Vísir - 24.03.1923, Side 3

yísm
Elðtraustan
peiiiiaskáp
heli ég til tölu meö tækiíeríiveröi,
Kr. 0. Skagfjörð.
Hitt og þetta.
Frakkar og Pólverjar.
Nýlega- hefir franska þingiö
samþykt oliusamning, sem
Frakkar og Pólverjar gerðu með
sér G. febrúar ll.)22. — Sam-
kvæmt þeim samningi eiga
frönsk félög að l'á umráð yfir
helmingi allra olíulinda í Galisíu
og yfir tveim þriðju allra olíu-
iireinsimarstöðva á því svæði.
Frökkum er veitt heimild til að
flytja úr landi alla þá olíu, sem
ekki er nauðsynleg lil heima-
notkunar í Póllandi. Ekki má
íþyngja olíuversluninni með
þungum sköttum, cn Frakkar
heita Pólverjum aðstoð sinni í
öllu því, er lýtur áð rekstri olíu-
Jindanna og l'yrirgreiðslu flutn-
inga á hemii.
Ekki eru Póllaadi veitt nein
gagnkvæm lilunnindi í þessum
samningi, en þess er að gæta, að
stjórnir landanna gerðtt með sér
marga aðra samninga 6. febrúar
1922, um samvinnu milli land-
anna í ýmsum iðnaðargreinum,
og í þeim samningum eru Pól-
verjum veitt ýmisleg fríðindi,
sem vega fullkomlega upp í móti
þcssum blunnindum.
Jón JonssoQ, læknir
SkólftTöröustig 19. Heima 1-3
og 8—9.
Tannlækningar.
NÝKOMIÐ:
MeJis á 70 au. Vz kg., kandía
75 au. Vz kg., melis i toppum
75 au. Vz kg., lirísgrjón 35 au.
Va kg., liveiti 30 au. V2 kg., isl.
smjör kr. 2.50 Vz kg., egg 30
au. stykkið og vínþrúgur í kút-
um 25 lcr. kúturinn.
Verslunin „V o n“.
GLJÁBRENSLA.
Erindi
um bolsclievikaslef'nuna og hinn raimverulega tilgang
liennar, flytur Steinn Emilsson sunnudaginn 25. þ. m.,
kl. 4 e. m., i Nýja Bíó.
Ríkisstjórn og alþingismönum l>oðið.
Aðgöngumiðar á 1 — eina lcrónu, — seldir frá kl. 1,30
sama dag.
fálogalandi
Leikfél»g Reykjayiknt
ikingarniF á
og viðgeröir & hjólum er ódýr&st i
t FÁLKANUM
veiöa leiknir i sunnudaginn 25. þ. m. kl. 8 slöd. Aðgöngumiöar
seldir á laugardag frá kl. 4—7 eg á tunnudag 10—12 og eftir kl 2
fvers vegna
er
betra en alt annað smjörlíki,
til viðbits og bökunar?
Af því að það er gert úr fyrsta
flokks jurtafeiti. — Húsfreyjur,
dæmið sjálfar um gæðin.
IsmjeRUKn n
TWf Smjörlikisgerðin i KegkjavíkJ ]\ ^ ■ _ - - . .. . ••
Husholdnings og Kousum,
A. ObeihMpt
Nokkrir dnglegir fiikweu
geta komist að á mótorskipið „Vivid“, frá Hafnarfirði, til þess
að stunda handfærafiski í vor og' sumar.
Sigurður Guðnason,
skipstjóri, Hafnarfirði.
í VARGAKLÓM. 30
IX. KAFLI.
SrV Jósef vercíur fyrir Vonbrigóum.
Nóra staulaðist út úr húsinu. Hægur kveldsvali
kom í móti henni og vakti hana til meðvitundar
um þá smán og svívirðingu, sem hún hefði orðið
að þola. Konan hafði barið hana fólskulega, en
Nóra fann varla til sársaukans. Hún skalf og titr-
aði af blygðun, og hjarta hennar brann af ákafri
gremju og réttlátri reiði yfir þessu svívirðingarhöggi.
Sjálfur sársaukinn var ekkert; hún hafði oft
kent meira til, þegar hún datt úr trjám eða af
hestbaki. Einu sinni hafði hún legið meðvitundar-
laus, þegar hún hafði fengið eina slika byltu. En
nú fanst henni sem hún hafði orðið fyrir því áfalli,
sem engin tár íá læknað og aldrei gleymist. Drengj-
um getur verið fullilt, að verða fyrir höggum, en
, stúlku á Nóru aldri er það háðung, skömm, skap-
raun og niðurlæging. Henni fanst, sem hún hefði
verið troðin niður í skarnið, og andlit hennar svo
afskræmt, að hún gæti ekki þekt sig.
Nóra mátti ekki hverfa heim til úhssins; henni
kom síst til hugar að læðast heim og gráta sig
þreytta í herbergi sínu, og eiga svo að fara ofan
næsta morgun með áverkann á andlitinu.
