Vísir - 17.09.1919, Blaðsíða 5

VÍSIR
[17. sept. 1919.
Hvernig er að
fljðga?
pannig spyrja menii um þess-
ar niundir. — Er það ekki ó-
jnegilegl ? Verður maður ekki
ringlaður og lofthræddur?
Vér báðum ritara flugfélags-
ins að skýra þotta frá sínu sjón-
tirmiði og fórnst honum orð á
þossa leið:
Oþægilcgt. or ekki að fljúga,
nema maður sé smeikur. Ann-
ars er það þægiiegra en'að sitja
í bifreið, það or að segja ef
vélin er stöðug og stýrimaður
l-.efir á henni mjúka stjórn. —
Okkar vél er að minsta kosti
stöðugri en þær som notaðar
hafa verið í Damnörku og stýri-
maður mjög viss og taugasterk-
ur. Sumir verða jafnvel sjóveik-
ir á hestbaki, og má vera að
þeir geti fundið til svima þeg-
ar vélinni er snúið eða steypt
niður á við, éhda 'ýms dæmi lil
þess, þó varla* hafi borið á því
hér. Stormur er auðvitað um
vélina sterkari en það sem
menn kalla ofsarok, en farþeg-
inn er að mestu i skýli gegn þvi
tf hann hefir vol búið um háls,
böfuð og augu.
Til þess að geta notið athygl-
innar verður farþeginn að vera
rólegur og óhræddur, en þá er
hka mjög nýstárlegt um að
litast.
Eg fór dálítið á 4. þúsund fet
upp í loftið og var hreinasta
unun að útsýninu hér nærlend-
is. Lofthræðslu varð eg alls
tkkert var: Eg fór einu sinni
upp í toppinn á annari Markoni-
slönginni á Melunum og það
þólti mér ekki laust við að vera
dálítið glæfralegt,- þótt eg hark-
aði af.mér lofthræðslu. í i’lug-
vél er tilfinningin alt önnm-, það
gerir hreyfingin og svo það, að
rnaður á ekki eins gott með að
mæia fjarlægðina frá jörðunni.
Landslagið lítur út eins og
lítið landabréf, og manni kcm-
ur á óvart, lrvað Reykjavík
er falleg að sjá ofan að.
Tjörnin og höfnin eru eins og
tærir stöðupollar og sést alveg
niður í botn. Fjarlægðirnar liér
i nágrenninu verða að engu. Úr
0000 feta hæð finst mér eg geta
kastað steini inn að Elliðaám.
Áiftanesið er eins og rifinn
sJíinnskækhl að sjá, J?egar við
kömum úl yfir Skerjafjörðinn,
og svo flatt, að það sýnist vera
að fará i kaf. Auðvelt væri að
ieiðrétta smáskekkjur sem mér
sýnist hljóti að vera á land-
kortinu af þessum nesjum. —
Ekki þyrfti annað en að taka af
þeim ljósmynd og bera svo
saman. þannig eru líka þjóð-
verjar farnir að haga landmæl-
ingum sínum. þeir gera þær
allar úr lofti á svipstundu með
Ijósnryndum.
Alt i einu reisist landið á
rönd! — Auðvitað er það skyn-
viila. það er Faber, sem set-
ur 'vélina á liliðina, en svo hægt
að eg verð hreyfingarinnar alls
ekki var. í annað skifti gerir
nann sneggra viðbragð, og þá
gríp eg ósjálfrátt i borðstokk-
inn, en það er óþarft, því að
engin liætta er á því að detta
út úr, jafnvel þótl þetta breiða
Lelti væri ekki spent yfir mann
i sætinu.
HjíknuarlœrliBg
rantar að Vífilsstöðum strax.
Uppl. hjá yfirhjúkrunarbouunni.
Símf 101.
Húsmaeður
Fyrirtaks góður mjólkur- og
kámen ostur verður seldur í dag
á öÓ aura pundið í íshúsinu við
Skothúsveg.
Nú er mótorinn stöðvaður og
við rennum á stað niður eins
og það væri aflíðandi brekka.
•íörðin færist nær smátt og
smátt, þangað til við lenduni
mjög mjúkt á flugvellinum. 1
pað er ríkt í ímyndun manna
að eitt af því glæfralegasta, sé
að fara hátt í loft upp. pað er
svo feikna rík livöt bjá ófleyg-
um skepnum að halda sér við
jorðina og verjast falli. En þeg-
ar maður hefir kannað loftið á
þennan hátt, og hefir unnið bug
á öllum beig, þá tekur við hrifn-
mg, — ekkert ferðalag, engin
hreyfing er neitt svipað því eins
frjálsleg og viss eins og að ber-
ast á vængjunum — og nú verð-
ur skiljanleg öll sú fifldirfska,
sem freistar flugmanna. J?eim
finst þeir liafa algerlega yfir-
stigið allar ásteytingar og tor-
íærur og að aðdráttaraflið sé
ekki lengur til. En ekki má mik-
ið út af bera, til ]?ess að það
minni fljótt á sig, og það stund-
um full tilfinnanlega. þess
vegna ber að gæta sterkrar
varkárni við þessa list, eigi síð-
,ur en svo margar aðrar.
