Alþýðublaðið - 21.11.1953, Side 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 21. nóv. 1953.
Opinberir slarfsmenn
Framhald af 5. síðu.
spyrja má, á hvaða veg málum
þessum verði bezt skipao. Hvað
hagsmuni ríkisstarfsmanna
snertir, má ekki minna vera
en fiinn frjálsi skaðabótaréttur
verði fyrir hendi, eins og hann
nú hefur veríð viðurkenndur í
dómpraxis. En ekki virðist frá
leitt, að hugísa .sér, að farið yrði
fram á, að 'hin gömlu ákvæði
um 'biðlaunagreiðslur yrðu áft
ur lögfestar. þ. e. a. s. að starfs
maðurinn eigi rétt á að njóta
% hluta af tekjum sínum í
fimm ár í biðlaun, en jafnframt
væri honum gert að skyldu að
taka við öðru hæfilegu starfi
' í þjónustu ríkisins á þessum
fimm ára fresti.
Ef einhverjum kynni að
finnast tillaga þessi* of róttæk
og ósanngjörn af hálfu ríkis-
stárfsmanna, má benda á, að
einvaldur, erlendur konungur
lögfesti þessa reglu í íslenzkum
rétti fyrir hart nær heilli öld,
og þess vegna þavf engan að
undra, þótt þeirri skoðun sé
hreyft, að regla þessi verði lög
tekin sem réttarrsgla íslenzka
lýðveldisins.
Jón P. Emils.
■m at 'w 'jp
57. DAGUR:
Kosning fuSfírúa
fil Iðnráðs.
KOSNING fulltrúa til iðn-
ráðs á að fara fram í nóvem-
ber í ár samkvæmt reglugerð
iðnráðs. Kjósa skal einn full-
trúa fyrir hvert félag sveina og
meistara í iðngreinunum.
I byrjun næsta árs verður
aðalfundúr ráðsins haldinn, og
koma þá saman hinir nýkosnu
fulltrúar. Fulltrúar eru alls 60.
Hannes á horninu.
Framhald af 3. síðu.
almenningur sýni þeim, trún-
að.
tómt og grátt. Allt var svo
tómt og grátt, af því að epli"i
voru horfin. Inni var heitt
og tómt. Mamni aklippti
og klippti eins og þrjózk, gömul
kerling, ... eins og kérlingin,
sem klippti hafra með fingrun-
um, þangað til karlinn hennar
drekkti henni.
Ætlarðu , að viðurkenna, að
þú skerir hafrana? öskraði karl
inn. Nei; skærin mín gera það
ekki, þau klippa þá. Karlinn
tók um hálsinn á heuni og
klemmdi að. Þau klippa þá. —
Þau klippa þá — hvein hún án
afláts. Svo dró hann har.a niður
að vatninu og hélt hetmi niðri
í því, en lét höfuðið standa upp
j.úr. Viltu nú játa, að þú skérir
'hafrana? Ég klippi þá — Ég
klippi þá. — Svo dýfSi hann
henni lengra, en lét þo munn-
rnn standa uppúr. Þau klippa.
— Þau klippa — hv.æsti kerífhg
in. Þá káffærði hánn hana, lét
höfuðið alveg í kaf — úha — ég
vissi h'vað það var voðavont; ég
gerði einu sinni tilraun með
það í þvottaíatinu —, en kerl-
ingin teygði tvo fmgur upp úr
vatninu og klippti með þeim
eins og skærin kliþpi.uhafrana.
Og þá varð kariinn svo óður,
að hann drekkti kerlingunni.
í hvert skipti sem ég riíjaði
upp þessa sögu, þá óx virðrag
mín fyrir þessari kérlingu. Það
vorú áreioanlega ekki allir,
sem heldur létu drekkja sér
en láta undan.
verðum ekki að gera okkur að,
góðu að éta síld og kartöflur á
jólunum. — Svo hélt hún áfram
að klippa.
Það versta sem hægt er að
gera og vitlausasta, það er að
fívtja út í sveitina. Maturinn
|er alltof dýr og kaupið þar að
auki lægra en í kaupstöðunum.
Og svo eru engir krakkar til
í þess að leika sér við, sam-
, sinnti ég.
