Alþýðublaðið - 19.02.1953, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 19.02.1953, Blaðsíða 6
5 ALÞÝÐUBLAÐIÐ Fímnitudagur 19. febrúar 1953 FRANK YERBY MHIjónahöllin 36. DAGUft - ■ Smort brauð. : Snittur. Til í búðinni allan daginn. i Komið og veljið eða símið. jj SsSd & Fiskurj Frú BiríBui UulbefjEna: A ANDLEGUM VETTVANGI Óskaplega finnst mér sagan af manninum í brúnu fötunum vera orðin skáidlega sálræn og spennandi. Ég segi það satt, að mér leið bara regulega illa á milli síðustu lestranna af spenn ingi, og ég verða að segja, að þótt frúin lesj söguna vel upþ og allt það, þá finnst mér það bara ómannlega ónærgætnis- iéga gert af henni, þarna í næst næstsíðasta lestrin.um, bæði gagnvart st.úlkunni sjálfri og á- heyrendunum, að skilja við hana, þar sem hún var að hrapa ofan af hövnrunum, og láta hana svo liggja þangað til í næst lestri, því að skiljanlega gat gilið ekki verið svo djúpt, jafnvel þótt í Afríku sé, að hún gæti bara verið aö hrapa og hrapa allan tímann. Og svo eru úheyr.endurnir látnir bíða á mildi vonar og ótta jafnlangan tíma, efíir því að fá að ’vifa, livort hún lifir þessa hrottalegu meðferð af eða.ekki. Ég sagði við Jón rninn, að bað gæti eng- inn kvenmaður iifað slíkt af svona lengi, en það bara hnuss- aði í honum; —• hvernig gæti hún sagt söguna, ef hún hefði ekki lifað það af, sagði hann; það er ekki nokk.ur lifandis leið að gera þann mann spenntan fyrir æðri bókmenutum; eng- inn getur heldur sjálfur að því gert, þótt hann skor.ti sálræn- una. Hann fullyrðir líka, að þau giftist fyr.ir rest, hún og' mað- urinn í brúnu föíunum, — það er allt svoleiðis í pottinn búið, segir hann, og tekur í nefið upp á það, og snýtir sér svo óbók- menntalega, sem einn ósálrænn maður getur snýtt sér. Og nú er hún röknuð við í kofanum hjá honum, blessunin, og þá hló Jón og sagði að alltaf skyldi það ganga svona í þessum sög- úm. En svo ég vík; að riðru í út- varpinu, þá eru bað þættirnir um íslenzkt mál. Nú eru þeir farnir að rífast um það, sjálfir rnálfræðingarnar, hvort hægt sé að segja: „Hann komst ekki vegna veðurs", og hvort veður tákni slæmt veður, eða bara veður holt og bolþ í mín.u ung- dæmi heyrði ég talað um hitt og þetta, sem gerðist í ,péska- veðrinu", og þá var átt við, að þá hefðj verið fárviori. Svona var nú talað vitlaust þá. — — í andleg.usn friði. Dáríður Dulheims. íhAAAAAAifíAifiiftói Auglýsið í ! 1 Alfjýðublaðinu berginu. Svo kyrrt og hljóit, að heyra hefði mátt saumnal falla á gólfið. Joseph mændi á tokaðar dyrnar lengi vel, þar til niiðurbæld ekkasog stúTk- unnar vöktu athygli hans. Hann sá varir hennar titra og skjálfa, sá þær mynda orðið, sem hann vissi að henni var efst í huga, þótt ekki liefði hún mátt til þess að mæla það fram. Og þegar það loksins kom, voru orðin sundurslitin af kvalahviðum og í orðaslitr- unum og ekkasogunum berg- málaði hin dýpsta kvöl. Pride, veinaði hún. Ó, Pride. Hann stóð þrumu lostinn og hlustaði á grátinn. Honum virt ist hann hafa ‘heyrt eitthvað þessu líkt fyrr, einhvernveg- inn minntu hljóðin hann á eitt hvað, sem honurn hafði fyrr borizt til eyrna. Nú mundi hann það. Það var frá því í orustunni við Shiloh Church í þrælastríðinu. Það var trumbu slagari, ungur piltur, sem boð- izt hafði til þess að taka þátt í blóðugri orustunni með byssu í hönd. Hann hafði orðið fyrir skotsári svo miklu, að engin von var til þess að hægt væri að lækna hann og nú beið hans ekkert nema dauðinn, þar sem hann lá lá vígvellinum. Hann var nýlega kvæntur. allt lífið hefði átt að vera fram undan. Svo sannarlega hafði hann ekki viljað deyja og ein- mitt svona hafði hann grátið. Grét vegna andlegra þjáninga, ótta og vonbrigða, en fyrst og fremst þó vegna líkamlegra kvala. Joseph mundi það eins vel og það hefði skeð í gær, p.