Alþýðublaðið - 09.01.1953, Blaðsíða 6

■■■■■■(■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
jj-l?
,: i i i
: í ? f ? t ? t ?1
FRANK YERBY
Milljónahöllin

Dr: ÁJfur
Orðhengils:
REYKJAVÍKURBRÉF
Tvennt er þaö, sem einna
mest er rætt um í böíuðstaðn-
um um þessar munöir, •—• og
hvorttveggja runnið undan rifj
um stjórnairnnar, sem sumum
þykir nú gerast all kaldrifjuð.
Annað er bannið við áfengis-
solu í veitingahúsum. Hitt
væntanleg stofnun innlendrar
herdeildar eða herJeilda.
Áhrif vínveiungabannsins
eru þegar farin að koma í Ijós.
I fyrsta lagi kváðu dómsmála-
ráðherra nú bsrast daglega svo
mörg þakkarbréf, einkum frá
kvenþjóðinni, að hann veit
ekki hvaðan á hann stendur
veðrið, er hann nýtur skyndi-
lega svo mikillar lýðhylli, —
og þó einkum Kvenliylli. Kveð-
ur svo rammt að því síðar-
nefnda, að allt útlit er á, að
hann reynist ef þessu heldur á-
fram hlutskarpari Kananum á
því sviði, og myndu kommar
aldrei hafa spáð slík'an um það
Álftanes. í öðru lagi i efur Jó-
hannes Borgarstjóri sagt upp
öllu sínu starfsliði, og boðað
Jokun Borgar sinnar, og mun
ýmsum þykja, að það hefði
hann mátt fyrr gera, örlögum
Borgarlýðsins og »ma pjóðar-
innar að skaðlitlu. í þriðja
Jagi þora góðtemplarar ekki að
láta neitt á sér bæra í þessum
málum. Sóma síns vegna geta
þeir ekki barizt gegn þessum
stórfelldu uppþm-rkunarfram-
kvæmdum, með tilheyrandi
lokunum og slíku, en þykjas.t
hins vegar sjá fram á. að ef þær
takist, hljóti þeir að verða að
loka sjálfum sér, og þykir það
ekki gott, sem og ekki er von.
Kveður svo rammt að þessu, a5
jafnvel Halldór frá Kirkjubóli
lætur ekkert til sín heyra varð
andi mál þessi, fremur en hann
hefði stein í munni sér, og þykj
ast sumir geta gizkað á, hver sá
steinn muni vera.
Þá er stofnun hins innlenda
hers og mikið rædd, og sýnist
sitt hverjum, bæði um tilgang-
inn og afleiðingarnar. Sumir
setja þetta í samband við þá
uppljóstran Tímans, sem er jú
blað þess ejna innlenda Her-
mann, sem nokkuð hefur að
kveðið á undariförnum árum,
að nú skuli loka Keflavíkur-
flugvelli fyrir inniendu kven-
fólki. Er þá talið, að þar eð bú-
ast megj við, að sú lokun muni
ír og betur útlítandi. Pride gaf
þeim gætun Þeir opnuðu l’-tla
kassa, tóku upp penna sína og
snjóhvítar, þykkar pappirsark-
ir. Liprum höndum skreyttu
þeir arkirnar margli.tu útflúri
og tylltu þeim svo á borörend-
urnari, einni á hvert borð í aug
lýsingaskyni.
Pridé færði sig nær. Það
gerðu fleiri og brátt var orðin
þröng mikil umhverfis þá.
Pride hugleiddi, iivort ekki
myndi hundalíf að hafa ofan
af fyrir sér með auglýsinga-
teikningum. Þeir Tim voru í
þann veginn að snúa frá, þegar.
ung kona vék sér að einum
teiknaranum.
Pride þrengdi sér enn nær,
Tim á hælum hans. Pride lang-
aði til þess að sjá, hvernig hon
I um færist verkið úr hendi.
