Tíminn - 08.11.1964, Blaðsíða 11

SUNNUDAGUR 8. nóvember 1964
dans þeirra gerði jörðina frjósama. Dansmeyjarnar vorii
naktar að öðru en því, áð þær höfðu græn blöð um mjaðmirn
ar. Meðan þær dönsuðu voru þær í tVéim röðUm, þrjár og
þrjár, og sneru andlitum saman. Þær virtust gefa hvotUm sín
um lausan tauminn á þann hátt, að engin orð fá lýst. En þær
vöktu ekki síður aðdáun áhorfenda en skrípaleikararnir. Hiti-
htiti hló jafnhjartanléga og hinir. Þegar dansinum var lokið,
sagði Hitihiti mér, að næst fengjum við að sjá dans, sem
væri allt öðruvísi en dansinn, sem við höfðuih síðast séð.
Næsti hópur kom dansandi gegnum mannþröngina. Hverri
dansmey fylgdu tvær gamlar konur, og koma dansmeyjar-
innar var tilkynnt á þann hátt, að kallari hrópaði upp nafn
hennar og titla, um leið og hún steig upp á sviðið. Þær voru
allar sveipaðar drifhvítUm, fögrum slæðum, og báru hin ein
kennilegu höfuðföt, séih kallast taman. Þær báru blævængi
með útskornum handföngum, og um brjóstin höfðu þær perl
ur, sem ljómuðu eins og spegill og stöfuðu öllum regnbogans
litum. Meyjar þessar voru valdar vegna fegurðar, urðu að
hafa sérstakt mataræði, urðu að dvelja sem mest í skugga og
notuðu ýmis fegurðarlyf. Þær voru því einkar fagrar ásýnd-
um. Hin unga frænka Poinos var nefnd næst þeirra fyrstu og
vakti óblandna aðdáúrt áhorfenda.
Eins og allir ungir Tahitibúar af æðri stéttinrti var hún
höfði hærri en almúgirtn. Vöxtur hennar var fullkoriiinn, húð
hennar fíngerð og dökku augun tindruðu. Ég stóð nærri því
á öndinni, þegar ég sá, hvað andlit hennar var fagurt. Meðan
kallarinn hrópaði nafn hertnar og hina fjölmörgu titla, sneri
hún sér að okkur og leit niður. Hitihiti laut að mér og rtefndi
hafh það, er hún bar heima á Tahiti, en það var: Tehani.
Hura-dansinn dansa tvær og tvaér saman. Hljóðfallið er
hægt og tignarlegt. Einkum eru armhreyfingarnar yndisfagr-
ar. Þegar Tehani og mótdansari hennar gengu af sviðinú við
mikið lófaklapp, komu fram tveir skrípaleikarar, Sem komu
okkur 'til að skellihlæja að skrípalátum sínum, þangað til
næsta par var hætt að dansa. En ég tók náumast óftir því,
sem á eftir kom, því að ákefð mín var svo mikil að komast til
hússins, sem ég vissi, að Tehani dvaldi í. Það er sálarfriði
mínum og starfi heppilegt, að hún tilheyrir ekki fjöldkyldu
Hitihitis, hugsaði ég daþur. Allt um það fann ég, að ég vildi
gjarnan gefa allt, sem ég ætti, til þess, að hún væri á heimili
gestgjafa míns Éh samt fór svo, að ég fékk ekki að sjá hana
aftur á Tetiaroa, því að gömlu konurnar gættu hennar vel í
húsi, sem þær höfðu út af fyrir sig.
Við lögðum af stað um tveim klukkutímum eftir sólarupp-
komu, og síðdegis sama dag gaf ég Bligh skýrslu um ferðalag
okkar. Flóttamennirnir náðust ekki fyrr en þrem vikum
seinna. Þeir gáfust upp vegna þess, að þeir voru orðnir upp-
______TfMINN_____________________________________________
21
geí'hir á hinum stööúgu tilraunum hinna innfæddu tií að ná
þeim. Churchill fékk tuttugu og fjögur vandarhögg, ert Mús-
pratt og Millward fjörutíu og átta hogg hvor.
