Vísir - 29.11.1919, Blaðsíða 3

VÍSIR
Duglegur maður,
sem vill taka aö sér íormenska á ca. 40 tonna mótorbát,
Setnr orðið sameigandi i bátimm með mjög aðgengilegum
kjörnm. Afgr. visar á.
Állakoaar
%
niðursuðuvörur
Og
tjurkaðirávextir
hvergi ódýrara en í versl.
í glösum fæst daglega.
Café „FJallkonan".
Cokolade
Og
Cacao
„Skallagrímur“,
botnvörpungur Kveldúlfslélags-
ins, kofn i gærkvöldi frá Fleet-
wood. Haföi selt þar aíla sinn fyrir
tæp 2000 sterlingspd. Hann hrepti
íllviöri á heimleiöinni og var 6
daga í hafi. Hann kom meS enskan
póst.
Follveldið.
Fyrirspurm.
Mikití var látiö af því í kosn-
ingabaráttunni, hve mikiö hr. Jón
Magnússon hefSi unniö a‘ö þr i, aö
útvega íslandi fullveldi. — Eg veit
aö vísu, að skiftar skoöanir eru um
afrek hans í því máli og felli eg
mig, fyrir mitt leyti, við þær skoð-
anir, sem Vísir hefir haldið fram
um það efni.
En að því sleptu, er annað atriöi,
sem eg furða mig á, að enginn
skuli hafa minst á í þessum kosn-
sngum, sem sé þetta:
Hvað hefir verið gert til þess
að fá fullveldi landsins viður- |
kent meðal stórveldanna ?
Það er enginn vafi á því, hvað
sem þessu máli líður, að öðru leyti,
að hr. Jón Magnússon átti, sam-
kvæmt embættisskyldu sinni, að
vaka yfir því, vinna að því og
ganga djarílega eftir þvi, að f-ull-
veldið yrði viðurkent, og það sem
allra fyrst.
En hvað hefir hann gert?
Eg spyr af þvi, að eg hefi hvergi
séð þess getið, að stórveldin hafi
i raun og veru viðurkent fullveldið
Auðvitað getur vel verið, að þatt
hafi gert það fyrir löngu, án þess
að eg viti til þess, en nú langar
tnig til að spyrja Vísi, hvort hann
viti til, að slíkar viðurkenningar
séu fram komnar.
Eg veit, að marga langar til að
fá vitneskju um þetta.
Kjósandi.
Svar.
Visir getur engu svarað tun
þetta öðru en þyí, að honum er
ekki kunnugt um, að fullveldi ís •
lands hafi verið viðurkent meða'.
stórveldanna. En ef svo er, ætti
! þessi fyrirspurn að verða til þess
| að ýta undir stjórnina að birta þær
viðurkénningar sem állra f}n-st.
Jöns frá Vafinesi. það besta í bæuum er í Landsstjörnnnni. Simi 389.
itormlugtirnarj
EPLI fást í verslun Jóns frá VaðnesL
i Zfjtwrr- jœs® g'göön ifi ‘íSSp
hvergi eins ódýrar og i veraltux Jéns irá Vaðnesi.

Kartöflur Ágætnr
mjöggóðar, mjög ódýrar i verslun laukur
Jóns frá Vaðnesi. fæst i veralun
Tvœr stúlknr til bráðabirgða Jðns frá Vaðnesi.
óskast til
isendikerra Dana Hreínar léreftstnsknr ávalt
frá 1. des. — Uppl. hjá frú íCrisfclnn Gnðm nnIslófcfcnr Pósfc keyptar hæsta verði.
hússtræti 19. Simi 381. Félagsprentsmiðjau.
18
yrði ;ið þjást. Hún varð að halda fullu ráði
til þess að geta talað við hann. pegar þvi
væri lok'ið gæti hún dáið róleg.
pegar hr. Reeves kom til hennar, hafði
hún hvíta slæðu fyrir audlitinu. Max mátti
biiast við því sama.
