Alþýðublaðið - 08.01.1953, Blaðsíða 6

FRANK YERBY
Mill Jónahölli
Jón J. Gangan.
FORRETTNINGAR
OG FLEIRA
Við heima erum alltaf að
kvarta yfir því, að fiskurinn
okkar seljist ekki, og að við
þurfum að ná í nýjan markað
fyrir hann, og ég veit ekki
hvað. þetta er ekki nema satt,
en þetta er okkur sjálfum að
kenna, og vitanlega ekkert
betra fyrir það. Við höfum
nefnilega aldrei vanið okkur á
að hugsa rökrétt. Hvers vegna
foorða Suðurlandabúar bara
saltfisk á föstunni? Vegna þess
að þeir eru kaþólskir, — jú,
mikið rétt, þetta veit hvert
mannsbarn heima, og hefur vit-
að í mörg ár. Samt nefur okli-
ur aldrei komið {.11 hugar að
draga af þessu þá einföldu en
rökréttu ályktun, að bezta ráð-
ið til þess að auka fiskmarkað
okkar væri þar af íeiðandi að
siá svo um, að kaþólskan v ?ði
sem útbreiddust, því að hver
maður, sem þar bæiist við, er
vitanlega markaðsaukning í
sjálfu sér. LarugSniðugast væri
þó, ef takast mætti að gera alla
Norsara kaþólska, því að þá ætu
þeir megnið af sínum saltfiski
heima, og hæftu að keppa við
okkur um markaðinn á Suður-
Iöndum. Okkur ber þvi strax á
raesta þingi að samþykkja ríf-
legt fjárframlag til þess að efla
kaþólskt trúboð í Noregi. Þeir
pen'ngar koma aftur með rent-
um.
tívo eigum við bar eT- auki
að púkka á.rúan fiáil urdir þá
mau.: æöissérfræðasérvitringa,
sem halda fram þejrri kenn-
ingu, að menn egi ekki að éta
ket, heldur bara fisk. heilsunn-
ar vegna. Hvort sem þeir eru
innlendir eða útlsndir, eigum
við að styrfcja þá ríflegá til fyr-
irlestraferða um alla álfuna og
til útgáfu á vísindaritum, sem
sanna siíkar kenningar, svo að
ekki verði um villzt.. Um leið
eígum við líka að verja fé til að
foerja niður alla jurtaátsprédik-
ara, erlendis að minnsta kosti,
—- annað mál þótt viö styrkjum
þá heima.fyrir, því að eftir því,
sem við ctum minna af kjöti og
fiski heima fyrir, getum við
Sjálfsánægja lýsti í svipnum
Hann gerði sér til dundurs að
henda smáhlut nokkrum upp í
loftið og grípa jafnharðan með
hendinni. Það glampaði á hlut-
inn í sólskininu.
Tim vislsi, hvað þetta vár:
Moli úr skíru gulli, snyrtilegá
tilhöggvinn og gljáfægður með
viðfestri lítilli gullkeðju. Tim
vissi líka, að gullsmiður nok.k-
ur í San Fransisco hafði graf-
ið á stærsta flötinn: Pride
Dawson. — Hann Iengi lifi!
Yíst þurftu þeir nú á því að
halda, félagarnir, að gæfan
yrði þeim hliðholl. Aleiga
þeirra voru einir þrjú hundruð
og fimmtíu dollarar, unnir í
spilum á leiðinnþ Lögðu þó af
stað austur eftir með 5000
dollara í vasanum, andvirði
alls þess, sem þeir gátu við sig
losað fyrir vestan, þar á með-
al heillar námu. Fín föt — en
tómir vasar. Pride hafði he’.dur
ekki látið þá svelta á leiðinni.
Vildi hvergi gista nema á fín-
ustu hótelum og veitti kor.ung
lega. Já, veitti. Það var nú svo
og svo_ Veitti reyndar þar tii
hann var búinn með sinn hluta
farareyrisins, en tók það sem
á vantaði að láni hjá Tim. —
Aldrei skyldi ég hafa verið
slíkt flón, að lána honum nokk-
uð, hugsaði Tim. Að vísu sver
hann og sárt við leggur, að
hann skuli greiða hyert ein-
asta cent með vöxtum og vaxta
vöxtum. Og sennilega efnir
hann það, þegar allt kemur tii
alls. Pride er því vanastur, að
greiða skuldir sínar, að vísu
heldur seint stundum, en hann
greiðir þær samt. Sennilegast
að nú verði einhver bið þar á,
og þess vegna öldungis útilok-
flutt meira út og arfinn og
skarfakálið kostar ekkert í
gjaldeyri. Við lráskoJann heima
ætti svo að stofr.a sérstaka
deild, sem útskrifaði fiskáts-
postula og sæmdi þá doktors-
nafnbót, og síðan á ríkið að
kosta þá til fiskátstrúboðs út
um allan heim, — þá koma
markaðirnir af sjái.fu sér.
