Alþýðublaðið - 31.10.1953, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 31.10.1953, Blaðsíða 6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ I-augardagur 31. október 1953 Moa Martinsson MAMMA GIFTIST Aðsent bréf. HINN MIKLI MENNTASKÓLI Hann Óli býr í lekum bragga. Og á fimmtudaginn, þegar hann kom heim um há~ degið, leit hann í Morgunblað- ið og las grein eftir Jón Giss- urarson skólastjóra um nýtt jnenntaskólahús í Reykjavík. Og hann rak upp hrossahlátur, þegar hann las eftirfarandi: ,,Mér telst að flatarmál skóla ihússins yrði snöggt um stærra en samlagður grunnflötur allra húsa hér við Sjafnargötu, en þau eru 14 gjörfuleg íbúðarhús og 7 bílskúrar. Langhlið skól- ' ans mælrst áþekk að lengd öll- um húsum milli Lækjargötu og Pósthússtrætis, ef husasundum yrði sleppt. Skólinn hefði drjúgan vinning á móti Reykja víkur apóteki, Nora magasín og Hótel Eorg við Pósthús- stræti, samanlögðu“. Á öðrum stað í greininni kemst Jón að þeirri niðurstöðu, að skólinn muni allt í aht kosta milli 20 og 30 milljónir króna. ,Og honum Óla datt í hug, að ef til vill búa þeir jjkki í lekum bragga, sem leggja í slíka bygg ingu. Og Óli fór að hugleiða, hvað skólamálunum væri gert hátt undir höfði, en að bað væri tal- 3ð ganga glæpi næst ef farið væri fram á að fá að byggja í- búðarhús. Og þótt ríkissjóður hafi 20—30 millj. kr. í mennta- skólabyggingu, eru lánsfjár- stofnanirnar því sem næst lok- aðar fyrir lánsfé til húsabygg- inga. Hann Óli hætti að borða Ðakið sitt — hamsarnir voru líka orðnir kaldir. Frændi hans í Svíþjóð hafði nýlega byggt yfir sig þar í Iandi og fengið lán, sem greiðast átti upp á 90 árum. fyrir þrem fjórðu bygg-j ingarkostnaðarins. Hann var: líka að bvggia fvrir næstu kyn slóð, og þjóðfélagið hjápaði honum eftir meigni. Svo flýtti hann Óli sér aftur í vinnuna. En hann hafði ekki fengið neinn botn í bað, hvort men ntaskólinn byrfti að verða . svona stór. Hins vegar vildi hann geta flutt sem fyrst úr bragganum í almennilega íbúð. Bollapör marg. teg. Matardiskar djúpir og grunnir. Nors-Magasin Kaupið AiþýðublaSiS frísk. „Var vafinn inn í lak ■ . . . “ sagði kerlingin. Eg skreið undir sængraa og reyndi að vefja mig inn í ,grófa og þykka lakið hennar ömmu. En ég gat það ekki. Það varð að hjálpa manni við það. Einu sinni uppgötvaði amma hvað ég var að gera. Hvað ertu að róta í skúffunni min'ni? — spurði hún. Maðurinn hennar hraut sem ákafast, en gamla konan staulaðist með erfiðis- munum fram úr rúminu, lok- aði skúffunni og hótaði að senda mig heim til mömmu minnar, ef ég hagaði mér ekki vel. Eg lét sem ég yrði mjög skelfd við þessa hótun, enda þótt ég vildi ekkert frek- ar en mega komast heim sem allra fyrst. En ég vildi ekki láta hana verða vara við það, hún myndi verða svo hrygg, vesalings gamla konan. Svo skreið ég aftur upp í rúmið mitt og lofaði að verða góða bannið, bara ef hún væri mér ekki reið og sendi mig ekki heim. Það hefði