Alþýðublaðið - 03.12.1953, Blaðsíða 4

ALÞÝÐUBLAÐEÐ
Fimmiuclagur 3. cTes. 1953.
Útgefandi: Alþýðuflokkurimn. Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
HaEiJ.bcI ¥aidimarssð»i Meðritstjóri: Helgi Sæmúnösson.
Fréttastjóri: Sigvaldi Hjálmarsson. Blaðameim: Loft.ur Guð-
mundssoa og Björgvin Guðmundsson. Auglýsingastjóri:
Emma Möller. Ritstjórnarsímar: 4901 og 4902. Auglýsinga-
sími: 4906. Afgreiðslusími: 4900. Alþýðuprentsmiðjan,
Hvg. 8—10. Áskriftarverð 15,00 á mán. f lausasölu: 1,00.
Of lengi er skraffanum skemmí
ÞJOÐVIIJINN spyr í gær í
forusugrein: „Á lengur að
iskemmta skrattanum?“ ÖHu
©ðlilegra hefði verið, að Jieir
'Þjdðviljamenn befðu spnrt:
Eigum við lengur að skemmta
skrattanum?
Þáð hefur nefnOega verið
viðurkenní upp á síðkastið af
Sósíalistaflokknum, meðal ann-
sars í hinu ódagsetta bréfi hans
frá í surnar til Aljjýðuflokks-
ins, að sundrung verkalýðsins í
*narga flokka sé skaðleg — á
fiana þurfi að BINDA ENDI,
því ,.að' hiin sé aðeins vatn á
mylhi auðmannastétiarinnar.
, Og hvenær fór þeíta vatn að
snúa mylíu auðstéttanna? Þeg-
ar kommúnisíar kíufu sig út úr
Alþýðuflokkwum. Það var svo
vfðbótarvirkjun sundrungar-
aflanna, þcgar Héðinsklofning-
urinn varð 1938 og þriðja virkj
pniii átti sér stað, þegar Þjóð-
vamarflokkurinn var stofnað-
pr. Nú kalíar Þjóðviljinn þenn-
an sundrungarferil réttilega að
ejkemmía skrattanum og spyr:
»,A Iengur að skemmta skratt-
anum?“
Svarið liggur belnt við: Þeir,
sem hafa verið að veita vatni á
mylluhjól auðstéttanna, eða
orðað á annan háíí, verið áð
skemmta skrattamnn allt síðan
um 1930, ættu að hætta þeirri
iðiti. Þeir eru búnir áð gera það
allt of Iengi. Sundrungarsporin
eiga þeir að stíga til baka. þá
’hættir vatnið að renna á myllu
Itiól auðstéttanna. — Menn
eiga ekki lengur að skemmta
skratíanum.
Það er’ víst, að alþýðan á fs-
landi getur ekki sameinazt
undir merki kommúnismans.
Hin nauðsynlega sameining
verður að eiga sér sta'ð undir
merki lýðræðisjafnaðarstefn-
unnar. Það spor þurfa því allir
lýðræðissinnar, setn fylgt hafa
$ósíalistafIokknum, að stíga.
Og þegar þeir hafa gert hað,
skemmta þeir EKKÍ LENGUR
skrattanum.
Albýðufíokktmrm er ekki
haldinn hatrj til neinna einstak
Iin<ra eða bjóða, hvað sem á
milli hefur borið, og hann tek-
ítr því fordómalaust í höndina
á hverjum þeim, sem taka vill
lá Ivðræðis- og þtngræðisgrund
veHi þátt í starfi hans og bar-
áttii fyrir íslenzka alþýðu.
Þau vinnuhrög’ð v*kja hins
vegar mikla furðu, að Þióðvilj-
irm skuli nú vera byrjaður á
þeirri iðju að reyna að telja
fólkinu trú um, að góðír menn
í röðum Alþýðuflokksins séu
sáróánægðir með svar flokks-
stjórnarinnar. Það sé bara „for
ustuklíkan“ í Alþýðuflokknum,
sem hafi ráðið svarinu.