Og svo eru það Bretarnir.
Verðj þeir ekki búnjr aö makka
rétt í sumar, eigum við að leika
á þá, svo að þeir verði sér til
alheimsathlægis. Við eigum að
senda drottningunni að krýn-
ingargjöf nýsköpuartogarafarm
af fíasta ísfiski, — ef við fengj
myndi það vekja fieimsathygli
um ekki að landa gjöfinni, þá
og öll blöð fara að ræða málið,
og ef við fengjum að landa
henni, myndi það líka vekja
heimsathygli og allir skeili-
hlægja að Jóni gamla bola. . . .
Meira seinna. ....
P. t. orlendis.
Jón J. Gangan.
að að hægt verði að fá til kon-
una, hana Lucy, og litla strák-
inn þeirra. O jæja. Ég er hvort
sem er búinn að bíða svo lengi.
Það ætti ekki að saka svo
mjög, þótt biðin yrði dálítið
lengri. . . .
Tim MacCarthy leit upp á
félaga sinn, Pride Dawson.
,,Jæja,“ umlaði í Tim. ,,Þá
erum við hingað k.omnir."
Pride svaraði ekki. Hann
ýtti hattinum aftur á hnakk-
ann, þreifaði í brjóstvasann,
kom upp með vindil og stakk
honum í munninn. Af ýtrustu
rósemi kyöikti hann í vindlin-
um, sogaði að sér reykinn og
blés honum út um nefið.
Það glytti í augu Prides í
gegnum reykinn, sem Tim virt
ist umlykja höfuð hans eins og
þok afjallstind. Svo lagði reyk-
inn frá, og Tim sá að munnvik-
in á félaganum voru farin að
teygjast upp á við. Það gat vit-
anlega ekki boðað nema eitt:
Pride var að verða léttara í
skapi.
,,Skrattans góð borg, Tim.
Ha?“
„Ég kunni ágætlega við mig
í Chicago,“ nöldraoi Tim. „Og
San. Francisco var heldur ekki
svo slæm. Ég skil ekki ennþá
hvers vegna þú endilega vildir
þeytast svona langt' austur á
bóginn.“
Príde leit við félaga sínum.
„Ég las nýlega í blaði, að
það væri fleira fólk á hverri
ferhyrningsmílu íiér í New
York heldur en í allri Chicago,
Cincinnati og St. Lous til sam-
ans. Svei mér þá ef við ekki
sjáum hér í kringum okkur
fleira fólk en fyrii’finnst í allri
San Francisco þinni.“
,,Fólk?“ hvæsti Tim. „Hvað
viltu svo sem með þetta fólk?“
Pride svaraði honum ekki.
Hann renndi augunum vfir
mannþyrpinguna. Aragrúi hest
vagna fyllti allar götur. Þeir
voru allir eða flestir hlaðn'r
ýmist mönnum eða varmingi,
og svo þungir, að ökumennirn-
ir urðu að knýja dauðþreytta
hestana áfram með svipum sín
um. Á einum stað v'arð umferð
arþröng. Lögregluþjónn hljóp
til, ruddist út á götuna og
hugðist greiða úr, en fórst þsð
heldur óhönduglega. Þrengslin
mögnuðust. Til briggia hiiða
sfóð öll umferð föst. Ökumer.n
irnir ókyrrðust, kenndu hver
öðrum um, reiddu svipurnar
og létu ófirðlega. Pride hallaði.
höfðinu aftur og hló, dimmum,
draugalegum og köidu.m hlátii.
Hann potaði þumalfingri í
síðuna á veslings Tim svo að
hann sárkenndi til.
„Mín borg, Tim,“ sagði
hann. „Eins og hún leggur sig.
Mín borg, karlinn m:nn.“
Tim glápti á hann. „Getur
verið. Ekki öldungis óhugsandi
að einhver úr þessum hópi
kynni nú samt aS hafa ein-
hverjar athugasemdir að gera
um það.“
„Fólk, Tim. Þar sem er fólk,
þar eru líka peningar. M'kJir
peningar. Ég ætla að fá minn
skerf af þeim.“
„O, ég þekki þig, Pride. Fg
þori að veðja míimm síðasta
skítuga skildingi um að þú
hyggist taka reiðinnar kynstur
fram yfir það, >em þér ber.
