Tíminn - 12.07.1964, Side 14

%2B
Þar sem, ég hélt, að Clementine
væri þarna einnig, sagði ég við
Mary:
„Er mamma þ'ín uppi á loíti?
— Mig mundi langa til að hitta
hana.„
Mary svaraði: „Móðir mín er
cins mikil lcona eins og hún er
mikil eiginkona. Móðir mín tel-
ur, að því seinna, sem hún komi
þeim mun betra fyrir hann.“ Eg
spurði, hvað hún ætti við og þá
svaraði hún: „Ja, hann er í stöð-
ugri framför og það, sem fer i
taugarnar á honum verður hann
að gera upp við sjálfan sig, svo
að hún heldur sig í fjarlaegð, Móð
ir mín er vitur kona."
Þetta eru viðurkenningarorð
■hennar um þolinmæði og hyggindi
móðurinnar. Við eyddum síð-deg-
inu við samræður um allt milli
hímins og jarðar, og þó að Clem-
entine væri ekki þarna gtödd, var
eiris og maður fyndi nálægð henn-
ar samt sem áður,
Eg held að Mary svipi einna
mest til hennar af öllum dætrpn-
um. Alúðleg, skilningsfull —
þessi heimilslegi hlýleiki — þessi
fjölskylduást, sem móðir hennar
hefur einnig.
Lafði Churchill hefur ætíð ver
ið yndisleg móðir. Hún hefur átt
í erfiðleikum vegna barna sinna
eins og milljónir annara foreldra
en börn frægra stjórnmálamanna
þurfa að hljta því að vandræði
þeirra séu blásin út í fréttum um
allan heim. Það er ekki unnt að
Jeyna þeim ne þagga þau niðuri
Móðir þeirra hefur sýnt mikla still
ingu og virðuleika þó að ýmsir
örðugleikar hafði steðjað að fjöl-
skyldunni. Það er fáum konum
lagið. Flestar mundu á einhver.n
hátt sýna börnum sínum vantraust
eða ámæla þeim opinberum vett-
vangi. Það flökraði aldrei að Cle-
mentine. Hvað sem á bjátaði inn-
an fjölskyldunnar, sýndi hún alltaf
sömu stillingu og skynsemi, sem
gert hefur hana að svo merkri
konu, sem raun ber vitni.‘-
En Mary fetaði í fótspor móður
sinnar á annan hátt einnig. Hún
hólt ýmsu af þeim líknarstörfum,
er hún tók að sór, leyndum fyrir
föður sínum. En hún hélt þeim!
einnig lengi ieyndum fyrir móður.
sinni. Mary tekur mjög virkan
þátt í skipulagningu og endur-1
skipulagningu kirkjulegrá hergisti
heimila.
Clementine sagði við vink°nu;
sína; „Ég komst að þessu af til-
viljun. Hún hafði ekki einu sinni
sagt mér það,“
í f jölskyldu Clementine og
Churchills eru ennfremur barna
börnin Julian, Edwina, og Celia,1
sem eru börn hr. og frú Duncan
Sandys. Þá eru Winston Churchill
yngri og Arabella, sem eru börn
Randolfs,
Mary fæddi þeim fimm barna-
börn, þar á meðal Winston Soames |
og Clementine Somes.
En Mary gaf foreldrum sínum
einnig dálítið annað, — fæðing
hennar færði þeim huggun í mikl
um harmi.
Nóttin 23. ágúst 1921 var nótt
í lífi þeirra, sem þau aldrei gátu
gleymt.
Marigold Frances Churchill var
fjórða barn þeirra. Marigold hafði
sama jarpa hárið og faðir hennar
og einnig fallegt bros móðurinnar.
Þegar á þriðja ári var ’hún fjörið
og lífsgleðin uppmáluð. söng
barnavísur fyrir hvern sem heyra
vildi og hljóp hlæjandi á undan
þjónustuliðinn i kringum mat-
borðið.
Hún va „mömmubarn“, og
fylgdi móður sinni eins og skuggi
hennar. Marigold var miklu hænd
ari að móður sinni, en hlódræga
stúlkan Sara, Sumarið 1921 sendi
Clementine Marigold ásamt barn-
fóstru hennar, ungfrú White til
Brodstairs, svo að þær íengju and
að að sér sjávarloftinu. Marigold
undi sér hið bezta á baðströnd-
inni, unz hún skyndilega veiktist
Clementine hraðaði sér til þeirra
Marigold var of sjúk ti] að unnt
væri að flytja hana og læknum
reyndist ókleift að greina sjúk-,
dóm hennar nákvæmlega. Winston
sem þá var fjármálaráðheri-a!
komst ekki til Broadstairs fyrr en
um næstu helgi, en þurfti svo að
fara eftur til Lundúna í einhverj-'
um mikilvægum erindagerðum.
