Alþýðublaðið - 09.10.1952, Blaðsíða 6

Frctmhaldssagan 21
Susan Morlen
GÁMAN 06
Ófullgerða hljómkviffan.
Hver er hvað?
Hver sagði hvað ....
Hver gerði hvað ....
Sæll er sá,
er aldrei var neitt
hélt að sér höndum
og þagði.
Hélt að sér
höndum
þagði
gerði ekki svo miktð
sem hlusta og
leit aldrei í blað
Þingið er sezt á rökstóla
einu sinni enn.
Mjólkin hefur hækkað
einu sinni enn.
Sumir segja að þjóðin sé
að fara á hausian
einu sinni enn.
Aðrir segja að allt sé £ lagi
einu sinni enn,
fái þeir bara tækjfæri til
að endurtaka alla vitleysuna
einu sinni epn.
Varðberg
Frjais þjóð
Jafnvel mánudagsblaðið
Allir kunna. bjarg'ráð,
þau eru víst hið eina,
sem okkur hefur
aldrei skort og
mun aldrei skorta ....
Og á meðan
við brunum.og brunum
niður brekkuna
þrætir Tíminn við
Morgunblaðið um það
eins og eitthvert sáluhjálpar
atriði
Hvort við eigum ao steypast
fram af brúninni
slompaðir eða
tiltölulega ófullir ....
Ég segi yrir mig
sæ’l cr sá
som aldrei var neitt
gerði aldrei neitt
og þaeði ....
Og þar með tek ég minn snaps
og bruna og bruna
niður brekkuna .
í þessum líka fína .
félagsskap .....
Leifur Leirs.
„Þjófar kannski, frú mín
góð, en þér verðið ekki myrtar.
Að minnsta kosti ekki ef þér
haldið yður saman“.
Glory hnykkti við, þegar hún
heyrði röddina. Sterkur grunur
vaknaði hið innra með henni
og hún skalf frá hvilfli til ilja.
En ei að síður starfaði hcili
hennar af fullkominni rósemi.
Hún vissi, að rétt fyrir aftan
hana héngu tvær hlaðnar byss
ur á veggnum. Tivendale lá-
varður iét þær ávalt vera þar
til taks í öryggisskyni.
Hún heyrði óp til hliðar við
sig, áður en hún gæti hafizt
handa. Hugo geystist beint
gegn gapandi byssuhlaupi þess,
sem virtist vera foringinn í
hópnum. Hann var óður af
nreiði og búningurinn, sem
hann af tilviljun var í, gerði
hann óhugnanlegan í fyllsta
máta.
Foringinn hleypti ekki af.
Hann vék sér undan á nákvæm
lega réttu augnabliki og réti
í því að hið þunga högg Hugos
féll. Risavaxinn, handleggja-
Jangur maður til hliðar við for
ingjann lyfti byssu sinni lét
hana falla af talsverðum þunga
á höfðuð Hugos, sem riðaði og
féll eins og dauður væri. Högg
ið lenti á hvirflinum og þao
logblæddi úr sárinu. Blóðið,
sem rann eftir andlitinu, blarid
aðist sótinu og rann í læk eftlr
gólfinu.
Og Glory var ekki sein að
átta sig á, að nú var hennar
tími kominn einmitt á því
augnabliki, þegar athygli allra,
líka komumanna, beindist að ár
ásarmanninum úr hópi heimil-
isfólksins. Hún spratt til og
hlj.óp eins og kólfi væri skotið
yfir að veggnum, þar sem
byssurnár héngu. Fljótar - en
auga yrði á fyst greip hún aðra
þeirra og miðaði á hjarta fcá--
jngjans. Augun glömpuð.u á á-
kafa og heift. Nú vissi hún
hver hann var. Gríman hafði
lyfzt frá andliti hans, þegar
hann veik eldsnöggt til hliðar
undan höggi ITugos: Það var
„kapteinn Sturrolk“, fyrirrenn
ari hennar sem foringi þjófit-
flokksins í London fyrir nokkv
um mánuðum. Iienni var fúil
alvara með að sýna honum enga
vægð né miskunn, enda þótt
þau hefðu um skeið verið góð-
ir vinir. Einhvern tíma hefoi
henni ekki hrosið hugur við að
stjórna svona árás, eins og hann
gerði nú, en hún var ekki leng-
ur sú sama Glory og sú, sem
alizt hafði upp í Millington
Lane. Nú hafði hún stöðu sína
að verja sem húsmóðir á herra
garði Tivendale lávarðar, og
hún skyldi sýna viðstöddum,
hvernig henni færist það úr
hendi.