Held líka meira að segj a að þér
takist það. Þér verður aldrei
nein skotaskuld úr að af!a þér
peninga. Lætur verr að gæta
fengins fjár.“
Pride ygldi sig. Glottið
hvarf af vörum hans sem
snöggvast. „Ég ætla líka að
láta mér takast. þaS í þetía
skipti. Vittu til.“
Þeir lögðu af stað og létu.
berast með striaumnum. Pride
bar höfuð og heröar yí'ir. alla..
Út um opnar dyr á veitinga-
húsi barst ómur af hljómlist.
Úr annarri átt heyrðist í dæg-
urlagasöngvara. Pride lagði
eymn við og greindi eitt eða
tvö erindi. Hann gretti sig.
Textinn var klúryrtur. Min
borg, hugsaði hann. Farí kolað,
ef hún er ekki mín borg.
Víða voru knæpur. Þevr lilu
inn um gluggana. Þær voru
sóðalegar, nykugar og daunill-
ar. Hálfdrukknir mérin röngi-
uðu þar út og inn: óhreinir og
tötralega klæddir héldu þeir
titrandi fingrum dauoalialdi
utan um flöskur og krúsir með
hinu frá Þeirra sjónarmiði dýr
mæta innihaldi, vissuiega vand
fengnu og verðmætu fyrir ör-
eiga vesálinga. Þeir .gengu :nn'
í veitingahús nokkurt, sem
virtist af betri endanum. Það
vottaði fyrir meðaumkur.. í
svip Tims, en Pride lei'i ekki
við þess konar lýð. Aftur á
móti virti hann meS sýnilegri
ánægju fyrin sér léttklæddar.
hispursmeyjar, sem við og við
stukku léttfættar ains og fjálla
lömb-upp stigana og upp á-Ioft.
Þar mundi þeirra beðiö, gat
hann sér til. Mín borg, tísti
hann. Visulega mín borg.
Þeir gengu út á ný og béldu
áfram. Á einum stað, þar sern
gangstéltin var hvað rúmbezt,.
voru menji að komi fyrir liti-
um vinnuborðum. Rétt þar hjá
sat maður við sams konar
borð. Pride kannaðist strax við.
þessa manntegund. í vestrinu-
voru þetta ævinlega blásnauð-
ir menn. Þessir voru vel klædd
k i.á';.'p’^nlífevi
llllIllMIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlj
Smurt brauð.
Snittur.
Til í búðinni allan daginn .
Komið og veljið eða símiS.
SíSd & Fiskur
Ðra'VÍðöérðir.
Fljót og góð afgreiðslas.
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
eími 81218.
Smurt brauð
og snittur.
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin'
samlegast pantið me8
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími 80340.
Köld borð oá
heitur veizlu»
matur.
Síld & Fiskur.
Santúðarkori
Slysavárnafélags fslands
kaupa flestir. Fást hjá
slysavarnadeildum um
land allt. í Rvík í hann-
yrðaverzluninni, Banka-
stræti 6, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og skrif-
stofu félagsins, Grófin 1.
Afgreidd í síma 4897.
Heitið á slysavarnafélaglð.
Það bregst ekki.
Ný,ia sendi»
bíiastöðin h.f.
hefpr afgreiðslu í Bæjar.
bílcistöð-inni í Aðalstræti
16. — Sími 1395.
MinnlnöarsDÍöId
Barnaspítalasjóðs Hringsin*
eru afgreidd í Hannyrða-
verzl. Refill, Aðalstræti 12
(áður verzl. Aug. Svend-
sen), í Verzluninni Victor,
Laugavegi 33, tlolts-A.pó-
teki, Langholtsvegi 84s
Verzl. Álfabrekku við Suð-
urlandsbraut, og Þorst.eing-
búð, Snorrabraut 61.
Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum 6
bænum, útverfum bæj-
arins og fyrir utan bæ-
inn til sölu. — Höfum
einnig til sölu jarðir,
vélbáta, bifreiðir ag
verðbréf.
Nýja fasteignasalan.
Bankastræti 7.
Sími 1518 og kl. 7,30-
8,30 e. h. 81546.
r »*> r
Alþýðublaðinu
6 — Alþýðublaðið