk knattspyrnufélög',
það er að segja knattspyrnufé-
lög höfuðstaðarins, fái gjaldeyri
til utanlandsnámsferðalaga í í-
þrótt sinni. Þeir í gjaldeyris-
nefndinni geta nefnilega hæg-
lega sagt sem svo: — ,,Farið
fyrst upp á Akranes; — þið
hljótið að geta lært ýmislegt
þar!“ Á þessu Jitla dæmi geta
menn bezt séð hvernig ástandið
er að verða. Hvernig væri að
bæjarráð ákvæði næsta smáí-
búðahverfi stað uppi á Skipa-
skaga og tæki Akranesið eign-
arnámi í þeim tilgangi? Þar
með væri allur vandinn eigin-
lega leystur og Akranesingar
orðnir Reykvíkingar, — og bæj
arstjórnin sjálfri sér samkvæm
í skipulagsmálunum, bravó,
bravó, bravó!
Ég læt útrætt um þetta að
sinni. Það er svo margt, sem
þarf athugunar við, núna undir
Ólympíuleikina.
Með íþróttakveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurs.
ekkert væri um það sagt, að
þetta var þeirra seinasta hvíld
undir seinasta áfangann, enda
sprettinn, sem myndi bera
þau upp, inn og gegn, ef lánið
væri með þeim.
Munni grafhvelfingarinnar
var enn talsvert til hliðar og
allmiklu hærra, en slóðin lá
ekki beint niður. Hún lá inn í
skóginn hér um bil beint niður
frá þeim. Hér var þeim sæmi-
lega óhætt og hér yrði ekki
komið að þeim óvörmum, þvx
þau sáu allvel í' kringum sig,
þótt skógarkjarrið ylli því, að
ekki sást til þeirra nema að
þeim væri komið. Það var allt
of mikil áhætta að fara lengra
í átt til grafhvelfingarinnar.
Þar gátu, einhverjir verið á
ferð.
Þau lögðusf á jörðina og
blésu mæðinni. Hún hvíldi höf
uðið við brjóst hans. Hann
gerði sér ljóst, að tryggast
væri að hreyfa sig ekki héðan
fyrr en eftir að dagsett væri
orðið. En því fylgdi líka á-
hætta að bíða eins og þau voru
á sig komin, matarlaus og
hvíldarlaus. Þreytan og svengd
in voru mjög farin að segja til
sín, og vafasamt að kraftar
þeirra myndu endast ef biðin
yrði mjög löng héðan í frá. •
Hún sofnaði. Hann hafði ekk
ert á móti því nú. Þótti meira
að segja vænt um það. Augu
hans lokuðust líka og honum
rann í brjóst, í fyrsta sinni á
flóttanum. Augnahvarmarnir
höfðu ekki fyrr snerzt, en þeir
voru, eins og límdir saman og
neituðu að ljúkast upp á ný.
Þrátt fyrir að hann beitti öllui
viljaþreki sínu var honum al-
veg ómögulegt að koma í veg
fyrir að sofna.
Honum fannst hann hafa að-
eins blundað nokkrar sekúnd-
ur, þegar hún hristi hann til
þess að vakna. Hún var ótta-
slegin, það sá hann þegar í
stað. „Larry. Hreyfðu þig ekki.
Sjáðu. Sjáða, þarna uppi“.
Það stóðu þrír villimenn við
munnan. Svo fjórir. Og svo
fimm. Og svo kom hver af öðr
um. Þeir voru, að koma út,
einn eftir annan. Þetta hlant
að vera flokkur manna, sem
farið hefði í leitarferð inn i
jarðgöngin.
Hann fann að hjartað barð-
ist í brjósti hennar. Hún þrýsti
sér upp að honum. ,,Geta þeir
séð okkur, Larry?“
Þeir hreyfðu höfuðin frá
annarri hliðinni til hinnar,
ailir sem einn. Það var auðséð
að þeir voru að grandskoða
skógarjaðarinn til beggja hliða.
Þeir hlutu, að sjá svo vel þarna
að ofan að þeim rann kalt vatn
milli skinns og hörunds.
„Það held ég ekki“.
„En við getum séð þá. Ég
sé meira að segja glampa á
hnífana þeirra“.
„Það er ekkert að marka.