nú ekki verið svo hræðilega Ieiðinlegt að vera hjá ömmu, ef rauðhærða, gamla konan hefði ekki komið svona oft. Hún kom næstum því á hverjum einasta degi. Hún prédikaði fyrir ömmu minni að gefa mér myglað brauð; börnin yrðu svo hraust 'af því, sagði hún. Qg svo yrði að hýða krakkana að minnsta kosti einu sinni á dag, það stæði í biblíunni. Og svo vék hún talinu að konungunum. Amma átti mynd af konungs- fjölskyldunni á einum" stofu- veggnum. Og þar var líka mynd af prinsessu; það hékk digur hárlokkur niður á ennið á henni, og það var kallaður „Viktoríulokkur“. Allar reglu- lega fínar dömur í þá daga voru með „Viktoríulokk,“ en sú rauðhærða hélt því fram, sjálfsagt gegn betri vitund, að það væru einungis ósiðlátar stúlkur, sem skreyttu sig með þess háttar lokk. Eg kærði mig kollótta um þennan lokk og langaði ekkert til að ganga moð hann, því hann var ekkert hrokkinn. Eg vildi hafa hrokkiö hár. Amma gaf mér aldrei mygl- að brauð. Þvert á móti gaf hún mér alltaf eitthvað reglulega gott, þegar sú rauðhærða loks var farin hverju sinni. Guð varðveiti þig, barnið mitt, og forði þér frá öllu því illa, sem yfir mig hefur dunið', sagði hún. Og hendurnar á henni skulfu dálítið. Af hverju er þessi rauð- hærða kona svona voðalega vond við böm? spurði ég. Hún hefur aldrei átt ne:n börn, vesalingurinn. Og með- fram þess vegna hefur henni alltaf liðið illa, meðfram af öðrum ástæðum. Nú finnst henni í ellinni, að hún sé stór- fengleg persóna, af því að henni hefur liðið illa, og þess vegna álítur hún, ð það sé börn um til góðs, ef þau eru nógu mikið hýdd. Sulturinn gerir hundana hyggna og lymska og borða nú matinn þinn, Mía litla. 41. DAGIIR ' Það héngu ljósmyndir af sjóliðsforingjanum og sótaran- um, bræðrum hennar ömmu, fyrir ofan rúmið, sem ég svaf í. Hann var miklu, miklji lag- legri, sótarinn. Hann hafði þykkt, hrokkið hár, stórt arn- arnef og snör augu; mér fannst hann alltaf horfa á mig, þegar ég leit á myndina. Hann var talsvert kenndur, þegar þessi mynd var tekin af honum, sagði amma. Sjóliðsforinginn hafði al- gkegg og hann var gamall mað ur. Sótarinn var dáinn; það hafði ég heyrt ömmu segja. En hún vissi ekki hvort sjóliðs- foringinn var dauður eða lif- andi. Kannske væri hann enn þá lifandi; kannske myndi hann einn góðan veðurdag sigla fögru fleyi inn á höfnina í Norrköping. Þá skyldu nú grísl ingarnir í byggingafélagshVerf inu hafa "ástæðu til þess að glápa, þegar hann í fullum skrúða leiddi mig sér við hlið þar um göturnar. Út frá þessum hugleiðingum sofnaði ég. Og svo dreymdi mig að ég var að sigla út úr höfn- inni á stóru skipi; skipstjórinn var hann ömmubróðir minn og það vorú hrúgur af kókoshnet- um, rúsínum, gráfíkjum og appelsínum á þilfarinu. Það var kominn september- mánuður og farið að kólna í veðri. Frostkaldur . vindurinn. næddi um gróðurlitlar auðnir umhverfis húsið hennar ömmu. Eg var búinn að lesa hvem einasta blaðsnepil í skúffunni