Alþýðublaðið - 25.11.1953, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 25. nóv. 1953.
í; M
%
'I
'Ék.
M'
_»/: i-«
Sý
I:#'
f
)

i®:
4
•#
Almennur sfúdenfafundur
Framhald af 8. síðu.
fundarmsnn, en andyígir voru
253. Iiöfðu þá fulltrúar meiri
hlutans lýst því yfir, að efni
blaðsins yrði lítið breytt, þó.tt
tillögunni yrði v.ísað frá og
töldu því ekki fleiri fundar-
menn.ástæðu til að.greiða áð-
urnefudri tillögu atkyæði sitt“.
Með öðrum orðum: Vegna
þess. að. fulltrúar meirihlutans
höfð.u lýst því yfir, að fyrri
ákvörðunum yrði ekki breytt,
sáu. ekki fleiri ástæðu til að
greiða tillögu íhaldsstúdenta
atkvæði sitt! Skyldu ekki ein-
hrerjfr, lesenda Morgunblaðs-
ins hafa farið að velta þvl fyr
. ir sér, hvers vegna íhaldsstú
dentar voru að heimta almenn
an stúdentafund.
um.
ÍHALDSSTÚDENTAR ENGU
BREYTT í STÚDENTA-
BLAÐÍNU.
í*á reynir Mbl. að telja les-
endum sínum trú um. að íhalds
stúdentum háfi tekizt að koma
í veg fyrir, að „einlitur komm
■únistaáróður“ birtist í 1. des.
blaðinu, ekki með fundintim,
heldur með hótunum urit fund!
Það sarina í því máli er, að
um engar breytingar á efni 1.
des. blaðsins var að ræða. Blað
ið átti aldrei að vera einlitt.
Þegar í upphafi var gert ráð
fyiir, að minnihlutinn fengi þar
einnig rúm fyrir skoðanir sín-
ar. En eltki einu sinni fillagan
um þann, er túlka; ætti sjónar-
mið minnihlutans, var komin
frá íhaldsstúdentum, heldur
fulltrúa úr meirihlutanum. Af
því má glögglega marka, að
Íhaldssíúdentar hafa engu ráð
ið um efni stúdentablaðsins.
Það er því út í hött, er Morg-
unblaðið isegir, að shaldspnlt-
arnir hafi komið í veg fyrir
„kommúniistaáróður“ í stúd-
entablaðinu.
Moa Martinsson
MAMM
IðnaAarmáfasfofnunin
Framhald af 8. síðu.
frá því, að víðast hvar erlend-
is væru nú risnar upp iðnað-
armálastofpanir og upplýsinga
rniðstöð fyrir slíkar stofnanir
hefði aðsetur í París.. Mun ís-
lenzka stofnunin einnig njóta
góðs af henni.
Þá skýrði Bragi frá því,
hver verða mundu helztu verk
efni hinnar nýju stofnunar. —
Nefndi hann í því sambandi
fræðslustarfsemi fyrir iðnfyrir
tækin, tæknilega aðstoð, for-
göngu um rannsókr.ir í iðnað-
inum, verknýtingu, útgáfu
•tímarits um tæknileg efni, verk
nám, almenna upplýsingastarf
semi, gæðamat og tæknilegt
bókasafn, sem þörf væri að
koma upp.
Næstur tók til máls Ingólfur
Jónsson iðnaðarmálaráðherra
og. óskaði hann stofnuninni
heilla. Þorbjörn Sigurgeirs-
son frsmkvæmdastjóri rann-
sóknaráðs ríkisins flutti ávarp
og Gísli Jónsson alþingismað-
ur flutti stutta ræðu.
VANTAR FÉ TIL AD LJÚKA
, VIÐ IÐNSKÓLANN.
Að lokum tók til máls Helgi
H. Eiríksson bankastjóri, for-
maður byggingarnefndar iðn-
skólans. Óskaði hann iðnaðar
málastofuninni allra heilla, en
kvaðst vilja nota tækifærið til
þess að beiná orðum sínum til
iðnaðarmálaráðherra, fjármála-
ráðherra og f.iárveitinganefnd
ar með máláleitun um ag fjár
veitingar til byggmgar iðnskól
ans yrðu hækkaðar, svo að
unnt yrði _sem fyrst að ljúka
við bygginguna.
Uff, það var þá sitthvað að
sýna. Stjúpi gat aldrei liðið
smábörn í nærveru sinni.
