Alþýðublaðið - 14.07.1953, Blaðsíða 6

jy>Ý©UBLAÐIB
Þriðjudagurinn 14. júlí 1833.
l)r; Áifur
OrSlieagils:
DKAUMUR Á MÍÐNÆTTI.
Maður nokkur, „sem ekki
vill iáta nafns síns getið“, kom
til mín í gærkvöld og sagði
mér draum sinn. Ég heyrði það
á honum, að honum þótti
draumurinn merkilegur, og
bjóst við að hann boðaði stór-
viðburð. Ekkert skal ég segja
um það, en birti hér draum-
inn, og getur hver ráðið hann
eins og hann er forvitur til:
„Það þótti mér“, segir
dreymandinn, „að væri ég
staddur undir sjávarhömrum
snarbröttum og hærri en ég sá.
Flugu þar fuglar með gargi,
en settust 'lítt á sillur; voru það
ókennilegir fuglar; peninga-
seðlar á stéli og vjxlar í
vængjastað, og þó flugu þeir.
Þá þótti mér, sem allt í einu
kæmi styggð nokkur að fugl-
inum, og er ég leit upp, sá ég
íyglinga á ferð í bjarginu.
Fór þeirra fyrstur maður einn
þrekinn vexti, Iptinn í herðum
og við aldur; fór hann gæti-
' lega. en hinir ýttu á. svo að
lá við hrindingum. Bar þar
mest á lágvöxnum manni,
feitum og axlamiklum; rudd-
ist sá um fast, og virtist eins-
kis gæta, bótt víða væri tæp
fótfestan. Þriðji var aldraður
maður, en vörpulegur og hnar-
reistur; gekk hann beint af
augum og varð ekki anriað séð,
en hann genei jafnt ]ort og
bjare. Fylgdi honum fas' eftir
sterklegur maður og '.'“•'rns-
leyur, brýr>t)mikill op =vip-
harðiir- á ^ff.’r fór maðr- vel
á komi"n. o<? eVki Vmá-
fríður. en síðastur lítill krangi
og léttfættur; fann hann hvar-
vetna smugu höndum sínum
og högg fæti og kleif lysti-
lega . . .
Sá ég bá hvar finneálkn
kom fljúgandi. hafði hað kven-
höfuð oft brióst og gargaði.
Stefndi hað að hinum brúna-
mikla og svinharða fyglingi,
orr gerði að honum svo harða
hr-iS, að við lá. að hann missti
íót.ana. Varð hónum bað fvrir
f ótta sínum. að harn oreip í
fraklcalöf hess aldraða o«
biargdiarfa og hékk har, en bá
rak finneálknið uon hlátur
mikinn oa fló brottu. ..Flogin
e” Veiga“. var há saet inn í
b’arginu. svo dryniandi raustu,
að ég vaknaði . . .“
Dr. Álfur Orðhengils.

,WiTífYfYrrrrrrmrrrrrrmTiTmiYTrr/rrri^^
r r
m\
um og opnaði fyriv henni dyrn-
ar.
Þarna stóð hún, andlitið lit-
laust. stillilegt. Hún deplaði
vio og við augunum til þess að
halda tárunum í skefjum. Það
var sýnilegt að hún barðist við
grátinn.
Já, hvíslaði Sharon. Já, Ca-
price mín. Hvað er það, sem
þú komst til þess að segia mér?
Pride er dáinn. Hann skaut
sig.
Sharon starði á stúlkuna.
Hún hætti að hugsa. Skynjaði
ekki neitt. Hugurinn reikaði
le’yndar slóðir, stefnulaust og
út í bláinn. (Einu sinni sá ég
Bernhardt fá fréttir sem þessar
í leik. Það var ekki hægt að
horfa á hana. Sorgin var svo
alger, svo yfirþyrmandi. En . . .
en ég' finn ekkert til og ég hef
ekkert að segja .. . Ég er ekk-
ert að gráta. Ég er alveg viss
um að það líöur ekkert yfir
mig. Alveg viss um það. Er það
vegna þess að á stundum sem
þessum eigi mannleg vera þess
engan kost að tjá sorg sína, af
því að sorgin er í raun og veru
meiri en svo að hún verði með
nokkru móti tjáð?)
