Alþýðublaðið - 20.08.1953, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐyBLMTO
Fimmtudagur 20. ág'úst 195*5.
¥INA DELIAR
ÍÞRÖTTAÞÁTFUK.
Heilir íslendingar!
í>að eur margir, ,sem þykjast
meiri menn fyrir það, að geta
talað illa um knattspyrnumenn
okkar þessa dagana. Maður
gæti jafnvel haldið, að það
væri landsliðsmönnum okkar
að kenna. að síldin er hætt að
veiðast, eins og um þá er
talað. Og nú spyrjum vér, —
hvað hafa þessir menn eigin-
lega brotið af sér? Jú, þeir
hafa tapað fyrir dönskum og
norskum landsliðum. En þeir
fóru heldur aldrei út með það
fyrir augum, að virína sigra.
Það var greinilega tekið franr,
áður en þeir lögðu af stað, að
þetta væri eingöngu iandkynn-
íngarför, og til þess að sýna
íþróttaarídann, því að eins og
við vitum, þá er iíka hægt að
sýna andann. Auk þess bjóst
ég alltaí við því, að einhver
óhöpp kynnu að koma fyrir,
sem kæmu í veg fýíir alla
sigurmöguleika. ög nú hefur
komið á daginn, að þau óhöpp
hafa jafnvel orðið íleiri og al-
varlegri, en nokkurn gat óráð
fyrir. Við skulum bara taka til
dæmis norsku rigninguna, sem
er svo gegnpatriotisk, að það
rignir bara á vadarhelmingi
Norðmanna, svo að íslending-
ár komast þar ekkert áfram
og geta ekki hafið sókn!
í öðru lagi, þá hafa knatt-
sps'rnumenn vorir síður en
svo beðið ósigur í þessari
margumtöluðu ferð, heldur
hafa þeir beinlínis unnið hina
frækilegustu sigra, miðað vð
fólksfjölda og allar aðstæður.
Við verðum að gæta ,á.ð því,
að þarna er við miíljóm’ ióðir
að eiga, sem alltaf hafa ðkað
knatíspyrnu á grasve'H! í
þriðja lagi er það dónaskapur
að slá gestgjöfum sínum við,
mönnum, -sem veita vel og
vilja allt fyrir mann gera. Það
mun því einróma álit allra,
sem eitthvert vit hafa á mál-
unum, að við höfum vaxið af
þessari för íslenzkra knatt-
spyrnumanna, og að Norð-
' menn og Svíar muni bera
meiri virðingu fyrir oss á
eftir en áður.
Og þessvegna ættnm við að
fagna þeim vel, þegar þeir
koma; mæta á ílugvellinum
og þakka þeim goða frammi-
stöðu. Og þó, — þeir kunna
að verða svo þreyttir eftir flug
íerðina, að þeir þoli ekki geðs-
hræringu, svo að nærgætnís
Icsrra sé að bíða, unz þeir hafa
náð sér.
Með íþróttakveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurs.
23. DAGUR:
loftinu og á gólfinu, því það ’ að_ sagð ihún, og loksins gat gg
var ekki búið að kveika. | látið af því Verða. Þér hefur
Svcrna, svona, Laurel ' vonandi liðið vel hjá konunni
frænka, sagði Powell. Ég er al- . hans Connie í nótt?
veg viss um að það er allt í j Já, mjög vel. Fóru þeir ekki,
lagi með drenginn. Og ég vissi ' Brett og Powell?
að aðeins rauðjarpa skeggið í! -----------
kringum munninn á Powell j Hún kinkaði kolli. Tuttugu
kom í veg fyrir að við sæjum og einn, tuttugu og tveir, tutt-
þreytuviprurnar í munnvikun j ugu og þrír, tautaði hún; gretti
um; hins' vegar gat hann ekki ’ sig dálítið og hnyklaði brýrnar
leynt okkur því, sem í hug' til þess að gefa til kynna að
hans • bjó og skein úr döprum hún kærði sig ekki um að vera
augum hans.
Ég vissi, að
em mannvera
trufluð.
