Vísir - 29.09.1911, Síða 5

V í S 1 H
21
Eldlendingar.
Suður af syðsta tanganum. á |
Suður-Ameríku er eyland eitt
stórt er Eldland nefnist og marg-
ar eyar smærri, hólrnar og sker.
Sjalft Eldlandið er áiíka stórt og
hálft ísland, en allar hinar ey-
arnar til samans eru álíka og
Eldlandið hálft. Eyar þessar eru
hjer um bil jafniangt fyrir sunn-
an miðjarðarlínu og ísland er
fyrir norðan hana. Kemur sól
þar upp í austri líkt og hjer, og
gengur svo vestur yfir himin í
norðri, og er í hánorðri um há-
degið, og heldur c.vo áfram vest- |
ur eftir uns hún rennur í vestri
Par er sumar, þegar hjer er !
vetur, en vetur, þegar hjer er
sumar; því dagur er þar lengst-
ur þegar hann er stystur hjáoss,
eða um jólaleytið, en stystur um
Jónsmessu, þegar hann erlengst-
ur hjer í landi, og alstaðar á
norðurhelmingi jarðar. —Eldland-
ið er ákaflega fjöllótt, og eins
allar eyarnar kringum það, og
alt sundurskorið af sundum.fjörð-
um, víkum og vogum. Öll hin
hærri fjöll eru þakin jökli og
snjó alt árið um kring, og sum-
staðar ganga breiðar jökulbung- !
ur alt niður til sjávar, en neðan
frá sjó og upp í miðjarfjalla hlíð-
ar eru þjettir og dimmir beyki-
skógar. Blöð trjánna eru sígræn
árið um kring; þau eru svo þroska
mikil, að stofnar sumra þeirra
eru hálf fjórða alin áþykt. Sund-
in og firðirnir eru svo djúpir, að
oft eru stórir hvalir á sundi und-
ir trjánum sem vaxa niður að
flæðarmáli. Þar eru stormar, þok-
ur og rigningar tíðar, og sjer
þar sjaldan til sólar.
Helsta spendýrið, sem lifir í
þessum feikna skógum, er dýr eitt
af úlfaldakyni, sem Lamadýrnefn-
ist. Nota íbúarnir kjöt þess til
matar, en skinnið tiT klæðnaðar;
en eklci hafa þeir komist upp á
að temja það. Þar er fátt af fugl-
um og fátæklegt af blómum; og
alt er landið yfir höfuð mjög
skuggalegt og drungalegt.
Aftur á móti er hafið krökt og
kvikt af allskonar dýrum, stórum
og smáum. Þar er mikil mergð
ýmskonar seltegunda, enda lifa
íbúarnirá selaveiðum líktogOræn-
lendingar. Þar er einnig gnægð
hvala og oturdýra: og mikið er
þar af gæsum og ýmsum öðrum
sjófulgum; og hver smáfjörður
Kvöldskóla
fyrir ungar stúlkur heldur undirrituð næstk. vetureinsog
að undananförnu. Námsgreinar: íslenska, enska, danska,
reikningur, skrift og hannyrðir.
Umsóknum verður veitt móttaka í Þingholtsstræti 16.
p. t. Presthólum 4. ág. 1911.
Dergljót Lárusdóttir.

»zt>

yst sem inst —í
því
Nærföí, Vinrsuföí, Spariföt, Regnkápur
og Yfirfrakkar
þaðan
þoSa lengst
fara best
kosta minst.
PH Ötsalan stcndur yfir aðeins til mánaðamótanna
úir og grúir af fiski, kröbbum og j
skelfiskum: — og eru þessi dýr
aðallífsbjörg landsmanna.
Aðal íbúarnir á eyum þessum
eru nefndir Pescharear;og standa
þeir einna lægst allra villiþjóða í
heimi. Kynda þeir stór bál nið-
ur við sjó á liverju kvöldi, og
því hefir landið verið kallað Eld-
land, og íbúarnir Eldlendingar.
Þeir eru litlir vextir og magrir,
tæp hálf þriðja alin á hæð, höf-
uðstórir og hálsstuttir, bringu-
breiðir og magamiklir, útlimirnir
oftast mjög svo grannir ogrýrir.
Vanalega eru þeir svo óhremir,
að ekki er liægt að sjáhörunds-
lit þeirra fyr en búið er að skafa
af þeim eða skola utan af þeim,
en annars eru þeir eirrauðir eins
og Indíanar. Þeir eru breiðleitir
og kringluleitir, með lágt enni,
er skútir fram yfir augun; en
augun eru lítil og sýnast liggja
langt inni í höfð.nu. Nefið er
flatt og breitt, nasaholurnar víð-
ar, varirnar þykkar. Alt útlitþeirra
er snögt á að líta mjög svo sljótt
og dýrslegt; sjaldan sjest bros
á vörum þeirra. En nánara at-
hugað sjest þó, að þeir eru af
sama bergi brotnirogaðrir menn.
Kofa sína byggja þeir niður
við strendurnar, stundum 3 eða
4 saman; og eru það þær auðvirði-
legustu byggingar, sem frekast
er unt að hugsa sjer. Nokkrar
greinar eru brotnar af trjábolun-
um og þeim stungið niðuríjörð-
ina í hring; en að ofanerugrein-
arnar lagðar saman og bundnar
hver við aðra með viðartágum.
smærri greinum er svo brugðið
inn á milli til að þjetta; og loks
er kofi þessi þakin utan með sefi
og grasi og jafnvel gömlum sel-
skinnum. Stundum er þó ekki
þakið yfir nemaá rigningaráttina.
Líkjast kofar þessir heybólstrum
snögt á að líta. Inni í kofunum
er svo kynt bál á gólfinu; og
fer reykurinn jafnóðum út um