góðu. Svíþjóðarsöguna kunni ég fyrir löngu utan bókar, og mér þótti líka vænst um hana af öllum skruddunum, enda þótt hún væri þurr og óskiljan lega bjánaleg og lygileg á köfl- um. Mér dauðsárnaði að rauð- hærða kerlingin skyldi í raun og veru hafa rétt fyrir sér í því að það hefði verið til kon- ungur, sem dó úr lúsaveiki. En það stóð jú í bókinni, að hann hafi dáið úr „skammarlegri sýki“, og þannig voru börnin látin læra það og það hlaut að hafa verið lúsaveiki. Það var Svíþjóðarsagán og frásögnin um hinn „skammar- lega sjúkdóm,“ sem brenndi sig fastast inn í meðvitund mína. Og þar næst frgsögnin af því, þegar þjóðin átti engan konung, og þá valdi hún sér fallegan, ungan pi’ins og hann reið sig til dauðs á hestinum sínum. Á Karli tólfta og Gúst- af Vasa hafði ég erígan áhuga. Hins vegar særði það mig djúpt að prinsinn fallegi og ungi skyldi aldrei verða konungur. Eg sá í huganum hnípna þjóð standa umhverfis prinsinn og hestinn hans úti á enginu; — blómin drupu höfoi alveg eins og í kvæðinu um Hjálmar og Huldu. Mér fannst ekkert til um þrumukónginn Karl Jó- hann, sem konungur varð í stao prinsins míns. Han!n gerði ekkert annað en halda veizlur og leiða styrjaldir og blóðsút- hellingar yfir þjóð sína eins og allir hinir. Það var bara þetta tvennt, sem eftir sat í huganum að loknum lestri SvíþjójSarsögœin- ar. Konungur með lúsaveiki og ungujj prins, sem lá dáinn úti á engi; og í kringum hajnn stóðu margir menn og grétu. Svíþjóðarsagan, sem ég síðar las íí framhaldsskóla, var alveg jafn'bjá>naleg og leiðinleg og sagarí hans afa; þó var hún, ásarýt biblíusögunum, sú eina bóký.sem var þess verð að lesa hana. Landafræðin var mér hreiríasta 'hebreska alla m,ína S skólgtíð. Enda þótt ég væri S ekki; nema tíu ára, þá hafði ég ferðast allmikið um landið mitt, Ora-viðgerðir. Fljót og góð afgreiðsia.'í GUÐI GÍSLASON, Laugavegi 63, sími 81218. Smurt brauð og snittur. Nestispakkar. s s s s m s V s s s s Ódýras*: og bezt. Vin-S samlegasr pantið með^ fyrirvara. ^ S s s s s s s s Slysavamafé.'ags íslar.ds S kaupa flestir. Fást hjáS slysavarnadeildum umS MATBARINN Lækjargötu Sími 80 S40. ) Sa niúöarkor1 þess vegna gat ég gert sama'vi ^ land allt. í Rvík í hanr.-$ burð á því, hvernig veruleikinn í ^ yrðaverzluninni, Banka- ^ var og hvernig honum var lýst ’ ^ stræti 6, Verzl. Gunnþór- J í landafræðinni. Og það er s unnar Halldórsd. og skrif- • skemmst af að segja, að alltaf m stofu félagsins, Grófi>n 1.^ fannSt mér landafræðin gefa S Afgreidd í síma 4897. — ^ anna:ð hvort alranga eða þá S Heitið á slysavarnafélagið s villarídi og ónákvæma mynd j S Það bregst ekki. s af ráunveruleikanum Þab. var nú til dæmis' þetta, að aldrei kom, maður til neins af þpim stöðum, sem lýst var i larjdafræðinni. Víst var "Norr- köpipghéraðinu lýst, e'rí ekki þeini bæ þar, sem ég þekkti. Aljveg eins var með biblíu- sögurnar. Þegar ég var orðin tólf ái’a, þá steinhætti ég. að lesa