Alþýðublaðið - 03.01.1953, Blaðsíða 6

Framhaldssagan 88
Susan Morley:
UNDIRHEIM&R OG AÐALSHALLIR.
Mannauminginn vissi ekki
íhvaðan á sig stóð veðrið. „É-
ég var bara að . . . að tala við
sjálfan mig“ stamaði hann. —
j „Slepptu mér, maður. — Hvað
hef ég gert þér?“
„Þú nefndir eitthvert nafn.
Móðir . . . eitthvað . . Var það
móðir de Varney? Eða hvað
var það? — Fljótur, maður . . .
Var það de Varney?“
Sljótt, bjálfalegt bros breidd
íst yfir andlit mannsins.
„Já, það . . . Móðir Davann-
ey . . Ertu að leita að henni,
karlinn . . ha . . ha. Það þýð-
ir ekkert fyrir þig að fara þang
að í kvöld. — Það er lokað hjá
henni í kvöld. — Stúikurnar
eiga allar frí. — Það er lokað
Aramótin eru stund stórra’hjá henni, skal ég segja þér.
heitstrenginga. Og um leið oft' ~ Það eru allir í sorg þar. —
©g tíðum, ef til vill oftast nær,
upphaf jafn sfórra heitbrota.
Dr: Álfur
Orðheagils:
ARAMÓT.
Þessar áramótaheitstrenging-
Við erum öll í sorg í dag“.
„Hvar er það? . . . Hvar er
hún? . . . í guðs bænurn, tal-
ar gaetu annars orðið nógu aðu, maður“.
skemmtilegt og fróðlegt rann- j „Þér þýðir ekkert að biðja til
sóknarefni fyrir til dæmis hag-' guðs um það, maður minn. —
fræðing, sem hefði hug á að Þú færð enga stúlku hjá móð-
semja doktorsritgerö. Það væri ur Davanney í kvöld . . . En þú
til dæmis ekki ófróðlegt að fá J getur reynt, ef þú endilega vilt.
úr því skorið, bæði í prósenfum ( Það er stóra húsið í Millington
og línuriti, 'hve margir dagar ( Lane. — Hér um bil í miðri
líði frá áramótum að meðaltali; götunni vinstra megin, þegar
unz sá eða sú, sem sver þess þá' gengið er inn í hana frá Mil.
dýran eið að láta ekki sígarettu ' fordstræti. Þú getur reynt,
milli vara sinna, brýtur það ( fyrst þú trúir mér ekki. Þú get-
heit. Hvort sá meðaltími er, ur reynt. — En stúlkurnar eru
lengri, þegar konur eiga í hlut allar í fríi. .
eða karlar. Hve mörgum af, er dauður,
hvoru kyni, reiknað í prósent-
ym, tekst að halda það heit til
næstu áramóta, og
mætti lengi telja. Þá mæfti
reikna út á sama háfi, hvernig
fer um heitstrengingar þeirra,
sem sverja sig úr lögum við
Bakkus konung; síðan mætti
semja nákvæmt samanþurðar-
línurit, varðandi þessar tvenns
konar lieitstrengingar. .Ef þetía
væri ekki kjörið rannnsóknar-
efni fyrir hagfræðing — ég get
bara tii dæmis bent á, að þarna
mætti fara út 'í svo fjölbreyti-
lega sundurgreiningu, að henni
virðast lítiL takmörk sett; hvort
halda þeir, — reiknað í prósent
um, — lengur heit sitt, sem
reykfu Ohesterfield eða Cam-
el, Lucky Strike eða WrUing-
ton? Eða þeir, sem r ;ukku
konjakk, whisky eða f-% rfa-
dauða? Allt reiknað í pró-snt-
urr.'
Skemmtilegast væri þó, að.
tveir eða fleiri hagfræðingar
fækju sér slíka rannsókn fyrir
hendur, og ynnu sjálfstætt,
hvor eða hver um sig. Þá yrðu
niðurstöðurnar jafn margar og
ólíkar þeim, er við rannsókn-
irnar fengjust. og þó allar ó-
vefengjanlega, hagfræðilega
sannar, því að hagfræðin er jú
vísindagrein.
Þetta var nú smávægilegt
rabb um hinar smávægilegu
áramótaheitstrengingar; þær
persónur munu til dæmis fyrir
finnast, sem strengja þess heit,
. Gamli Innocent
gamli innocent
Paradine er dauður, stúlkum_
ar eru allar flúnar, skal ég
þannig | segja þér. — Það verða alíir
úr ,,lhringnum“ að hátta ein-
samlir í kvöld“.
