Alþýðublaðið - 02.05.1928, Blaðsíða 4
4
*UÞ?ÐUB!ðAÐlÐ
! B ■ 1
sassi
IIIS
i
i
{Nýkomið: j
Sumarkjólar 1
fyrir telpur, svmifitiip £
á börn og fullorðna.
I
j
! Morgunkjólar.
| Matthíldnr Bjornsdóttir. i
I
BB
BH
I
.
Laugavegi 23.
I
iiai
IBEI
9IIE
HJairtís-ás
smjarllkið
er hesst.
Asgarðnr.
Hljómleikur
Hljómsveitar Reykj'avikur í
gærkveldi undir stjóm Páls ís-
ólisssonar var svo prýðilegur, að
áheyrendur voru sérlega hrifnir
og þótti Hljómsveitin aldrei hafa
veitt slíka nautn tónverkanna. —
Hverfisgötii 8,
tekur nö sér alls konar tækifærisprent-
un, svo sem erfiljóð, aðgöngumiða, bréf,
I reikninga, kvittanir o. s. frv., og af-
greiðir vinnuna fijött og vlðlréttu verði.
Sóló-hlutverk Emils Thorolddsens
var frábærlega rel af hendi leyst.
Nokkrir norskir línuveiðarar >
hafa komið hingað til að selja
fisk sinn. i
Kappglíma Ármanns.
I kvöld kl. 9 hefst flokksglíma
Ármamns í Iðnó. Verður kept í
tveimur þynigdarflokkum. Marg-
ir ágætir glímumenn munu taka
þátt í glímunni, og má búast við
fögrum brögöum og mikilli leikni.
Ætti fólk að fjölmenna í Lðnó og
sýna með því, að það metur góð-
ar og hiollar íþróttir að verðleik-
um.
Taljið eftir
■augl. Landsbókasafnsins 1 blað-
inu í dag. Allir, sem hafa bækur
að láni frá safninu, eiga að vera
húnir að skila þei-m fyrir 14. maí.
Verði þeir það ekki, þá fá þeir
ekki bækur lánaðar á safninu
framvegis. Eragin útlán fyrir 14.
xnai.
Togararnir.
í fyrri nótt komu „Njörður“,
„,Geir“, „Tryggvi gamli“, „Otur“
og „Bragi“, hver með 20—30 tn.
lifrar, og „Karlsefni" með 65 tn.
í gærmorgun koim „Ólafur“ með
20—30 tn. og í gærkveldi „Gylfi"
með 95. í morgun kom „Gyllir"
aneö 40—50 tn^
„Brúarfoss“
fór i gær til útlanda.
Franskt herskip
kom hingað í gærmorgun.
17. Orgel-konzert,
sinn heldur Páll ísólfsson ann-
að kvöld í Fríkirkjunni. Verö*ur
söngskráin fjölhreytt. Má nefna
sónötu eftir MendeLssohn yfir
sálminn Faðir vor, sem á himin-
um ert, og Suita Gothique eftir
Böellmann. Axel Wold aðstoðar.
í blaðinu í fyrradag
auglýsti Björn Bl. Jónsson ferð-
ir austur í Biskupstungur og suð-
ur til Grindavíkur. Hefir hann
sæti fyrir 10 farþ. og allimikið
rúm fyrir vörur. Bifreiðin ier mjög
á annan veg en laðrar kasisa'bif-
reiðir, sem notaðar hafa. iVerið-
til farþegaflutnings. Er mjölg vel
frá henni gengið ytra og innra, og
sætin bölstruð, «vo að ,þau eru
mjög svo þægileg. Bifreiðin fæst
leigð til skemtiferða, þegar hún
eklri er í áætlunarferðum.
Mokafli.
er nú við ísafjarðardiúp.
Verkamenn
þeir, sem þáft hafa tekið í verk-
fallinu, eru heðnir að mæta á
fundi í kvöld kl. 8 upþi í Bár-
unni. Stjórn Dcigsbrúnar.
Húsavík, FB., 1. maí.
Bærinn Sandfellshagi íAxarfirði
brann til kaldra kola í fyrri nótt,
nýbygt íbúðarhús óvátrygt, en
gamli bærinn lítið vátrygður.
Litlu bjargað af innanstokfcsmiun-
um. Bændurnir Jón Sigurðsson
og Vilhjálmur Benedifctsson, haf|a
beðið stórtjón. Talið er, að kvikn-
að hafi út frá skonsteini.
SSyltur hiíiítur af fánaskúf tap-
aðist á götunum, skiftist á skriíst )fu
Sjómannafélaijsins, Hafnarstræti 18.
Gullarmbandsúr íapaðist
(merkt lí. E.) frá þingholtsstræti
23 að Baðhúsinu. Skilist í E>ing-
holtsstræ i 23 gegn fundarlaunum.