Hún
var ræðnari við
mig
undir sólinni að minnsta kosti eftir miðdegisverðin'n; þá
myndi geta leitt þau í allanjhafði hún mér margt að segja
saTinleika, og að sú var Liz , varðandi framkomu Bretts eft-
Carpenter. En ég hélt mér í *
skefjum enda .þótt-það hvarfl-
aði stundum að mér að ég hefði
ir að ég fór kvöldið áður.
Hann saknaði þín, sagði hún.
Hann var alveg eirðarlaus eftir
engan rétt til þess að leyna að þú varst farin. Hann spurði
þau hinu rétta. En sannleikur- j mig hvort það væri áreiðanlegt
inn var þannig, að harni myndi að þú ætlaðir að vera hjá Bran
ekki verða þeim til neinnar
gleði né uppörvunar.
Já, ég sagði að janúarmán-
uður hefði verið alveg hræði-
legur. En einhvern veginn lifð
um við hann samt af, þótt hún
kveldi okkur stöðugt tilhugsun
in um að vita hann sífellt þræl
andi frá morgni til kvölds’ í
don alla 'uóttina, og þegar ég
játti því, þá var hann svo
kyndugur á svipinn og niður-
lútur.
Var það?
Laurel frænka laut höfði og
xtarði ofan í súpudiskinn sinn
dálítið Vfðutan. Hann er svo
aumkumarlega einmana, hann
^essum bannsetta kofa þarna i Brett, sagði hún. J5g var að
yfirfrá. Við höfðum meira að
segja ekkert yndi af því að
vera sjálf í hlýjunni; það ein-
ungis minnti okkur á það, hvað
honum hlyti að líða illa.
Þú hefðir gétað komið fyrir
hann vitinu, sagði Laurel
frænka.
Þetta er nú einu sinni fullorð
inrn maður og sjálfráður gerða
sinna, Laurel, sagði Powell.
En_hann er ekki andlega heil
brigður, Powell, og þarf þess
■'tinga upp á því við Powell
að hann sæi til þess að Brett
heimsækti Minette, meðan þeir
dveldu x New York. Ég hef
ekki ennþá fyrirgefið henni í
hjarta mínu, en það skal ég
gera, ef hún tekur vel á móti
þeim.
Hún getur aldrei orðið eðli-
leg í viðmóti við hann, Lauff'el
fræ-'nka, sagði ég.
Kann vel að vera. En ein-
hver verður það að vera samt.
með að einhver haldi hlífiskildi , er ml einu sinni sannfær-
yfir honum. Þú hefðir átt að
koma fyrir hann vitinu, Pow-
eíl.
Við Powell létum það vera
ing mín, að ungur maður þarfn
is*t návistar ungrar stúlku. E'ng
in systir getur gegnt því hlut-
verki, Liz. Brett er nauðsyn-
að mfnna hana á að það var ' komast í jcunningsskap
, einmitt það, sem hann Powell vl® un§a stúlku, sem ekki
j hafði svo margsinnis reynt_ en f hleyPur burt írá honum, þegar
■ án nokkurs árangurs. Við vild j verst Segnir-
j um ekki minna hana á, að ein- j Ekki gat ég sagt henni, að
j ungis ótti Powells við að missa ' Brett þekkti þegar eina slíka.
json sfera fyrir fullt og allt t Hann þekkti stúlku, sem ekki
; hafði aftrað honum frá að hræddist nokkurn skapaðan
' ganga lengra í fortölum sín- hlut undir sólunni sem hló að
um en hann hafði gert; því síð-' sérhverri hættu og hikaði ekki
ur hafði Powell dottið í hug að ( við að búast til varnar í s'tað
beita hann valdi. j þess að flýja, þegar á hana var
Hann slítur sér gersamlega ráðizt af blóðþyrstum morð-
upp á þessum þrældómi og það ingja. Ég hafði að vísu litla
líka í þessum kulda, sagði þekkingu á því, hverjum eig-
Laurel frænka. j inleikum ungir menn vildu
Þú verður að biðja til guðs,1 hafa vfakour sínar búnar, en
Laurel, sagði Powell. Ég kann gat þó ekki annað en álitið, að
ekkert ráð, en hann hefur ótal sérhverjum þeirra myndi
vegi. j þykja Minette heldur lítilfjör-
Svona var nú janúar. En nú leg í samanburði við Brandon.
