Vísir - 29.11.1919, Blaðsíða 6

2g. nóv. 19x9).
VÍSIR
.
Hluta veltu
fyrix templara heldur St. Skjaldbreið nr. 117 á morgun (sunnudag)
kl. 8 e. h. i G.-T.-húsinu.
Þar rerða margir góðir og verðmætir munir. lingin núll.
H.f. Carl Höepf ner
Nýkomið:
heilðsölnversinu
Baunir heilar
Banlca.byg'g'
Rúgmjöl
Xlá,lísigtimjöl.
KÍEdagarnir
út iömhnm og fullorðnn,
bæði í smámn og stórnm stíl, keyptar fyrir peninga út i
hönð eítir skoðnn, reynist varan hæí Eyrir ameriskan markað
E. J. Curry
Hótel Skjaldbreið nr, 4.
KT0±tCÍ>l30>lS. 1 iDÍtULrO.
fæst í versíun
HJ/íklro.fxirsj £>orstelnséonar.
Skólávst. 4. — Simi 396.-
Ný verslun
er opnuö í Þingholtsstr. 15, í dag
(laugardag) og þar veröa seldar ýmsar
vörur, þ;^r á meöal:
Matvara og allskonar nýlendu-
vörur, hreinlætisvörur,reyktóbak
vindlar öl, gosdrykkir,óáfengtvín
o0 m. m. fl,
ÓIi og Sören.
Sími 299.
«T árnsmiður
©l<a.^SMLÍÖ'UO.10)getur fengið atvinnu hjá
Hf. Hamar, Norðnrstíg 7.
Nytt vandað hós
fæst keypt í Hafnarfirði ná þegar. Upplýsingar gefnr
Bgmusdnr Ólafsson
Hafnarfiíði.
Hús
með lausum ibúðum 14. maí og einnig bygg-
ingarláðir, hefi eg til sölu.
Sigurður Þorsteinsson, Baronsst. 10.
heima kl. (i—8 síðd.
15
16
17
an. Sonur hans, Grant, var vinur og skóla-
bróðir Max.
Er Max steig af lestinni í Chicago, stóðu
þeir feðgax-nir þar og tólcu á móti hon-
um. Hann heilsaði Grant með lianda-
bandi og spurði hanri, hvernig móður
sinni liði. — Hann liafði alla tíð liaft liálf-
gerðan ímugust á föðurnum.
Reeves málaflutningsmaður var hár
maður vexti, grannur, skegglaus, rauð-,
hærður og mikið freknóttur. Augabrún-
irnar voru rauðleitar, en augun dökk,og
skarpleg. Hann háfði alt af gleraugu, að
sumra sögn rneira af hégómagirnd en
beinni nauðsyn. — Hann var óvenjnvel
klæddur .
Sonur hans, sem nýlega hafði gengið
inn í firma föðm' síns, líktist honuin
í mörgu. þó var hann ekki rauðhærð-
ur .Hann var jarpur á hár og brúneygð-
ur. Svipurínn bar vott um góða greind,
en eigi var hann upplitsdjarfur að sama
skapi
Feðgarnir flýttu sér til lxans. Grant tólc
í hönd hans vinalega og sagði: Eg mátti
til með að koma á móti þér, kæri vimxr.
Mig langaði tii að votta þér hluttekningu
mína. —
—‘pakka þér fyrir, Granl, sagði Max.
— Er liún .... er einhver von?
— Mcðan líf leynist, cr altaf von ....
ekki satt?
— það er ómögulegt að segja, livernig
farið getur. sagði Reeves eldri. — Hún er
einstaklega stilt'. Og hann tólc í hönd Max,
máttleysislega eins og honum var títt. En
Max, sem í raun og veru liafði andstygð
á lxandtaki hans, gaf þvi engan gauni nú.
Hugsun hans snérist ejngöngu imx móður
hans.
— Eg álít það vera rangt að vekja hjá
yður minstú von, sagði lir. Reeves. Lækn-
arnir fjórir, sem sóttir liafa verið, eru
sammála um að það sé hreinasta krafta-
verk að frú Doran skuli lifa enn þá. Hún
lifir af viljanum einum. Hún vill ekki
deyja fyr cn hún liefir talað við
yður.
Max selti liljóðan. Hvað átli hann að
segja. í hjarta sínu var liann órólegur,
og sama spui'ningin ásótti hann aftur og
aftur: — Hvers vegna var móðir lxans svo
áfjáð í að hitta hann? Hann hafði alla tíð
clskað nxóður sína og virt, og hann hafði
getl sér alt far uín að telja sjálfum sér
trú.um að hún elslcaði haym jafn mikið
og mæður yfirleitt elska sonu sína. En
sannleikurinn leyndi sér ekki. pví eldi'i
sem hann varð, því meir fjarlægðist móð-
ir hans hann. Og eftir að Max hafði flutt
til Fort Ellsworth liöfðu þau iiittst að-
eins einu sinni. ]?að var siðastliðin jól.
Bifi'eið frú Doran beið fyrir utan. Bif-
í'eiðarstjórinn og þjónninn stóðu hjá hon-
um þögxúir og niðurlútir af virðingu fyrir
soi’g þeirri er lýsti sér í svip Max. Honunx
bi'á, er hann kom auga á stóru bláu bif-
reiðina. Hann hafði gefið móður sinni
hana í jólagjöf. Og ósjálfrátt datt honum
sá hi’æðilegi möguleiki í hug, að það hefði
verið í þessari bifx'eið að slysið vildi til. —-
pað konx í ljós seinna að svo var ekki.
pað var ekki langt frá j árnbrautarstöð-
inni og heim til frú Doran. í mesta lagi
tíu mínútna akstur. Á leiðinni var Max
skýrt. greinilega frá slysinu. Yinkona fr11
Doran hefði boðið henni út nxeð sér í bif-
í'eið. þær höfðri rekist á aðra bifreið, og
þeirra hafði oltið xxm. Fi'úin lxafði henst
út úr vagninum og slasast hræðilega. Hún
hafði hi-yggbro tnað og skaðskemst í and-
liti. — pó hún hefði lifað það af — sem
kom ekki til riiála — þá liefði hún orðið
aumingi það sem eftir var æfinnar.
Edwin Reeves hafði vex-ið leyft að koma
iixri til hcnnar, þó aðeins stutta stixnd. Hún
hafði sjálf sent eftir honum, til þess að
tala við liaixix xxm ýmsar ráðstafanir.
Henni var það eitt og alt að fá að lifa
þangað til Max kæmi. Sama hvað hún