Tíminn - 26.11.1964, Síða 11

FIMMTUDAGUR 26. nóvember 1964
TIMINN
n
UPPREISNIN
IÁ BOUNTY
*st.c
36
SSIM DVUIll i
Gharles Nordhoff og James N. Hall
þannig, að við verðum að taka meira tillit til okkar. Við
stefnum nú til Tahiti, þar sem við ætlum að dvelja í vikutíma
og útvega okkur birgðir.
— Ég ætlaði fyrst, hélt hann áfram, — að setja ykkur á
land á Tahiti, en skipveíjar vilja það ekki, og því miður hafa
þeir víst á réttu að standa.
Hann leit á Churchill, sem stóð þarna ennþá með kross-
lagðar hendur. Churchill kinkaði kolli: — Nei, herra Byam,
sagði hann, — við ræddum þetta mál í káetunni í gærkveldi.
Við óskum ykkur alls góðs, en við getum ekki leyft þetta.
— Þér hafið á réttu að standa, sagði Christian. Við getum
ekki leyft ykkur að stíga fæti á land á Tahiti. Skipverjarnir
vildu, að haldinn væri vörður um ykkur, meðan við dveljum
þar, en ég fullvissaði þá um, að óhætt væri að leyfa yður,
Morrison og Stewart að koma á þiljur, ef þið legðuð við
drengskap ykkar, að minnast ekki á uppreisnina við eyjar-
skeggja.
— Ég skil ykkur, sagði ég, — en ég vonaði að við yrð-
um settir á land á Tahiti.
— Það er ómögulegt, sagði Christian. — En mér finnst
viðurstyggilegt að þurfa að fara með ykkur nauðuga, en ég
get ekki komizt hjá því vegna félaga minna. Enginn okkar
vill nokkru sinni koma til Englands aftur. Þéh getið sagt
hinum frá því, að ég hafi í hyggju að leita að óþekktri eyju,
fara þar í land með dýrin og eyðileggja skipið. Þar setjumst
við að og við vonum, að við sjáum aldrei framar hvítan
mann.
Christian stóð á fætur til merkis um, að samtalinu væri
lokið, og ég gekk upp á þilfar í þungu skapi. Það var blás-
andi byr og Bounty valt töluvert á ölduhryggjunum. Ég stóð
í skjþli, og horfði á bláar bylgjurnar og reyndi að átta mig.
Við Stewart höfðum oft rætt framtíðina. Ef okkur heppnað-þ f
ist ekki að flýja meðan við dveldum við Tahiti, þá var öll •
von úti. Og þótt okkur yrði leyft að koma upp á þilfar, þá
myndu verða höfð sterk varðhöld á okkur. Og enda þótt við
gætum flúið á Tahiti, þá voru allar líkur til þess, að Christi-
an næði okkur aftur. Christian hafði sennilega fundið upp
einhverja sennilega skýringu á því, hvers vegna Bligh var
ekki með. Og þar sem hann var nú orðinn skipstjóri á skip-
inu, myndu höfðingjarnir verða á hans bandi. Sem endur-
gjald fyrir eina byssu eða svo myndu höfðingjarnir senda her
manns til þess að leita. Eina vonin væri að geta náð í hrað-
skreiðan bát. — Þannig gætum við reynt að komast til eyj-
anna út frá Tahiti, þar sem hinn mikli höfðingi Teina hafði
ekkert vald. Þegar svo langt væri komið, gætum við — enda
þótt Christian elti okkur — flúið frá einni eyjunni til ann-
arrar, þangað til hann yrði þreyttur á að elta okkur.
Það hlaut að vera mjög erfitt að flýja frá skipinu, svo að
segja fyrir augunum á uppreisnarmönnunum. Ennþá erfið-
ara myndi verða að ná fljótt í hraðskreiðan bát, en dapurleg-
ust var tilhugsunin um það að fá aldrei að sjá hvíta menn
framar.