verð ég að víkja dálítið aftur í j Um leið og við stigum upp
tímann og fylla upp í það, sem frá borðum, þá spurði hún
ég hef hlaupið yfir; þess vegna Laurel frænka mig að því, hvað
skulum við hverfa aftur til ég ætlaði að haíast að síðari
morgunsins eftir að ég vakti í hluta dagsins. Það var augljóst,
Auglýsið í
Álþýðubiaðinu
Coberley-húsinu, til næturinn-
ar, þegar maðuriiTri frá Norð-
ur-Karólínu ætlaði að myrða
hana Brandon.
Hann McDonald kom eftir
mér eins og ráð hafði verið fyr
ir gert. Við ókum heim. Þegar
þangað kom, var Laurel
frænka ásamt einríi þjónustu-
stúlkunni að taka sama'n skrá
yfir línið í fataherberginu.
Ég hef alltaf ætlað að gera
þetta, síðan við komum hing-
að hxxn hafði í hu,ga að komast
sem allr fyrst upp í fataher-
bergið og halda áfram við
vinnu sína, en var þó í aðra
rö'ndina treg til að skilja mig
eina eftir, ef mér kynni að leið
, I
ast.
Það var eiginlega slæmt að
þú skyldir ekki vera hjá kon-
unni hans Connie þangað til í
kvöld, sagði hún. j
Kannske ætti ég að fara
þangað seinina í dag_ sagði ég.
Já, það skaltu gera, .flýtti
hún sér að segja. Svo bætti hún
við; Fyrir engan mun naáttu
skilja mig svo, að ég vilji endi
lega losna við þig. En þú veizt
íiú að maður kemst aldrei til
neins, þegar karhnennirnir eru
heima, svo að ekki veitir af að
'nota stundirnar, meða þeir erxx
fjarverandi.
Ég tók mér bók í hönd og fór
að lesa. Laurel frænka var
eitthvað að snúast í herberg-
inu nokkra stund, og á meðan
lét ég sem ég væri afar niður-
sokkin í lesturinn. En jafn-
skjótt og hún fór upp, fleygði
ég frá mér bókinni og skundaði
upp í herbergið hans Bretts.
Ég opnaði efstuí skúfíuna . í
borðinu hans. Við höfðum að
vísu ekki átt von á því, begar
við vorum að~ búa okkur úndír
að flytja okkur hingað frá New
York, að hann myndi þurfa að
nota vandaða gullúrið. sitt,
ermahnappana og flibbahniapp
ana en samt var þetta allt sam
an haft meðferðis. Slíkir hlutir
eru líka ógjarna skildir eftir í
mannlausu'húsi. Ég vissi alveg
hvar þetta allt saman átti að
vera geymt; og það stóð beld-
ur ekki á því að ég fyndi iitla
leðurhulstrið, þar sem þeir
áttu að vera. En það var gai-
tómt. Ég leitaði vandlega um
allt herbergið, en árangurs-
laust. E>að eina, sem ég fana og
máli skipti, var miði með nokk
urn veginn orðréttri sams kon-
ar áletrun um væntanlegt solu
andvix-ði munanna og ég hafði
fundið heima hjá Brandon.
Hvers vegna var Brandon
að gefa honum Brett svona
undir fótinn? í mínum augum
var öldungis óhugra'ndi að
nokkur kvenmaður tæki hann
bróður minn fram yfir Connie
Coberley. Víst var hann bi’áð-
laglegur_ hann Brett, en sú var
heldur ekki á flæðiskeri stödd,
sem átti ást Connie Coberley.
Ég var að vísu sa'nnfærð um,
að Brandon hafði ekki hug-
mynd um veikindi Brétts; samt
myndi félagsskapur hans ekki
geta staðizt samanburð við ná
vist Connie Coberley.
