Tíminn - 13.03.1965, Qupperneq 11

LAUGARDAGUR 13. marz 1965
TIMINN
n
6
George Cooper og Denitls Holman
spillinu og sagði á allsæmilegri ensku, að hann vildi fá með
sér tvo menn, mig og P. Brougham oférsta. Mér geðjaðist
ekki að þessu, þótt ég væri síður en svo hissa. Við fórum
aftur um borð í tundurspillinn.
Liðsforingi fylgdi mér niður í klefa Skipstjórans, sem var
undir brúnni. Klefinn var mjög lítill — inni var ekki ann-
að en bekkur og borð, sem tveir gátu setið við, ef þeir
hreyfðu sig ekki, og andspænis mér hinum megin við borð-
ið sat skipsstjórinn. Hann benti mér að setjast niður á móti
sér, en þá sat ég með bakið í dyrnar, sem voru tvö fet fyr-
ir aftan mig. Mér líkaði þessi afstaða ekki, þegar ég sá, að
við allra minnsta merki frá skipstjóranum, gat maðurinn í
dyrunum stungið mig í bakið með hnífi eða barið mig í höf-
uðið. Við höfðum allir heyrt hryllilegar sögur af villi-
mennsku Japananna, og mér tókst að mjaka mér þannig til,
að ég sá dyrnar speglast í kýrauganu.
Skipstjórinn var snöggklipptur eins og venja var meðal
hermanna í Japan, og mér fannst skásett, hvöss augu hans
grafa sig inn í mig. Fyrir framan sig hafði hann einhver
skjöl, skeyti og minnisblöð þakin japönsku letri, og pakki
af sígarettum stóð á miðju borðinu. Andlitið var eins' og
svipbrigðalaus gríma, og úr því var ekki hægt að lesa hugs-
anir eða tilfinningar, þegar hann horfði rannsakandi framan
í mig. Mér fannst erfitt að horfast í augu við hann og leit
því undan, horfði í kringum mig í klefanum, eins áhuga-
laust og mér var unnt. Þetta gekk svo lengi, að mér var far-
ið að leiðast. Þá byrjaði hann á mjög lélegri ensku, sem
greinilega hafði verið lærð í þeim tilgangi einum að nota
hana við slík tækifæri.
— Þið eruð fangar mínir. Ég skipa þér að segja mér allt.
Hann þagnaði, og ég sagði ekkert, svo hann endurtók það,
sem hann hafði sagt, og bar sig fram með miklum blástri.
Ég kinkaði kolli, og hann hélt áfram.
— Hvar eru amerísku hermennirnir á Jövu?
— Ég veit það ekki.
— Þér hljótið að vita. Þér segja mér.
— Ég veit ekkert um bandarísku hermennina á Jövu, ég
var í sjóhernum.
— Þér minn fangi. Ég skipa. Þér segja mér.
— Við fáum engar slíkar upplýsingar á skipunum.
— Þér yfirforingi. Þér lesa skipanir hersins.
— Það eru aðrir hærra' settir á skipinu en ég, og ég sé
ekki leynilegar skipanir.
— Þetta leyndarmál? Ha? Þér hafa leyniskipanir. Þér
segja mér.
— Ég sé ekki leynilegar skipanir, sem skipi okkar eru
gefnar.
— Þér verðið að segja. Þér ekki tala, ég fara með yður
upp. Skjóta, skjóta. Þér detta, detta niður!
Hann klappaði á brjóstið, í hjartastað, og var mikið niðri
fyrir. Mér varð Ijóst, að bezt væri að láta hann hætta að
hugsauum leyniegar skipanir. f raun og veru vissi ég ekk-
ert um hernaðarástandið á Jövu, eða hvar herirnir væru
þar niðurkomnir, og hafði aldrei heyrt á það minnzt. að
Bandaríkjamenn væru komnir þangað, enda þótt útvarpið
hefði minnzt á að verið væri að senda þangað nokkra menn.
— Þér verðið að segja mér. Er það leyndarmál?
