Tíminn - 21.03.1965, Blaðsíða 11

SUNNUDAGUR 21. marz 1965
TÍMINN
bauð sig fram til hættulegra starfa. Fyrir styrjöldina hafði
hann siglt til Ástrálíu sem óbreyttur háseti á stóru segl-
skipi. Hann hélt, að allir menn gætu verið jafn hreinskilnir
og heiðarlegir og hann sjálfur, og hann trúði á hið óform-
lega andrúmsloft, og vildi fremur koma vilja sínum fram
með því að beita persónulegum áhrifum, heldur en að menn
hlýddu skipunum hans vegna stöðu hans í hernum. Hann
varð því fyrir miklu aðkasti, og fékk lítið þakklæti fyrir.
Ég var algjörlega á móti því, að forminu yrði ekki
fylgt. Ef við ættum að lifa af langan tíma í fangabúðum,
yrði að koma aftur á aga. Það er óhjákvæmilegt til þess
að halda uppi siðferðisþreki manna, og ég var staðráðinn
í að kippa málunum í lag að nýju, svo liðsforingjum yrði
sýnd viðeigandi virðing aftur.
Dag nokkurn rakst ég á sjóliða, sem var að sniglast fyrir
framan eldhúsið, sem var mjog heppilegur staður fyrir
smámatarþjófnaði. Ég sagði honum að hafa sig á burt, en
þegar ég fór þarna framhjá nokkru seinna, var hann þar
enn.
— Sagði ég þér ekki að koma þér í burtu? sagði ég.
— Jú, svaraði hann, án þess að bæta herra við.
— Ertu ekki sjóliði?
— Nei. Ég er . . . er stríðsfangi. Eins og þú.
— Mjög athyglisvert, sagði ég. — Segðu mér, ertu kvænt-
ur?
— Já.
— Fær konan þín greidd launin þín?
— Það vona ég.
— Það vona ég líka, svaraði ég. — En fær hún greidd
laun sjóliðans eða . . . stríðsfangans?
— Sjóliðans, geri ég ráð fyrir, sagði hann.,
— Ég býst líka við því. Komdu þér burtu á stundinni
eins og ég hef skipað þér.
Hann skildi, hvað ég var að fara, og ég hafði ekki meiri
óþægindi af honum. En það gekk ekki alltaf svona auðveld-
lega fyrir sig. Stærsta vandamálið var að ná aftur stjórn
á, ekki bara einstaklingum heldur heilum hópi, um níu
hundruð mönnum, og ég byrjaði með því að láta mennina
mæta við liðskönnun á kvöldin. Menn fylktu liði með liðs-
foringjum sínum eins og á skipinu, og andrúmsloftið færð-
'St brátt í rétt horf.
22
Tveir menn neituðu að hlýðnast skipunum mínum, og
þegar ég skipaði þeim að flytjast í annan bragga til hægðar-
auka, þverneituðu þeir. Nú var ekki um annað að gera
en sýna hvað ég ætlaði mér. Þetta var nokkurs konar
prófmál, og framtíðarstjórn mín byggðist á því, hvemig
því lyktaði. Ég gætti þess að tala við mennina svo sem
flestir heyrðu og sagði:
— Þið verðið að flytja báðir tveir. Þetta er skipun og
henni verður framfylgt. Þið skiljið mig?
— Við flytjum ekki, sagði annar þeirra. — Hér er okkar
staður og við verðum hér áfram.
— Mér þykir fyrir því, en þið skuluð verða að flytjast
í annan bragga.
— Hvers vegna skyldum við gera það? Það kemur þér
ekki við, hvar við búum og sofum í þessum fangabúðum.
Japanirnir ráða hér.
— Þar er ég á öðru máli. Hér er það ég, sem ræð, og
ég ætla mér að sjá til þess, að skipunum mínum verði
framfylgt. Þið skuluð flytja innan þriggja daga.
Svo fór ég aftur til bústaðar míns. Brátt höfðu allir
ensku liðsmennirnir frétt af skipuninni og biðu eftir því
að sjá, hver úrslitin yrðu. Að þremur dögum liðnum voru
þeir enn ófluttir, og þráuðust við. Ég sendi eftir þeim, en
þeir neituðu að koma. Þá sendi ég þeim aðvörun um, að
kæmu þeir ekki, myndi ég leggja málið fyrir varðmenn-
ina. Eftir að nokkrir liðsforingjar höfðu lagt hart að þeim
að tala við mig, komu þeir til mín, en voru síður en svo
auðmjúkir í framkomu.
Eftir nokkrar deilur ákvað ég, að tími væri til kominn
að slíta viðræðunum og sagði. — Ég hef gefið ykkur nægan
frest og aðvarað ykkur síðustu þrjá dagana, en þið hafið
látið skipanir mínar sem vind um eyrun þjóta — og lagt
ykkur alla fram um að lítillækka mig. Þið haldið, að ég
sé hræddur við ykkur, en ég get fullvissað ykkur um,
að ég er það ekki. Ég mun gefa ykkur frest þangað til
klukkan 2 eftir hádegi á morgun, og séuð þið ekki fluttir
þá, mun ég leggja málið fyrir hollenzka yfirforingjann.