I Átti ég ekki á von? Enda
ertu alltaf í fúlu skapi yfir að
j geta ekki ólátast i'Ia daga. —
• Reyndu nú að komast eitthvað
J áfram, krakki. Amma þýi verð
j ur hjá okkur um jólin, og ég
! verð að hafa fléttingana til-
, búna, þegar hú'n kemur. Ekki
veitir manni af að geta unnið
fyrir nokkrum krónum.
Hvað er langt til jólanna?
Þrjár vikur.
HINS VEGAR ber ekki að
neita því, að starf þeirra er
vandasamt og í haittu fyrir
niargvíslegum freistingum.
Það hafa sambæriieg samtök
erlendis orðið að reyna, því að
kaupsýslumenn hafa gert til-
xaunir til þess að kaupa hau.
Það hlýíur þó að vera öllum
Ijóst, að ef þau geta ekki notið
trausts neytendanna, þá verða
þau ekki langlíf.
Hannes á horninu.
r ■* •> | « /■*■
FríSsoin pjoo ...
Framhald af 4. síðu.
jafnframt því sem hánn full-
nægir samfélagsskyídunum viS
aðrar lýðræðisþjóðir, — En
enginn skyldi ætla, að nein
Ieið sé til, sem enginn vandi
J'ylgi fyrir friðsama smáþjóð í
hervæddum heimi.
Sólþurrkaður
salffiskur
fæst í
FélagsIíS
Æskulýðssamkoma
i Aðventkirkjunni í Ingólfs-
stræti 19 £ kvöld kl. 8,30.
Allir velkomnir.
Ungmennafélagið.
Þarná situr mamma súr á
svipinn og klippir og klippir;
það er vond 'lykt af kartöflun-
um, það er víst komin einhver
vond veiki með þeim miður í
pottinn. Á diski á borðinu ligg
ur síld, sem við eigum að borða
•ineð kartöflunum. Úti fyrir er
allt svo kalt og tómt; inni allt
að vísu 'hlýtt, en líka tómt. . .
Ekki veit ég hvernig ég á að
fara að því að safna mér aur-
um til þess að geta gert okkur
dagamun á jólunum. Nú þarf.
hann að fá 'nýja belgvettlinga og
nýja kápu; tóbak étur hann eins
og honum sé borgað fyrir, síð-
an við komum hingað, og stíg-
vélin hans eru alveg að verða
ónýt, sagði mamma og klippti
og klippti. Ég vissi, að hún
gerði ekki ráð fyrir að ég svar
aði hen'ni neinu. STér var líka
alveg sama, þótt það væri ekk-
ert til á jólunum.
Við heyrðum að' Olga var að
syngja yfir krakkanum sínum
frammi.
Já, það var satt. Hann stjúpi
eyddi miklu tóbaki. Min'nst
heilu pundi á hverri einustu
viku. Ég átti þegar fimm
stykki af silfurpappír, sem ég
hafði eignazt bara síðan við
komum hingað í sveitina. Ég
ætlaði að’ geyma þau til jól-
anna og skreyta með þeim þá.
Skitnar tíu krónur fáum við
á mánuði, bæði samanlagt. —
Kartöflurnar verðum við að
kaupa, hvað þá heldur anmað,
og grís eigum við ekki, andvarp
aði mamma og lagði skærin frá
sér eitt andartak. Svo fór hún
og helti vatninu af kartöflun-
um. — En þrjá potta af brenni.
víni hefur hann pantað lia'nda
sér til jólanna. — Það kostar
nú hvorki meira né minna en
hátt á þriðju krónu. Ætli við
Þafr femst mér svo lángt, að
ég míssti allan áhuga á jólun-
um. Hvað það gat verið kalt og
ömurlegt úti, eins og þó var
notalegt hér inni. En það var
nú bara meðan verið var að
elda kartöflurnar.
Gluggatjaldagarmarnir þola
ekki lengur að ég þvoi þá, sagði
mamma mæðulega. — Ætli ég
verði ekki að gera eins og Olga
og klippa niður pappír fyrir
igluggana? En það er víst ekk
ert gamanspaug aci komast yfir
sæmilegan pappír til þess, hér
langt uppi í sveit. Ég hef ekkert
á fæturna, annars hefði ég
kannski skroppið í kaupstaðinn.