Meðal þeirra óánægðu, sem
Þjóðviljintt segir, að nú hafi
látið til sín heyra í þessu máli,
nefnir hann Braga Sigurjóns-
son ritstjóra á Akureyri.
Óheppilegra gat dæmið nú
naumast verið, því að Bragi
var einmitt einn þeirra manna,
sem sátu flokksstjórnarfundinn
og unnu að því að ganga frá
svarinu. Og var hatm því sam-
þýkkur í einu og öllu.
Ráðvendni Þjóðviljans er nú
ekki meiri en það, að blaðið
birtir kafla úr grein í Alþýðu-
manninwm, sem er skrifuð sem
svar TIL MORGLNBLAÐS-
INS út af æsiskrifum þess UM
KOSNIN G AB AND ALÖG. —
Greinin fjallar því alls ekkt um
samstarfstilboð kommúnista né
er á nokkurn hátt svar við til-
boði þeirra, þó að það sé látfði
verði vaka.
Hin tilvitnuðu ummæli „Al-
þýðumannsins“ eru á þessa
leið:
„Það er á allra vitorði, að
þrátt fyrir allt fara andstæð
urnar harðnandt í landi
voru. Frjálslynclír menn í öll
um flokkum ertt óðum að sjá
það betur, að þeir gera ekki
annað en skemvnta skrattan-
um með sundurþykfcju sinni
Og Ieiða tneð því höfuðóvin
frelsis og lýðræðis á Islandi,
þá klíku stóreignamanna og
heildsala í Reykjavík, sem
ræður Sjálfstæðisflokknum,
til hinna æðstu valda. Þeim
er Ijóst, að fyrr eða síðar
verða þau að taka höndum
samán áður en þeir verða
undír járnhæl Thorsaravnlds
ins.“
„Þessi rödd að norðan“ brýn
ir það einmitt fyrir mönnum,
að notfæra sér frumvarp Al-
þýðuflokksins um kosninga-
bandalög milli flokka, og sam-
eina þannig kraftana gegn í-
haldinu. Er ekki nema gott til
þess að vita, ef kommúnistar
vilja gera hær brýningar a'ð
sínu-u. En bezt af cillu er, að
þeir leggi sér það á hjarta, að
það er óþarft með öllu/að þeir
haldi áfram að skemmta skratt
anum LEN GUR. ea gert hefur
verið, með þeirri sundrttngu,
sem hér hófst í röðum íslenzkr-
ar alþýðu kringum 1930.
r
Aróðurssamkeppni íhalds og kommúnisfa;
MORGUNBLAÐIÐ, sem
út kom á fullveidisdaginn,
hellti úr skálum reiði sinn-
ar yfir nýtt blað, er nefnist
Sjálfstæðisblaðið og kvað
vera málgagn Gunnars M.
Magnúss og félaga hans.
Morgunblaðið b.rást við líkt
og þjófur, sem verður þess
var, að reyna eigi að stela
frá honum þýfi. Það lét orð
liggja.að því að hér væri um
hnupl að ræða og hafði allt
á hornum sér. Duldist ekki,
að forustumönnnm íhaldsins
var hér mikið niðri fyrir,
þar eð gyein þessi birtist á
forsíðu og var ærið fyrirferð
armikil.
ÞJÓFHRÆDDUR ÞJÓFUR
Þetta kemur engum á ó-
vart. íhaldið hefur vandað
þannig til gæru sinnar, að
það kennir sig við sjálfstæði
og hikar'ekki við að nota
þjóðfánann í flokkspólitísk-
um áróðri við hliðina á rán-
fuglsmerkinu. En þegar aðr
ir taka þessa ósvífni íhalds-
ins til .fyrirmyndar, ætlar
Morgunblaðið vitlaust að
verða eins. og.í ljós.kom 1.
desember. Það sver. sig í ætt
við þjófinn, sem sjálfur er
þjófhræddur.