BoUnty hafði nú verið færð og lá nærri því við land hjá
Toaroa. Bligh hafði liaft í huga að strýkja Hayward ásaint
flóttamönnunum, og morguninn, Sém refsingin fór fram, var
ég af tilviljun staddur á skipsfjöl. Ég sá taio Hayward, höfð
ingja að nafni Moana, standa á þilfarinu, þungbúinn á sVip.
Á síðustú stundu snerist skipstjóranum húgur, og skipaði
hanh Hayward að fara aftur undir þiljur, þar sem hann átti
að sitja það, sem eftir var mánaðarins, í járrium. Nóttina éft-
ir bar nokkuð til tíðinda, sem hafði nærri því valdið því, að
við misstum skipið, og neyddumst til þess að setjast að á Ta-
hiti. Það var allh^ass álandsvindur frá norðvestri alla nöttirta,
og í dögun varð þess vart, að akkerisfestin hafði slitnað
nærri því í sundur og aðeins þriðjungur hennar var eftir.
Bligh skipstjóri varð óður og uppvægur yfir þessu, en það
Var ekki fyfr en nokkru seinna, að ég frétti, hváð við háfði
borið.
Hitihiti skýrði mér frá því, að Moana hefðu vérið svö reið-
ur yfir því, að átti að strýkja piltinn, að hann hefði farið um
borð um morguninn með langa skammbyssU untíir skikkj-
unni, í því augnamiði, að skjóta Bligh í hjartað, um leið og
fyrsta höggið riði af. En þegar hann komst að raun um, að
vinur hans slapp Við strýkingu, en var í þess stað sendur und
ir þiljur og lagður aftur í járn, datt honum í hug að frelsa
vin sinn úr prísundinni á þann hátt að brjóta skipið í spón.
í húmi næturinnar sendi hann einn af þjónum sínUírt, sem
átti að skera sundur akkerisfestina. Hefði maðurinn fram-
kvæmt verk sitt, eins og fyrir hann var lagt, hefði skipið
áreiðanlega farizt.
Tímakorn velti ég þessu máli fyrir mér. En þar sem þessi
atburður var nú gleymdur og ég vissi, að akkerisfestarinnar
var riú gætt nótt og dag, áleit ég ónauðsynlegt að skýra
Bligh frá þessu. Það hefði aðeins aukið reiði hans gegn Hay-
ward, og leitt af sér erjur við Moana, sein var voltírtgUf
höfðingi.
í marzlok var farið að búast til heimferðar. Meir en þús-
und brauðávaxtaplöntur höfðu vefið fluttar Um borð í pött-
um, og stóra káetan aftur í leit út eins og aldingarður. Mikið
af svínakjöti hafði verið saltað niður, og við hofðum fehgið
miklar birgðir af yamsrótum. Aðeins Bligh vissi, hvenær
átti. að. leggja af stað„ en það var öllum ljost, ’að ækki gat
verið langt að bíða. n'SS1. raHtfj)é*
Ég skal fúslega kánnast við það, að mig íangaði ekki séf-
lega mikið til þess að fara frá Tahiti. Enginn hefði getað búið
hjá svo Vingjarnlegum gestgjafa sem Hitihiti var, án þess að
fyllast aðdáun á gamla manninum og fjölskyldu hans. Mála-
nám mitt vakti meir og meir áhuga minn með hverjum degin
um sem leið. Ég gat nú orðið talað málið nokkurnveginn reip
rennandi, enda þótt ég þyrfti heilt ár til þess að nema málið
til fullnustu. Orðasafn mitt var nú fullbúið, og ég hafði leið-
rétt það smám saman, þegar ég fann villur. Ég var einnig
langt kominn með málfræðina. Ég lifði rólegu og áhyggju-
lausu lífi og starf mitt var skemmtilegt, og það var því ekki
undrarlegt, að ég hugsaði ekki oft heim til gamla Englands.