Þeir fóru, og héldu enn, að ég meinti ekki það, sem
ég var að -egja, og næsta dag var allt við það sama.
Ég sendi þeim skilaboð — síðasta tækifærið til þess að
framfylgja skipunum mínum — áður en ég færi til þess
að tala við ofurstann eftir tíu mínútur. Þeir létu sig það
engu skipta, svo ég gekk niður eftir götunni fram hjá
bröggunum og yfir að hollenzku búðunum. Allra augu
beindust að mér, og nú var að hrökkva eða stökkva. Léti
ég undan í þetta sinn, myndi það ráða úrslitum, því allir
vissu, að þessum tveimur mönnum hafði verið gefið tæki-
færi til þess að hlýðnast skipuninni, og þeir buðu aðeins
vandræðunum heim.
J
FYRRIKONAN HANS
DENISE ROBBINS
17
Ég vissi það. Mér fannst þetta
óþægilegt, en ég gat ekki látið
Conrad senda föður sínum slíkt
bréf. Hann fengi þá aðeins áhyggj-
ur af því, að eitthvað væri að.
En fyrir viku hafði lafði Warr
orðið fokill út í Kate út af ein-
hverjum smámunum. Og þá var
hin venjuiega refsing, að Kate var
bannað að busla í ánni í leit að
hornsílum ásamt Conrad.
Þetta var góðviðrisdagur. Kann
ski gerði ég rangt, en ég leyfði
Kate að koma með. Lucien skaut
upp kollinum og auðvitað hafði
Conrad flýtt sér að segja honum,
hvað ég væri góð að leyfa Kate
að koma með, þrátt fyrir bann
frænkunnar.
Lucien leit á mig og brosti.
— Jú, hún er góð, ég vildi bara
óska, að hún væri góð á annan
hátt líka.
Börnin skildu orðin ckki, þau
héldu áfram leik sínum, en ég
skildi meininguna og varð reið þeg
ar hann lagði höndina blíðlega á
öxl mína.
— Hvers vegna ertu alttaf
svona köld í viðmóti við mig,
Shelley? En þér geðjast ekki vel
að mér, er það?
— Er það nokkuð einkennilegt
spurði ég stuttléga.
Hann brosti ánægður með sig.
— Flestum konum geðjast vel að
mér.
— En ég er ekki „flestar kon-
ur.“
— Nei, ég játa, að það er eitt-
hvað sérstakt við þig. Ég dáist að
þér Shelley. Ég hef fylgzt með
þér allan tímann. Ég er hrifinn
af, hvað þú hefur gott lag á þess-
um krakkagrislingum og hvernig
þú ríst upp á afturfæturnar gegn
hennar tign. En ég þekki lafði
Warr betur en þú gerir. Og því
skal ég gefa þér eitt gott ráð:
Þú ættir að umgangast hana af
meiri gætni. Þessi litla frú getur
verið bæði ákveðin og illgjörn.
Hinn mikli hljómsveiarstjóri dá-
ist að þér og hún veit það og
— Dr. Valguy greip ég ofsa-
reið fram í. — Viljið þér hætta
að tala svona við mig. Eg er ekki
hrædd við hvorki lafði Warr, yður
né neinn annan og ég geri aðeins
skyldu mína sem barnfóstra Jg
kennslukona barnana. Og ég
bið yður að láta mig i friði.
Ég sá að han hafði misst þol-
inmæðina.
— Ég aðvara þig samt sem áð-
ur. Vertu gætin. Hin fagra Ver-
onica var það ekki og hún varð
að greiða það fullu veði.
Hann sagði síðustu orðin lágt.
Ég verð að játa að ég varð for-
vitin.
En Lucien Valguy talaði aldrei
hreint um neitt heldUr gaf í
skyn. Og orð hans vöktu alltaf
hinar fáránlegustu getgátur og
hugsanir hjá mér. Þessi staður,
sem ég og börnin höfðu fundið,
þar sem við gátum verið í ró og
friði var nú eyðilagður. Nú var
friðurinn eyðilagðui af þessum
ómerkilega manni, sem frá fyrstu
stund hafði reynt að sýna mér
dónalega ástleitni.
Og svo virtist sem lafði Wan
beinlínis hvetti hann til þess . .
hún var sí og æ að stinga upp á
að hann slægist : för með börn-
unum og mér . . og að við fær-
um í ökuferð með honum. Kann-
ski hélt hún, að ég myndi að lok-
um verða hrifin af þessum upp-
strokna franska lækni. Mér fannst
það fáránlegt. Alltaf var hann að
gefa eitthvað í skyn um Veronicu
Torrington. . . En þennan dag
var hann svo gramur yfir, hvað
ég sýndi honum lítinn áhuga, að
hann fór skyndilega frá okkur og
beint til lafði Warr og sagði
henni frá Kate. Afleiðingin var
sú, að Kate fékk enn harðari refs-
ingu og hún ávítaði mig i viður-
vist barnanna. Xonrad geðjaðist:,
ekki að reiði frænku sinnar íli
minn garð og þess vegna hafðijj
hann kallað doktor Valguy ómerki-! I
legan kjaftaskúm.