Höfðingjasetrið Grange var ekki lengur heimili
hennar. Frú Ryall hafði hrakið hana þaðan og
faðir hennar horft á það, án þess að leggja henni
liðsyrði. Hana langaði nú til þess eins að komast
svo langt að heiman sem verða mætti. Hún reyndi
að hugsa og finna einhver úrræði, en nú var úr
vöndu að ráða, og þarna starði hún út í nátt-
myrkrið, og vissi ekki, hvað hún ætti að gera eða
hvert að halda. Alt í einu heyrði hún rödd föður
síns, sem var að kalla á hana skjálfraddaður og
j lágum rómi. Hún hrökk við, eins og hún hefði
orðið fyrir nýju hoggi; hugarfar hennar til hans
Var breytt. Hún hefði enn viljað leggja lífið í
sölúrnar fyrir hann, en liennni var það óbærileg
tilhugsun, að hann kæmi auga á meiðslin undan
högginu, sem hann hafði horft á aðgerðalaus. Hún
hörfaði undan út í myrkrið. og beið þar. Frú Ryall
kallaði hástöfum á hann og Nóra heyrði, að haitn
gekk inn. pegar hann var horfinn, læddist hún
inn í fordyrið og tók gömlu kápuna sína af snag-
anum, vafði henni um sig og dró hettuna fram yfir
höfuðið, til þess að skýla rispunum á andlitinu.
Síðan flýtti hún sér yfir hagann, forðaðist allar
götur og leyndist milli trjánna. Hún hafði í hyggju,
að komast svo á þjóðveginn, að enginn tæki eftir
eða gæti rakið feril hennar.
En til þess þurfti hún yfir landareign Ferrands.
Idún nam augnablik staðar og hélt svo áfram.
Á einum stað, skamt frá Höllinni, var afgirtitr
skógarblettur og hún þóttist vita, að þar mundi
enginn sjá sig. Hlýtt var í veðri og henni sjálfri
heitt um hjartarætur, svo að hún ýtti hettunnni
aftur af höfðinu, áður en hún vissi af. Hún var
nærri komin gegnurn skóginn og að girðingunni,
sem hún ætlaði að klifra yfir, þegar hún heyrði
mannamál, og sá tvo menn ganga á gangstígnum
hjá akveginum. Annar þeirra var Sir Jósef, hinn
var herra Trunion, lögfræðingur frá Nelsworthy,
sem stundum hafði skift við föður hennar. Sir
Jósef hafði báðar hendur í vösum og var hinn al-
varlegasti. Hinn máðurinn gekk við hliðina á
honum, niðurlútur og skotraði augunum til beggja
handa, og hafði Nóru aldrei verið um þann sið
hans. pegar þeir nálguðust tréð, sem Nóra stóð
á bak við, nam lögfræðingurinn staðar, og sagði
varkárlega, en þó svo hátt, að Nóra mátti vel
heyra: —
„Eg má treysta því, Sir Jósef, að þér séuð al-
veg sannfærður um þetta og hér geti ekki verið
um neinn misskilning að ræða.“
„Já, yður er það óhætt,“ sagði Sir Jósef. „Gilli
& Roberts eru allra manna áreiðanlegastir og ágœt-
lega að sér í sinni grein. Eg hefi aldrei vitað til
þess, að þeim skjátlaðist. Efnið er þar, enginn
vafi á því, en nú er að eignast það, en á því ættu
ekki að vera miklir örðugleikar. Eg veit hvernig
landið liggur við. Eg veit að þér, eða einhver yðar
skjólstæðingur á veð í jörðinni. Nú vil eg taka það
veð að mér, og þér getið hjálpað mér til þess;
þess vegna hefí eg leitað til yðar. Eg geng ævin-
lega hreint til verks; og það býr ekkert annað
undir en þetta, sem eg hefi sagt yður. Eg vil vera
hreinskilinn við yður og skal engu leyna yður."
,,Jæja,“ sagði Trunion og leit til hans, „eg verð
að játa, að eg furða mig talsvert á því, Sir Jósef,
að þér skulið gera það.“
,,Já, þessu trúi eg,“ svaraði Sir Jósef gætilega.
„En þér vítið, að eg er eldri en tvævetur og þekki
veröldina og mennina. Lítið þér á! Gerum ráð fyr-
ir, að eg hefði komið til yðar og boðist til að taka
að mér þenna veðrétt og fundið mér eitthvað og
eitthvað til, að yfirskini. pér hefðuð getað sagt yður
það sjálfur, að ekki keypti eg landið rétt að gamní
mínu, og eitthvað hlyti að búa undir, og þér hefðuð
tortrygt mig og farið að giska á eitt og annað,
þangað til þér hefðuð komist að sannleikanum, •
En í stað þess kom eg nú til yðar og segi yður
sannleikann, af því að eg er fús til að bjóða yður
góða skilmála. pað er hvorugum okkar til góðs,
að landið verði boðið upp, og við færum ekki að
bjóða hvor á móti öðrum. Eg er reiðubúinn til
þess, að láta yður fá þriðja part af því, sem eg
græði á fyrirtækinu, og ef mér skjátlast ekki, þá
er það meira fé en þér getið búist við að fá á
annan hátt. pví að þetta verður ekki rekið án
höfuðstóls, og hann verður að v.era mikill. En eg
haif það fé, sem til þess þarf, en mér er sagt, að
þér munið ekki hafa það, — eg segí það án þess
að ætla að móðga yður.“*
„Svo er það,“ sagði Trunion, „yðar ráðagerð