Þeir standa upp við klettinn
og ber við hann. Við erum hu,l
in af kjaprinu. En vertu s.amt
grafkyrr. Við skulum ekki
hreyfa okkur minnstu vitund1'.
Þeir lögðu af stað niður
fjallshlíðina. Gengu í einni
röð. Sá fyrsti var komin góð-
[ an spöl niður eftir hlíðinni,
.þegar sá seinasti lagði af stað.
iÞeir voru mjög margir saman.
(Þeir fylgdu, slóðinni og hlykkj
uðust niður hlíðina. Hættan
'jókst stöðugt, því neðar, sem
þeir komu, þeim mun nær
færðust þeir.
Þeir sýndust smátt og smátt
stærri. Nú var sá fremsti til
hliðar við þau, Þau sáu: hann
í fullri stærð. Nú var hann
kominn niður fyrir þau, og
einnig nokkrir þeir fremstu,
flestir voru til hliðar við þau,
en nokkrir voru enn ofar. Þeir
dreifðu sér ekki. Það glarnp-
aði á koparbrúna skrokkana.
Sá fyrsti var nú kominn inn í
skóginn. Það var eins og
grænn skógurinn hefði gleypt
hann. Svo hurfu þeir hver á
eftir öðrum. Og lestin var • m
an stundar gersamlega horfin.
Skógarlimið bærðist litla
stund eftir að sá síðasti
þrengdi sér inn í það. En svo
var allt kyrrt. Ekkert lengur
að sjá nema skóginn, fjöllin og
himíninn. Þeir voru horfnir
eins og þeir hefðu: aldrei verið
til. En svo sannarlega höfðu
þeir verið til.
Loksins gaf hann henni
merki um að stundin væri
komin. „Heldurðu að þú kom-
ist alla leið upp?“
Hún kinkaði kolli hin hug-
rakkasta. „Ég skal reyna. Ég
er tilbúin".
„Við þurfum að fara eins
hratt og við getum. Hér skýlir
skógurinn okkur ekki framar.
Þeir geta hafa skilið einhverja
eftir til þess að gefa gætur að
fjallshlðinni. Þeir eru. slóttug
ir, þessir djöflar“.
Hann stóð á fætur, en hann
var ekki stöðugur. „Hvíldu þig
dálítið lengur. Hún lagðist á
bakið og teygði úr sér í síð-
asta sinn. Strauk hárið frá enn
inu, og teygði hendurnar aftur
fyrir sig.
Hann kinkaði kolli. Hún stóð
á fætur.
„Er ekki allt í lagi, Chris?“
„Það er allt í lagi, Larry“.
„Við skulum biðja, áður en
við leggjúm af stað“.
„Upphátt?“
„Mér er sama. Jú, heldur".
Hún beygði höfuðið aftur og
lokaði augunum. „Leiddu okk
ur í gegn, góði guð“, sagði hún
heitt og innilega biðjandi. ,,Ó,
góði guð. Varðveittu okkur og
hjálpaðu okkur til þess að
sigrast á þessari þraut“.
Hann rétti fram hendina.
„Komdu. Taktu í hendina á
mér. Nú förum við“.
Þau, lögðu af stað, en gátu
ekki farið mjög hratt. Fyrst
stað náði kjarrið þeim í öxi
og svo náði það þeim ekki
nema á mitt bak. Þar kom að
stærri hluti þeirra stóð upp úr
skóginum, en sá, sem húlirin
var. Þaðan í frá var teningn-
um kastað. Hættan var komin
á hæsta stig.
Þau áttu mjög erfitt með
gang. Þau lyftust stöðugt
hærra og hærra upp fyrir skóg
inn. Erfitt hafði verið að fara
gegnum skóginn. En þó virtist
þeim sem mun meiri áreynsiu
þyrfti til þess að lyfta líkam-
anum í hverju spori hærra og
hærra. Hlíðin varð stöðugt
brattari. Þau voru orðin svo
þreytt, að það var næstum of-
raun að lyfta fótunum sjálfum.
hvað þá heldur að láta þá bera
líkamann.
Þau voru komin hér um bil
þriðjung vegarins upp að
mu.nnanum, þegar þau komu
á slóðina. Þau sáust þar ekk-
ert frekar en annars staðar og
gengu því eftir henni. Það
flýtti fyrir þeim, bæði vegna
þess, að þar var vegurinn greið
færari og þau þurftu: síður að
gefa gaurn að hvort þau héldu
stytztu, leið, því þau vissu, að
með því að ganga slóðina hlutu
þa.u að koma að grafhvelfing-
unni fyrr eða síðar.