Þegar ég var að velta þessu fyrir mér, kom Stewart við
handlegginn á mér: — Sko, sagði hann — þarna fleygja þeir
plöntunum fyrir borð. Young stjórnaði því verki. Uppreisn-
armenmrmr stoðu 1 röð og réttu jurtapottana frá manni tn
manns og köstuðu þeim í sjóinn. Við höfðum haft um þúsund
brauðávaxtaplöntur með okkur. Og til þess að ná þeim, höfð
um við orðið að líða miklar þjáningar og sigla um 27000
mílna vegalengd í vályndum veðrum. Þessum plöntum, sem
beðið var eftir með eftirvæntingu í Vestur-Indíum, var nú
fleygt fyrir borð, eins og þær hefðu verið ónauðsynleg
kjölfesta.
— Allt til ónýtis, sagði Stewart.
— Ekkert get ég botnað í slíku.
Það var ömurlegt að hugsa til þess, hvernig þessum leið-
angri lauk. Plöntunum var fleygt fyrir borð. Bligh og félagar
hans sennilega drukknaðir eða drepnir af villimönnum.
Uppreisnarmennirnir voru örvæntingarfullir og höfðu ákveð-
ið að fela sig fyrir umheiminum, það sem eftir var æv-
innar, og við vorum sömu örlögum háðir.
Seinna, þegar við Stewart vorum orðnir einir í klefanum,
skýrði ég honum frá því, sem Christian hafði við mig rætt í
káetunni. — Við verðum að skýra Morrison frá þessu svo
fljótt sem hægt er, sagði hann.
Stewart sat þögull stundarkorn og andlit hans var svip-
laust. Loks leit hann upp. Ég fæ þó að minnsta kosti að sjá
Peggy, sagði hann.
— Það er líklegt, ef þér gefið drengskaparheit.
— Það mun ég gera og meira til þess að fá að sjá hana.
Hann stóð snöggt á fætur og fór að ganga um gólf. Ég
þagði, og eftir stundarkorn, sagði hann: — Afsakið að ég trúi
yður fyrir þessu. Sjómenn eru oft viðkvæmir, og ég hef ver-
ið lengi á sjó. En ef til vill gæti Peggi hjálpað okkur til þess
að flýja. Ég finn ekki aðra lausn á málinu.
— Það er ekki ósennilegt, að hún geti hjálpað okkur
sagði ég, því að mér hafði ekki dottið þetta úrræði fyrr í hug
Hún gæti útvegað okkur bát, og það gætí enginn annar í
Matavai. Við verðum að gefa drengskaparloforð, og þar af
leiðandi getum við ekki sagt frá því, til hvers við ætlum að
nota bátinn. Þér verðið að segja Peggy, að við ætlum að
strjúka á sama hátt og Churchill og ætlum að búa meðal eyj-
árskeggja eftir að skipið er farið. Það 'eru aðeins höfðingjarn
ir, sem eiga báta, sem hægt er að komast á til Leeward-eyj-
anna. Bæði Teina og Hirihiri álíta sig standa i svo mikilli
þakkarskuld við Georg konung, að þeir myndu ekki lána bát
til slíks. En faðir Peggys er engum skyldum bundinn við
Georg konung.
Stewart fékk sér sæti aftur. Hann var fljótari að hugsa en
ég og skildi óðara það, sem ég hafði verið að hugsa um lengi.
— Einmitt, sagði hann. — Peggy getur hjálpað okkur, ef
nokkur getur það. Ég gæti komið henni í skilning um þetta
á tíu mínútum. Við verðum að grípa tækifærið, þegar vind-
urinn er austlægur. Bátnum verður róið fram hjá skipinu,
eins og hann væri á leið til Tetiaroa. Svo verðum við að læð-
ast fyrir borð og synda yfir að bátnum. Ef við verðum
heppnir, þá sér enginn okkur í myrkrinu.
— Já, Stewart, ég hygg, að þetta verði framkvæmanlegt.