ð hann hafði vel getað greint þá tóna í kvalakveinum piltsins, sem stöfuðu frá andlegu þján- ingunum, frá hinum, sem voru afleiðing líkamlegs sársauka. Hann mundi svo vel, að það voru þeir síðarnefndu, sem voru öldungis óbærilegir. Enda þoldi þá eng'inn, sem neyddist til þess að hlusta á. Bæði hann og aðrir urðu veikir, fárveik- var sunnudagur. Hnan nam staðar og glápti hugsunarlaust j á gríðarstórt auglýsingaskilti á ( framhlið birgðageymslun eina . ar mikillar. Þar stóð með stór- j Um stöfum: „Bezti bjórinn í allri New York — Fimm cení.1 Þar hjá var máluð mynd af geysistórri bjórkrukku. Á hlið hennar var máluð mynd af fimm centa peningi og þar hjá voru mannamyndir í fullri líkamsstærð, og sýndust þó mennirnir mjög litlir í hlut- falli við krukkuna, svo stór var hún. Hann horfði á þetta góða stund. En svo var hann utan við sig, að þótt einhver hefoi spurt hann andartaki síðar hvað stæði á myndinni, myndi hann ekki hafa getað svarað því. Svo var hann annars hug- ar. Hann reikaði lengra nið’ur að höfninni. Hann nam staðar á torginu fyrir ofan St. Cat- herine bryggjuna milli Cherry strætis og Suðurgötu. Þar var margt um manninn. Bátarnir voru komnir að. Fisksalar stóðu í löngum röðum fyrir innan borð, sem tyllt var upp á tunn- ur. Á borðunum iðuðu áTar, flestir lifandi ennþá, svo stutt var síðan þeir höfðu verið veiddir. Fáið ykkur ála í matinn. Ála í matinn, æptu fisksalarnir. Þeir eru lifandi eins og þið sjáið. Sjáið hvernig þeir sprikla. Þið eruð ekki sviknir af að kaupa þessa ála í sunnu- dagsmatinn. Fólk á öllum aldri reikaði milli borðanna og skoðaði varn ing af öllu tagi, sem til sölu var. Pride þekkti einstaka mann. Þarna sá hann meira að segja milljónamæringa úr kauphöllinni káfa í álum við hliðina á húsmæðrum úr hafn arhverfunum. Hávaðinn ætlaði allt að æra. Fólk hló og gerði að gamni sínu, skrafaði urp heima og geima. Sums staðar léku hljó- sveifir og negrar dönsuðu veg- ir, og þetta tók ekki enda íyrr jj.iarendum til skemmtunar, þó mest til þess að afla sér pen- inga, sem örlátir vegfarendur kynnu _að' vilja láta af hendi rakna. Á einum stað var komið á danskeppni milli tveggja negra. Sá þeirra, sem vann, fékk að launum stóran ál. Pride horfði á danskeppnina eins og margir fleiri, en tók á engan hátt þátt í fagnaðar- látum fólksins og stakk þár með mjög í stúf við aðra á- horfendur. í dag hefði ég getað hlegið og skemmt rnér undin þessum kringumsta.ðum, hugsaði tiann en liðsforingi nokkur tók vpp byssu sína og miskunnaði sig yfir hinn ógæfusama unga mann með því að gera enda á þjáningar hans. Og kyrrðin á eftir. Þvílík blessun. Alveg svona grét hún nú, hún Esther Stillworth. Og það sem verra var: Fyrir honum var fokið í öll skjól að því leyti, að ekki gat hann gripið til þess sama ráðs og liðsfor- inginn, til þess að koma í veg fyrir að þurfa að kveljast. Hann gat ekkert gert annað en staðið þarna og hlustað á hana gráta, staðið og staðið þar til hann var orðinn máttlaus í fót unum. Þá loksins kraup hann á kné við hlið hennar og hvísi laði hranalegar í eyra henni en hann þó ætlaði sér: Uss, Esther, uss, elskan . . uss, uss. 7. kafli. 