Lambert heyrði ekki það síð
asta, sem hann sagði. — Hann
var þotinn á dyr. Hann hljóp í
áttina til Millington Lane, eins
hratt og fæturnir gátu borið
hann. í miðri götu til vinstri,
frá Milfordsstræti . . .
4.
Glory reikaði frá aftökustaðn
um. Hún hélt í norðurátt en
skeytti því ekki neitt hvert
'hún*hélt. —■ Bara gékk og gékk,
hugsunarlaust. — Blaðadrengir
rákust utan í hana, menn og
konur í verzlunarerindum gáfu
henni olnbogaskot, enda gætti
hún þess ekki að víkja úr vegi
fyrir neinum.
Hún gékk lengi vel. -— Nú
var hún komin á fáfarnar göt
ur. — Klukkan var orðin eitt.
Hún hafði gengið í meira en
að verða að nýjum og betri
mannverum, um hver einustu
áramót, sem þeim auðnast að
lifa. Hvort þær heitstrenging-
ar duga, eða hvernig þær duga,
er sennilega ekki á færi hag-
fræðinganna að reikna út, þó
að styngir séu. Nerna að þeir
gætu fundið einhveria algilda
þlutfallstölu úf frá endingar-
þoli hinna heitst.renginganna,
— reikuðu í prósentum.
Dr. Álfur Orðhengils.
þrjár klukkustundir. — Húsin
voru orðin strjálli. — Hún var
stödd á hæð, þar sem útsýn var
gott yfir næsta umhverfi og
suður yfir borgina. — Hún
tyllti sér niður á mosavaxinn
stein og varð fegin hvíldinni.
Loksins var hún ein . . . al_
gerlega ein. . . . Nú átti hún
engan að. — Svo slæmur sem
hann þó var, sá sem nú hékk
í snöru sinni, þá hafði hann
þó verið henni eins konar
skjöldur — Þar hafði hún þó
átt athvarf. — En nú var hann
j líka farinn . . . jafnvel hann.
Að það var hún, sem hafði koni
; ið honum í glötuna.
Allt, sem hún hafði snert,
I hafði farizt. — Ekkert hafði
j hún aðhafzt, sem nokkurt gildi
hafði fyrir hana. — Hver sá
kunningsskapur, sem hún hafði
stofnað til, var í rústir lagður.
— Fyrir hugskot hennar liðu
myndir af öllum kunningjun.
um, frá þeim fyrsta til þess
síðasta. — Hún staðnæmdist
að síðustu við myndina af sak_
leysislegu og barnslegu andliti
Lambert Garlands, þar sem þau
stóðu á hæðinni fyrir utan
Birmingham og hann bað henn
ar. — Hún andvarpaði. Hann
var sá eini, sem raunverulega
hafði elskað hana. — Hann
einn hafði getað bjargað henni.
— Frá hverju svo sem? Frá
Paradine? Nei. — Hann var
ekki jafnoki Innocent Paradine
í klækjum og óþokkabrögðum.
— Frá sjálfri henni? . . . Já,
kannske frá sjálfri henni . . .
Hún grét sáran. Hún grét yf
ir sjálfri sér, yfir því, hvað hún
var, yfir því hvað hún hefði
verið, yfir því hvað hún hefði
illt gert, yfir því hvað gott hún
hafði látið ógert. — Hún öðlað-
ist engan frið enda þótt hún
úthellti sér í tárum. — Enginn
í ‘öljium h’eiminum gæti létt
henni byrgðarnar. — Nema. . .
Hún greip andann á lofti. —
í augum . hennar brá fyrir
glampa af nýrri von. Hún hafði
næstum gleymt . ... í angist
sinni hafði hún næstum gleymt
honum . . . Drengurinn, barn-
ið hennar . . Allir sögðu að
hann væri ekkert líkur Para-
dine. •—• Bara henni . . . Það
var hún, sem átti hann, eng_
inn annar . . .
Hún þaut á fætur og æddi
niður brekkuna. —- Hún gerði
sér ekki ljóst, hvert hún væri
að fara. — Allt ,sem hún vissi,
var einungis það, að hún ætlaði
að sækja drenginn sinn, fara
með hann burt, burt úr hinu
gamla, viðbjóðslega umhverfi.
— Hún ætlaði að þræla fyrir
honum á heiðarlegan hátt héð
an af allt sitt líf, helga líf sitt
barninu sínu.
Það var farið að skyggja þeg
ar hún nálgaðist Millington
Lane. — Hún hljóp heim að
gamla kumbaldanum, þar sem
líf hennar hafði hafizt, og það-
an sem líf hennar myndi nú
'hverfa að fullu og öllu og byrja
nýtt líf.
