Alþýðublaðið - 13.08.1952, Page 6

--h2T?‘
RITVÉLARÞRÆLLINN
ÁVARPAR FORRÁÐAMENN
ÞJÓÐARINNAR.
Vér, þíælar ritvélaborðsins og
ambáttir reiknivélanria, sem dag
langt, allan ársins hring, erum
dæmd til að sitja innan fjög-
urra veggja í skugganum af for
^tjórum, sem aldrei eru við, vér
ávörpum yður. . . .
Vér, sem aldrei megum nióta
sólar og frelsis, nema þegar svo
hittist á að einhver, nákominn
fyrirtækinu, er til grafar bor-
inn, og um verzlunarmanna-
helgina, hvenær oftast er rign-
ing, vér ávörpum yður.
Vér, sem ritum bréfin, sem
aldrei ér svarað, skýrslurnar,
sem aldrei eru lesnar, — vér,
sem reiknum út tapíð, þegar fyr
irtækið græðir og gróðánn, þeg
ar fyrirtækið tapar, vér ávörp
um yður.
Vér, sem vinnum það starj;,
sem skrifstofustjórinn þakkar
sér við forstjórann og forstjór-
inn þakkar sér við eigendurna
og eigendunum er þakkað á
fimmtugsafmæli þeirrá, vér á-
yörpum ykur.
í allra dýpstu undirgefni og
með þeirri méstu virðingu, sem
hugsast getur, — þeirri venju-
legu virðingu, sem við vélritum
undir bréfin og skriístofustjór-
inn undirritar fyrr hönd for-
stjórans, í fjórða veidi eða ve]
það, — ávörpum vér yður, í
þeirri von, að þér, forráða-
menn þjóðarinnar, ljáið bæn
vorri stundarkorn það eyrað,
sem dags daglega snýr frá þjóð
inni, sem sagt, að þér hlýðið
bæn vorri . . .
Mundu bággarnir snarast und
ir kvið á þeirri brúnskjóttu, bak
sáru og blóðjárnuðu landsmeri,
meira en orðið er, þótt þér sæuð
aumur á oss, skrifstofuþýunum,
og veittuð oss svo sem tvo frí-
daga frá störfum, sem ekki væru
zniðaðir við fæðingardag eða dán
ardægur miður vsðurheppinna
afreksmanna þjóðarinnar, held
ur við sólskin. . . ,
Þótt þér mæltuð svo fýrir, að
tvo sólskinsdaga á sumri hverju,
skuli sett spjald á hurð hverrar
einustu skrifstofu í bænum, á-
letrað:
„Lokað vegna sólskins!“
Er það ekki ómarksins vert að
freista þess, hvert siík linkind
og miskunnsemi, óverðskulduð
að vísu, myndi ekki endurgold-
in af oss, augnaþræium, í færri
ritvillum og reikningsvillum,
glæsilegri bréfum, sem aldrei
yrði svarað og nákvæmari skýrsl
um, sem aldrei yrðu lesnar . . .
. Þá höfum vér ávarpað yður
og borið fram auðmjúka bæn
vora, og nú kamur til yðar
kasta . . .
Með innilegri aðdáun og
einlægni.
, Dr. Álfur Orðhengils.
AB 6
Cíaudé Anét;
2Í. dagur.~
ARIANE
s
s
s
s
s
s
s
s

utan þess, og þó öllu frekar er-
lendis. Sjálf var Korting
baróhessa ítölsk að ætt og bar
mikla lotríingui fyrir vestrænni
menningu. Hvers vegna þurfti
litlu, fölu stúlku.nni í Sadovaya
endilega að skjóta upp í huga
hans á þessári stundu? Hún
var vaxin upp úr rússneskum
jarðvegi, enda þótt menntu.n
hennar væri af rússneskum
toga spunnin. Hann bölvaði
þessum hugsunúm sínum og
reyndi að hrinda þeim frá sér.
Korting barónessa, sem nán-
ust;u kunningjar hennar köll-
uðu Olgui, kom honum til sjálfs
sín aftur með því að inna hann
eftir hvar hann væri á kvöld-
in. Hann sæist hvergi. Á dag-
inn væri hann upptekinn af viö
skiptum og á stöðugum fund-
um og ráðstefnum. Af kven-
legri rökvísi sagði 01"a:
„Þú ættir að hringja ein-
hvern tíma og drekka hjá mér
te. Þú veizt, að ég tek á móti
þéf, hvenær sem þú hefur tíma
til.“
Það var orðið framorðið,
þegar hann kvaddi hina indælu
barónessu og lagði af stað heim
á leið eftir mannlausum götun-
um. Hann var í góðu skapi, og
sál hans hafði nú öðlazt ró.