þær, heldur las frásagnir biblíunnar sjálfrar af þeim at- burðum, sem endursagðar voru í biblíusögunum. Kennurunum mí'num líkaði þetta ekki. Eg var strax sett í skammakrók- inn, þegar ég kom upp um mig i i þessu efni með því að mér varð á að nota biblíunnar eigin orð. Þ.að var ekki ætlast til slíks af „barnungum vei’gangsfólks", eins og einn kennarinn minn orðaði það. Hann er ennþá lif- andi, þessi kennari. Það eru ekki nema tíu ár síðan hann. Nýja sendi- bilastöðin h»f. hefur afgreiðslu í Bæjar- bílastöðinni í Aðalstræti 16. Opið 7.50—22. sunnudögum 10—18. Sími 1395. • S Minningarspjölcl s Barnaspítalasjóðs Hringslns'í eru afgreidd í Hannyrða-- S verzl. Refill, Aðalstræfi 12^ hætti að kenna „barnungum S (át5ur verzl. Aug. SvenJ- ^ vergangsfálks." Svo var það síðla dags, þeg- ar það var.að verða óþolandi að vera hjá henni ömmu minni, af því að ég átti enga skó á fæt unnar en of kalt var í veðri til þess að ég gæti verið berfætt úti, að hann kom hann stjúpi minn. Hann var undir áhrifum áfengis. Nú á Mía að koma heim, — sagði hann og snaraði stórum böggli á borðið. Hvernig líður Iiedvig og . . Hedvig er frísk eins og fisk ur og grö'nn eins og saumnál og nú vill hún fá stelpuna heim. Já, en .... en .litla barnið? O, það dó nú. Það kom líka fyrir tímann. Nei, nú er allt í lagi heima. Eg hef fengið vinnxx við höfnina. Ágætis vinxnu; fæ S sen), í Verzluninni Víctor,^ S Laugavegi 33, Holts-Apó-s S teki, Langholtsvegi 84, s S Verzl. Álfabrekku við Suð-S b urlaxxdsbi’aut, og Þorsteins- S ^búð, Snorrabraut 61. S 1 '$■ sjö krónur á dag. Hún verður j MíOIlfíígðrSRfÖId S að mxnnsta kosti í þrjar vik- ? ö S ur. Eg kom hérna með eitthvað með kaffinu handa þér, og hér eru skór handa Míu. Svo ætt- ii’ðu að hafa hraðan á með kaff ] Jstofu sjómannadagsráðs, Hús og íhúðir af ýmsum stærðum bænum, útverbxm ,-æj- arins og fyrir utan bse' írín til sölu. — Höfum einnig til sölu jarðir,^ vélbáta, bifreiðir og^ verðbréf. S S S s s '\ S Nýja fasteignasalau. Ba'nlcastræti 7. Sírni 1518. S dvalarheimilis aldraðra sjó-s Smanna fást á eftirtöldxxm S ^stöðum í Reykjavík: Skrif-S ið handa mér. Vaktin mín byrjar klukkap sjö. Amma varð alveg rfngluð í höfðinu. Sjö krónur, át hún upp eftir honum. Ertu að gara gys að Grófixx 1 (gengið inn frá1) Tryggvagötu) sírni 80275,S ^skrifstofu Sjómaixnafélagsx Hverfisgötu; ('Reykjavíkur, -10, S 8—10, Veiðarfæraverzlunin) SVerðandi, Mjólkurfélagshús-? mér, Albert? Sjö krónur. ÞxxjSinu> Guðmundxir Andrésson^ hefðir þá getað komið fyrr og fært blessuðu barninu á fæt- urna. Ög þú hefðir líka getað komið svolítið fyrr og sagt okkur hvernig liði hjá ykkur. Eg var alltaf svo óróleg út af veslingsHedvig .... og .... og S gxxllsmiður, Laugavegi 50, S Vei-zluninni Laugateigur, s SLaugateigi 24, tóbaksverzluns Sinni Boston, Laxxgaveg 8,S ^og Nesbúðimxi, Nesvegi 39.S )í Hafnarfirði hjá V. Long.S 1) S

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.