Tíminn - 09.07.1964, Side 14

125
‘a flaug léttilega yfir sviðið
iornum kaffibrúnum klæðn
Si.
„í þessum leik flaug ég níutíu
sex ásstlunarflug á viku. Mér
nnst ég vera orðin flugfélag-',
Sara síðar.
!fm þessa dóttur sína, sem hafði
farið eigin leiðir og lifað sjálf-
etæðu lífi, sagði Winston í lok
sýningarinnar: „Eg er mjög hreyk
íim af henni. Mér finnst hún dá-
«amleg.“
„Og það finnst mér líka1', sagði
múðir hennar.
3. hlut'i.
Hvernig gæta ber föðurins.
Ein sterkasta stoðin í lífi Win-
stons hefur ætíð verið fjölskyldu-
lífið, sem Clementine hefur skapað
i .kringum hann. Þetta hefur
alltaf verið burðarásinn í tilveru
hans. Clementine reyndi allt, sem
hún gat til að drepa á dreif per-
súnulegum áhyggjum hans. Hún
hughréysti hann og studdi hann
með ráðum og dáð.
Og ætíð þegar skyldustörf henn
ar eða heimilsstörf, eða heilsa
hennar sjálfrar kom í veg fyrir, að
hún gæti farið með honum í ferða
16g, sá hún ætíð vel um, að dætur
hennar fengju glögg fyrirmæli
um, hvernig gæta bæri föðurins.
Lloyd George sagði að hún hefði
elnu sinni sagt honum, að ef hún
dæi, mundi hún skilja eftir sig
skrifleg fyrirmæli til þeirra, er við!
starfi hennar tækju, um hvernig
bæri að sjá um Winston.
„Aðalatriðið? Fæðan," sagði
j Cleméntine.
„Fyrst og fremst verður að gefa
! honum góðan og ,nægan mat. Han.a
, verður að fá góðan kvöldverð.
' Kvöldverðurinn er afar mikilvægt
! atriði í skipulagsáætlun hans á
I deginum, “ sagði hún og lagði á-
j herzlu á orðin.
„Allt, sem móðir nállúra hefur
upp á að bjóða, þigg ég fúslega.
Eg hef afar einfalda lifnaðarhóttu
sagði Winstoa. „Vel matreidd
sneið af svínslæri er betri en
þriggja punda steik. Mér er mein-
illa við að þurfa að þjösnast í gegn
um langan kvöldverð. Færið mér
fáa velbúna rétti, sem ég get notið
með ánægju.“
Um enska matarrétti sagði hann:
„Þegar bezt{ lætur er það eitthvert
bezta sem hægt er að fá.“
Á flestum ferðum sínum um
heimian fékk hann skyndilega
löngun til að fara í skemmtiferðir
út úr borgunum og þess vegna gaf
hún dætrum sinum og starfsliði
þeirra ætíð fyrirmæli um að búa
út brauðsneiðár til slíkra skemmti
ferða.
„Samlokurnar eiga að vera
kjarnmiklar og matarmiklar. Fáið
ykkur stórt brauð og skerið sneið
arnar ekki of þunnar — né heldur
of þykkar. Skerið skorpuna af og
smyrjið ríkulega með smjöri. Gæt-
ið þess vandlega, að nautakjötið
sé nóg, svo hann þurfi ekki að
vera í vafa um, að þetta sé
nautakjötssamloka. Gætið þess vel
að kjötsneiðin nái út á rendur
brauðsneiðarinnar. Honum fellur
ekki í geð, að þurfa að bíta tvis-
var í brauðsneið til að vita, hvers
kyns hún er.
Honum finnst fiskur góður.
Hann vill, að kjöt sé steikt, svo að
ekkert af krafti þess fari forgörð
um.“ .
Winston finnst einnig lamba-
rifjasteik góð, sé hún vel til reidd,
súpur telur hann „hæfa vei góðri
máltíð“. Þá hefur hann góða trú
á salötum og vill sjálfur hafa til-
búning þeirra með höndum. Til-
búningurihn sá er í rauninni sér
stök athöfn, Hann
hefur afar miklar mætur á alls
kyns ostum sarn hann vill gjarnan
eta með salatinu.