Vitanlega lofa. ég Míu litlu
að fara með þeim, hjónunum,
fyrst þau buðust til þess að
hafa með. Það er ekki svo oft,
sem hún fær að leíka sér við
krakka nú orðið, vesalingurinn.
Svo tölum vði bara ekki meira
um það, sagði mamma og var
ákveðin.
Ja, hérna. Hvort þú ekki mátt
láta krakkann fyllast af lús og
stíflast af kvefi mín vegna, fyrst
þú endilega villt. Þetta er að
minnsta kosti tveggja tíma
ferð. Heldurðu kannske að það
búi siðað fólk þarna upp frá?
Það skaltu ekki halda. Þetta er
! ruslaralýður, hálfgerðar mann-
ætur hugsa ég. Enda í frænd-
semi við tatara og það ekki
langt fram í ættir.
Tatararnir eru ekki alltaf
| verstir, sagði mamma; það
mátti vel skilja, hvað hún var
að fara.
I Eg greip húfuna mína og
! hljóp út. Eg átti að .fá að fara.
1 Mamma hafði sjálf sagt það.
Svo máttu þau rífast eins mik-
| ið mín vegna og þau vildu.
| En manjma og stjúpi urðu
, von bráðar góðir vinir á mý.
] Mamma átti í meiri erfiðleik
! um með að koma Olgu og
! krakkanum hennar af stað held
s ur en mén Eg fékk að fara í
kjólinn minn úr skozka efn-
inu, enda þótt hann væri far-
inn að verða mér heldur lítvíl.
í „nýju skóna“ fór ég líka; þeir
voru a.ð vísu ekki lengur aiveg
nýir og langt þar frá. 'Mamma
saumaði og sanma.ði mikmn
hluta vikunnar; og þegar
stjúpi mimn mfagti þolinmæðina
og fann að því við hana hversu
miklum tíma hún syddi í að
sauma á Olgu, þá sagði mamma
að honum ætti að þykja vænt
um. Þau gætu ekki verið þekkt
fyrir að láta vitnast að þau
byggju með fólki, sem ekki
-gæti farið út af því að það ætti
ekki neitt til þess að skýla
nekt sinni.
Stórlæti mömmu gat tekið á
sig kynlegustu myudir. Þarna
.hafði ég eitt dæmi þess: Æru
sinnar og heiðurs végna gat
maður ekki verið þekktur fyr-
ir að eiga nábúa, sem ekki leit
vel út í kll ðaburði. Maður var
blátt áfram skyldur til að
leggja m.kið á sig til þess að
öæta úr því.
Karlberg er náítúrlega eins
og fuglahræða, en viS því er
ekkert að gera sagði mamma.
En ég linni ekki látum fyrr en
Olga og krakk'nn hennar I.íta
skammlaust út Og hrein og
heil skulu að minnsta kosti
fö.tin á þeim vera,
Eg er viss ura að hann frýs
alveg af honum Karlberg skinn
inu hnappurirvn: hann á ekki
nema svo lélega húfu. Ætli ég
geri ekki réttast í a5 lána hon
stjúpi.
um Ioðhúfuna mína? sagði
Það skaltu gera, ef þér sýn-
ist svo. Það kamur mér ekkert
við. Eg furðaði mig á hvað
mamma svaraði honum kulda-
lega af þessu tilefni. Mér
fannst hann ekki eiga það skil-
ið, fyrst hann vildi gera Karl-
berg greiða óbeðið.
60. DAGUR.
Það veit hamingjan, að hann
hefur ekkert nema tréskó á fæi
urna. Þá förum við víst tæp-
lega að geta verið þekkt fyrir
að láta stelpuna fara með þeim.
Já, það verður hann að gera,
sagði mamma. Hann á ekkert
annað á fæturna. _Ha,rin hefur
ekki haft vit á að safna sér fyr-
ir fötum, meðan hann var ein-
hleypur, og þeir, sem það
gera ekki, eignast seint nokkuð
utan á sig. Eg skildi hana. Hún
gerði sér far um að baktala
Karlberg til þess að síður væri
hætt við að stjúpi yrði afbrýði
samur.