Þau litu, við og við til baka.
Ekki bæði í senn, heldur á víxl.
Meðan hvorugt sagði neitt,
vissu þau að hitt hafði enn
ckkert gru.nsamlegt séð. Þau
vissu að ieiðin var hér um bil
hálfnuð upp, því neðan fr.4
höfðu þau. séð lítið klettabelti
til hliðar við slóðina miðja
vega, og nú voru þau hér um
bil komin að því.
Myndasaga barnanna.
Bangsi og skáfasiúlkurnar.
snyriivörur
hafa á fáum árum
unnið sér lýðhylli
um land allt.
Svo sendi Löggi krakkana
til alls fólksins, sem hafði tap-
að gripum, og bað þá að segja
því að koma og finna sig, en
Öll fóru þau svo sitt í hvora
áttina. Bangsi fór fyrst til
mömmu sinnar. „Hver tók
þetta?“ spurði hún. „Margir
Bangsi bað um að mega fara j margir þjófar‘‘, sagði Bangsi,
með perlurnar til mömmu sinn ] en þeir hefðu skilað öllu í! Silla, „en mér sýnist hann
Morguninn eftir hittust
Bangsi og skátastúlkurnar úti
og sáu þá, hvar gamli karlinn
kom haltrandi. „Nú ætti hann
að vera í góðu, skapi“, sagði
ar.
S
S
S
s
s
s
s
S -
sf
s
i
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
I
s
s
s
s
s
S-
s
s
s
s
s
s
V.
s
s
s
s
s
s
s
■s
s,
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
\
s
s
s
s
s
s
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
$
s
s
s
s
s
V
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
Smurt brauð, s
Snittur. jj
Til í búöinni allan daginn. •
Komið og veljið eða símið. ^
Síld & Ffskur. S
Dra-viðgerðir. ^
Fljót og góð afgreiðsla. S
GUÐL. (GÍSLASON, ^
Laugavegi 63, S
EÍini 81218. s
Smurt brauð
ög snittur.
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin
sairilegast pantið
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sírni 80340.
S
s
V
s
s
s
s
með s
S
s
s
s
s
s
Raffækjaeigendur j
Tryggjum yður ódýrustu ^
og öruggustu viðgerðir á J
raftækjum. — Árstrygg-*
ing þvottavéla kostar kr. ?
27,00—67,00, en eldavéla?
kr. 45,00. ^
S
Raftækjatryggingar h.f. S
Laugaveg 27. Sími 7601. S
S
KÖId borð og
heitur yeizlu-
matur.
Síld & Fiskur.
Minningarspjöld $
dvalarheimilis aldraðra ejó s
manna fást á eftirtóldum s
stöðum í Reykjavík: Skrif-s
stofu Sjómannadagsráðs s
Grófin 1 (ge igíð inn frá s
Tryggvagötu) sími 6710, s
skrifstofu Sjómannafélags s
Reykjavíkur, HweírfisgBtu s
8—10, Veiðafæraverzlunin s
Verðandi, Mjólkurfélagshús s
inu, Verzluninni Laugáteigs
ur, Laugateig 24, bókaverzls
uninni Fróði Leifsgötu 4, s
tóbaksverzluninní Boston, s
Laugaveg 8 og Nesbúðinni, s
Nesveg 39. — í Hafnarfirði c
hjá V. Long. S
sendibílasföðin h.f,
hefur afgreiðslu í Bæjar-
bílastöðinni í Aðalstræti
16. — Súni 1395.
i nótt“
;,~ki vera reiður“.
Minningarspjöld §
Barnaspítalasjóð* Hringsln* ^
eru afgreidd í Hannyrða- í
verzl. Refill, Aðalstræti 12.:
(áður verzl. Aug. Svendí
sen). í Verzlunni VictorJ
Laugaveg 33, Holts-Apó- 'j
teki, Langhuitsvegi 84, *)
Verzl. Álfabrekku við Suð- 'j
urlandsbraut og Þorstein*- ^
búð, SnorrabrauV 61. 4
............
^BS