Clementine og ungfrú Wite viku
vart frá sjúkrabeði Marigold og
skiptust á um að vaka yfir henni
dag og nótt.
Strax og Winston gat losað sig
frá stjórnarstörfunum, flýtti hann
sér þangað aftur til að vera með
konu sinni og barni, en neyddist
m að fara aftur til Whitehall,
Morgun nokkurn kom skeyti frá
Clomentine til Downing Street 11.,
þar sem hún bað hann að hraða
sér aftur til Broadstairs
Ifann sat um stund með Clemen-
tine við rúmstokkinn hjá Marigold
Snemma kvölds gekk hann út og
gekk þar fram og aftur um garð
ana umhverfis húsið í South Cliff
Parado Tár hrundu honum af
augum, Ilann talaði ekki til neins
Clementine varð eftir inni hjá
Marigold.
Konan hans kallaði á hann og
hann flýtti sér inn,
Eflir stutta stund birtisl hann
aftur í garðinum. I fyrsta sinni í
margar klukkustundir lauk hannj
nú upp munni og talaði til eins|
mannsins í starfsliði þeirra. ,,Eg
veit, að yður þótti mjög vænt um
hana", sagði .hann. „Þór rnunduð
vfst vilja sjá hana"
Winston virtist algeylega nið-
urbrotinn maður og gat ekki hald-
ið aftur af tárunum Clementine!
kom til hans, en enginn sá henni
falla tár af hvarmi. Það var einsj
og sjálfsögun sú. er hún hafði
tileinkað sér svo mörg ár. héldi j
tilfinningum hennar í spennitreyju;
Hún grét hvorki né talaði Hún
var einmitt að missa barn sitt. Núj
vildi hún aðeins reyna að sefa
harm manns síns.
Sjálfsagi Clementine leyfði henni
sjaldan þann munað að gefa innri
tilfinningum sínum lausan taum-
inn. Hún stælti sjálfa sig gegn
harmi og sorg á eigin hátt og leit
á dauðann frá öðrum sjónarhóli
en flestir aðrir. Minningu systur
sinnar heiðraði hún með mynd,
sem hún átti af henni liggjandi í
líkkistu. Hún lét taka myndina,
vegna þess að systir hennar var
jafnvel falleg í dauðanum. Þegar
móðir hennar dó í Dieppe fóru
Clementine og Winston þangaö
saman Enn hélt hún aftur af tár-
unum
Mörgum árum síðar leyfði húh
prófessor Lindeman að skyggnast
inn i hugskot sitt, er hún skrifaði
honum huggunarbréf vegna and-
láts móður hans. Hún skrifaði:
„Móðirmissir er dapurleg lífs-
reynsla. Eftir það or maður einskis
barn lengur og það er afar ein-
manaleg ti]finning.“
Hún er ófeimin við að láta í
ljósi gleði og hlátur hvarvetna.
Harmi sínum deilir hún ekki með
noinum, nema eiginmanni sínum.
Clementne talar gjarnan um
móður sína, systur sína, en aldrei
um Marigold.
TIGNI ÁHEYRANDINN.
8, júní 1946 tóku Winston og
Clementine sér stöðú á stórum
fyrirfólkssvölum, sem smíðaðar
höfðu verið í tilefni dagsins mikla
—- sigurdagnn. Þar voru þau ásamt
konungsfjölsky.ldunni, hr. og frú
Clement Atlee og loks kónginum
og horfðu þaðan á hergönguna
miklu, þar sem þátt tóku fulltrúar
nær allra greina hersins, auk al-
mennra borgara, sem barizt höfðu
af jafn miklum krafti í hehnavarn-
arliðinu
Þegar þessari miklu hergöngu
var lokið fóru þau öll til Downing
Street, þar sem snæddur var há
degisverður og um kvöldið fóru
þau í Neðri málstofuna til að horfa
á flugeldasýninguna yfir Thames
fljóti. Þar hitti'þau konunginn fyr
ir ásamt drottningu sinni, Mary,
Elísabetu prinsessu og Margréti
prinsessu hertogaynjuna af Kent,
krónprins Noregs, Athlonana, og
35
koma og fá okkur að borða. Þú
ert þreytuleg,
Þegar þau voru sezt sagði Mark
upp úr eins manns hljóði:
— Ég er að brjóta heilann um,
hver sé ástæðan fyrir því að Brett
ætlar að hafna stöðunni í Kali-
forníu. Það er hreinasta vitfirr-
ing.
