Alþýðublaðið - 31.07.1957, Page 10

10
AlþýgubfaSlg
Miðvikudagur 31. ji'iií 1957
COME!
TOM TRYON
JAN MERLIN • ALVY M00RE
MARtlN MILNER
AN
ALLIEO
AÍTIGTS
PICTURE
ÁkcJACQUELINE beer
QAMLA Blð
Sími 1-1475.
Lokað
til 6. ágúst.
AUSTUR-
i BÆJAR BÍÓ
Það gerist í nótt
(Det hander i nat)
Hörkuspennandi og óvenju
djörf, ný, sænsk kvikmynd.
Aðalhlutverk:
Arne Ragneborn
Lars Ékborg
Sýnd kl. 5 og 9.
Böniiuo börnum innan 16 ára.
HAFNAR3SÓ
Sími 16444
Rauða gríman
. (The Purple Mask)
f Spennandi ný amerísk ævin-
( ýramynd í litum og
{ ONEMASCOPE
Tony Curtis
| Coileen MMIer
t 3ýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 22-1-40.
Sársauki og sæla
(Proud and Profane)
Ný amerísk stórmynd, byggð
í samnefndri sögu eftir Lucy
Herndon Crockett. Aðalhlut-
rerk: ~ ,
WiIIiam Holden
Deborah Kerr
heikstjóri: George Seaton.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAF'NAR-
FJARÐARBÍÓ
Sími 50249.
Gullna borgin
^ Hríiandi, falleg og áhrifa-
i mikil þýzk stórmynd í litum,
, tekin í Bæheimi. Aðalhlut-
, verk: Sænska leikkonan
Kristine Söderbaun
Eugen Klöpfer
Paul Klinger
Danskur texti.
Sýnd kl. 7 og 9.
TRIPOLIBlð
Einvígi í sólinni
(Dnel in the Sun)
Þétta er talin ein stórfeng-
legasta mynd, er nokkru
i sinni hefur verið tekin.
Jehnifer Jones
Gregory Peck
Joséph Colten
ÍSýnd kl. 5 og 9.
Eöhnuð innan 16 ára.
NÝIA Blð
11544
Dóttir skilinna hjóna
(Teenage Rebel)
Mjög tilkomumikil og at-
hyglisverð ný amerísk Cin-
emascope-stórmynd, um við-
kvæmt vandamál. Foreldrar,
gefið þessari mynd gaum.
Aðalhlutverk:
Betty Lou Keim
Ginger Rogers
Mlchael Rennie
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
1 $TJGRNUBfð
Sími 18936.
Trumbur Tahiti
Mjög viðburðarík ný amer-
ísk litmynd, tekin á hinum
Erægu KyrrahafSeyjum. —
Krikalegt landslag og hams-
!aus náttúruöfl.
Dennie O’Keefe
Patricia Madina
5ýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 10 ára.
Sími 32075.
Fallhlífahetsveitin
Sími 32075.
(Screaming Eagles)
loUGH AS THEY
Symiöve Christensen: 232
SYSTURNAR
í
*
*
Greysispennandi og viðburða-
tiröð ný amerísk mynd. Að-
alhlutverk:
Tom Tryon
Jan Merlin
og fyrrverandi fegurðar-
drottning Frakklands,-
Jacqueline Beer.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Böhnuð börnum.
wcnflji
H ED RJ ®
Frönskunám og
freistingar
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
^Sýning í kvöld klukkan 8.30.^
Aðgöngumiðasala í Iðno frá^
í dag. — Sími 13191. S
y

m
Hann gleymdi að fá sér
PÚLAR-RAFGEY
áður en hann fór í sumarleyfið.
Kæfíkistur
f-yrir-öl og gosdrykki, fyrirliggjandi.
ROIF JOHANSEN.
Umboðs- 02 heildverzlun. Hverfisgötu 50.
Sími: 10-4-85.
[
XXX =
NfiNKIN =
vbir
Og svo brustu augu hennar aftur. Og Anna Birgitta hló
tómum hlátri að systur sinni og vinnukonunum, sem störðn
á hana.
Síðan var Anna Birgitta leidd upp í gamla herbergið sitt.
Og nú hófst einkennileg tilvera. Enginn vissi í rauninni hvort
Anna Bi-rgitta vissi, að hún væ-ri lifandi. Alla daga sat hún og
starði fram undan sér án þess að mæla orð frá vörum.
Sagan segir, að þannig sæti hún unz hún lézt. Og hún lifði
marga, enda þótt hún væri í rauninni löngu dáin.
. Já, mannfólkið. Eyjarskeggjar vildu helzt muna Önnu
Pernillu, sem skipstjóraekkjuna. Al(|rei hafði fóikið víitað
nokkra manneskiu beygia sig svo fúslega undir guðs vilia. Og
annað eins og hún hafði þó orðið að þola, — eiginmaðurinn
rétt búinn að myrða hana. Mikil var sú skapstilling, sagði fólk-
ið. Það hlaut að koma af því að þessi unga kona hefði elskað
karlfauskinn, þrátt fvrir ailt. Eða þá að hún hafði séð í þésstt
öllu refsingu guðs fvrir alla þá léttúð, sem hún hafði áður
sýnt. Eitt var víst, — hún bar sorgina og skömmina betur en
hamingjuna. Og það veitti því svo sem athvgli, að þessi hljóða
og stillta kona leit ekki við karlmanni framar.