Ef ég hefði ekki átt móður á lífi, þá hefði ég gjarnan viljað
lifa þessu villimannalífi áfram. Og hefði ég átt von á því, að
annað skip kæmi til Tahjti eftif hálft eða heilt ár, hefði ég

fk *
l IYR Hl MINN - NY JORÐ EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
32
— Polyte er fífl alveg eíns fyr
ir það. Heldur hann kannski að
frú Vignaud láti sér ekkf öldung
is á sama tsanda um fingur hans?
— Ja, ég segi nú eigi að síður
fyrir mig, að Polyte sé hetja.
— Víkið ykkur frá,! skipaði
læknirinn. Stórir svitadropar
stóðu á andliti piltsins. — Hvern-
ig líður þér, Polyte? Heldurðu að
þú getir gengið sjálfur inní ein-
hvern vagn? Eigum við ekki að
bera þig?
— Mér líður vel! svaraði Hippo
lyte og brostí, en beit jafnframt
á jaxlinn af kvölum. Hann teit á
fingurstúfinn. — Prýðilega'
Ovide Clouzat ók þeim til að-
gerðastofu læknisins uppi yfir
bankanum.
15. kafli.
Á mánudagsmorgun kom
frænka hans ekki til morgunverð
ar. — Nanaine er lasin, tautaðí
faðir hans. — Hún er með höfuð,-
verk. Hún svaf ekki í nótt.
Læknirinn hafði hvorki notið
hvíldar né svefns heldur. Þegar
hann kom heim. eftir að hafa
búið um hönd Etippolytes, hringdi
síminn, sem hann hafði látið
koma fyrír við rekkju sína. Það
var fyrsta tilfelli um matareitrun
áf mörgúm, sem hann var kállað-
ur til að rannsaka um nóttina.
Télemaque Moreau. elsti sonur
Alceste sjómanns, var veikur og
öll fjölskylda hans. Það kom í
ljós, að þau höfðu drukkið hinar
bétri áfir Bidaults kvöldið áður
við 4. júlí hátíðina. Meðal sjúkl-
inga var og frú Vigée. Kvaðst
hún ætíð megá ganga að því sem
vísu, að verða fyrir barðinu á
óhöppum sem fyrir féllu.
— Ég verð að tala við herra
Bidault, sagði læknirinn. — Ég
verð að kvarta yfir mjólkurbúi
hans. Bara að ég vissi hvar hann
væri að finna.
— Hann er alltaf i hesthúsinu
á morgnana, Miché Vik. Það hef-
ur Lázáre Vihur minn sagt mér.
Bazile stóð aftan við stól gamla
læknisins og veifaði pálmablaði
sínu.
— Þakka þer fyrir, Bazile.
Lækninum fannst þó réttast að
líta inn í mjólkurbúið fyrst. •
— Nanaine frænku yðar langar
til að tala við yður, Miché Vik.
Hann hafði búist við því.
— Kom ínn! Rödd frænku hans
var hvöss og skipandí.
Hann varð ekki lítið undraridi
er hann sá að hún hlaut að hafa
neytt meir háttar máltíðar. Þar
stóð bakki á borði með mörglím
tæmdum fötum og beið þess að
hann væri borinh niður í éldhús-
ið.
Lítill skápur á veggnum stóð
opinn. Sjálf stóð hún fyrir fram-
an hann og var að leggja i neðstu
hilluna litla tösku, sem hún tók
1 ætíð með sér úr borginni á sumr
in. í töskunni voru kórallar og
perlur, háismén og éýrnahrihgir,
er gengið höfðu í arf fré kynslóð
til kynslóðar í deRöchéí séttirini.
— Góðan dag, Nahaine!
— Hún gegndi horium engu, og
hann beið rólegur, þar til hún
hafði lokið starfi sínu.
Er hún hafði aí lokum gengið
frá læsíngunni á litla skápnum,
...............................21
, /sneri hún sér að honum.
— Við erum öll orðin veik út
af þvi að þú skýldif gera þig að
athlægi, riiæiti hún um leið og
hún fék sér sæti. — Ég hef skrif-
að Alcide frænda þínum og er
búin að fá svar frá honum Hann
6r fús til að taka þig f féiag við
sig þegaf í Stað.