„Burt með ykkur‘‘ æpti hún,
og var ekki mjúk á manninn.
„Þið rænið engu hér. Ég segi
burt með ykkur, annars drep
ég þig“.
Hún sá að skelfingarsvipur
kom á andlit Sturrocks. Hún
þóttist vita, að hann myndi
ekki beita vopni gegn henni né
láta aðra gera svo. Taflið hafði
snúizt við. Nú var það hún, sem
skipaði fyrir, og það var hans
að hlýða. Þannig hafði það líka
alltaf verið í gamla daga, þeg-
ar hann átti að heita foringinn
fyrir flokknum i Holborn, að
eft'ir að hún gékk í hann, þá
var það ávallt hún, sem stjórn
aði, enda þótt hann væri a.ð
nafninu til foringinn.
Meða þau stóðu þarna og
horfðust í augu, undu tveir
menn sér inn á gólfið um opinr.
glugga. Flokkurinn vék til hiið
ar til þess að þeim gæfist rúm
til þess að komast á vettvang.
Ofan kolsvartrar grímu annars
þeirra gat að líta sköllótt höf-
uð. Hinn var hár vexti, — ó-
trúlega hávaxinn og sterklegur,
svartklæddur og síðklæddur
Það sást hvergi í hörund hans
nema í augun í gegnum grím-
una og fölbleikar, berar hend
urnar.
Hann sagði ekki orð en þok
aði sér með hægð í gegnum
mannþröngina og inn á gólfið.
Hjartað barðist um í brjósti
hennar og hún hafði hætt að
miða á Sturrock og beindi nú
byssunni að risavxna mannin-
um, sem óðum færðist nær. En
hann hikaði ekki hið minnsta,
rólegur og af fullkomnu jafnað
argeði skundaði hann gega
byssuhlaupinu í höndum henn •
ar og hafði ekki af henni avg-
un. Augnasvipurinn var torráð-
inn: Sambland af nýpru ííáði rg
sárri, innri kvöl.
Hann gekk alveg að henni og
rétti út hendina Um hálsinn
j hafði hún gullna festi, sem
I Tivendale lávarður hafði gefið
^ henni, hinn mesta dýrgrip, og
innan í hana var grafið kjörorð
j Tivendaleanna: „Þjónaðu ætú
inni“
Það losnaði um festina v.iö
fyrsta handtak hans. Eitt augna
j blik hélt hann festinni fvrir
framan augu henni. Síðan lyfti
j hann hendinni á ný greip í háls
( málið á kjólnum og rykkti í
fast svo sem hann hafði einu
sinni áður gert, svo að hann
rifnaði ofan frá og niður úr og
hún stóð eftir á nærklæðunum
einum saman. Ekki grimmdar
lega eins og þá, heldur kvelj-
andi háðslega. Brjóstið og allur
efri hluti líkama hennar varð
allsber og auðmýking hennar
alger. Rétt sem snöggvast hvarf
háðsglampjnn úr augunum og
í síaðinn komu þessi kynlegu
stingandi kvaladrættir, sem
hún hafði séð bregða þar fyrir
einu sinni áður. Svo snerist
hann á hæl, gekk sömu leið tii
baka gegnum stigamannaflokk
inn og hvarf eins hljóðlega og
hann hafði komið.
Sturrock gaf fyrirskipun og
hópurinn þokaðist fram til
dyranna, en eftir sem áður mið
uðu stigamennirnir byssum sín
um að dauðskelkuðum gestun-
um. Einn e-ftir annan hr.rfu
þeir út um gluggann, Sturroek
seinastur. Glory stóð þar sem
Paradine skyldi við hana eins
og negld við gólfið. Byssu lá-
varðarins hafði hún misst og lá
hún við fætur henni.