— Allar hernaðaraðgerðir eru leyndarmál?
i— Síkaret? Síkaret? (leyndarmál, leyndarmál) æpti
hann, og orðin hljómuðu eins og hann væri að segja „sígar-
etta.“
Til þess að rugla hann í ríminu fékk ég mér sígarettu úr
pakkanum á borðinu, og stakk henni upp í mig. Mig langaði
mikið í að reykja.
Hann varð æfareiður/beygði sig yfir borðið og reif út úr
mér sígarettuna og kastaði henni á gólfið.
— Mér þykir fyrir þessu, sagði ég. — Ég hélt þér hefðuð
sagt sígaretta.
Ég hafði truflað hugsanir hans, en eftir nokkra þögn
byrjaði hann aftur á nýjan leik. Ég hugsaði með mér, að
nú gilti það eitt að vera sterkur, því þolinmæði hans var
meiri en mín og hann gat auðsýnilega brotið mig niður með
tímanum. Ég var þreyttur, skítugur, þyrstur, og maginn var
tómur. Hann hafði allt í hendi sér, ég hafði ekker't.
— Ég veit ekkert um bandaríska hermenn á Jövu, og
vissi ég eitthvað myndi ég ekki segja frá því.
— Þér ekki tala. Ég fara með yður á þilfar. Skjóta, skjóta!
Niður, niður!
Ég svaraði þessu engu. Ég var að velta því fyrir mér,
hvað ég myndi gera, ef hann gerði alvöru úr hótun sinni.
Ég ákvað á stundinni, að kæmi til kasta skotsveitarinnar á
þilfarinu, myndi ég fara fram á, að liðsforingjarnir og
menn mínir fengju að vera viðstaddir. i o**
Ég var farinn að svitha og kuldahrollur fór uih mig.
Hann fylgdist með hverri hréyfingu mirini, eins ög köttur
sem hefur komið auga á mús, og las hugsanir mínar, eins
og ég held að sumir Japanir geti gert. Þeir hafa verið þjálf-
aðir í því frá fæðingu að leyna hugsunum sínum og tilfinn
ingum. Við erum það aftur á móti ekki, og þar að auki
má alltaf sjá öll svipbrigði á andliti mínu, og það var ekki
erfitt fyrir manninn, sem var að yfirheyra mig í þetta *
« » -.......... | ■ |
ég bið hana, býst ég ekki við, að
hún geri það fyrir yður.
Ó, hamingjan góða, hvað þetta
var heimskulega sagt og auðvitað
kom það á eftir, sem ég óttaðist.
Kate tók samstundis fingurinn út
úr sér og greip í mig. — Jú, ég
geri það víst fyrir ungfrú Bray,
mér þykir vænt um hana. Mér þyk
ir ekki vænt um þig, Monica
frænka.
Það var dauðaþögn. Conrad fliss
aði. Lafði Warr ávítaði meira að
segja eftirlætisgoðið sitt: — Þeg-
iðu. Svo sneri hún sér að mér.
— Viljið þér hátta Kate og setja
hana í rúmið og þar verður hún
það sem eftir er dagsins.
Ég var svo reið að ég vissi ekki
hvað ég átti að gera. Ég afbar
ekki að vera vitni að öðru eins
óréttlæti. Konan hafði ekki hunds
vit á börnum, en lét stjórnast af
sjúklegri drottnunargimd og hé-
gómagimd. Og Kate fór auðvitað
að gráta. — Ég vil ekki hátta.
Ég vil fara í dýragarðinn með Con
og imgfrú Bray, snökti hún.
Ég sá að lafði Warr reyndi að
leyna bræði sinni.
— Og Kate fær hvorki te né
kex heldur, ungfrú Bray. Bara
brauð.
— Lafði Warr, byrjaði ég.