Clementine bætir oft við fyrir-
mæli sín: „Gleymið ekki ávaxta-
skálinni í herberginu.“ Skál fulll
af ávöxtum er, afltaf höfð i her-
bergi hans, þar sem honum finnst
mjög gott að geta gripið til peru
eða eplis að bíta í á milli mála
hvort sem er á nóttu eða degi.
„Honum finnst allt gott — svo
framarlega sem það er bezt.“
" Og áherzlu leggur hún á eftir-
farandi:
„Sjáið um, að hann komi stund
vislega til málsverðar eða á stefriu
mót. Sjáið um, að hann klæðist
frakka, þegar kalt er.“
Annað, sem snerti aðbúnað hans
vildi hún helzt sjá um sjálf.
Clementine hefur alltaf gætt
þess vel sem móðir að gerast ekki
háð félagsskap barna sinna HúnJ
nýtur þess I hvívetna að hafa
fjölskyldu sína í kringum sig, en
er ekki ósjálfbjarga né einmana
án hennar. Sameiginleg áhugaefni;
allrar fjölskyldunnar eni henni
mikilvæg, en stærsta áhugaefni
allrar fjölskyldunnar hefur að
, sjálfsögðu alltaf verið Winston. |
Hún hvatti dætur sínar til að taka |
við af sér og sinna við og við{
( borgaralegum og pólitískum skyld
um sínum í kjördæmi föðurins. |
011 hafa börnin mikinn áhuga á
Chartwell landareigninni.
Eitt sinn kom það í hlut Söru
að vera st.aðgengill móður sinnarj
í einni ferð Winstons til Yalta á
styrjaldarárunum Clementine j
■sendi hana af stað á undan öllum
öðrum í því sérstaka augnamiði
að kanna það herbergið, er mikil j
vægast var, hvað Winston snerti
— svefnherbergið.
i Sara varð skelfingu lostin, er
hún komst að raun um, að í svef.i
herbergi föður hennar var aðeins
venjulegt, mjótt rúm. j
j „Faðir minn er vanur að sofa
; i stærra rúmi“, sagði hún við rúss
j neska fulltrúann, sem hafði yfir-
i umsjón með vistarverunum. Fað-
' ir minn gerir meira en sofa í rúm-
i inu, hann vinnur þar líka, og það
j er afar mikils virði að hann fái
tveggja manna rúm.“
Er hún athugaði vistarverur
annarra aðila, komst hún ennfrem
ur að raun um, að Roosvelt forseti
! og fulltrúi hans, Stettinius höfðu
j hvor fengið tveggja manna rúm
; til afnota. Hún stakk upp á því,
1 að rúm Stettiniusar yrði fært inn
í herbergi Churchills, svo að „hin
ir tveir stóru“ fengju að minnsta
kosti sitt hvort rúmið.
„Mér þykir það leitt, en þetta
er ekki unnt“, svaraði sovézki full
trúinn, „en ég skal athuga málið.“
Urslit þessa máls urðu þau, að sér
stök lest var send af stað til C
sækja stærra rúm. Það kom nógu
fljótt, ti’ að Winston gat hvílzt vel
fyrst,u nótt sina í Yalta.
Rússarnir gerðu allt, sem í
þeirra valdi stóð til að gestunum
liði eins vel og kostur væri Sara
minntist lítillega á, að kavíar
bragðaðist betur með sítrónusaia
Þremur dögum síðar var stóru
sítrónutré plantað í garðskálanum
sem var við hliðina á matsalnum,
en í honum mælti Stalín, um leið
og hann drakk skál Winstons, „að
slíkur fæddist aðeins einu sin.ii
á öld“,
Sara tók aftur að sér hlutverk
móður sinnar. er hún gerðist gest
gjafi í samkvæmi, er haldið var
Ibn Saud kóngi í Hotel de Lac í
Fayoum Vin.
Er hún undirbjó samkvæimið,
skaut vandamál upp kollinum.
Henni var tilkynnt, að hvorki
mætti hafa tóbak né áfengi um
hönd í návist kóngsa. Eftir að
hafa ráðfært sig við föður sinn,
ákváðu þau að láta strax skríða
til skarar.