Gerið svo vef ojj athugið
vSrnraar og verðið. Suðm.
IS. Vikar, Latigavegi 21, sími
658.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
smáprentun, sími 2170.
Brauð frá Alþýðubrauðgerðinni
fást á Baldursgötu 14.
Sfflkkar — Sokltar— Sokkav
írá prjónastoíunni Malin era ís-
lenzklr, endingarbeztir, hlýjastír.
Ritst]óri og ábyrgðarmaðui
Haraldur Guðmundjson.
Alþýðuprentsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
eða traust á honum til þessa starfs. Hann
er æfintýramaður. Hann er að daðra við ein-
hverja drós, signor Jardine! og ég er hrædd-
ur um, að hún sé ekki af betra taginu,“
'svaraði hann og bauð mér vindi'l.
„Hvað getur yðiar hágöfgi kann ske sagt
mér meira um stúlkuna?" sþurði ég blátt
áfram.
„Hún kvað vera ung og yndislega fögur
og heillandi; — ef til vill er hún njósnari
lika fyrir eitthvert annað stórveldi en ítalíu.“
„Hvað heitir hún?“
„Clare Stanway.“
„Og hvar á hún heima?"
Hann horfði rannsakandi á mig.
„í>að veit ég ekki. Fyrir nokkrum dög-
um kom fyrirspurn frá utanríkisráðherran,-
um Vizardelli um þetta. Hann kvað það
afaráríðandi að fá fulla og rétta vitneskju
um heimilisfanig henniar. En ég gat því mið-
ur engar upþlýsingar gefið honum þvi við-
vikjandi.11
Það var á öllu auðséð, að sendiherrann.
vissi ekkert um hinn skyndilega dauða Henry
Whites. Það gerði ekkert til. Ég varaðiist
eins og heitan eldinn að upplýsa hapn í því
análi.
„Veit þá nokkur lifandi maður urn, hvar
þessi. stúlka býr. Ég er að LeLta að henni."
„Er því svo varið ?“ sagði hann og leit
undrandi á miig. „Einis og ég hefi sagt,
get ég ekkert frætt yður um það, og liklega
finnið þér hana aldrei.“
17. kapítuli.
Njósnari hans hátgnar.
Leyndardómur viðvíkjandi kvenimainini er
ávalt heillandi, — freistandi. Mangar stúlkur
reyna að koma að einhverju leyti þannig
fram, að eitthvað virðist dularfult við þær.
Pær vilja láta aðdáara sína halda, að þær
séu undraverur. Þær eru sér þess meðvit-
andi, að þær töfra menn og heiila þá að
sér meira mieð því en mjúkum orðum og
viðkvæmium ásta'ratlotum og yndi og með-
fæddri fegurð sinni.
Ég var hugdeigur og einmana, — aleinn
í sfcarkala og gaiuragangi Lundúna, og hversu
afareinmana maður eða kona getur verið í
hermsborginni! Hafa ekki margir fundið þar
til óþektra hugkendra? Aleinn intian um æð-
andi milljónir! Þá er Lundúnaborg dimm
og döpur. Þá er hún eyðimörk!
Þaö var sem bjarg á brjósti mínu. Stöð-
iuigt mændi ást mín óaflátanlega á stúlkuna,
sem ég elskaði, en ég gat hvergi fundið.
Mig Langaði til þess að komast til lienmar,
— faðma hana, ef ég gæti komist þangað,
hljóta allan unaðinn af nærveru hennar,
hverfa inn í hana sjálfa, — og þá þarf ekki
að sökum að spyrja. — —
Hvermig fór hún að vita um erindi mitt
til Itailíu? Alt saman óleysanleg ráðgáta!
Það var að tilhlutun hians hátignar, kon-
unigsins á Italíu, að ég var nú kominn aftur
til Lundúna. Þetta er nú lesenduin mí,num
einnig vel kunnugt. Fylgi þeir mér nú vel
eftir í allri þeirri íeikna-ílækju, er ég lenti
í og þesisi óviðjafnanlega undrasaga byggist
einna mest á. "
Hans hátiign, Italíukonungur, hafði þá
skrúfu í hausnum, að CLare Stanway fyrir-
fyndist í Lundúnum um þetta leyti.
Án þess að eyða nokkru af mín,um dýr-
mæta tjma brunaði ég til þess húss, er
Lionéll Ausell bjó í. Tilgangur mi.nin með
því v,ar að veiða upp úr honum ýmislegt
viðvikjandi hinum dauða Henry White,
stéttar- og starfs-bróður hans.
Hann' var sem sé úrsmiður og gimsteina-
sali í smáum stíJ. Allar þær vörur, seni