— Ég þoli ekki, að neinn rísi
gegn mínum skipunum , ungfrú
Bray, hrópaði hún ofsareið. — Og
ég lít á þetta sem framúrskarandi
lélega byrjun . . . mjög slæma
byrjun fyrir yður. Hvaða rétt
hafið þér til að mótmæla, þegar
ég gef skipanir. En þegar þér
hafið reynt að koma yður í mjúk-
inn hjá Kate með konfekti, þá skil
ég. . . .
— Lafði Warr, greip ég fram
í. — Það er ekki rétt. Uppeldis-
aðferðir mínar leyfa ekki að ég
„komi mér i mjúkinn" hjá börn-
um. Ég held að það sé betra að
vinna ást þeirra og traust.
— Ég þarf engan fyrirlestur um
barnauppeldi, hvæsti hún. — Og
Kate, nú steinþegir þú.
Ég leit örvæntingárfull í áttina
að veröndinni og bað með sjálfri
mér, að hr Torrington tæki eftir
dóttur sinni, sem grét sáran. Ég
var reglulega reið, þegar ég sagði:
— Ég er hrædd um að ég geti
ekki unnið við þessi skilyrði, lafði
Warr. Annað hvort verð ég að
fá að nota mínar aðferðir, eða
þér takið við. Það er ómögule^t
fyrir okkur að vinna saman.- Eg
get ekki haldið neinum aga, ef
ég verð að ganga í berhögg við
aðferðir mínar.
Munnur hennar opnaðist. Ég
sá, að hún átti ekki von á að ég
mótmælti henni. Það getur verið
að ég sé róleg og jafnlynd, en
ég þoli ekki óréttlæti og ég ætlaði
ekki að líða neinum að tala við
mig eins og lafði Warr hafði gert.
Og eins og ég hafði vonað, kom
hr. Torrington inn og spurði, hvað
þessi læti ættu að þýða.
— Kate . . . Kate . . . í guðanna
bænum, hrópaði hann og greip
fyrir eyrun. — Þú veizt, að ég hef
gaman af tónlist. en röddin þín
er svo voðalega fölsk, þegar þú
æpir svona.
Hún róaðisi og gráturinn sefað-
ist. Conrad flýtti sér að segja:
— Monica frænka bað Kate að
taka fingurinn út úr sér, en hún
vildi það ekki. Þá sagði frænka að
hún ætti að fara í rúmið og þá bað
ungfrú Bray hana að taka fing
urinn út úr sér, og þá gerði hún
það. Og Monica frænka segir að
ungfrú Bray hafi reynt að koma
sér í mjúkinn hjá Kate með kon-
fekti. Hvað þýðir að koma sér í
mjúkinn hjá, pabbi?
Það varð aftur dauðaþögn. É
hef aldrei verið eins vandræðaleg
og á þessari stundu. Ég sá hvernig
andlit Esmonds varð alvarlegt.
Svo kinkaði hann kolli til sonar
síns og sagði:
— Farið þið Kate inn i barna-
herbergið, Conrad . . . og það
strax.
Conrad leit fýlulega á hann _n
gegndi. Esmond lokaði á eftir
þeim. Svo stillti hann sér upp við
hliðina á hjólastólnum.
— Hvers vegna í ósköpunum
voru þessi læti, Monica.
Ég hélt að konan í stólnum
væri að fá kast, andlit hennar var
afmyndað og hún dró andann
með erfiðismunum. Ég sá að hana
langaði til að reiði hennar í minn
garð fengi útrás, en hún kom mér
á óvart með því að taka upp að
og vinsæla aðferð. Hún greip lít-
inn vasaklút og fór að, gráta:
— Ó, Esmond. Ég er svo særð.
Ég elska þessi blessuð börn eins
og ég ætti bau sjálf . . . og þau J
gera ekki annað en særa mig . . .
eða réttara sagt Kate. Henni þyk-!
ir ekkert vænt um mig. Ungfrú
Bray er nýkomin og hún heldur
kannski að Kate sé ósköp auðveld,
en hún uppgötvar fljótlega, hvað
hún getur verið erfið. Ég reyni
alltaf að gera mitt bezta, en eng-
inn kann að meta það.