NYR HIMINN - NY JÖRÐ
5'fSSPi '£e 'r'*
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
47
fest var með perlunselu, en þegar
hann reigði höfuðið, kom örið á
hálsi hans eigi að síður áberandi
í Ijós.
Hann tók þegar að ræða um
fyrirkomulagið á félagsskap
þeirra. Doktor Larouche var mað
ur margorður, og Viktor átti
óhægt um vik að skjóta orði inn
í . . . stór og mikil húsakynni í
nýju byggingunní, sem verið var
að reisa hjá Sct. Charles og
Gravier. Aðstaða til skurðlækn-
inga samkvæmt allra nýjustu
tízku . . í fyrsta skiptí vottáði
fyrir áhuga í svip Viktors og þeg-
ar Alcide sá það. hélt hann óstöðv
andi áfram.
— Fullkomlega nýtízku fyrir
komuleg— og yflrbragð þitt og
öll persóna — kæri Viktor, okkur
veitir ekki af að leigja heila hæð.
Loks heppnaðist Viktor að fá að
segja nokkur orð. — Já, en ef
ég á að vera hreinskilinn, þá veit
ég ekki, hvort mig fýsir yfirleitt
svo fjarska mikið að
— O, látum svo vera! veltu
þessu nú dálítið fyrir þér. Skrif-
aðu mér svo og láttu mig heyra
hugmyndir þínar og uppástung-
ur. Síðan getum við alltaf talað
okkur saman, áður en lýkur. Já,
hugsaði Vitkor og létti við. Það j
væri bezt af öllu. Mestu beiskjuna i
mátti nema úr afsvari hans í form
legu bréfi. j
Hann var að hugsa um, hvemig I
hann ætti að brjóta upp á sam-1
ræðu um Palmýru Delamare, þeg
ar frændi nans breytti skyndilega
um tón. I
— Segðu mér annars — er hún
þarna ennþá?
Viktor vildi ekki láta heyrast,
að hann yrði hissa á spurningu
hans. — Já, svaraði hann.
Það var sem ský liði yfir andlit
Alcide. — Mér hafði komið til
hugar, að skreppa þangað í helgar
fríi, en það hafði í rauninni enga
þýðingu, að fitja upp á öllu saman
að nýju.
— Hún er mjög fögur! Viktor
mundi ekki eftir öðru, til að segja.
— Já, ég man það svo greini-
lega, þegar ég sá hana fyrst. Það
var einn sunnudag f kirkjui ni.
Eg var tuttugu og fimm irs þá
Hún var sextán.
— Hún er mjög ungleg ennþá.
— Já, þú veizt náttúrlega .?
Hann virtist undrandi, þegar Vik
tor hristi höfuðið. — Jú, ég vildi
giftast henni. Rödd hans fylltist
beiskju. — Ef fjölskylda mín
hefði ekki gert annað eins uppi-
stand. fyrir þá sök eina, að afi
hennar hafði stundað veitingasölu
hefði ég getað fengið hana — og
nokkur mannslíf hefðu orðið
ánægjulegri eða að minnsta kosti
öðruvísi.
— Mér skilst að hún hafi
kvænst Chambert dómara.
— Já, sem var nærri því fjórum
sinnum eldri en hún. Faðír henn-
ar tók bónorð hans eingöngu í
því skyni, að það gæti talizt
sem hnefahögg andlit Larouche
ættarinnar. Dómarinn var lika af
i göfugu ættum.
— Að því er mig minnir, hafði
hann orð fyrir að vera ekki við
eina fjölina felldur.
1 — Já, og það ekkl að ástæðu-
lausu. Meðan báðar fyrri eiginkon
ur hans voru í lifanda lífi, stund-
aði hann hjákonur sínar við hlið-
ina á þeim. Hann var gerspilltur.
Menn sögðu, að hann yrði að hafa
unga og fallega stúlku til
að hressa sig upp — þú skilur,
við hvað ég á?
Víktor yppti öxlum. — Trúlegt
er, að æska og fegurð geti haft.
meiri áhrif í þeim efnum, en vís-
indin.