Winston náði í túlkinn og sagði
við hann, að jafnvel þótt trúar-
brögð hans hátignar bönnuðu
kóngi að reykja og drekka áfengi,
yrði hann að benda á, að strang-
heilagar reglur um sína eigin lifn
aðarhátlu mæltu svo fyrir, að hann
yrði að reykja stóra vindla og
drckka áfengi á undan og eftir og
ef nauðsynlegt reyndist á meðan
á öllum máltíðum stæði og á öll-
um tímum þar á milli.
Ibn Saud beygði sig með virkt
um undir reglur þessar. Skutil-
sveinn hans bauð jafnvel forsætis
ráðherranum glas af vatni úr hin
um heilaga Meccabrunni — „aldrei
bragðað eins Ijúffengan drykk
(uhumm!)" sagði Winston.
32
hans, en það sem meira máli
skipti var öryggið sem streymdi
út frá honum. Hann fann, að ein-
hver horfði á hann og snerist á
hæli.
— Tracy. Er nokkuð að? Vökt-
um við þig?
— Nel. Hún sveipaði sloppnum
fastar um sig. —Ég . . ég gat
ekki sofið, og svo datt mér í hug
að ég gæti kannski fundið eitt-
hvað að lesa hérna niðri.
Það hafði verið brjálæði að
koma niður um miðja nótt, en
það skipti engu máli. Húsið var
allt í' einu vinalegra og blóðið
streymdi örar um æðar henni.
— Því miður er víst mest bæk-
ur um fornleifafræði í öllu drasl-
inu hér.. Hann drap í hálfreyktri
sígarettunni.
— Hvernig gekk veizlan hjá
Lenoru? spurði hann helzt til
kæruleysislega.
— Ágætlega. Henni þótti verst
þú gazt ekki . . . Hún þagnaði —
Nei, sagði hún hiklaust, það var
hræðilegt fyrir Mark. Vinir hans
voru svo yfirdrifið hjartanlegir
eins og til að sýna að þeir skeyttu
því engu þótt hann hefði setið i
fangelsi fyrir að drepa mann á
viðbjóðslegan hátt og eftir smá
stund höfðu þeir einhvern veg-
inn ekki meira að segja og þorðu
ekki að horfa beint framan í hann.
Það var óþolandi. (
— Mark vænti ekki annars,
sagði Brett seinlega. —Og hann
er harður — ekki eins viðkvæm-
ur og þú.
— Vegna þess hann hefur ekk-
ert að skammast sín fyrir, en læt-
ur aðeins sem hann hafi það. En
ég ber ábyrgðina — og verð að
leyna því, sagði hún með niður-
bældum ofsa.
— Ég meinti það ekki þannig,
Tracy. Hann mundi taka því á
sama hátt, þótt hann hefði átt
sök á því. Það eina sem veldur
honum raun er að þú takir því
eins og þú gerir.
— Eg veit það. Ifún gekk skrefi
nær honum, svo nam hún aftur
staðar.
— Brett, hvers vegna giftist ég
honum? Var það vegna þess ég
elskaði hann?
— Ég get ekki sagt þér það,
Tracy. Hann horfði rólegur á
hana.
— Þú ættir að vita það sjálf,
ekki satt.
— En ég veit það ekki og það
er brjálæðislegast af öllu. Jafn-
vel þótt maður gleymi fólki . . .
ættu þó tilfinningarnar að gera
vart við sig? Étún færði sig ósjálf-
rátt skrefi nær honum. —Það er
alveg sama hvað alvarlegan heila-
hristing ég hefði fengið, alveg
sama hversu framandi andlit þitt
hefði verið mér. Ég veit að ég
hefði aldrei gleymt . . . að elska
þig-
Brett sem hafði rétt höndina
út eftir annarri sígarettu stanzaði
á miðri leið. Tracy stóð grafkyrr
og horfði fram hjá honum út í
garðinn, þar sem tunglskinið kast-
aði geislum yfir laufguð trén.
— Þú hefur ekki gert lífið létt-
bærara fyrir okkur . . . með því
að segja þetta, sagði hann lág-
róma.
— Ég veit það. Tracy horfði á
hendurnar sem hún hafði kreppt
fast saman.
— Ég ætlaði heldur ekki að
HULIN FORTIÐ
MARGARET FERGUSON
gera það, en ég var svo kviöin
þar sem ég lá upp í herberginu
mínu og gat ekki sofnað. Eg hafði
á tilfinningunni að ég væri alein í
ókunnugu húsi — allt var óskap-
lega martröð . . . Ég var ekki
einu sinni viss um að manneskja
lægi í rúminu . . . mér fannst ég
ekki vera . ^ . Ó, Brett . . . ég var
svo hrædd . . þangað til ég heyrði
þig koma heim.