Svo rétti hún fram hendurn-
ar. Caprice gekk inn á milli
þeirra. (Hversu oft hef ég hald
ið henni svona? Henni, sem ég
elska, en sem er mér að eilífu'
glötuð. Henni, sem hvorki er
hold af mínu holdi né bein af
mínum beinum, en samt svo
sannarlega barn míns blæð-
andi hjarta og rníns uppreisn-
argjarna anda.)
Sharon frænka, sagði Caprice.
Gráttu ekki. Pride myndi ekki
vilja það. Ekki hef ég grátið.
Ég ætla heldur elckert að gráta.
Sharon hristi höfuð sitt try'l
ingslega.
Ég ætla ekkert að gráta lof-
aði hún. En hvernig . . . hvers
vegna? Ég sem sá hann í gær.
Hann var ekkert hryggur.
Hanu hló og gerði að gamni
sínu. Hvers vegna, Caprice?
Hvers vegna?
Mamma, sagði hún niðurlút.
Mamma þín?
Já. Ég kom heim í nótt með
Lance. Þegar við komum inn í
forstofuna, þá heyrðum við
mannamál. Ég lagði eyrun við
og heyrði þá til hennar
mömmu. Ég heyrði að hún var
að skamma pabba. Hún skamm
aðist eins og götudrós. Það var
alveg hræðilegt, sem hún
sagði við hann. . .
Hvað? hvíslaði Sharon.
Hvað sagði hún?
Þú veizt að pabbi tapaði
miklum peningum. Öllum pen
Atþýðublaðinu
136. DAGIJR:
ingu'num sínum, held ég. Sagði,
hann þér ekki frá því? Ég J
heyrði að hann bað mömmu að
lána sér dálitla peninga til þess
að byrja með á nýjan leik, af (
því að hann langaði til þess að
koma undir sig fótunum fjár
hagslega. Húu neitaði honum
um það. En það var eklci það . .
Hvað var það þá?
Þú veizt hversu innilega
pabba þótti vænt um mig?
Já. Ó, já, Cappie.
Sko . . . mamma sagði honum
að ég væri . . . að hann væri
ekki pabbi minn.
Caprice.
Já. Hún sagði að Joseph Fair
hill hefði verið elskhugi sinn
um margra ára bil. Hún sagði
að ég hefði ekki fæðzt tveim
mánuðum fyrir tímann. Að ég
hefði verið getin meðan Pabbi
var í Colorado. Og veiztu hvað,
Sharon frænka . . .
Nei, barnið mitt?
Hún sagði satt. Ég . . . ég
sendi Lance í burtu. Og ég fór
upp til mín og skoðaði mig í
spegli. Shai'on frænka. . . , ó
Sharon frænka. Ég er aiveg
eins og Joe. — Ég er eius. A1
veg, alveg eins.
Þarna kom það. Þetta sama
rann upp fyrir Sharon á samri
stundu. En hvað ég hef getað
uerið blind í öll þessi ár. Hún,
gem er lifandi eftirmyndin
hans Jos Fairhill.
Ég hef vitað þetta um
mömm’u og Joseph í laugan
tíma, mörg, mörg ár, hélt Cap
ricce áfram lágri, stillilegri
röddu, en ég sagði pabba aldrei
frá því. Mig langaði ekkert til
þess að hann kæmist að því. En
það var nú í rauninni ekki
það, sem réði úrslitum með
hann pabba. í raun og veru held
ég að hann hafi vitað það, og
þó hann hafi ekki vitað það,
þá hefur það ekki feugið svo
mikið á hann. En að komast að
því, að ég_ sem hann elskaði
heitar en lífið í brjósti sér,
væri ekki hans barn, það var
meira en hann þoldi. Peniug
arnir. . . . jafnvel óskírlífi
mömmu. . .