í FÓTSPOR JÚDASAR.
Allt er þetta íslenzku þjóð
iiini ærið íhugunareíni. Það
er ömurlegt, að flekkaðar
hendur íhaldsins og komm-
únista skuli káfa á helgi-
dómi hennar. Þerta minnir
á viðhorfin í musterinu áð-
ur en Kristur hreinsaði þar
til. íhaldið hefur markvíst
unnið gegn sönnu sjálfstæði
íslendinga inn á við og út á
við. Þess vegna er það þjóð
arskömm, að flokkur ráníugl
anna í þióðfélaginu kenni
sig við sjálfstæð:ð og flekki
þjóðfánann. Og sannarlega
tekur ekki betra víð. þegar
kommúnistar með Gunnar
M. Magnúss í broddi fylk-
ingar taka íhaldið sér til fyr
irmyndar í ósvifnum áróðri.
Fjandmenn sjálfstæðisins
kenna sig við sjálfstæði!
Þeir viðhafa baráttuaðferð
Júdasar, sem sveik með
kossi.
SAMA GÆRAN
Hitt er annað mál, að
Morgunblaðinu ferst ekki að
fordæma Gunnar M. Magn-
úss, þegar hann íetar í fót-
spor íhaldsins og fer í sömu
gæruna og það hefur borið
um áraskeið. Fordæmingin
á að V.oma frá þeim íslend-
ingum sem aldrei hafa'sví-
virt sjálfstæðið eða þjóðfán
ann. en slegið skjaldborg um
fullveldið, sem nú á i vök
að verjast vegna íhaldsins
og kommúnista. Þióíurínn á
að leyna þjófhræðslu sinr.i.
En íslenzku þjóðihni ber að
gera nauðsynlegar ráðstaf-
anir til þess að fjarlægja.
ránfuglana úr musteri sínu
og helgidómi • og víkja frá
sér ógæfumönnunnm, sem.
vilja s-víkja hana með kossi.
Þær ráðstafanir eiga sarn-
tímis að beinast geg.n íhald
inu og kommúnistum og
vera fólgnar í. því að gera
þessi óheillaöfl óvirk og búa
þeim stað í fomgripasafni
gleymskunnar.
OF DÝRT SPAUG
Það er of dýrt spaug að
láta fyrirbæri eins og Valtý
Stefánsson í umboði íhalds
ins og Gunnar M. Mágnúss
í umiboði kommún’sta deiia
um það, hvor eigi meirí
kröfurétt á því að óvirða
sjálfstæðið og flekka þjóð-
fánann. Athæfi beggja er
hneyksli, sem ekki á að líð
ast. Sannir íslendingar verða
að bindast samtökum um að
reka þennan hvimleiða ó-
sóma áf höndum sér. Blett-
irnir á skildi þjóðarinngr
eru víst nógir samt.
Herjólfui’.
Bœkur og höfunda r:
EndurminnÉnpr
Fæst á llestum veitmgastöSum bæjarms.
— Kaupið bíaðið um íeið og þér fáið yðnr
kaffi.
Alpýðublaðið
Steingrímur Arason: Ég
man þá tíð. Endurminn-
ingar. Jakob Kristinsson
bjó til prentunar. Hlaðbúð.
Prentsmiðjan Hólar. Rvík
1953.
