Alþýðublaðið - 15.07.1953, Blaðsíða 6

e
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
MiSvikudagnrinn 15. iúlí 1953
Vöövas
Ó. Signr*
IÞKOTTAÞATTUR.
Heiiir fslendingar!
Hingað er komínn heims-
methafi, og er jafnvel búizt
við því, að hann endurbæti sitt
fyrra heimsmet og setji nýtt
heimsmet hér á íþróttavellin-
. um, bravó, bravó! Hlýtur
hverjum hugsandi íþróttaunn-
.anda að vera það ljóst, hvílík
öhemju hvot það yrði fyrir
íþróttamenn vora, ef þeinis-
met væri sett á íþróttaveUin-
um, þar sem þeir þjálfa sig
og keppa. Hvílík áhrif það gæti
haft á íþróttamenn vora, að
keppa á velli, sem á hefur
verið sett heimsmet, enda
þótt þeir ættu það ekki
sjálfir, eða hafi ekki tekizt það
hingað til. En þegar einu sinni
er búið að setja heimsmet á
vellinum, þá verður það vitan-
lega auðveldara á eftir, ísví
að þá er völlurinn laus við þá
minnimáttarkennd, að ekki sé
hægt að setja á honum heims-
met, og buinn að fá traust á
sjálfum sér. Og eftir það má
búast við, að heimsmetum
fari að rigna þar, og það er
einmitt þetta, sem okkur hefur
svo tilfinnanlega vantað hingað
til, — að bað rignd| hérna
einhverju þess háttar.
Og nú kóma hingað danskir
knattspyrnumenn. Það er bezt
að lýsa því yfir strax, að þetta
er ekki aðeins bezta lið Dana,
heldur sennilega langbezta
knattspyrnulið vestan járn-
tjalds, og að knattspyrnumönn-
um vorum er svo mikill heiður
að tapa fy*rir slíku liði, að það
liggur við, að það sé enn meiri
heiður, heldur en að sigm það!
Bravó, bravó! Og auvitað
munu knattsnyrnumenn /orir
læra heilmikið af slíkri i'eim-
sókn. Siðustu áratugina hafa
þe'r alltaf verið að læra af
heimsóknum og utanförum,
enda kunna þeir nú orðið svo
mikið, að þeir eru farnir að
standa í Akranesingum! Vér
bjóðum hina dönsku knatt-
spyrnugarpa hjartarflega vel-
komna, og leyfum oss að vona,
að heimsókn þeirra megi verða
til að efla hina norrænu sam-
vinnu, sem er auðvitað æðsta
takmark allra slíkra heim-
sókna. Við verðum alltaf að
hafa slíka samvinnu hugfasta,
þegar við megum vera að . . .
f næsta þætti munum vér
ef til vill minnast iítillega á
,,litla gólfið“, sem er merki-
leg íþrótt.
Með íbróttakveðjum!
Vöðvan Ó Sí^'.irs.
rrrrmTiTmtrrrrvT^Y?

skinns og hörunds. Hún mund:
nú hvernig á því stóð að þessj
byssa komst í hendur Prides.
Hvernig hann hafði tekið hana
úr mátlausuri hendi hennar eft
ir að hún gugnaði á að skjóta
ha'nn. Þá hafði hann hlegið að
henni og sagt: „Þú getur ekki
drepið Pride. Enginn getur
drepið Pride, nema hann sjálf-
ur. í öll þessi ár hafði hann al
ið í brjósti frækorn eigin eyði
íeggingar . . . Og skyndilega
bar vitneskjan um dauða Prid
es hana ofurliði. Sár kvala
bylgja reis í sál hennar_ en áð
ur.en hún gæti látið það eftir
sér að gefa sig henni á vald,
varð henni litið í augu Cap
rice.
Stúlkan starði í andlit henn
ar, þrekið bugað, kvalasvipur
afmynduðu andlit hennar. Ég
reyndi að ná byssunni af hon
um látnum, hvíslaði hún, en ég
gat það ekki. Hann hafði grip
ið fast utan um hana og hald
ið henni svo lengi í stirðnaðri
hendinni. Hún riðaði allt í einu
og lá við falli, Sharon breiddi
út faðminn og greip hana,
þrýsti henni að brjósti sér. Heit
ur líkami stúlkunuar skalf og
nötraði í orðlausri, nístandi
kvöl. Það var ekkert, sem
Sharon gat gert, ekkert, sem
hún gat sagt henni ti lhuggun-
ar_ sjálf var hún sízt aflögufær.
Stúlkan kjökraði, en ekkinn
minnkaði von bráðar og dó að
lokum út. Hún leit í andlit
Sharon.
Ég var ekki mjög hugrökk,
var ég það? hvíslaði hún. Shar
on fann silkimjúkar varir henn
ar snerta enni sitt og kinnar.
Vertu sæl, Sharon frænka. Ég
þarf að fara núna. Hún stóð
upp, brá vasaklút nokkrum
sinnum upp að augunum. Þú
verðu,r tilbúin, er það ekki?
sagði hún dálítið áköf. Þeir
koma áreiðanllega bráðum.
