Vísir - 16.05.1919, Blaðsíða 6

16. mai 1919.]
KÍSIR
Enn vantar
nokkrar stulkur
til sildarverkunar á Siglufirði í sumar. Ágœt kjör í boði. Fólk
smii sér sem fyrst á skrifstofu
Th. Thorsteinsson
í Liverpool.
Til sölu
Garðplógar með lúningaráhöldum
Sáðmaskínur
Garðherfi
Akurjafnarar
Plógar
Skálaherfi
Gaddaherfi
Fjaðraherfi
1 >œlixr fyrir lagaráburð.
Sjóvátryggingarfélag Islands H.f.
AuBturstrœti 16, Reykjavík.
Pósthólf 674. Símnefni: Insurance
Talsími 642.
Álskonar s|ó- og stríösvátryggíngar.
Skrifstofutimi 9—4 síðd, — laugardögum 9—2.
Stunguskóflur
Steypuskóflur
Múrspaðar
Lújárn
Ristuspaðar
Malarskóflur
Saltskóflur
Hakar og sköft
Gaflar af mörgum tegundum, skóflusköft og handföng á skófl-
ur, danskur saumur af flestum stœrðum, Hestskófjaðrir o. m. fl.
Alt af bestu tegundum
te,ti Kanpangi.
óskast fyrir einhleypan strax. Uppl. í sima 711.
ycbf snemmbœrar
og eina borna fyrir nokkrum vikum hefi eg til sölu.
Púll Halldórssoia.
Opinbert uppboð
á ýmsum lausafjármunum tilheyrandi dánarbúi Ingibjargar Jóns-
dóttur, svo sem húsgögnum, sængurfatnaði, alskonar mataráhöldum
o. fl. þar á meðal pianó, verður haldið í Goodtemplarahúsinu
föstudag 16. og laugardag 17. maí. Byrjar kl. 1 e. h.
VEH.SXiUKTA.IlMA.DIJR
ungur og ábyggilegur, sem hefir verið við afgreiðslu og skrifstofustörf
i 8 ár, og aLtaðar getið sér lofsverðan orðstýr, óskar eftir atvinnu við
eitthvað það, er að verslun lýtur. — Gæti tekið að sér verslunarstjóra-
stöðu. Mundi gera sig ánægðan með pakkhússtörf. Staðan mætti gjarn-
an vera við verslun út á landi. — Þeir, sem vildu hafa tal af viðeig-
andi manni, geri svo vel og sendi afgreiðslu blaðsins beiðni um það, í
lokuðu umslagi. eigi stðar en 18. —20. þ. m., merkt
„Pakkhúsmaður — Verslunarstjóri".
Páll Olafsson
frá Hjáröarholti er fluttur aö
Holavelli viö Sudurg:
263
almenningsálitinu, var það þá ekki þess
vert, að fremja það?“
„Já, eg ætla að skrifa pabba.“
„Næsta stöðin er Perry,“ sagði Clive,
sem hafði verið að líta eftir vagninum og
því ekki tekið eftir hve hún roðnaði, eða
hiki þvi, sem á hana kom.
]?au lögðu svo af stað. Veðrið var indælt
og náttúran stóð i blóma. Miðja vegu áðu
þau og drukku te á veitingahúsi við veg-
jnn. pegar þau lögðu af stað aftur bað
hún Clive að lofa sér að stjórna hestun-
um. —
„paldið þér, að þér ráðið við þá? peir
eru f jörugir og enn þá óþreyttir,“ sagði
hann.
„Já, já, og svo er mér engin hætta búin
rneðan þér sitjið við hliðina á mér,“ sagði
hún.
Hann skipaði nú vagnþjóninum að fá
henni taumana og horfði á hana með að-
dáun, þvi henni fórst fimlega að stýra
hestunum. Svo sneri Clive sér að vagn-
þjóninum og spurði, hvort Jiann hefði
verið lengi að venja hestna. Vagnþjónninn
greip til húfunnar og beygði sig áfram,
eins og hann heyrði ekki hvað Clive sagði,
og ungfrú Edith sagði í lágum hljóðiun:
„f>ér verðið að lala hærra, því Williams
heyrir stundum hálf illa, og hann virðist
. 264
heyra sérlega illa í dag. Hann er mildu
eldri en hann sýnist,“ bætti hún við eftir
að Clive hafði endurtekið spurninguna og
fengið fullnægjandi svar, „en næstum allir
þjónar okkar eru gamlir, við segjum þeim
aldrei upp, hvað sem þeim kann að verða
á, enda þykir þeim vænt um okkur.“
„Eins og henni Söru, gömlu fóstrunni
,yðar,“ sagði Clive,“ hún virðist bera mikla
umhyggju fyrir yðiu*.“
Ungfrú Edith kinkaði kolli og hló. —
„Já, hún hefir alveg himneskt dálæti á
mér,“ sagði hún, „eg er viss um, að liún
gengi i eld fyrir mig ef á þyrfti að halda.
Hún er ægileg í ást sinni og hatri enda
heyrir luin til þeim kynstofni, sem iUa
kann að stilla ástriður sínar við hóf. —
Stundum minnir hún mig á stóru villi-
kettina í skógunum heima í ættlandi henn-
ar, sem mala vinalega þessa stmidina, en
læsa svo mann i klónum á rræsta augna-
bliki. — Vel á niinst, hún heldur rnikið
upp á yður, og eg vona, að yður þyki
vænt um.“ Um leið og hún rnælti síðustu
orðin hló hún og gaf honum hornauga.
„Já, það þykir mér, en mig furðar
annars á því; eg hélt sannast að segja,
að hún liti mig illu auga.“
„Já, það kann að hafa verið fyrst eftir
að hún sá yður; Indverjar eru ætíð tor-
265
trygnir í fyrstu, segir dr. Wutts.“
„Jæja^ það gleður mig, að eg er nú
kominn inn undir lijá henni. En hvað
hér er fallegt“.
„Já, hér er fallegt“, sagði hún, „eg man
ekki lil að eg hafi nokkurn tima séð svona
fallega sveit eða skemt mér eins vel og
nú. En sú vitleysa að segja, að engin ham-
ingja sé.-til í lífinu“.
Hún brosti við lionum. Andlitið ljóm-
aði af fögnuði, úr bláu augunum ljómaði
hamingjan, sem hún hafði verið að taia
úm, fallegu varirnar voru hálfopnar.
Clive andvarpaði. „Eg er glaður yfir því
að yður líður vel“, sagði hann.
pegar þau komu til Palmers Green var
uppi fótur og fit í Iitla veitingahúsinu.
þorpið var Ijómandi fallegt, umgii-t af
skógi og vafið vorblómunx. Veitingastof-
an var hreinleg og angaði af ilmjurtum.
Clive bað mu kjöt, egg og te. Veitinga-
konan fór með ungfrú Edith upp á loft,
en fullvissaði Clive um að alt skyldi verða
gert, ,sem mögulegt væri, til þess að gera
þcim veruna sem ánægjulegasta.
„Ef til vill hafið þér og yðar góða frú
gaman af að skoða kirkjuna á meðan ver-
ið er að taka til matinn?“ sagði veitinga-
konan. „Kirkjan er gömjul og fræg bygg-