Ósköp voru þær alltaf skamm-
vinnar hinar gleðilegu stundir í lífi
hennar, hugsaði Tracy dapurlega,
Hún hafði verið svo róleg og glöð,
en orð Marks höfðu eyðilagt allt.
— En hann útskýrði fyrir okk-
ur, að hann vildi heldur fara til
Afganistan?
— Enginn með fullu viti
myndi kjósa slíkan leiðangur frek
ar heldur þýðingarmikla ábyrgð-
arstöðu, svaraði Mark stutllega. —
Það er einhver ástæða fyrir þessu
og ég held að ég hafi grun um,
hver hún er.
Tracy kingdi kaffinu, , en
minnstu munaði að henni svelgd-
ist á. Reyndi Mark að leggja
gildru fyrir hana? Jafnvel þótt
hann tryði því í raun og veru að
hún myndi ekkert frá því sem
gerzt hafði fyrir flugslysið, gat þá
átt sér stað að tortryggni hans
væri vakip á ný? Hún sagði ekk-
ert og svo virtist sem hann veitti
ekki þögn hennar eftirtekt.
— Það hlýtur að vera Lenora,
hélt hann hugsi áfram. — Það
hefur hlaupið snurða á þráðinn
og hann vill ekki vera nálægt
henni og eiga á hættu að hitta
hana hvenær sem er. Það er leið-
inlegt, sérstaklega núna þegar ég
var farin að halda að þau mundu
loksins gifta sig ,..
* — Brett . . . og Lenora?
— Furða þig mjög á því? Þau
hafa þekkzt árum saman og Len-
ora er mjög aðlaðandi kona. Brett
var að byrja að skilja, hversu
aðlaðandi hún var í fyrra . . . en
HULIN FORTIÐ
MARGARET FERGUSON
svo kom ýmislegt til sögunnar,
sem dreifði huga hans um tíma.
Mark kveikti sér seinlega í síg-
arettu.
— Ég veit ekki hvað hefur
gerzt milli þeirra, en það er alla
vega dapurlegt. Brett á skilið að
fá tækifæri til að lifa sínu eigin
lífi . . . Eigum við að fara núna?
Henni var reglulega kalt núna
og hún vafði kápunni fastár að
sér og settist undir stýri. Hún
fór loks að skilja, hvað það var,
sem hún hafði gert á hluta Bretts
þessa nótt er hún fór til hans
inn í vinnuherbergið hans. Hann
hafði reynt að byggja upp nýtt óg
sjálfstætt líf, en hún hafði veitt
hann í net sitt og hert að, svo
að hann átti sér engrar undan-
komu auðið. Ósjálfrátt ýtti hún
fætinum fastar á benzíngjöfina og
ók fram úr stórum vröubíl á
krappri beyju, án þess að taka
eftir því.
— Það er slæm beygja hérna til
vinstri skammt frá — og vegur-
inn mjórri þar, sagði Mark ró-
lega,
Hún hægði samstundis á ferð-
inni og nokkar sekúndur fannst
henni hendur sínar sem lamaðar.
Mark hlaut að hafa beitt allri
stillingu sinni til að hafa ekki
skipað henni að aka gætilega. Nú
skildi hún ljóslega, hvernig slysið
hafði borið að höndum. Hún hafði
verið í uppnámi yfir einhverju og
ekki hugsað um, hvernig hún ók,
ekki skeytt ura hversu ofsalega
hún ók eða hver varð að líða fyrir
það. Leyndardómurinn var þá eng
inn leyndardómur eftir allt sam-
an, hún var vissulega fær um að
drepa mann.
Hún sá sjálfa sig í speglinum
þegar hún rétti sig upp í sætinu.
Hún trúði varla sínum eigin aug-
um að sjá andlitið sem hún bar
núna, þegar það hefði átt að vera
andlitið á brúðarmyndinni — and
litið á hinni einu Tracy Sheldon.