Það var kominn sunnudag-
ur. Karlberg var kominn með
loðhúfuna hans stjúpa, og ekki
nóg með það: Hann var líka í
stormúlpu hans og með sunnu-
dagsskóna hans. Olga hafði líka
lappað upp á skó, sem mamma
var búin að ganga til, og var
í þeim. Það var bara ríkisfólk
ið, sem. hafði hægnskó og
vinstriskó. Olga snéri þeim við
og lét þann á vinstri fótinn, sem
fnamma hafði haft á þeim
hægri og öípgt. Þannig gat hún
fengið þá beina á ný, enda þótt
henni hafi hlotið að þykja þeir
ónotalegir framan af.
Það er betra að 'hafa blöðru
á fætinum en hrukku á skón-
um, sagði mamma.
Olga var áreiðamlega á sama
máli.
Krakkinn var í beztu fötun-
um, sem fyrirfundust í komm-
óðuskúffunni hennar mömmu.
Og þar var líka nóg af hreinu
taui með á ha/n til f'.dptauna.
Hárið hafði; Olga bundið upp
í stóran hnút í hnakkannm og
hún gæ.tti þess vel, að ganga
þráðbein, — Við stóðum frammi
í skúrnum fyrir framan húsið
klukkan fimm þe.nnan kalda
desemberdag og biðum eftir
Karlberg. Hann hafði farið
heim á bæinn að sækja vagn-
inn.
Við höfðum nesti með. En
einnig í því efni nutum við
mömmu. Hún bakaði kökur
fyrir Olgu, lét á þær sýróps-
ögn og vafði þe.im ínn í bréf.
Olga hélt á nestisbögglinum í
hendinni. 8
Þau hljóta að halda, að ég
hafi dottið í lukkupott og eign
azt stóran búgarð, sagði Olga.
Það er voðafínt, þetta skyld-
fólk hans Karlbergs. Bróðir
hans Karlbergs míns er eins og
! greifi,
j Það var augljóst að mamma
’ var hreykin af útliti okkar.
Stjúpi stóð álengdar og fitlaði
‘ við yfirvararskeggið. Hann var
líka mjög ánægður. Eg sá það
! núna, að hann kunni vel að
Imeta það sem mamma hafði
gert fyrir okkur.
Það er betra en ekki að eiga
hana Hedvig fyrir nágranna-
konu, Olga, ha? sagði stjúpi:
j Hún er betri við mig, hún
Hedvig, heldur en mainma
1 nokkru sinni var, sagði Olga og
þrýsti litla anganum að sér. Eg
heyrði að röddin hennar skal?
lítið eitt.
Það greip mig allt í einu
sterk löngun til þess að vera
heima þennan dag og fara
hver/jí. Mamma var svo lifandis
ósköp góð.
Og nú átti hún að vera ein
heima með pabþa, meðan ég
■ ferðaðist út í hinn mikla og
stóra heim.
Eg var svo dúðuð í föt, að ég
fékk mig varla hreyft. Eg var
að vísu ekki í neinni vfirhöf'P,
hana átti ég ekki til. En mamma
lét mig fara í _stórt ullarvesti
af stjúpa. Þar utan yfir vafði
hún þykku, brúnu sjali, og um
höfuðið á mér vafði hún ullar-
handklæði. Þar sem ég stóð
þarna og beið eftir því að
heyrðist til vgnsi>ns, hefði ég
gjarnan Viljað ganga yfir til
mömmu og segja henni, að ég
ætlaði að vera heima; að ég
ætlaði aldrei að yfirgefa hana,
að ég ætlaði alltaf að vera
hlýðið. og gott barn og allta*
gera eins og hún og stjúpi miny,
. skipuðu mér. Og fötm olhi þvý i
að- ég gat ekki hreyft mig úr
' sporunum og því varð' ekkert j
j úr því að ég segði henni þetta
né annað.
Og þegar vagninn kom
sl<röltandi niður hallann bak
við kofann okkar, þá var þessi
ásetmngur minn allur gleymd
ur. Eg hafði ákafán hjartslátt.
Ferðin, sem framundan var,
fékk mig til þess að gleyma
gæzku mömmu minnar og öllu
öðru.
Hesturinn dragnaðist af
stað. Hann fór bara fetið. Það
var sami hesturinn, sem
stjúpi fékk fyrir vagninn, þeg-
ar við fluttum hingað úr „syk
ursýr ópshúsinu. ‘1
Aftur sat ég alein í aftur-
sætinu og óskaði þess af heil-
um hug að Hanna litla sæti
hérna við hliðina á mér.