— Svona svona, Monica, vina
mín, hvaða vitleysa er- þetta?
sagði Esmond og klappaði systur
sinni blíðlega á öxlina. — Þú
veizt fullvel að við erum þér ákaf-
lega þakklát fyrir allt sem þú ger-
ir fyrir okkur . . . og allt sem
þú gerir fyrir Conrad og Kate.
Hann sneri sér að mér.
— Systir mín er dásamleg kona
ungfrú Bray. Við getum aldrei
nógsamlega þakkað henni .
Lafði Warr hélt áfram að gráta
og nú kom sir Austen aðvífandi.
Hann greip fram í fyrir Esmond
og sagði: — En elskan . . hvað
er að . . ” væna mín.
Og nú hafði hún fengið vilja
sínum framgengt. Karlmaður á
hvora hlið hennar, sem reyna að
hugga hana og lýsa fögrum orðum
ást og aðdáun sinni á henni.
Ég stð þarna og fyrirleit hana
af öllu hjarta. Ég sá að hún gægð-
ist sigri hrósandi til mín gegnum
tárin. Sannleikurinn hafði ekki
enn komið fram, sannleikurinn
urn börnin eða mig. Ég uppgötv-
aði, að svona endaði það alttaf.
Esmond Torrington var alltof
störfum hlaðinn til að kafa dýpra
í það, sem fram fór í húsinu. Hon
um varð aðeins ljóst það sem var
við yfirborðið. Þetta endaði með
því, að Esmund bað Monicu að
fyrirgefa Kate og lafði Warr
brosti eins og engill og sagði, að
auðvitað fyrirgæfi hún barninu.
En ég var óróleg. Ég vissi, að
þegar faðir Kate færi aftur myndi
frænkan ekki sýna barninu neina
miskunn.
Ég var reglulega gröm. Það er
svo auðvelt að vinna ást og traust
barns, ef maður gerir það aðeins
á réttan hátt. Þessi kona var bók-
staflega sálsýkissjúklingur.
Það var ekki fyrr en hún var
hætt að gráta og sir Austen hafði
fengið sér koníak til að hressa
sig á, að Esmond mundi orð son-
ar síns og sagði:
— Hvað á þetta að þýða, sem
Conrad sagði um konfekt og að
koma sér í mjúkinn hjá barninu?
spruði hann og brosti til mín.
Eg vissi að lafði Warr horfði á
mig og þar eð mig fýsti ekki að
stofna til frekari leiðinda, sagði
ég aðeins:
— Það var bara einhver vit-
leysa . . ég get fullvissað yður
um, að ég reyni aldrei að koma
mér í mjúkinn hjá börnum.
— Ég veit ekki einu sinni, hvar
hann hefur lært þessi orð, sagði
lafði Warr blíðmál.
— En Monica, nú verður þú
að hugsa um heilsu þína og hugsa
meira um sjálfa þig. Nú annast
ungfrú Bray krakkana mína. Ég
er mjög glaður þin vegna að hún
er komin. Ungfrú Bray kemur
fram við þau á allt annan hátt
en Dadda gerði þau eru örugg
hjá henni.
Mig langaði mest til að faðma
hann fyrir þessi orð. Lafði Warr
vogaði ekki að andmæla. En það,
sem á eftir kom varð ekki til að
henni líkaði betur við mig:
Esmond hélt áfram: — Monica,
veiztu hvað kennslukonan okkar
litla heitir að fomafni? Shelley.
Er það ekki fallegt nefn.
Lafði Warr þagði eins og
steinn. Rjóð í vöngum flýtti ég
mér út og heyrði hvassa rödd
lafði Warr um leið og ég lagði
á eftir mér dyrnar:
— Nei, heyrðu mig nú, Esmond,
við skulum ómögulega fara að
verða kumpánleg víð þessa barn-
fóstru líka. Það er bezt allra
hlúta vegna að hún sé bara ung-
frú Bray.
Ég heyrði hlátur Esmonds, en
ekki svar hans. þegar ég flúði eft-
ir ganginum.