Maður gengur ekki á sokkun-
um þrjátíu kílómetra vega-
lengd og það á freðmni jörð-
inni.
Alltaf varð útlitið sem sagt
verra og verra. Úti fyrir sveifl
aðist tréð, svo áutt og tómt;
og hérna sat mamma og klippti
ög klippti og barmaði sér.
. Allt í einu henti ég frá mér
skærunum og fór að skæla.
Hana nú. — Hvað er nú að
þér, krakki? Svona, svona, Mía
mín. Taktu þér tnú þetta ekki
svo nærri. Þú mátt hætta að
klippa, og farðu bara að leika
þér með brúðuna þína. Rödd
mömmu var óvenjulega angur-
vær og blíð.
Þeir hafa tekið eplin mín
kveinaði ég, og ég sveiflaði
svuntunni upp fyrir höfuð á
mér til þess að mamma sæi
ekki framan í mig.
Eplin þíti. — Hvað epli,
barn? Ertu eitthvað lakari?
Annars væri.Jpað svo sem ekk-
ert undarlegt. Þurrabúðarfólkið
er vant því að eiga þennan
í hóp af börnum, en hér eru eng
jir krakkar, sem þú getur leik
ið þér við. En það er ekkert
við því að gera, Mía mín. Þú
verður að láta þér það lynda
fram undir vorið; þá verður þú
einhvern veginn látin komast
í skóla, og þá *færðu krakka
til þess að leika við. En úh -—
hvað ég iðrast þéss innilega að
hafa farið að flytjast hingað
upp í sveit. — Hvaða epli ertu
ann^rs að taFá um, barn? Þig
hefur bara verið að dréyma.
.Þau héngu héraa upp í trénu,
og í nótt hafa þau verið tekin,
snökkt ég.
Ekkert fullorðna fólksins
hafði orðið vart við þessi tvö
epli; ekki einu sinni mamma.
í þessu bili kom Olga inn.
Hún var að biðja mömmu að
lána sér salt út í grautimi.
Af hverju ertu að gráta, Mía í
mín? spurði hún.
Mamma sagði henni frá því.
Það er ástæðulaust að gráta
út af því, Fiía mín. Þau eru
alltof súr til þess. Þessi tvö, i
sem orði hafa eftir, hafa beint ’
. undir þar sem þau hér.gu, þá
muntu finna kjarnana í gras-
inu. En ég veit að bóndinn
heima á bænum á fulta tunnu
! af epllum, sem hann: útbýtir
meðal þurrabúðarfólksi'ns rétt
fyrir jólin. Þú færð áreiðan-
lega þinn skammt. Það eru
,baraþrjár vikur til jólanna.
| Hún er alltof mikið einj
vesalings krakkinn, sagði
mamma. Hún verður móðursjúk
af að hafa engan til þess að
leika sér við.
] Ef JHedvig hefur ekki á móti
l því (Olga kunni ekki vel við
' að segja ,,þú“ við mömmu), þá
má hún Mía gjarnan koma
| á sunnudaginn; við ætlum að
; fá lánaðan hest og fara og heim
(sækja bróðir hans Karlbergs,
! sem á heima uppi á Kolmard-
! en. Hanp á ellefu börn, svo að
Úra-viðgerÖir.,
Fljót og góð afgreiðsla.^
GUÐI, GfSLASON; $ ^
Lumgavegi 63, ^
sínii 81218. ^ ,
Samúðarkorf
Slysavamafelags íslands1}
kaupa flestir. Fást hjá^
slysavarnadeildum um ■
land allt. í Rvík í hanrt-)
S
yrðaverzluninni, Banka- r
stræíi 6, Verzl. Gunnþór- ^
unnar Halldórsd. og skrif- ^
stofu félagsins, Grófm 1.^
Afgreidd í síma 4897. — \
Heitið á slysavarnafélagið S
Það bregst ekki.
1 Ma litla getur fengið að leika
> sér við krakka þann daginn.
Ég steinhætti að skæla á auga
bragði. Olga var í mínum aug
um sólin sjálf, enda þótt hún
væri, ef unnt var, tötralegri en
nokkum tíma áður, hvorki
greidd eða þvegin og kjóllinn
hennar svartur af óhreinindum.