' Unga stúlkan tók til máls:
„Viljið þér gera svo vel að
teikna fyrir mig á spjald?“
! Það vari eitthvað það í rödd
ungu stúlkunnar, sem vakti at
hygli Prid.es. Raddblærinn við
I feldinn, eins og sætasta hljóm-
| list, fannst honum. Honum
j varð litið af teiknaranum og á
I ungu stúlkuna. Horfði á hana
rannsakandi augnaráði. Ekki
vissi hann hvers vegna. Hún
var svo sem ekket sérstök, séð
við fyrstu sýn. Grönn og föl,
lítið eitt freknótt á nefinu. Dá-
lítið munnstór, að minnsta
kosti miðað við allan vöxt, nef
. ið svolítið hafið upp að fram-
! an. Og þó var eitthvað í fari
hennar, sem olli því að Pride
i hafði ekki af henni augun.
j Hann renndi augunum eftir
j henni hátt og lágt. Hún var öll
(mjög grannvaxin. Samsvaraði
t sér vel. Nett, spengijeg og
stælt. Fjandinn hafi það. Hrein
kynjaðar hryssur eru aldrei
feitar. Bara dráttarhestar og
reynast lítt framkvæmanleg,
svo fremi sem innrásarhersveit-
unum verði ekki fenginn annar
styrjaldarvettvangur, því hygg-
ist stjórnin færa innlenda menn
í einkenisbúiga, er ekki gefi
þeim erlendu neitt eftir, og
koma þannig öllú ástandinu yf-
ir á þjóðlegan grundvöll. Aðrir
telja að lokun Keflavíkurflug-
vallar sé ákveðin í þeim til-
gangi, að hagnýía megi þær
sauðfjárveikigirðingar, sem nú
gerist ekki lengur þörf fyrir á
heiðum uppi, og fá þeim mönn-
um um leið nokkurn starfa,
sem þar hafa haf.t yörzlu með
höndum.
Já, — margt er íætt, en eng-
inn veit hvað úr þessu verður,
nema stjórnin. Og hún talar
ekki af sér — nema þá helzt
um áramótin.
Dr. Álfur Orðhengils.
stóðmerar. Þessi hlaut að vera
blóðheit og fjörug.
Stúlkan beygði sig yfir borð
ið og rétti teiknaranum skrifað
blað.
„Skrifið þetta,“ sagði hún.
Teiknarinn hófst handa orða-
laust, handfljótur og öruggur.
Hann knuni sýnilega v|l til
verka. Pride las orðin jafnóð-
um og þau komu á pappírinn.
„Kjólasaumar og liattagerð.
Nýjasta tízka. Kvenhattar sam
kvæmt pöntunum. IJngfrú
Sharon O’Neil, einkaeigandi.“
Teiknarinn hafði lokið verk-
inu og rétti stúlkunni blaðið.
Hún þreifaði ofan í tösku sína
eftir peningum. Fékk honum
þá. Tók blaðið af borðinu, hélt
bví uppi og virti það fyrir sér.
í því tók hún eftir Pride, sem
j aldrei hafði af henni augun.
Hann ýtti við hattinum.
,,Mín er æran að kynnast
yður, ungfrú Sharon. Vona að ,
fyrirtækið gangi vel.“
Shar.on O’Neil leit þóttalega
við honum. Hann sá að hún
'hafði falleg, brún augu.
„Látið yður, það engu
varða.“ Röddin var þóttalaus
og framburður orðanna hik-
laus. Virðuleg í fasi sneri hún
undan og gekk á braut. Nú
fyrst tók Pride eítir því að
hún hafði mikið og þykkt
brúnt hár. Hann stikaði á eftir
henni og náði henni í nokkr-
um skrefum.
,.Jú, visulega. Því ef það |
gengur ekki vel, þá ætla ég að
kaupa handa okkur dýrlegan
málsverð báðum saman.“
Hann leit niður. á hana og
glotti. ,,Og ef það gengur vel.
ja, þá ætla ég að gera slíkt hið
sama eigi að síður.“
,,Ég veit ekki hvaðan yður
ber að, herra . .
„D.awson, —• Pride Dawson,
ungrú.“
„Herra Dawson, hér, í borg
tíðkast ekki að stúlkur, sem
vandar eru að virðingu sinni,
' þekkist slíkt af alókunnugum
, mönnum.“
„Sjáið nú til, ungfrú Shar-
on. Við erum ekkert ókunnug
lengur. Ég veit hvað þér heitið
og þér vitið hvað ég heiti.
Heima hjá mér er slíkt talið
npg ' til þess að þekkjast. Og
sem ég er lifandi þá skal ekki
á mér, standa að segja yður ævi
sögu mína yfir góðri hænsna-
steik og glasi af öli. Ég er ann-
ars frá Suðurríkjunum. Nánar
tiltekið frá Rauðárdalnum, ná-
lægt Colfax, Lousiana“.
„Herra Dawson. Ég hef ekki
minnsta áhuga á að vita, hvað
an þér komið né hvert þér ætl-
f ið. Ég ætlast til einskis af yður
annars en þess, að þér víkið úr
vegi fyrir mér og leyfið mér
að halda leiðar minnar.“
„Sjáið t.il, ungfrú Sharon . .“
Honum gafst ekki tóm til að
segja meira, því Tim togaði
fast í jakkaermina hans.