Um leið og Sturrock hvarí
kom heldur en ekki hreyfing á
gestina. Karlmennirnir þusiu
út að glugganum, þar sem þeiv
höfðu farið-út og einn þeirra
greip byssuna upp af gólfinu.
Þeir komu nógu snemma út í
gluggann til þess að sjá aftasta
stigamanninn hverfa milli
trjánna í garðinum fyrir utaii
húsið. Augnabliki síðar barst
þungur hófádynur inn í húsið
utan úr myrkrinu. Hann fjar-
lægðist fljótleg'a og . allt varð.
kyrrt og hljótt. á ný.
Glory hreyfði sig ekki úr
sporunum fyrr en ráðskonan
yrti á hana.
„Hvílík blessun, að við skylcl
um ekki vera rænd. Það varst
þú, sem hræddir þá á burt, og
gerðir það meira að segja al-
ein. Ekki voru karlmennirnir
svo dugmiklir að rétta þér hjálp
arhönd við það. Nei. Það gerðir
þú sannarlega alein“.
Glory hvorki £.á né heyrði.
Hún fann, að Paradine hafði
fengið sitt fram. — Erinöi
hans hafði víst áreiðanlega
ekki verið annað en að aað-
mýkja hana. Þétta hafði ekki
verið venjuleg ránsherferð, Og
tilgangur hans var augljós:
Hann ætlaði að sjá til þess að
,hún fengi ekki að gleýma bví.
sem á milli þeirra hafði farið
nóttina góðu. Iiún átti ekki að
fá að gleyma því, hvaðan hún
væri upprunninn. Með einu
handtaki, með því að ræna,
hana hálsmeninu Tivendale-
naut hafði hann minnt hana á,
hverjum hún tilheyrði og hver
uppruni hennar væri. Og sú á-
rninning, sem fylgdi þar á eftir,
ekki hafði hún síður verið
glögg bending' til hennar um,
hver væri hinn eiginlegi hús-
bóndi hennar að hans áliti.
Henni varð varla svefns auð
ið þá nótt. Veslings .íjugo hafði
kvalir í höfðinu. Einhver hand
laginn maður hafði bundið um
Brúðarslöriff brann.
Sá einstæði atburður skeði í
sumar í Danmörku, að brúð-
gumi nokkur, Hartvig Morten-
sen, bjargaði brúði sinni frá því
j að brenna til bana, er nýlokið
. var að vígja þau í kirkjunni.
j Brúðurin, Krista Hildegaard,
-. var með stórt nylon brúðarslör,
j og er þau höfðu játazt hvort
( öðru og sneru frá altarinu,
! straukst slörið við citt af kerta-
Ijósunum í kirkjunni. Þá yar
sem sprenging hefði orðið í ny-
lonslörinu, sem fuoraði upp á
svipstundu. ferúðguminn svipti
hinu brennandi slöri af brúðinni.
Hann brenndist á höndum. og
brúðarkjóllin eyðilagðist.
Lokaffist inni í peningaskápinun.
Póstmaður nokkur í Nyköb-
] ing' varð fyrir því óhappi að
lokast inni í peningaskápnum á
. póststofunni. Fimm ára gömul
■ dóttir hans hafði komið í heim-
sókn til hans, og þegar hann fór
inn í skápinn lokaði tslpan hprð
skápsins. Svo óheppilega vildi
til, að póstmaðurivin var með
j lyklana að sképnum í vasanum.
Hann kallaði til telpunnar út
um skráargatið og bað hana að
ná í hjálp. Hún náði í mann með
logsuð.utæki, sem brenndi læs-
inguna burt. Dóttir póstmeistar-
ans bauð hann velkomi'nn,' er
j hann kom út úr skápnum, eftir
að hafa verið þar í hálfan anhan
tíma.
aluminium og krómaðjr. S
Hraðstraujárn
krómaðar.
Hraðsuðukönnur
Brauðristar
Hárþurrkur
og flest önnur rafmagns- ^
heimilistæki.
Véla- og raftækjaverzlunin
Bankastræti 10. Sími 2852.
Tryggvag. 23. Sími 8127.9.
ÁB - inn á
hvert heimili!
rAB$