Hún hristi höfuðið ákaft,
baðist við að ná valdi yfir sér.
Mamma kom heim snemma í
morgun og fór beint upp í her
bergi sitt. Hún veit ekkert eun
þá. Ég hef elcki sagt henni það.
Hvað ertu að segja, barn?
Hefurðu ekki sagt móður þinni
frá þessu ennþá?
Nei. *"
. En hvers vegna, Caprice?
Pride elskaði þig, Sharon
frænka, eu ekki mömmu. Ég
hélt að hann myndi heldur vilja
Að gefnu tilefni tilkynnist hér með^ að allar umsóknir
um byggingarlóðir í Kópavogshreppi ber að senda Dóms
og kirkjumálaráðuneytinu (Jarðeignadeild ríkisins), Ing
óifsstræti 5.
14. júlí 1953
Dóms og kirkjumálaráðuneytið.
■ iMBniBiniiiiHinffiiinBni8fliiiigBiE!3iiiC!iB5EBiiiMit5S3iinHCiiiiiiíi3ffiiíiSitinflinciBiiiEinBBEnEiiiiBnnc!í]in[!iiiiníniEnnnnnninBBHnnHiTiTainipnnniH!inH!iin!nt
að þú fréttir þetta á undan
mömmu.
Sharon varð litið upp í loít
ið. Gasljósin loguðu þar ennþá.
þótt orðið væri bjart af degi.
Þau virtust vera að berjast við
að láta líta svo út, sem það
væri þeim að þakka, að bjart
væri í stofunni. Síðau leit hún
á ný í augu Caprice.
Þetta er hræðilegt, barn.
Milclu alvarlegra heldur en þú j
ímyndar þér. Þú hefðir átt að
segja Esther frá þessu á undan
mér.
Hræðilegt? Hvers vegna seg
irðu hræðilegt? í fyrsta skipti
varð Sharon vör við að vottaði
fyrir móðursýki í raddblænum.
Hvað er annars ekki hræðilegt
í þessum hemii? Var það ekki
hræðilegt, að pabbi skyldi
fyrst kynnast þér_ elska þig frá
því fyrsta að hann sá þig, en
samt kvænast mömmu, af því
að þú varst fátæk en hún rík?
Er það ekki hræðilegt að ég
skuli hafa alizt upp í þessu
kastalagímaldi, köldu og and
lausu, þar sem aldrei hefur ver
ið nein ást, ásamt móður, sem
er eyðilögð af rnnibirgðu
hatri? Var það ekki líka hræði
legt?
Oo það sem ég gerði, andvarp
aði Sharon. Var það elcki hræði
legt?
Nei. Pride tilheyrði þér.
Mamma hefði átt að gefa þér
hann eftir.
Caprice. —
Fyrirgefðu mér. Og ég hef
misst Lance, líka. Ofan á allt
annað, eins og það væri ekki
nóg komið. —
Lance? Hvers vegna?
Ekki get ég búizt við að
hann vilji kvænast mér, úr því
sem komið er fyrir mér ....
finnst .... Hún barðist við
grátinn.
Hvers vegna læturðu hann
ekki ákveða það sjálfan? sagði
Sharon og benti á símatækið.
Caprice stóð á fætur hægt,
eins og svefngengill ráfaði hún
að símanum og sneri sveifinni.
Eins og úr fjarska heyrði Shar
on hana biðja um númerið,
bíða og síðan hvísla einhverju
í símann. Sharon heyrði ómin'n
af mjúkri og þíðri rödd piltsins
og hún sá hamingjuna speglast
í augurn ungu stúlkunnar.
Það er allt í lagi, er það
ekki? sagði Sharon þegar Cap
rice kom frá símanum. Hún
þurfti að vísu ekki að spyrja.