1 8 7 0. Alla næstu nótt reikaði Pride Dawson um götur borg- arinnar og kom ekki neins stað ar inn fyrir dyr. Klukkan var orðin níu um morguninn. Það en í dag er öðru máli að gegx’.a, Kynlegt hverjum sársauka það veldur mér að sjá Esther hja Joseph Fairhill. Hlýt að veva farinn að elska stelpuskjátuna. Það er þá í fyrsta skipit sem ég hef verið hryggbrotinn. Sú var þó tíðin, að það var ég, sem ákvað hvenær hætta skyldi. Að vísu kostaði það mig oft ærna peninga að losna við þær, en aldrei lét ég það fcindra mig í að losna við þær, þegar ég var orðinn leiður á þeim. Eitthvað hlýtur að vera í hann litla Joe spunnið, fyrst hann ætlar að verða mér hlutskarpari, en um síðir skal hann fá að láta í minni pok- ann, þrátt fyrir að ríkur sé hann. Og sömuleiðis hún. Ella skal ég hundur heita. Sharon, já því ekki Sharon. Eg gæti farið til hennar. Hún myndi giftast mér strax í dag, með orðinu. En það er ekki hægt. Ekki get ég fariS til hennar eins og hundur meS lafandi rófuna, hrakinn og ba :• inn. Hann ráfaði af stað og kom þar að sem maður nokkur var að selja þurrkaða og reykla ála. Það var ekki eins mikil þröng þarna við borðið, Bara nokkrir smávaxnir Kínverjar. Gamall Kínverji var að kaupa ál, greiddi verðið og lagði af stað frá borðinu. í sama bili þutu nokkrir úr hópnum á eftir honum og brugðu hnífum. Kín- verjinn varð þess var og tók á rás. Pride þóttist vita að áætlun árásarmannanna myndi lekki vera sú, að meiða eða drepa, heldur aðeins að skera fléttuna, sem lafði virðulega niður á bakið á hinum aldna manni. Kínverjinn hljóp hrað- ar en búast mátti við af svo aldurhnignum manni, og hvarf í þessu bili fyrir horn, en á- rásarmennirnir . voru ekki langt undan. Pride fékk skyndi lega meðaumkun með gaxr.la manninum, sem ekkert virtist hafa til saka unnið. Hann ætlaði að fara að hlaupa á eftir þeim, en hugsaði siig um. Þó er ekki rétt af þe tsum þorpurum að geta ekki séð hann í friði, enda þótt hann sé öðruvísi en fólk er flest. Enginn getur að því gert, þótt hann sé í einhverju öðruvísi en aðrir menn. Er ég kannske ekki öðruvísi en aðr.ir menn? Hef ég ekki líka verið hrak- inn, barinn og bnndeltur fyrir það? Hann yppti öxlu tn og lagði af stað upp í Suðurgótuna. Þaö var dálítið kyrrlátara þar. t)ra-víSáerð?r. I Fljót og góð afgreiðsIs.E GUÐL. GÍSLASON, [ Laugavegi 63, sími 81218. Smurt braiíS • o£ snittur. : Nestisuakkar. | .■ Ödýrast og bezt. Vin-- samlegast pantið meSS fyrirvara. ■ ■ MATBABINN Lækjargötu 6, Sími 89340. : Köld borð oá i heitur velzlu* . { matur. : Sfld & Fiskur.l Samúðarkorf i ■ ■ ■ Slysavarnafélags fsland»í ■ kaupa flestir. Fást hjáj slysavarnadeildum am • land allt. í Rvík í hamj'- yrðaverzluninnl, Banka-; stræti 6, Verzl. Gunnþór-Í ■ unnam Halldórsd. og skrif-j stofu félagsins, Grófin 1. j Afgreidd í síma 4897. —; Heitið á slysavarnafélaglð. í Það bregsí ekki. Ný|a sendl- bflastöðin ft.f. . : hefur afgreiðslu í Bæjar-; bílastö&inni í Aðalstræ.ti j 16. — Sími 1395. ■ Minrslnéarsolöld | Barnaspítalasjóðs HringsiruiS eru afgreidd í Hannyrða- verzl. Refill, Áðalstræti 12 (áður verzl. Aug. Svend- sen), í Verzluninni Victor, Laugavegi 33, Holt.s-Apó- teki,, Langholtsvegi 84, Verzl. Alfabrekku viö Suð- urlandsbraut, og Þorsteina- búð, Snorrabraut 61. Hús og íhúðir *i£ ýmsum stærðum II bænum, útverfum bæí- arins og fyrir utan bæ- inn íil sölu. — Höfum einnig til sölu jarðir, vélbáta, bifreiðir eg verðbréf. Nýja fasteignasalan. Bankastræti 7. Sími 1513 og kl. 7,30—■ 8,30 e. h. 81546.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.