Hún hratt upp hurðinni og
'hljóp inn.
Húsið virtist mannlaust og
tómt. Þá mundi hún eftir því
að hafa heyrt móður Davanney
um morguninn gefa stúlkunum
frí í dag. A13|ir voru í sorg
vegna aftöku Innooent Para-
dine.
Hún fann brátt að fleiri voru
horfnir úr húsinu en stúlkurn
ar.
Flún hljóp inn í almenning.
inn, þar sem hún hafði slitið
barnssóknum. Olíulampi log-
aði þar á borði en herbergið
var mannlaust. — Þögnin var
ógnþrungin og skelfileg. —
Henni varð litið á djúpa stól-
inn fyrir miðjum vegg, þar sem
móðir Davanney jafnan sat
eins og drottning í hásæti sínu.
—- Þar sat enginn. — Hún
hljóp inn í litla herbergið inn_
ar af. •—■ Þar var enginn heldur.
Það var ekki von. — Móðir
Davanney hafði rýmt það fyr-
ir Paradine og flutt upp á
aðra hæð. — Hún hljóp
upp stigann og gekk upp
og niður af mæði. — Þegar
hún kom ppp á stigapallinn, sá
hún ljósbjarma leggja út á
milli stafs og hurðar. ■—- Hún
reif opna hurðina og skundaði
inn.
Lampi logaði á borði á
miðju gólfi. Gömlu konunm
varð hverft við. Hún hafði eng
an umgang heyrt niðri, því
heernin var farin að sljóvgast.
Á borðinu fyrir framan hana
var peningahrúga, — ýmis
konar skjöl og reikningar. Hún
hafði verið að telja þá, það
var auðséð.
Glory lét hurð falla að stöf-
um að baki sér áður en hún
hóf máls. — Og ósjálfrátt bar
rödd hennar þess vott, að hún
átti ekki á góðu von.
„Hvar er barnið mitt“, spurði
hún þjösnalega. „Hvar er dreng
Þeir, sem vilja fylgjast
með því sem nýjast er,
1 e s a
lAlþýðublaðið j
Smurt brauð. i
Snittur. :
■
Til í búðinni allan daglrm..:
Komið og veljið eða símiO.:
SíSd & Fiskur.l
Ora-viðáerðir.
Fljót og góð afgreiðsl*.
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
sími 81218.
Smurt brauð j
oú snittur. :
Nestispakkar. :
Ódýrast og bezt. Vin-jj
samlegast pantið me8"
fyrirvara. jj
MATBARINN j
Lækjargötu 8. *
Sími 80340. :
Köld borð oá
heitur veizlu-
matúr.
Sííd & Fiskur.
Minninéarsoföld :
ivalarheimilis aldraðra sjó-;
manna fást á eftirtöldum jj
stöðum í Reykjavík: Skrif-:
stofu sjómannadagsráðs, ■
Grófin 1 (gengið inn frá ■
Trvggvagötu) sími 80275,:
skrifstofu Sjómannafélagi;
Reykjavíkur, Hverfisgötu;
8—10, Veiðarfæraverzlunin:
Verðandi, Mjólkurfélagshú*.:
inu, Guðmundur Andréssoc;
gullsmiður, Laugavegi 50,-
Verzluninni Laugaieigur,:
Laugateigi 24, tóbaksverzlun:
inni Boston, Laugaveg 8, ■
og Nesbúðinni, Nesvegi 39.:
í Hafnarfirði hjá V. Long.:
Ný.ia sendf- :
bííastöðin b.f. j
hefur afgreiðslu í Bæjar-;
bílastöðinni í Aðalstræti:
16. — Sími 1395. ■
MinnlnéarsDlöId j
Barnaspítalasjóðs Hringsinj:
eru afgreidd í Hannyrða-;
verzl. Refill, Aðalstræti 12 jj
(áður verzl. Aug. Svend-:
sen), í Verzluninni Vietor,;
Laugavegi 33, Holts-Apó-;
teki, Langholtsvegi 84,:
Verzl. Álfabrekku við Suð-:
urlandsbraut, og Þorst.einj-;
búð, Snorrabraut 61. :
Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum f ■
bænum, útverfum bæj-:
arins og fyrir utan bæ-:
inn til sölu. — Höfum;
einnig til sölu jarðir,:
vélbáta, bifreiðir ag:
verðbréf. ■
Nýja fasteig-nasalan. :
Bankastræti 7. |
Sími 1518 og kl. 7,30— [
8,30 e. h. 81546. :
« inn á
AE
hvert heimili! I
6 — Alþýðufolaðið