„Hvað sem öðru líður,“ hugs-
aði hann með sér. „Aðeins hjá
þessari konu, finn ég öryggi og
frið, í stað þess að vera á valdi
hvers kyns duttunga stelpu-
ótemjunnar. Eg get látið mér
líða svo vel sem bezt verður á
kosið, og þó læt ég mér það
ekki nægja. Hvílík heimska.
Það er bezt að binda endi á
þetta ævintýri með stúlkúnni í
Sadovaya. Ég þarf að fara til
Kiev, og þá ber vel í veiði méð
að láta af því verða. Og ég
ætla að reyna að flýta mér að
komst burt úr Moskvu.“
Þegaf leið að kvöldi næsta
dag, var þó svo komið, að Con-
stantin Michel var á nálum um,
að Ariane Nikolaevna myndi
hringja til hans og afturkalla
j heimsóknina, sem hann hafði
talað um kvöldið áður. Hann
þóttist viss um, að hún myndi
gera það í hefndarskyni fyrir
að hann afrækti hana í gær.
En hún hringdi ekki. Og á slag-
inu; hálf níu stóð hún ferðbúin
í dyrunum heimá í Sadóvaya,
nákvaémlega stundvís eins og
allt af.
Hann dáðist með sjálfum sér
að fallegum vexti hennar, að
yndisþokka hennar og kven-
legri og fínlegri framkomu
hennar, þegar hún vildi það
við hafa. Hún var veikbyggð
að sjá, en augnatillit hennar og
yfirbragð bar vott u.m vilja-
festu og styrk. Hann varð
skyndilega gripinn tilfinningu,
sem hann hafði ekki fundið til
áður í návst hennar: meðaumk-
un. Honum fannst hún vera
| lítil, einmana stúlka, sem
lagt hefði af stað út í ólgusjó
lífsiiis stuðningslaust. Einhvef
'aldan myndi færa hana í kaf,
eins og svo margar aðrar sterk-
'ari henni, sem teldu sig hafa
mátt til þess að bjóða stormum
j lífsins byrginn. Og nú hafði
hana borið u.pp 4 sker, og það
J var sjálfur hann, Constantin
Miqhel. Hann hugléiddi það,
sera’ á eftir myndi kóma.
„Þetta mun fá slæman endi
fyrir þig, stúlka mín. Hvort
sem þú vilt eða ekki, þá verð-
jurðu ástfangin af mér, og svo
verð ég einn góðari veðurdag
horfinn út í veðu.r og vind, og
þú verður ein eftir og átt ekk-
jert athvarf lengur.“
J Hann komst við þessar hug-
leiðingar í mikla geðshræringu.
Hann fyrirgaf Ariane rysjótta
fortíð hennar. Þótt ung væri,
jmyndi hún þegar hafa eignazt
sinn draumaprins, og léti svo
; þá, sem á vegi hennar yrðu;,
'gjalda þess grimmilega, að hún
hefði ekki enn þá fundið hinn
réttá.
| Hann tók undir handlegg
henni og leiddi hana til Hotel
National. Hann var í bezta
Jskapi og var vingjarnlegur og
stimamjúkur við hana. Hann
,faðmaði hana og kyssti af
miklum*innileik, og hún lét sér
það vel líka, lét sig berast á
bylgjum þeirrar ástúðar, sem
streymdi út frá hjárta Con-
stantirí Michel þetta kvöld.
Hún gleymdi í fyrsta skipti
hlu.tvérki sínu, þrýsti sér að
honum, endurgalt atlot hans
og sagði ekki neitt, sem gat
saért hann hið allra minnsta.
Það var stutt vopnahlé á
milli þeirra. En það varði ekki
nema nokkra dága. Svo byrj-
aði stríðið milli þeira á nýjan
leik. Eitt kvöld beindi Ariane
tali sínu að sambandinu milli
þeirrá. Hún þakkaði honum
1 fyrir að hafa skilgreirít eðli
þess og tilgáng svo gréiriilega,
jafnvel áðu.r en þáð hófst.
„Mérí er það alveg ljóst, vin-
ur minn,“ sagði hún. ,,Þú hef-
t ur skýrt þetta svo vel fyrir mér
og varað mig við, að mér er
engin vorkunn. Það er allt Ijóst
okkar í milli. Þar á leikur eng-
inn minnsti vafi. Við höíurn
hnýtzt viftáttuböndum til
skamms tíma, aðéins okkur til
stUndarSkemmtunar. Ég vil að
þú vitir, að þér hefur tekizt
vel að veita mér hana.“
,,Þá er mikið sagt,“ greip
Constantin fram í fyrir henni.