Hann breiddi faðminn út á móti
henni og hún hjúfraði sig að hon-
um og skjálftinn í líkama hennar
færðist í líkama Bretts einnig.
— Tracy, elskan mín vertu ekki
hrædd. Þú ert hérna, þú ert ör-
ugg hjá mér, ég heiti þér því.
— Já. Hún fann hendur hans
strjúka yfir stutt hrokkið hárið
og varir hans við vanga hennar.
— Þetta er ekki neitt sem ég
man, sagði hún eftir langa þögn.
Þetta er alveg nýtt fyrir mér, er
það ekki.
— Ég hugsa það. Nýtt fyrir
okkur bæði, kannski. Hann hélt
henni ögn frá sér og horfði á
andlit hennar. —Jú, ég er viss
um það. Mér fannst þú vera ind-
æll stelpukrakki og þegar þú gift-
ist Mark bjóst ég við að lífinu
væri lokið fyrir mér, en svo var
ekki. Ég uppgötvaði að það var
harla gott, þrátt fyrir allt. Þannig
get ég ekki hugsað núna,
— Þetta er raunverulegra? Hún
hélt föstu taki um axlir hans og
horfði á hann. —Mark getur aldrei
hafa verið mér raunveruleiki á
þennan hátt. Og samt — í kvöld
fann ég til einhvers . . . ég veit
ekki hvað það var . . . ég skildi
ekki hvað það reyndi að segja
mér.
— Kannski það boði, að þú
byrjir að muna. Brett sleppti
henni og gekk að glugganum.
En jafnvel þótt þú munir ekki
neitt þegar þar að kemur, þá
veiztu, að Mark lifir aðeims fyrir
þig. Þú gerir þér það ljóst?
— Já, og hann hefur sannað
það, sagði Tracy þreytulega. Það
var mjög rangt af mér að koma
niður til þín. Hvað hef ég gert
núna, Brett? Alla mína ævi hef
ég — þótt ég muni það ekki í
svipinn — svikið, logið, tekið þáð
sem ég vildi án þess að hugsa
um aðra. Frá þér, Mark, frá Nan,
meira að segja . . . Hún hafði
ætlað að segja meira að segja frá
Neville Rollo, en hún þagnaði í
tæka tíð. Brett gat ekki vitað
neitt um þá helgi, ef honum hefði
verið kunnugt um það hefði hann
ekki einu sinni snert hana með
litla fingri.
— Og meira að segja núna held
ég áfram á sama hátt, endaði hún
setninguna.
— En þú ætlar ekki að gera
það. Hann tók fram pípu sína og
tróð í, óstyrkum höndum. — Þú
mátt ekki vera kvíðin lengur,
Tracy. Þetta verður ekki ’eins
erfitt og þú heldur. Ég fer brott
áður en langt um líður og verð
burtu meira en ár.
— Ferðu burt? endurtók hún
ráðvana. En þetta er heimili þitt.
— Já, en ég verð einnig að
sinna störfum mínum. Hann stóð
við gluggann og sneri baki við
henni. Ég fer til Afganistan í
næsta mánuði. Ég verð með í forn-
leifarannsóknarleiðangri. Við mun
um verða langt frá öllum núver-
andi mannabústöðum. En nú
skaltu fara upp og sofa. Ég skal
slökkva ljósið og loka.
Hann lokaði glugganum og Tra-
cy lagði hurðina hljóðlega aftur
að baki sér. Guði sé lof hún hafði
tekið þvi rólega, hann hafði reynt
að gera það líka. Hið erfiða líf
sem beið hans í fjöllum Afganist-
an mundi hjálpa honum gegnum
þetta.
9. KAFLI
Nan fór fram til að sækja póst-
inn. Hún kom aftur að morgun-
verðarborðinu með rjóðár kinnar
og hélt á bréfi með báðum hönd-
um.
— Það er komið, Brett! hróp-
súpur eru ódýrari
WELA
súpur eru betri
WELA
súpur fást í næstu matvörubúð
14
T f M I N N, fimmtudagur 9. júlí 1964.