— Ég setti mér fyrir sjónir
hvert smáatrið; á brúðkaupsnótt
hennar. Þú veizt nú sjálfur,
hvernig siðir okkar eru Eg
sá í huganum hverníg móðir henn
ar fylgdi henni til svefnhúss
þeirra, afklæðir hana og færir í
hvítan náttkjól. Svo er hún skilin
einsömul eftir, — hún hallast upp
að hægindum í hinni miklu
hjónasæng — og bíður komu
manns síns. Þú getur nú hugsað
þér sjálfur, hvernig það hefur hlot
ið að vera fyrir unga stúlku á
seytjánda ári, sem er nýkomin úr
klausturskólanum, að liggja þarna
skjálfandi af ótta við hið ókunna
— og vera svo að lokum alein
með . . . Ung og fögur stúlka,
sem maður elskar óstjórnlega,
brjálæðislega . . . Rödd hans brast,
en svo bætti hann við: — Já, það
er ástæðulaust. að leyna þig því.
Ég gerði tilraun til að svipta míg
lífi.
— Ég hlýt að hafa verið smá-
drengur þá. Þetta kom illa við
Viktor. — Ég hef aldrei vitað
fyrr . .
—• Þetta varð auðvitað voða-
legt hneyksli. Hann fluttist með
hana til New York. Dag nokkurn
voru þau stödd í Metropolitan
safninu, og meðan dómarinn var
sokkinn niður í að skoða málverk
eftir Rembrandt, tók hún tal við
ungan Gyðing. Hann var listamað
ur, tuttugu og eins árs að aldri
og tekinn að fá nokkurt orð á
sig. Þar skapaðist ást við fyrstu
sýn. Hann sagði um Chambert:
— Ég hélt, að þér væruð barna-
barn hans. Hún kom dómaranum
til að skoða safnið aftur seinna.
Hann var þar — þessí Davíð Men-
del. Hann hafði komið þangað á
hverjum degi á sama tíma. Þau
losnuðu við dómarann meðan
hann var að glápa á mynd eftir
Gainsborough, og hlupust á brott.
Þegar njósnarar hans fundu þau
loksins, voru þau komin til París-
ar og hún orðin barnshafandi.
— Dóttir hennar heitir Mirjam,
sagði Viktor, — Heima hjá okkur
kallar vinnufólkið hana Miyám.
— En dómarinn fékkst þó ekki
til að skilja við hana. Hjónaskiln-
aðir voru þá, ekki síður en nú,
taldir allsendis óhugsandi hjá fínu
fólki. Hann hafðí trúmálin að yf-
irskini. En þeir, sem þekktu hann,
kölluðu það hefnd.
Viktor hristi höfuðið og horfði í
gaupnir sér: Allt hafði þetta gerzt
fyrir meir en tveim tugum ára.
En samt héldu þeir sem hann
umgekkst, ennþá svo fast við for
dóma sína, að annað eins gat hæg-
lega gerzt enn þann dag í dag.
Svona mikil þjáning að þarflausu,
jafnvel grimmd. En þegar hann
litaðist um í þessum glæsibúnu
húsakynnum, gat hann þó ekki
fengið af sér að kenna í brjósti
um Larouche lækni. Frændi hans
hafði komið ár sinni vel fyrir
borð og leit út fyrir að vera að-
njótandi margra lífsins gæða.
En Palmýra — og Mirjam, sem
fráleitt hafði hugmynd um, að
gamlir fordómar og heimskulegt
stærilæti iægi í leyni á lífsbraut
hennar..
Þeír sátu þegjandi hvor
andspænis öðrum, jafn vandræða
legir báðir tveir. Loks braut Vik-
tor upp á öðru umræðuefni, en
frændi hans virtist nú gersneydd-
ur öllum áhuga.
Viktor afþakkaði boð hans um
að snæða miðdegisverð með hon-
um. Hann fékk sér vagn út að
í St. Louis kirkjugarðinum og fór
úr honum við hliðíð í Claiborn