Mér varð hugsað til þess;
hvernig' framtíð manns’ eins og
Bretts myndi verða við hlið
þessarar konu. Hvað myndi yf
ir höfuð verða um hann bróð-
ur minn? Vitanlega myndi ekki
líða á löngu þar til hún sann-
færðist um að hann gæti ekki
unnið fyrir þeim; þá myndi
ekkert a'nnað bíða bróður míns
en það, að hún yfirgæfi hann
og leitaði á náðir annarra,
kæmist á framfæri annarra.
Og bróðir minn, hann Brett,
myndi þjást rneira en nokkru
si'.mi áður.
Ég fór út úr herberginu
hans Bretts og inn í mi-tt eigið.
Og ég seítist við gluggann
minn og horfði út yfir hafið;
hugsaði um Brandon og Gilly,
um Brandon og Connie, um
Brandon og bróður mi'nn, hann
Brett. Mér ' fanns karlmenn
hljóta að vera regluleg flón;
mér virtist það sem sé öldung
is augljóst, að sérhver kven-
maður myndi strax sjá að þessi
-Brandon væri bæði lítilfjörleg
og vond. Ég undi mér ekki
lengi við að horfa út á sjóin'n.
WlfHf*
1
Dra»v!ðtíerS!r.
Fljót og góð afgreíSsk. jj
GUÐL. GÍSLASOK,
Laagavegl $3,
6Ími 81218.
Smurí Kratiff
ö£ snittur.
NestfsDakkár.
Ódýrast og bezt. Vin-|
gamlegast p®ati8
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargöto S»
Síml S»346c.
Slysavaraafélags fdKtxðsÍ
kaupa fiestir. Fást b;
slysavarnadeildum em 5
land allí. í Rvík í hann-
yrðaverzluninni, Banks-
istræti 6, Verzl. Gunnþór-]
unnar Halldórsd. og skrif-
atofra félagsins, Grófin 1.
Afgreidd í síms 4897. -
Heitið á slysavarnalélagí®. ]
ÞaS bregst @kki.
sericSS-
bflastöðio líif.
hefur afgreiSslu í Bæja.?-|
bílastöðínni í ASalstrætx |
16. Opið 7.50—22. Á |
sunnudögum 10—18. -
Sími 1395.
Bamaspítalasjóðs Hringslœi'g
j. eru afgreidd í Hannyrða*-
| verzl. Refill, Aðalstræti Xl|
! (éður verzl. Aug. Sveng-f
! sen), í Verzlunimii Victor,
; Laugavegl 33, Holt*-Ap4-1
j teki, Langholtsvegi 8íJ
! Verzl. Álfabrekku við SuS-|
j. urlandsbraut, og Porst@'M^\
jbúð’, Sn.orrabraut 81.
iHús og íbúðir
a c.
; æ£ ýinsura stærösm «|:
■ bænum, átverfum bsfeJ-S
S arins og fyrir utaa bse- S
1 Inn til sölu. —* Höfum®
* sínnig til sðla jarðir, |
; Vélbáta, bifreiðl* ■ egf |
* verSbréf.
k
■ Mýja fasteignaíal&aa,
■ Bankastræti 7. .
jj S'ími 1518.
n v
« dS
a «ia b ■ o ■ b n m n a s ti a n s s s b a n n
Innan lítillar stundar yfii’gaf
ég herbergið mitt og ók af stað
í áttina til Coberley-hússins.
Strax og ég innti eítir hvern
ig Brandön liði. þá féklc ég það
svar að hún væri hin hress-
asía.
Hún er vakandi, bætti ffiú
Shieldstone við. Þú mátt fara
inn til hennar, ef þú vilt.
Sérðu nokkra breytingu til
•hins betra hjá litlá barninu?
Frú Shieldstone mælti:
Krakkinn hefur ekki lengur
nei'nn hita.
Ég vissi ekki að það hefði
haft hita, sagði ég niðurlút.
Hún sagði: Það er víst eng-
inn hissa á því, þegar þess er