; Svona fljótur er maður að
gleyma mömmu sinni.
Þá var ennþá dimmt og þó
átti að heita kominn dagur.
Það sást bezt á því, að ekki
sást ein einasta stjarna á hina
inhvolfinu, og þó sást vel til
lofts. Morgunmyrkrið -er þó
aldrei út af ei'ns svart og næt-
urmyrkrið. Svolítil ljóskeila
lýsti fram á veginn framund-
an okkur. Ja, það var fínt
fólk, sem var á ferðinni.
Þetta er allra versti vegur;
hesturinn verður aumur í fót-
unum, sagði Karlberg.
Ætli það? er ekki nýlega bú-
ið að járna hann? svaraði Olga.
Þetta var allt og sumt, sem
u'ngu hjónin sögðu hvort við
annað alla leiðina, þriggja tíma
ferð.
Eg held að Olga hafi notið
þess óskaplega vel, að aka í
vagninum, Eg merki það meðal
annars af því, að hún vai;
endranær alltaf .lotin í herðum
og bar sig illa, en nú sat húm
teinrétt eins og. Ixfvarðarfor-
ingi í sætinu fyrir framan
mig. Hún hafði dregið höfuð-
klútinn dálítið niður í hnakk»
anum og golan strauk hárið
hemnar slétt aftur með vöngun
um, því vindurinn var beint
í fangið og hún leit alltaf
beint fram fyrir sig. Við og við
blístraði hún eða raulaði. Karl
berg spýtti út úr sér tóbakinu,
bætti við og við góðum slurk
upp í sig og lygndi augunum.
Annað veifið snerti hamn bak
hestsins með keyrinu svona til
máíamynda, rétt til þess að
minna hestinn á, að ekillinn
væri ekki enmþá sofnaður,
Ora-viðgeröir. s
Fljót og góð afgreiðsia.^
GUÐI, GÍSLASON. S
Laugavegi 63, ^
sínii 81218. ó
Samúðarkorl
s
Slysavamafe'ags IslandsS
kaupa flestir. Fást hjáS
slysavarnadeildum umS
land allt. í Rvík í hann-)
yrðaverzluninni, Banka- í
stræti 6, Verzl. Gunnþór- ^
unnar Halldórsd. og skrif-J
stofu félagsins, Grófrn 1. •
Afgreidd í síma 4897. — ^
Heitið á slysavarnafélagið
Það bregst ekki. ^
Nýja sendi-
bííastöðin h.f.
hefur afgreiðslu í Bæjar--
bílastöðinni í Aðalstrætú
■ MinningarspíöicS ;
t Barnaspítalasjóðs IlringslnsS
( eru afgreida í Jíannyrða- )
, verzl. Reíill, Aðalstræfi 12$
, (áður verzl. Aug. Svend>-$
i sen), í Verzluninni Victor,?
i Laugavegi 33, Holts-Apó- ^
i teki, Langholtsvegi 34, ?
! Verzl. Álfabrekku við SuS- ^
! urlandsbraut, og Þorsteins-^
!búð, Snorrabraut 61. S
: . . . . S
Hús og íhúðir
)
s
s
s
af ýmsum stærðum ÍS
bænum, útverfum . æj-S
arins og fyrir utan bæ-S
fnn til sölu. — Höfumb
einnig til sölu jarðir, $
vélbáta,
verðbréf.
bifraiðir og
Nýja fasteignasalan.
Bamkastræti 7.
Sími 1518. ‘r

Smurt brauð
og snittur.
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin-
. samlegaac pantið meðs
fyrírvara.
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími 80340.
DVALARHEIMILI
ALDRÁÐRA
SJÓÓMANNA.
s Minningarspjöld
^ fást hjá:
Vei'ðarfæraverzl. Verða.ndi,.
^sími 3786; Sjómannafélagi ^
\Reykjavikur, síini 1915; Tó-^
S baksverzl Boston, Laugav. 8, ^
Ssími 3383; Bókaverzl. Fróði, s
SLeifsg. 4, sími 2037; Verzl. S
N Laugateigur, Laugateig 24, S
'ísími 81666; Ólafur Jóhanns-S
• son, Sogabletti 15, sírni S
^ 3096; Nesbúð, Nesveg 39.$
•í HAFNARFIRÐI: Bóka-S
^verzl. V. Long, sírni 9288. í
C