Nýkomið:
Yetrarkápur
Rykfrakkar
Regnkápur
„ Spadseredragter“
Peysur, Sjöl
Morgunkjólar
Svuptur
Nærföt
Sokkar, Hanskar
Regnhlífar o. m. fl.
pað er best að versla í
Fatabúðinai.
Hafnarstr. 16. Sími 269.
Slmi 168. Sími 168
Versl. Brciðxblik
selur:
Forloren-Skildpade
Ködboller í Bouillon
Lobescoives
Gulaeh kjöt
Böfcarbonade með lög*
ísienskt diikakjöt
íslenskar Rjúpur
Fiskabollur.
Áreiðanlega bestn víðskiitíu.
SÖLUTURNINN
Hefir ictið bestu
bifreiðu til leigu.
159
nokkrum, Anson að nafni, sem sat í varð-
haldi þarna hinu megin.“
„Já,“ svaraði konan. „Eg heyrði í
morgun, að hann hefði verið látinn laus.'
„Ætli þér vilduð gera svo vel og segja
mér, hver borgaði matinn, því að eg geri
ráð fyrir, að hann hafi verið borgaður.“
„Já, hann var borgaður, og það ríflega.
Vesalings drengurinn sat lieila viku í
gæsluvarðhaldi, en herra Jiidd, sem á
heiina í Farringdongötu, kom liingað og
bað mig að senda honum mat þennan
tima. Vitið þér nokluið, hvað varð um
drenginn?“
Filippusi var sem kökkur stæði í kverk-
unum á lionum, en hann liarkaði af sér
og svaraði, að drengnum hði vel og kær-
an gegn honum liefði verið tekin aftur.
Vinur hans, matjurtasalinn, var eini
niaðurinu, sem hann hafði steingleymt og
samt var það liann, sem hafði komið fram
sem binn miskunnsami Samverji.
Hann fór samstundis til Farringdon-
götu, og bitti þar fyrir sér feita matsal-
ann. Var hann að láta hlera fyrir glugg-
ana. —
Næstu dyr við matsöluhúsið stóðu opn-
ar og gekk Filippus þangað í hægðum
sínum og heilsaði mátjúrtasalanúm glað-
lega.
160
„Gott kveld!“ sagði matjurtasalinn, og
hafði ekki hugmynd um, hver þessi ungi
glæsilegi maður væri, sem vék svona
kunnuglega að honum.
„pekkið þér mig ekki, herra Júdd?“
„Ónei — eg man nú ekki í svipinn —“
„Eg get liugsað, að allar.krásirnar, sem
þér hafið látið færa mér, liafi breylt mér
svo í útliti, að þér kannist ekki við mig
lengur.“ -
„Hvaða — hvaða! pér meinið þó ekki
-----1! Heyrðu, Elíza! pessi ungi maður
er pilturinn, sem eg var að segja þér frá.
Málinu var frestað til laugardags. Nú —
jæja! Eg segi nú bara ekki neitt!“
Filippus var nú kpminn inn í búðina
til þeirra, en matjurtasalinn, bústinn og
þriflegur, og kona hans, sem ekki var síð-
ur í holdum, stóðu þar gapandi af undr-
un og gláptu á hinh prúðbiina imga mann,
sem þarna var kominn i staðinn fyrir
skinhpraðan umrenning, sem áður hafði
komið þangað. ,
Filippus brosti framan í matjurtasal-
ann.
„pér voruð eini maðurinn meðal
margra, sem trúðuð mér og tókuð svari
minu, jafnvel þegár þér sáuð mig leidd-
an eftir götunni af lögregluþjóni og það
er ekki klukkutími síðan, að eg komst
161
eftir því, að eg á yður að þakka allan þann
góða mat, seni eg fékk meðan eg var í
varðhaldinu. Eg ætla nú ekki að fara frani
á að endurgjalda yður í söniu mynl þá
peninga, sem þetta hefir kostað yður, en
þakklátsemi mín skal koma fram í annari
mynd, og það skuluð þér komast að raun
um innan fárra daga. En samt ætla eg að
borga yður þessa sjötíu og fimm aura,
sem þér lánuðuð mér. Viljið þér ekki biðja
matsalann að skreppa hingað snöggvast,
en þér skuluð ekki segja honum, að eg
sé hér sladdur. Eg vildi ógjarnan vekja
mjög mikla eftirtekt á mér, skal eg segja
yður.“
Júdd rankaði við sér aftur meðan Filip-
pus var að flytja þessa löngu tölu.
„Rlessaðui- verið þér ekki að minnast á
þessa aura,“ sagði hann, „Hyað ætli að
skitnir sjötíu og fimm aurar séu á móts
við þá ánægju, sem eg hefi haft af þessu!
Fólk, sem eg hefi aldrei séð né heyrt áð-
ur, var að þyrpast hingað og kaupa kál
og kartöflur eða þá ávexti og spyrja um
leið: „Voruð það ekki þér, Júdd, sem gáf -
uð demantakónginum miðdagsmatinn?“
pað er sem sé nafnið, sem yður hefir ver-
ið valið. Svo spurðu aftur aðrir: „Getið
þér ekki sagt okkur, herra Júdd, hvar