Ekki vantaði það þó að ýmsir karlmenn vildu gjarna setj-
ast í hið mikla bú hennar, en hún var svo blíð á svip og hóg-
vær, að þeir komu sér bókstaflega ekki að því að ræða við hana
jafn hverSdagslega hluti og hjónáhand. Alltaf sat hun með h’álf-
lukt augu, og svo bljúg á svip, að jafnvel ekki kvenfólkið í
ætt hennar vildi gerast til þess að rjúfá þessa Ijúfu, hljóðu
kyrrð, sem hún hafði skapað umhverfis sig. Ekki var samt laust
við að þeSsi auðmjúka sorg hennar yði óhuggnanleg, þegar fra
leið, einkum þegar þess var minnst, hvernig ástatt var um
systur hennar uppi í loftherberginu að Norðurgarði. Þó fyrir-
farinst ekki sú kona sem ekki hreifst og dáðist að þessari ágætu
so-rg. Sorg hennar varð að síðusttT þjóðsögn mánna á rrieðal.
Og gömlu konurnar þreyttust aldrei að segja urigum og lífs-
glöðum stúlkum, að siálfsögðu til aðvörunar, allar þær raúriir,
sém Anná Pernilla, ekkia Ólesens skipstjóra, hefði í ratað.
Það -var ári síðar að Anna Katrín varð fvrir sinni þungu
reýnslu. „gómfrúin" fórst í hauststormunum, og með henni
maður Önnu Katrínu, Lars Friðrik. Þetta varð eyjaskeg-gjum
þungt áfall, hópur ungra og du^andi sjómanna úr eynni hvarf
þar í hafið, auk þess sem skipstapinn varð tilfinnanlegur
hnekkir, atvinnulega og fjárhagsléga. Áldrei mundi þó Lars
hafa orðið annar eins sjómaðúr og þeir faði-r hans og Ólesen.
Eri vel hafði hann verið látinn af öllum.
Sama sólajrhringinn og Önnu Katrfnu bárúst tíðindin-
fæddi hún fimmta barn þeirra hjóna. Hún lá síðan sem löniuð
með hálfbrostin augun, og vildi einhver segja við hana hugg-
unarorð eða votta henni samúð, gerði hún ekki annað en leggja
lófana yfir andlit sér. Engu að síður geisaði hún gegn tengda-
móður sinni, og mælti svo hátt að allar konur, sem viðstaddar
voru fæðinguna, hrukku í kút.
— Komdu þér á brott héðan, hrópaði hún. Aldrei hefur
þú viljað vel, mér eða mínu heimili. Og nú er það allt um
seinan, maddama Rauðs. Nú liggur hann, sem vat sonur þinn
og eiginmaður minn, látinn á hafsbotni, og'nú er ekkert sem-
tengir okkur tvær lengur. Börnin-eru‘mín og aðeins mín. Guð
gefi að ég hefði rétt til að gefa þeim annað ættarnafn, éins og
föðurætt þei-rra hefur komið fram við - okkur. ;
Og gamla könan stóð þarna álút og baðst'miskunnar. Allt'
fituskvapið'á andliti hennar skalf og titraði, er'hún starði í
.þennan • steinharða svip á ungu, svitavotu andlitinu.
— Hvað get ég sagt? Hvað-get ég gert? Anna Katrín, ■—•’
leyfðu mér éitthvað fyrir þig að gera?
Og maddama Rauðs bað eins og fátæk kona. Hún, sem
var ríkasta konan í eynni.
f'-'. —Farðu, æpti Anna Katrín- og rödd hennar var köld af-
hatrí. Farðu, — þu getur ekki hiálpað mér fremur en honum
syni þínum, sem liggur nú á hafsþotni.
Þá féll maddömu Rauðs loks aliur ketill í eld. Hún reikaði
til dyra, gráti blinduð. Og elzta konan, sem viðstödd var fæð-
inguna, fylgdi henni á brott.
— Hættu, hvíslaði Anna Pernilla. Eg held að þú sért geng-
in af vitinu. Þér rnegið ekki dæma Önnu Katrínu fvrir þetta
eins og nú er ástatt fvrir henni, mælti hún við maddömuna.
En rödd hennar hafði glatað öllum sínum fvrri myndu-g-
leik. Sér til und'runar komst hún að raun um að hún var þess
ekki lengur megnug, að 'ta-ka forystuna, þe.gar mikið reyndi á.
Þegar fleiri konur gerðust til þess að fara út að dæmi
maddömunnar, gerði Anna Katrín bæði að hlæja og gráta í
senn. Og enn hrópaði hún:
— Farið út. Farið út allar í hópi. Eg er ekki framar ein af
ykkur.
Ýngri konurnar tóku þá líka að týnast brott, dálítið hik-
andi.
— Ég. held að þú sért gengin af göflunum, mælti Anna
Pernilla enn. Hún gat ekki einu sinni verið óvingjarnleg
lengur. Og þó fann hún nokkra reiði vakna með sér.
’ 5
■■■Yine •■■■■■
*
K H
TZ—I
mi i
UKsicnEÉKKBÉurÉr#)i'B« ■ ■■■ « ■■ ■’kjrtfi ■■■ ■