En ég gat ekki 'eyft honum aö j,
senda bréfið.
— Við erum sammála um að!
klaga ekki, Conrad, sagði ég ró-i
lega. — Þess vegna máttu ekki
segja svona um lækninn. Réttu
mér skærin þarna, svo klippum
við út síðustu setninguna. Þú get-
ur skrifað kveðju og nafnið þitt
hinum megin, vinur.
Hann gerði bað ekld með !
ánægju, en hlýddi þó. Ég lét
hann setja bréfið I umslag og svo
fór ég niður í eldhús til að fá
nesti fyrir gönguferðina okkar.
Þegar ég kom upp aftur, varð ég
undrandi er Yvonner beið eftir
mér og sagði að lafði War vildi
tala við mig.
Ég andvarpaði, en skundaði af
stað. Ég var orðin svo vön þess-
um kvaðningum, en eftir að við
komum hingað hafði Monica
________________________________M
Warr verið miklu rólegri.
Mér til óblandinnar furðu rétti
hún mer béf Conads.
— Ég var að tala við Conrad
rétt áðan, ungfrú Bray. Hann
sagðist hafa skrifað til föður síns.
Ég minntist á, að ég vildi sjá
bréfið, svo við opnuðum það. Er
mér leyfilegt að segja, að mér
finnst þér ganga einum of langt
að leyfa honum að bæta þessu við.
Ég starði á hana og botnaði
hvorki upp né niður í neinu.
— Ég skil ekki, hvað þér eigið
við, lafði Warr.
Hún leit hæðnislega á mig.
— Látið ekki svona. Conrad sagði
mér að þér hefðuð lesið það og
látið hann klippa burt, það sem
hann skrifaði um Lucien. Hann
sagði mér ekki hvað það var. Auð-
vitað hafið þér lesið það. Hún
rétti mér bréfið.
Ég las það yfir og sneri svo
örkinni við og sá að drengurinn
hafði bætt við nokkrum orðum,
sem voru bersýnilega ástæðan fyr-
ir þessum látum. Ég fann að ég
roðnaði þegar ég las það. Ó,
kjánadrengurinn, hugsaði ég með
mér.
— Shelley er voða skemmtileg.
Margir kossar og kveðjur og
Sheylly sendir þér koss líka.
Ég rétti bréfið aftur til lafði
Warr. Hönd mín titraði lítillega,
en innra með mér langaði mig
til að hlæja. Þeta var virkilega
spaugilegt . . . og þetta var að-
eins uppátæki sjö ára drengs og
ég vissi fullvel að hún mundi
ekki trúa mér, hvað sem ég segði.
Og ég hafði rétt fyrir mér. Loks
sagði ég þreytulega: — í hrein-
skilni sagt, þá finnst mér þetta
of asnalegt, lafði Warr . . Eins
og ég mundi sýna vinnuveitanda
mínum . . . slíka óvirðingu að
senda honum koss. Þér festið þó
varla trúnað á það. Ég lét Con-
rad skrifa kveðju aftan á og
hinu hefur hann síðan bætt við
án þess ég vissi.
Hún reif bréfið í tætiur. — Þá
sendum við það ekki, fyrst þér
skrifið ekki undir kveðjuna, sagði
hún illgirnislega. — Conrad getur
skrifað nýtt og skynsamlegra bréf.
En ég vil gjarna vita, hvað þér
létuð hann klippa burt. Hvað
LEIFUR HEPPNI
Framhald if 9. síðu
Vonandi verður hægt að
„varðveita einingu andans í
bandi friðarins," en í deilu
málum má líka muna það a.
betra er að „taka því heldur
sem sannara reynist“.
St. Paul, Minnesota,
í marz.
SKIPAÚTGCRB RIKISINS
Ms. Skjaldbreið
fer til Ólafsfjarðar, Grundar-
fjarðar, ■Stykkishóims og
Skarðsstöðvar á miðvikudag.
Vörumóttaka a mánudag.
Farseðlar setdir á miðvikudag.
Ms. Es|a
fer austur um land til Vopns-
t'jarðar 27. D.m. Vörumóttaka
á miðvikudag og fimmtudag til
Fáskrúðsfjarðar Reyðarfjarð-
ar. Eskifjarðar, Norðfjarðar,
Seyðisfjarðar og Vopnafjarðar.
Farseðlar seldir árdegis á laug-
ardag.
Ms. Skjaldbreið
testar til Norðurlandshafna um j
næstu helgi
Ms. Herðubreið
æstar til Austur- og Norðaust-
urlandshafna um naestu helgi.
Vörumóttaka auglýst síðar.