Sharon tók enn ei'nu sinni
blíðlega utan um hana að skiln
aði.
Ég verð tilbúin, sagði hún.
Hún fylgdi Caprice út í garð-
inn.
Þjónustustúlkan kom á móti
Sharon, þegar hún kom ran aft
ur.
Frú mín, ó, frú Sharon. —
Það eru komnir svo margir
menn. Þeir vilja hitta þig. Hvað
á ég að segja þeim?
Ég þykist vita hverjir það
séu. Bauðstu; þeim inn?
Ég þurfti þess ekki. það
stakk einn þeirra fætinum
milli stafs og hurðar og ýtti
mér frá með öxlinmi. Viltu
kannske ekki hitta þá? Ég get
137. DAGUR:
sagt þeim að þú sért með höfuð
verk. Eða á ég að segja þeim
eitthvað annað?
Sharon lyfti hendinni þreytu
' lega og strauk hárlokk frá enn
| inu. Ég ætla að tala við þá,
j sagði hún.
j Þjónustu.stúlkan yppti öxl
; um þyngslalega.
j Mér lízt ekkert á þessa
menn, nöldraði hún. Ef ég væri
í þínum sporum, þá myndi ég
vísa þeim á dyr.
Ég skal sjá fyrir því. Hún
gékk inn í dagstofuna.
Blaðamennirnir stóðu upp
um leið og hún kom ran, dá
llítið seinlega ef til vill, en þó
var ekki beinlínis rétt að segja
að þeir gerðu það nauðugir.
Einn þeirra varð þó hinum á
berandi seinni. Sharon var kom
inn inn á mitt gólf, þegar hann
i var búinn að spila undir sig
1 fótunum.
| Sharon virti þá fyrir sér
hverja af öðrum. Brún augu
J hennar staðnæmdust að lokum
j við mann nokkurn, sem ekki
' hafði tekið ofan hattinn enn
S þá. Hún leit ekki af honum og
það hafði tilætluð áhrif. Hann
tók af sér hattinn. Þá f-yrst
heilsaði hún þeim.
Gott kvöld, herrar mínir.
Hvað get ég gert fyrir yður?
Þeir horfðu hver á annan, ei
lítið sauðarlega. Hver um sig
virtist bíða eftir því einu að
einhver annar tæki til máls.
Hún sá það á þeim eins greini
lega og stæði það letrað skýr
um stöfum á enni þeirra af
hverjui hikið á þeim stafaði: í
þeirra augum var hún hjákona
Prides Dawson, og svo sannar
| lega skildi hún gefa þeim kost
á að virða hana vel fyrir sér.
Hún sá það líka greinilega á
þeim, að útlit hennar kom þeim
verulega á óvart. Hún myndi
vera ólík því, sem þeir ýmist
vissu af reynslu eða byggjust
við að væri útlit hjákvenna
ríkra manna. Röddin líka svo
mjúk_ fasið stillilegt og gersam
lega laust við alla tilgerð.
Klæðnaðurinn íburðalaus, næst
um því gamaldags. Framkom
an öll svo tiginmannleg að
þess fyndust ekki dæmi nema
heðal hámenntaðra aðals
manna. Það sem kom þeim þó
rnest af öllu á óvart var still
ingin, látleysið og sú stað
reynd, að þegar til alls kom var
ekkert það við hana, sem ekki
gæti átt við fólk flest. Til dæm
is hárið: Ekki var það rautt og
ekki gullið og ekki tinnusvart,
bara dökkbrúnt. Hvernig áttu
þeir þá að lýsa he'nni fyrir les
endum sínum, þessari konu,
Alþýðublaðinu
f. <
ALMANNATRYGGINGARNAR
Ifhorpn
Tilhögun á útborgun bóta verður í júlí og
framvegis hin sama og verið hefur undanfarna
mánuði.
SJUKRASAMLAG REYKJAVÍKUR
sem, fangað hafði hug Midasar
konugs og verið leynileg ást
mey hans í meira en tuttugu
ár? („Hin jarphærða gyðja,
sem .... “). Þessi litlla, fín
gerða kona með dökkbrúnt hár
og brún augu; freknótt og með
svolítið kartöflunef; dálítið stór
mynt. Hvernig í ósköpunum
áttu þeir að lýsa henni svo að
lesendurnir kæmust x viðeig
andi hugarástand? Það var
hreint ekkert við þessa konu,
sem benti til þess að hún hefði
nokkurn tíma kært sig um að
vera við karlmann kemnd, hvað
þá heldur meira.
Það var rétt eins og þeim
fyndist þeir hafa verið sviknir.
Vonbrigði var ekki nógu
sterkt. Ástmey Prides Dawsons
hlaut að vera gullinhærð, mál
uð, púðruð, dálítið hávaðasöm
og geðmikil . . . og þessi kona
var ekkert af þessu. Þeir efuð
ust meira að segja að hún gæti
hafa verið hjákona þessa
manns. Hvemig gat það í raun
inni hafa verið svo? Þessi
kona.
Nelson, frá „Herald“, ræskti
sig.