Hann rak í rogastanz. Að hun
skyldi gerast svo djörf, að skípu
leggja lífsstárf hans að honum
fornspurðurn. Hvað mátti Alcide
halda um hann, þar sem hann
Virtist ekki fær til að sjá um sín
einkamál sjálfur? Hann var ekki
vitund hrifinn áf því að hafa
læknisstörf sín í náinni snertingu
við dr. Larouche. En honum lék
ékki hugur á að leggja út í kapp-
ræður um það nú, svo hann lét
Sér nægja að svara: — Ég get
ékki farið héðari, fyrr en nýi lækn
irinn er kominn.
Hún sló saman höndum svo
small í og hóf augU sín til him-
ins, eins og væri hún að biðja
hann um að hafa biðlund.
— Ertu þá alvég genginn af vit
inu? HefUf .þá Jolivet, þessi
skepna, þröngvað þér til að lofa
sér einhverjum asnaskap?
— Haun hefur einskis beðið
mig. En það eru til viss loforð,
sem læknar verða að gefa sjálfum
sér. Horium varð hugsað til frú
Gaspard og erfiðrar fæðingar, sem
fyrir dyruili stóð hjá heririi, til
handarinnar á Hippolyte og til
fjölskyldu Télémaque Möreaus.
Hún stappaði í gólfið. — Og
hafa þá íbúarnir hér sótt um að
fá nýjan lækni?
— Borgarfáð hefuf snúið sér tíl
heilbrigðismálanefndar og skýrt
Charity sjúkrahúsíhu ffá hinni
lausu stöðu.
— Ungir menn nú á dögum eru
allt of skynsamir til að binda sig
við svo lítilfjörlegt læknishérað
sem þetta, miðaldra menn eru
þegar komnir i góðar stöður og
sitjá kyrrir þár sem koriiiö er, en
öldungár hugsa til að nætta, í stað
þess að sækja um nýtt. Þeir verða
að láta séf lynda lækni með lélegu
prófi ellegar einhvern asna
Eða þá hugsjónamenn, hafði
Jolivet lækhir sagt. Voru þá
kannski húgsjónamenn í raun-
inni heimskingjar?
— Það er hugsaniegt, að ég
hafi glatað hylli ættingjá minna.
En ég hef að minnsta kostí ekki
glatað heilbrigðri skynsemi út af
einU bafrii, mælti hánn og átti
þar við Mirjam.
— Nei, við skulum vona það.
Hún leit beint framan í hann.
■— Maður af duRocher ættinni get
Ur týnt hjarta sínu, en aldrei hugs
un.
— Höfuð eða hjarta — hvorugt
er mikils virði án hins, ansaði
hann og vonaði innilega að þessi
satnfæða væri brátt á enda
— Þetta telpuflón hefur glatað
hvoru tVeggja fyrir þínar sakir!
Hún lýpti hnýttum hnefa og sló
liohUm svo fast í borðið, að blek
byttán tók hástökk. — Hugsa sér,
að dóttir Pálmyfu Delamare skuli
diffást!
— Er þá virkilega enginn mað-
ur til, sem lætur sér eiturtungu
frú Naqin i léttu rúmí liggja?
— Nei. Og ekki heldur fífla-
skapur í frænda þínum. Veiztu
það, að hann var svo frekur að
bjóða þeim til miðdegisverðar.
Auðvitað tii þess, aö vekja
hneyksli og gera mér gramt í geði.
Nú, og hvað heldurðu að svo nafi
gerst? Hún kastaði hnakka og hló.
— Palmyra Delamare afþakkaði
boðið! Af því að hún væri ennþá
í sorg. Að líkindum út af föður
telpUhhar. Eða heldurðu kannski
að það hafi verið vegna Camberts
dómáfa? Aftur rak hún upp hæðn
ishlátur.
Nú, svo Ulysse frænda hafði þá
brugðist bogalistift. Nanaine hafði
vissuléga ástæðu til að hlæja að
honum. Hafði hún yfirhöndina á
ný.