SKUGGAÞUNGAN nóvem,-
berdag, þegar maður væntir
sér einskis fagnaðar, kemur
þessi minningabók míns gamla
samverkamanns inn úr dyrun-
um. Þó að bókin fjalli einkum
um æsku Steingríms og ætt-
menn, þá minnti hún mig
merkilega lifandi á Steingrím
sjálfan og samstarfsár okkar í
kennaraskólanum. Ég kom að
skólanum haustið 1930 reynslu
lítill og tók þá þegar við vanda
sömu kennslu- og leiðbeining-
arstarfi. Og dæmalaust var
gott eð vinna með Steingrími
og ekki stóó á líonum pð leið
beina mér og verða að liði. Eig
inlega skildi ég það aldrei, að
Steingrímur hafði lent í haró
vítugum árekstrum og baráttu,
og átti það ef til vill enn a'5
einhverj.u leyti um þær munó
ir. Mér fannst það sjálfsagt um
mig, eins og ég var þá skap:
farinn og skoðunum. En Ijúf,
mennið Steingrímur!
Jú, Stei.ngrímur var að vísu
Ijúfmenni mikið, en hahn var
gæddur eldlegum áhuga og
hugsjónum, og vann það aldrei
fyrir vinskap manns að bregð-
ast þeim. Steingrímur var svo
gerður, að hann gat ekki níðst
á neinu, seni honum var írúað
til. Og hugsjónir hans voru
trúnaðarmál, sem Guð hafði
falið honum. Þannig leit Stein
grímur á það mál. .Og það er
sennilega lykillinn að því, hve
miklu hann fékk áorkað, og
einnig hinu, hve mikil blessun
hlauzt af starfi hans.
Bókin „Ég man þá tíð“, hefst
með allrækilegri ritgerð um
Steingrím eftir Jakob Kristins
son fyrrverandji fræðslumála-
stjóra. Er að henni mikill feng
ur og bókarauki, því að bæði
var Jakbo nákunnugur Stein-
grími, en sjálfur skiiningsglögg
ur og góðgjarn, Þykist ég sjá,
að meira he.fði Jakob getað rit
að, en kosið að stilla ritgerð
sinni í hóf við stærð bókarinn
ar að öðru leyti, en hann hef-
ur séð um útgáfuna af sinekk
vísi og vandvirkni. Ritgerð
Jakobs mun verða hinum
mörgu nemendum Steingríms
kærkomin, og ég segi fvrir
mig, að mér gerði hún það Ijós
ara en áður var í hve ríkum
mæli Steingrímur var vaxandi
maður alla ævi. Hann vinnur
ágætustu verk sín, þegar hall-
ar á ævina, og það er eins og
'afköst hans og geta færist í
aukana eftir því, sem árunum
fjölgar.
Endurminningar Steingríms
sjálfs eru skemmtilegar og
fróðlegar, það sem þær ná, en
taka nálega eingöngu til æsku
heimilis hans og ættmenna
hinna eldri. Harm slítur sögu-
bræðinum, þegar til full-
orðinsáranna kemur. Yfir allri
frásögn hans er, eins og vænta
mátti, heiðríkja og hjarta-
gæzka, og mörgu segir Stein-
grímur frá, sem er allrar at-
hygli vert. Kemur þar ekkí
sízt andrúmsloft og menning-
arbragur æskuheimilisins, og
hið merkilega uppeldisstarf,
sem þar er unnið í starfsemd
I og sparsemi: Er augljóst, að
þarna er lagður gru,ndvöllur,
sem Steingrímur býr að alla
ævi, og skýrir hvorttveggja:
Dæmalausa lagni hans og hæfni
til kennslu og fræðslustarfa, og
hins vegar hagsýni bans, dugh
j að og gleggni um' fésýslu. Því
! svo einlægur hugsjónamaður
i sem Steingrímur var, var hann
jfjarri því að véra hugsjóna
skýjaglópur.
Hann kunni mæta vel skil á
því, að fjármuni þarf til fram
kvæmda og vissi vel, hversu
með fé skyldi fara.
„Ég man þá tíð“ c-r góð bók
og holl til kynningar og fróð-
leiks, og á Hlaðbúð þakkir skil
ið fyrir að hafa komið hpnni
(Frh. á 7. síðu.)