Afsakið, frú byrjaði hann, cg
litaðist um órór, eins og hann
byggist við að einhver myndi
gera athugasemd við að hann
tæld til máls. En þér hafið
heyrt um hann Pride . . um
hann herra Dawson ekki satt?
Hún hneigði höfuð sitt lítið
eitt, ekki meira en svo að ein
ungis hinir skarpskyggnustu í
blaðamannahópnum veittu því
eftirtekt. Hún talaði mjög lágt,
þegar hún tók til máls.
Já, sagði hún. Ég hef frétt
það. Og síðan: Viljið þið ekki
gera svo vel og fá yður sæti?
Það fer ekki nógu vel um yð
ur að standa svona.
Þeir roðnúðu sumir. Þeir
fundu, það á sér að hún myndi
ekki láta koma s'ér að óvörum.
Að hún myndi ekki láta frum
ikvæðið í, blaðasamtalinu sér
úr greipum ganga. — Þeir hag
ræddu sér í djúpum og þægi
leg um stólunum.
Það var enn Nelson, sem
byrjaði. Sjáið til, frú. Hinir
biðu. með blýantana skáhalla
og tilbúna. Þar sem það er á
allmargra vitorði, eða að
minnsta kosti almennt álitið,
að Iia'nn hafi verið góður kunn
ingi yðar, reyndar mjög góð
ur, þá töldum við ómaksins
vert ao hitta yður ef þér kynn
uð að geta gefið okkur vís
bendingu um hvað muni hafa
valdið . . . hvers vegna hann . .
Það brá fyrir daufu bros á
andliti hennar, þar hún sat í
einum dýpsta stólnum. Hún
sá sem sé núna, að hún hafði
síður en svo ástæðu til þess að
hafa nokkurn beyg af þessum
náungum. Það myndi ekki
reynast henni erfitt að hafa þá
af sér, ef þeir í alvöru hefðui
trú á að hún myndi gína við
jaf'n lélegri beitu.
Jú það er alveg rétt. Herra
Dawson var góður vinur
tminn, íenda þótt við höfum
ekki hitzt í nokkur ár. Hins
vegar er ég ekki viss um að
geta varpað miklu Ijósi á dul
arfullan dauða hans. Ég héf
Dra?ý$5£erðlr. ' j
Fljót og góð afgreíðsÍÆ. j
GUÐL. GÍSLASONj . jj
Laugavegi 33, . !
sími 81218. ■ |
Smurtbrau?l
otí snittur.
,Nestispakkar0
Ódýrast og bezt. Vln-
samlegast panttð msðjj
fyrirvara.
MATBÁKINN
Lækjargotn 8.
Söni 8034®.
amúSarkori
Slysavaraafélags f il&nðs <
kaupa flestir. Fást hji’
slysavarnadeilduia nm!
laná ellt. í Rvík í hann=
yrðaverzluninni, Banka-
stræti 6, Yerzl. Gunnþór-|
unnsr Halldórsd. og ckrif-
atofu félagsina, Grófin 1.
Afgreidd í síma 4897. —
Heitið & slysavarnaiélagið. j
Það bregst ekM.
Ný|a sencíl-
biiastöðio h.f»
hefur aígreiSsiu i Bæjar-I
bílastöðinni í Aðalstresti I
16. Opið 7.50—22. Á *
sunnudögum 10—18. ;— j
Sími 1395.
! Barnaspííalasjóða Hríngsins ö
; eru afgreidd í HannyrSa-;
; verzl. Refill, ASaistræti 1»»
! (áður verzl. Aug. Svend-5
! sen), i Verzluninni Victor, i
j Laugavegi 33, Holts-Apö- j
j tekl, Langholtivegi 84, 5
! Verzl. Alfabrekku við SuS- j
j urlandsbraut, og Þorstetúft-;
! búð, Sacrr&braut 81.
\Hús og íbúðir
m i
» ai. ýmsum etærðum I ■
» bænum, útverfum bæj- j
S arins og fyrir utau bæ-!
■ ínn til sölu. — Hðfúmi
» eínnig til sðlo Jaröii', j
í vélbáta, bifreiðir Of j
■ verðbréf. j
• fíýja fasteignaiai&m.
• Bankastræti 7. ;
j Bíml 1518 og kl. 7,30— ;
» 8,30 e. h. 81546.
heyrt að hann hafi komizt í all
miklar fjárkröggur.
Úti í horni sat feitur og stór
náungi. Það snörlaði eitthvað
í honum, þegai’ liér var komið.
Það var Hendricks frá ..Police
Gazette“.
Laglegasta hún, tautaði hann
og litaðist um í herberginu.
Engar fjárkröggur hérna meg
in að minnsta kosti.
Nei, sagði Sharon með sömu
róseminni. Alls engir fjárhags
örðugleikar, af neinu tagi.
Nelson horfði þýðingarmikl^
augnaráði til Hendricks. Hann
þóttist sjá í hendi simii, að
þessa konu myndi ekki þýða að
hræða til sagna. Ef nokkuð ætti
á annað borð að fást upp úr