Hann átti aldrei fraxnar að fá að sjá
fallega andlitið hennar. Hontun fanst, senx
hann væri að dofna af soi*g og örvænt-
ingu.
Hann mætti í anddyrinu frægunx sér-
fræðing —- lækni, sem hann hafði heyrt
getið um — en aldi-ei séð fyrri.
BillieBrookton vargleynxd. Hún varekki
af þeim heimi sem hann var staddux í
nú.
Hægl og hljóðlega læddist Max inn í
herbergi móður sinnar. Honum fanst í
augnablikinu, sem þetta gæti ekki verið
veruleiki. Fanst hið hvita svefnherbei'gi
of inikil mótsetning sorgar og dauða, til
þess.
I cúminu lá manneskja þakin slæðum,
Tsendur og andlit, —- alt var þakið.
Max hafði hingað til verið rólegur að
sjé. En er hann sá þessa vesalings veru
•g mintist hins fagra andlits hennar, sem
htann fyrix' skömmu hafði kyst, þá gftt
luunn eigi tára bxmdist.
Ifetaa Yui'S að hftfa eifi attftn við til þe#s
19
að henda sér eigi niður að rúnxstokk henn-
ar, og hrópa á hana, og segja henni, að
haxin óskaði þess, að liann gæti þjaðsl í
stað hennar. Max gerði þetta þó ekki. pað
var eins og eitthvað hulið afl, réði honum
fi'á því. Hann kraup við rúmstokkinn og
hvislaði blíðlega:
— Eg er kominn.
— Loksins — heyrðist gegnum slæð-
una.
Max lxnykti við er hann heyi'ði x'öddina.
pað var eins og gömul og aðframkomin
kona talaði.
Eg lagði af stað samstundis og eg
fékk símskeytið. — Max sagði þetta af því
að hann vildi láta hana vita, hversu um-
hugað honum liefði verið að komast til
hennar sem fyrst.
Ó, ef eg mætti bera þetta fyrir þig,
sagði hann blíðlega.
— Segðu ekki meira, var sagl kjökr-
andi bak við slæðuna. Eg sé svo illa.
Er læknirinn farinn?
Já, góða. Við erum ein.
J?að var gott. Tíminn er naumur og
eg verð að segja þér dálítið. Gefa þér játn-
ingu.
Max misti alt vald yfir sér, og hann
hrópaði: — Játningu frá þér — til mín.
Aldrei! Kæra vina mín -— vfl eMci
20
hlusta á það. Eg vil ekki heyra það. Vertu
róleg og hvíldu þig. Við skulum láta okkur
þykja vænt hvoru um annað, og þá er alt
fengið.
— pú veist ekki um hvað þú talar,
þvi að varna mér að tala? Eg þoli það ekki.
sagði röddin. pú gerir að eins ilt eitt með
þvi. Eg v e r ð að fá aðtala.
Fyrirgefðu mér, elsku móðir min.
Jeg skai ekki variia þéi' að tala. Jeg ....
Jæja. — Lof mér að segja þér ....
alt. Sestu. pú stendur fyrir birtunni —
eins og skuggaleg ásökun.......Nei taktu
ekki fram í fyrir mér.....J*ú hefir ef tfl
vill ekki ástæðu til að ásaka mig. pú hefð-
ir eflaust ekki átt kost á að lifa eins og
þú hefir gert ef .... pað er i-eyndar best
að eg byrji á upphafinu. Hvar ertu. Ertu
nógu nálægt til þess að liejTa til mín. Mér
er dálítið örðugt um málið.
Eg er hérna alveg við rúmstokkinn,
sagði Max.
Hann tók það sárt að verða að eyða
siðustu stundinni, sem þeim var leyft aS
vera saman með því að hlusta á játningw
frá henni. En liann vildi ekki koma með
neinar mótbárur, því liann só, að það var
ekki hjá því komist.
— Eg veit ekki hve lengi eg get horiS
þessar þ jániugar, sagði sjidtliugurinn. —