„Þú veizt hvað Vigny segir:
„Karlmaðurinn er fákunnandi
í ástum. Hann tekur, en kann
ekki að gefa í staðinn."
„Þetta hef ég aldrei heyrt
fyrr. En mér finnst, að' þetta
sé einmitt hið rétta.“
(Consantin Michel iðraðist
sárlega þeirrar fljótfærni
sinnar, að vitna í Vigny.)
„Samtöl okkar eru, þá meira
en óverulegt innlegg í þessum
viðskiptum okkar á milli.
Flestir menn eru annars mestu
einfeldningar. Þá vantar ekki
málæðið í fyrstu, en þegar þeir
hafa fengið vilja sínum fram-
gengt, þá verða þeir mállausir
á eftir."
Constantin fór ekki að verða
um sel. En hvernig átti hann
að' fá Ariane til þess að halda
áfram á þessari braut? Hann
reyndi að skipta um umræðu-
efni, en Ariane var honum
snjallari og bryddi upp á því
sama á ný.
„Úr því við erum nú frí og
frjáls, þá höfu.m við rétt til
þess að hafast það að, sem
okkur hvort um sig lystir. Þú
getur tekið þér ástmey og ég
mér elskhuga, og það myndu
ekki vera svik, því að við elsk-
um ekki hvort annað og höfuín
varað hvort annað við fyrir
fram.“
„Nei; aldrei að eilífu; það vil
ég ekki hafa,“ sagði Constan-
tin með áherzlu, allshugar
feginn að hafa fengið þarna
tækifæri til þess að koma sjón-
armiðum sínum í þessui efni á
framfæri við Ariane. „Hundr-
að sinnum nei. Meðan þú ert
mín, þá ertu einskis annars
manns. Þú getur litið á það
sem útrætt mál.“
„En þú myndir ekkert fá
um það að vita, þótt ég fengi
mér elskhuga.“
„Þar skjátlast þér hrapal-
lega. Ég myndi komast að því
— þegar I stað.“
,,Og hvað svo?“
„Það myndi allt vera búið
okkar í milli upp frá þeirri
stundu.“
Hann sagði þetta reiðilaust,
en með þeim hreim í röddinni,
að orð hans virtust hafa áhrif
á Ariane.
Hún þagnaði- u,m stund og
sagði síðan:
„Og alveg eins, þótt þú elsk-
ir mig ekki?“
„Það skiptir engu máli.
Þann tíma, sem þú tilheyrir
mér,| gef ég þig engum eftir.“
„Eh hvað þú ert skrýtinn.“
„llyað sem um það er, þá
þarf ‘ekki að ræða þetta frekar.
Við skiljum vonandi hvort ann
að v$l í þessu efni. Við skulum
tala |im annað.“
Og þau fóru að tala um allt
annaþ- og óskylt efni, eins og
ekkejrt hefði í skorizt.
Hún stóð upp og bjóst til
heimferðar. Constantin komst
allt í einu í mikla geðshrær-
ingu, lagði hönd sína þétt á
Aftanívagnar dag og' nótt
Bj örgunarf élagið
Vaka
Sími 81850.
Litur
sumarsíns;
HIVEÁ^brínl
Óskin er að Ver5a fallegai
brún án sólbruna*^-^es*''
vegna á að veDja húðiníí
smátt og smátt Við sólin*
vernda bana theá þvl
smyrja húðina aftur og
aftur með NIVEA»'~
creme eða NiVEA*
ultracoliu.^ v
'AC líl
eru komin.
Þeir, sem hafa pantað;
vitji þeirra strax.
Véla og raftækjaveizluniii
Bankastræti 10. Sími 2852
Tryggvag. 23. Sími 81279.
FÉLAGStÍF
Hhtiknr -I.B. K.
hraðkeppnismót Suðurlands
í háustknattleik kvenna hefst
laugard. 23. ágúst n. k. Þátt-
tökutilkynningar sendist Jóni
Egilssýni, Kaupfélagi Hafnfirð
inga fyrir 18. ágúst.
Ferðamenn!
Kvöldferð inn í Sund á
fimmtudagskvöld. Komið við
í Viðey. Um helgink göngu-
ferð um Dyrfjöll og Hengil.
Upplýsingar í Melaskólanum
í kvold kl. 8.30—10.