„í hamingju bænum, Pride,“
urraði Tim. „Ilættu þessu
þjarki við stúlkuna og láttu
hana fara.“
„Þetta er sá geðugasti kven-
maður, sem ég hef þjarkað við
langalengi, Tim. Þú þarft ekk-
ert að vera að skemma fyrir
mér, þótt þú eigir konu og
krakka suður í New Orleans.
Hafið meðaumkun, ungfrú
Sharon. Ég er kominn langa
leið að. Það er orðinn óratími
síðan ég hef augum litið jafn
indæla stúlku og yður . ..“
Sharon O’Neil hnykkti til
höfðinu þóttalega. Hún benti á
lögregluþjón, sem síóð álengd-
ar og fylgdist með umferðinni
á götunni.
„Á ég að kalla á þennan?“
sagði hún rólega.
Pride brosti. Hann mældi
lögregluþjóninn með augunum.
Hár vexti var hann og gildur
eftir því, hinn einkennisbúni
maður. Hver og einn mundi þó
geta séð að Pride Dawson var
því sem næst höfðinu hærri.
„Ég býst við að hafa í fúllu
tré við hann,“ sagði Pride. ,,Ég
hef ekki enn séð þann Norður-
ríkjamann, sem ég ekki treysti
mér til þess að leysa niður
um.“
„Láttu ekki eins og kjáni,“
hvæsti Tim. „Hann myndi
bara stinga blístrunni upp í sig
og óðar en varði myndirðu
hafa fengið tuttugu hans líka
til þess að fást við.“ Tim sneri
sér að Sharon O’Neil.
„Hafið vin minn afsakaðan,
ungfrú góð. Hann er svolítið
fljótfær."
„Jæja. Er hann það?“ Og
hún brosti, þó ekki tli þess að
gefa neitt undir fótinn. Tenn--
urnar voru snjóhvítar og reglu
legar. Andlitið allt gerbreyttist,
við brosið. Það var máske ekki
yfirburðafagurit, en að minnsta
kosti töfrandi og heillandi.
Hver dráttur ljómaði og gneist
aði af andlegri auðlegð, sem
inni fyrir hlaut að búa. Aldrei
að eilífu mun ég glevma þessu
andliti, hugsaði Pvide. *
„Sælir, herra minn,“ sagði
Sharon O’Neil og beindi orð-
um sínum að Tim. „Og neynið
að kenna honum betri manna-
siði.“
„Það er víst ekki hægt,“ taut
aði Tim.
Pride horfði á stúlkuna. Ég
ætla mér að sjá hana aftur,
Smurt brauð.
Snittur.
Til í búðinni allan daginn.
Komið og veljið eða símiC,
Ssld & Fiskur®
Úra-viðéerSir.
Fljót og góð afgreiðsla,
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
sími 81218.
Smurt brautS
og snittur.
.Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vim
samlegast pantið mefi
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargötu 5.
Sími 80.340.
Köíd borö oá
heitur veizlu»
matur.
Síld & Fiskur.
Slysavarnafélags íslands
kaupa flestir. Fást hjá
slysavarnadeildum um
land allt. í Rvík í hann-
yrðaverzluninni, Banka-
stræti 6, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og skrif-
stofu félagsins, Grófin 1.
Afgreidd í síma 4897. —
Heitið á slysavarnafélagið.
Það bregst ekki.
Nýia sendf-
bííastöðin h.f.
hefur afgreiðslu í Bæjar-
bílastöðinni í Aðalstræti
16. — Sími 1395.
Minnlntíarsplöld
Barnaspítalasjóðs Hringsiní
éru afgreidd í Iiannyrða-
verzl. Refill, Aðalstræfi 12
(áður verzl. Aug. Svend
sen), í Verzluninni Victor
Laugavegi 33, Holts-Apó
teki, Langholtsvegi 84
Verzl. Álfabrekku við Suð
urlandsbraut, og Þorst.eínj
búð, Snorrabraut 61.
Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum
bænum, útverfum bæj
arins og fyrir utan bæ
inn til sölu. — Höfum
einnig til sölu jarðir
vélbáta, bifreiðir oi
verðbréf.
Nýja fasteignasalan.
Bankastræti 7.
Sími 1518 og kl. 7,30—
8,30 e. h. 81546.
Auglýsið í
Alþýðublaðinu
6 — AIþýSttbk8iS
■ IIKJtMIMIIMMiaillliaRlltltBllK