10. KAFLI.
— Ég held að þú hljótir að hafa
misst vitið, Brett. Þú horfðir ró-
legur á að Tracy eyðilagði líf
Marks að maður nú minnist ekki
á mitt og nú lætur þú hana fara
eins með þig. Þú hegðar þér eins
og kanína sem slanga hefur dáleitt
Nan klippti í gríð og erg nf runn-
unum.
— Það er hreint ekki nauðsyn-
legt að brúka slík orð, sagði Brett
rólegur.
— Líf Marks er alls ekki eyði-
legt. Ekki þitt heldur. Ég vil síð-
ur að þú haldir að ég sé ónær-
gætinn, Nan, en óhappið á hjól-
inu var ekki annað en slys . . og
hvað snertir Norris Adams, þá
varst þú . . .
— Hlífðu mér við þeirri gömlu
ræðu að ég geti prísað mig sæla
að það fór sem fór fyrst hann
var ekki áreiðanlegri en svo að
hann gleymdi mér á sama augna-
bliki og Tracy lygndi framan í
hann augunum. Eg hef heyrt það
þúsund sinnum áður, Nan kramdi
niður blómin undir skónum. —-
En við skulum ræða aðeins meira
um Mark. Þú veizt ósköp vel, hve
hann á erfitt núna. Hann hefur
enga von um almennilega vinnu.
Vinir hans koma fram við hann
á yfirdriíinn og vandræðalegan
hátt og þeir sem verstir eru þykj- J
ast ekki þekkja hann, Ég tel víst j
að þú sért á þeirri skoðun að '
meðan hann hefur Tracy þá geri
hitt ekki vitund til. Hún sneri sér
að honum og otaði að honum garð
klippunum. — Ég er bara að velta
fyrir mér, hvað hún tollir hér
lengi! Henni hundleiddist hér —
og í hjónabandinu — löngu áður
en slysið varð.
— Ég held að þú sórt ekki með
fulla dómdreind, þegar Tracy á í
hlut, sagði Brett stillilega, en hún
hlustaði ekki á hann. Hatur henn-
ar á Tracy var sem ómótstæðilegt
afl, sem hún reyndi ekki lengur
að yfirbuga.
— Og sjáðu bara hvort henni
fer ekki að leiðast bráðum aft.ur
— og meira en áður, vegna þess
að henni finnst hún standa i ein-
hvers konar skuld við hann. Hún
leit á blómin, sem hún hólt á í
hendinni og bætti við:
— Það er bezt að ég fai'i inn
með þessar og seti þær í vatn
áður en ég eyðilegg fjeiri!
Brett gekk yfir illa hirtan mat-
jurtagarðinn, djúpt hugsi. Auð-
vitað hafði verið flónska að búa
hér áfram öll saman eins og með-
an þau voru börn. Þegar Mark og
Tracy giftu sig hafði hann fengið
æskilega átyllu til að fara og-lifa
sínu eigin lífi, óháður þeim hin-
um. En honum hafði bara ekki
komið það í hug, Pilagrims Barn
var heimili hans — og meira heim
ili hans en þeirra, þar sem honum
hafði alla tið þótt sérlega vænt
j um það. Hann hafði verið skotinn
í Tracy í gamla daga, en það hafði
verið meira af vana en alvöru.'
Iíann hefði aldrei trúað að hann
ætti seftir að finna til þessarar ólý
anlegu ástar, ástríðu, löngunar-
innar að eiga hana einn. Nei, það
varð að vera Afganistan í næsta
mánuði og ekki Kalifornía um
haustið. Hann varð að komast héð
an burt frá Pilagrims Barn og
Tracy. Og svo yrðu þau að sjá
um sig sjálf.
Skyndilega rakst hann á Tracy,
Hún sat undir gömlum bekk undir
eplatré og hélt á einum af hvolp-
unum í fanginu. Hún hrökk við,
þegar hún kom auga á hann.
— Ó, éi't það þú! Ég hélt
kannski að það væri Nan, sem
hefði saknað eins af hvolpunum
og kæmi að sækja hann áður en
ég kyrkti hann, sagði hún gleði-
laust. — Það var kjánalegt af mér
að taka hann upp en ég fann
hann þarna og hann var svo þreytt
ur, veslingurinn litli.
Og hvolpurinn var lifandi og
FERÐIR
VIKULEGA
TIL^
SKANDINAVIU
T í M I N N, sunnudagur 12. iúlí 1964. —
l
«