Annars var, varla_hægt að kalla
hana klædda, "því ermalausa
slipran var svo þunn, að það
næstum því sái í hana bera.
Öldungis var það óskiljanlegt,
að hún skildi ekki frjólsa í hel
þarna frammi í kuldanum. Og
I hún var berfætt í tréskónum.
i Fléttan hékk niður eftir bakmu
j á henni, svo rytjuleg, að ég
hafði það á tilfinningunni, að
j hún hefði ekki fléttað á sér hár
j ið frá því að ég sá hana í fyrsta
skipti. Andlitið á hentni var gul
bleikt. Ég hafði heyrt mömmu
segja að það væri af því hvað
krakkinn þyrfti mikið. Hann
saug hana og saug af öllum
kröftum dag og nótt. Það eina,
sem sýndi að þarna var ung
kona á ferðfcmi, voru varirnar:
Rauðar og þrýstnar og blóðrauð
ar eins og venjulega. Maður
gat næstum því haldið að hún
væri veik í vörunum, þær voru
svo rauðar. Ég hafði aldrei séð
svo sællegar varir.
Það var engu líkara ejg. alltj,
blóðið í líkama hennar hefði
þregnt sér fram í varirnar á
, he'nni, þessar þykku, tilfinninga
j næmu vörum, sem skein í eins
; og í opið sár, skjálfandi, þögul-
ar, titrandi varir. . . .
Mamma óg Olga töluðu sam-
an:
Þú ættir ekki að stríplast
svona fáklædd í þessum kulda,
Olga mín, sagði mamma. Það
hefnir sín, þegar þú,/<!!?st. Það
er það vitlausasta, sem maður
gerir, að stríplasf fram úr fá-
klæddur á morgna'íia, þegar
kalt er í veðri og ekki vél hitað
upp inni bjjí manni.
Já, en ég yakna alltaf^svo
seint og Karlberg fer aldrei á
fætur, fyrr en ég er búinn að
hita handa honum kaffi og færa
ho’aum það í rúmið.
Nýja sendi-
bifastöðin h,f.
hefur afgreiðslu í Bæjar-^
bílastöðinni í Aðalstræti\
16. Opið 7.50—22. ÁS
sunnudögum 10—18. —S
Sími 1395. S
S
s
s
s
■ s
s
s
s
s
Minningarspjöfd s
Barnaspítalasjóðs Hringslns)
eru afgreidd í Hannyrða- ^
verzl. Refill, Aðalstræti 12
(áður verzl. Aug. Sveml-\
sen), í Verzluninni Victor.s
Laugavegi 33, Holts-Apó-S
teki, Langholtsvegi 84, S
Verzl. Álfabrekku vio SuS-S
urlandsbraut, og Þoistein«-S
búð, Snorrabraut 61. ^
S
Hús og íhúðir )
af ýmsum stærðum í-
bænum, útverium :æj-)
arins og fyrir utan bæ- ^
ihn til sölu. — Höfumi'
einnig til sölu jarðir, ^
vélbáta, bifreiðir ðgs
verðbréf.
Nýja fosteignasalan.
Ba'nkastræti 7.
Sími 1518.
Smurt brauð
og snittur,
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin-S
samlegast pantið me.ðS
fyrírvara. S
MATBARINN S
Lækjargötu 6. S
Sími 80340. S
S
s
S DVALAKHEIMILI
S ALDRAÐRA
^ SJÓÓMANNA.
) Minningarspjöfd
fást hjá:
Veiðarfæraverzl. Verðandi,
\SÍmi 3786; Sjómannafélagi
^ Reyk javíkur, sími 1915; Tó-
\baksverzl Boston, Laugav. 8,
\ BÍmi 3383; Bókaverzl. Fróði,
S Leifsg. 4, sími 2037; Verzl.
S Laugateigur, Laugateig 24,
Ssími 81666; Ólafur Jóhanns-
S son, Sogabletti 15, sími
Í3096; Nesbúð, Nesveg 39.
HÁFNARFIRÐI: Bóka-
• verzl. V. Long, sími 9288.