Auknaráð he'nnar leyndi ekki
neinu.
Jú, hvíslaði Caprice. Jú. -t—
Ó, jú. — Ég ætla að fara til
hans, strax. En þú ættir að vera
við öllu búin, Sharon frænka. 1
Ég ætlaði líka að segja þér að
ég hef ástæðu til þess að ætla,
að þú verðir fyrir miklu meiri
óþægindum, að minnsta kosti
meiri óánægju heldur en ég eða
mamma eða nokkur anuar.
Guð, hvað hann pabbi gat ver
ið grimmur maour.
Caprice. — Hvað áttu við,
barn? Veiztu nokkuð sérstakt?-
Já, ég veit. Ég veit að það
munu, koma hingað blaðamenn,
Sharon frænka. — Til þín en
ekk itil mömmu. Ég vil ekki að
þeir skrifi um þig_ -— „Ástmey
Pride Dawson“ muuu þeir
Ora»viSáerSIre
Fljót og góð afgreiðsis.;!
-GUÐL. GÍSLASON.
Laugavegi 63,
ðími 81218.
Smsirt braiifs
o£ snittur.
.Nestlspakkar*
Ódýrast og bezt. VÍE-;!
eamlegast pantið j
fyrirvara.
MATBARINK
Lækjargötn S.
Simi 8034S,
■ Slysavaraafélagi fdandc|
■ kaupa flestir. Fást hjá |
» Blysavarnadeildum tsnj
í land allt. í Rvík I hann-
í yrðaverzluninni, Banke-
■
« etræti 0, Verzl. Gunnþór- j
S unnar Halldórsd. og skríf-
■ etofu félagsins, Grófin X.í
l Afgreidd í gíma 4897. — |
l Heitið á slysavarnatíélagíE. f
• ÞaS bregst ekM.
■
a
b ,
D
s Nýla sendi-
I bfiastöðio h.f,
s s
; hefur afgreiðslu í Bæjai'-.
5 bílastöðinni í Aðalstræti •
! 16. Opið 7.50—22. A j
S sunnudögum 10—18. — 5
■ Sími 1395. ;S
.--------------------------s
! Barnaspítalaiijóða Hríngsiia
! eru afgreidd í Hannyrðs-
j verzl. Refill, Aðaistræti 11
! (áður verzl. Aug. SvenÉ -
! sen), i Verzluninni Victor,
j Laugavegi 33, Holts-Apé-
j teki, Langholtsvegi 84,
! Verzl. Álfabrekku við SuS-
j urlandsbraut, og Þorste’nS-
; búð, Snorrabraut 01.
i
Hús og íbúðir
n
aí fmsxim stærðuœ 11
bænum, útverfum bæj» •
arins og fyrir utan fcæ-:
inn til sölu. — Höfum;
einnig til sðlu jarðir, S
vélbáta, bifréiðte ©0!
verSbréf.
■
Nýja fastelgnasalan,
Bankastræti 7.
Sími 1518 og M. 7,30— É
8,30 e. h. 81540.
segja. — Það var ekki þannig.
Ekki, ekki, alls ekki þannig.
Nei, Caprice. Það var ek-kert
þannig. En af hverju heldurðu'
að það komi blaðamenn? Ekki
vúta blaðamennirnir neitt um
kyrmi okkar. Hver ætti að hafa
sagt þeim?
Marv.ia, kannske, sváraði
hún hálfkuldalega. Hver veit?
En au,k þess, bætti hún við og
starði bláum augunum sínum
í brún augu Sharon frænku,
skaut hann pabbi sig með
skammbyssu, sem var merkt
þér. 'Nafnið þitt var grafið í
byssuhlaupið, skrautlegu letri.
Hún . . . haun var enn þá með
byssuna í hendinni, þegar ég
kom inn til hans.
Sharon rann kalt vatn milli