Vísir - 02.10.1924, Blaðsíða 6

2. -okt '1924.
vísir
H.f. Isbjörninn.
Simi259.
Kaupir
gærur og garnir hæsta verði.
Selur
Sauða- og dilkakjöt í heilum skrokkum
— og lausri vigt með sláturhúsverði. -
igp
TWf. "Vr‘.?cr*
r i cr s *ÁFFIB#ífÍr
Er bestur állra tegurída aí kaftibæli.
Varist f (fidíiispi ■
Munið að” á guh .1 umbúöunutn, á að.stuoda. Oíðið ■ y
..• t ji . IJ c •r\ ' ■ . ' ' WS c- pá ■ S ' ■
S T E
:%:• ^ , •»•■ v ■
.. .............: ■'•,.
Hnetukol, Húsakol -&S:s. ■
Besta :i;g:U:
Spyrjist ifrir;;imi:-f@r§íð:
Höfum fyrirliggjandi:
5 tegundlr a! ágstu
Hveiti
■ • • . • . 4,1
Spyrjist fyrir um verð hjá okkur.
Ölafur Gíslason & Go.
Sími 137.
Slgt 6. iit1 '€h ;fe;ÍjíÖiíf-
Simi •■'-■'■•
v'íj
~'T
Loitskevta- amatörar
w • j; »; c. ■ ;; v; Sii '~ ;•; ú. i
eru beðnir að koma ti! viðtals i •
- . < ...... •..........
kenslustofu loftskey.ta$koiau? (, i u
hæð Landsbankau') surn uítdginn
5. þ. m. kl. 2 síðdefd;is,
Nokkntr amatiiar,
■■■ :áv'
•:-:&vOá!i?“
Þór.
Utgefinn í Vestmannaeyjum.
Ritstjóri V. Hersir.
Afgreiðsla Laufásveg 15.
Sími 1269.
D&nitl Sa&íiliion
Ursmiður & Leturgrafarí.
(ÍÍMÍ 1178. Ii>nr«Teir 65.
Inui stúika
•vön matreiðdu óskast
■’ nú þegar.
A v. á.
■'t;‘ t ,‘r .: 81‘
.
Sim ,J n G.uðiuLon taiar..
allir ungir menn velko.ijrDÍr, ..
sri fejíí'mclM j'ta.....!
----Tek iróS'isi a: 1' rlrógii. • “ '
V- ■; h.(\ v_, ■••rr.S ;:K-iT.h>l« s, '
Nýiriídúgolíi 15 B. Heima 7.—8
éíðii; ;s,nii,‘ n'A%\ ■1
>HEILLAGIMSTEINNINN.
92
„Ju,“ svaraði hún og reyndi a(S hrista 'af • i'örátiist ]>es^ í'sa;na'vcííaMgi, þvi'aö'Evélyu
vill láta þaö vera eins og þaö var á dögum
Sir Mortimers. Iiann bjó stundum í þessum
hluta hallarinnar. Hann þótti eitthvatS undar-
legur og vildi helst fara einförum, aumingja
maSurinn.“
„Sir Mortimer?“ mælti Vane og var að
reyna aíS koma nafninu fyrir sig. „Mig minn-
ir, a.t5 eg hafi einhvern tima heyrt hans getit>.“
Evelyn hykaSi viiS í svip, en síðan sagði hún
Vane söguna af ævintýrum hans, í sem fæst-
um orðum, sagði frá morði hans og hvarfi
barnsins, og frá gimsteininum mikla, sem stol-
ið var.
Vane hlustaði undra-ndi á frásögn hennar.
Þau höfðu sest á gamla stóla, sem Vane hafði
strokið rykið af með frakkalafi sínu. Hann
hafði beiðst leyfis til þess að kveikja í pípu
sinni og hlýddi hljóður á frásögu hennar og
hafði ekki augun af Evelyn, athugull og hug-
fanginn, eins og hann gæti setið þarna þang-
að til gamla þakið félli ofan á þau.
„Þetta er stórmerkileg saga! Einhverjar
glæpasögur eru bundnar við mörg þessi fornu
stórhýsi, en þessi saga á varla sinn líka. Und-
arlegt að svona hryllilegur glæpur skyldi ekki
komast upp!“
„Já, finst yður það ekki?^ mælti Evelyn.
Hann sá að hún titraði og þaut á fætur og
sagði:
„Eigum við ekki að halda áfram rannsókn-
W ?/*
sér óhug þann, sem hafði gripið hana. „Hérna
eru dyr, sem liggja inn í annað herbergi, og
þaðan geturn við gengið upp í turninn. J lérna
eru þær, á bak við tjaldi'ð."
„Og það er rósavefnaður á því,“ mælti Vane
fyrir munni sér.
Hún stakk lyklinum i skrána,- en tókst ekki
að snúa honum. Vane kom henni til hjálpar
og kom þá við hönd hennar. Hann.fann heit-
an straum leggja um sig allan og lokaði aug-
unum. Ef hann hefði horft á hana, muridi
hann hafa séð, að hún roðnaði og varð niður-
lút. Hann tók sterklega á lyklinum; hurðin
hrökk upp og þau gengu inn í næsta herbergi.
Það var svipað hinu að fíestu leyti, en i emu
horninu stóð útskorið rúm. Nokkur fleiri
svefnherbergishúsgögn voru þar inni og eitt
gamaldags skrifborð. Var svo að . sjá, sem
þar líefði engu verið haggað síðan sofiö var
síðast i því, fyrir mörgum árum.
„Sir Mortimer var vanur að sofa -hér stund-
um,“ mælti Evelyn, fremur lágum rómi.
„Þetta er þó ekki mjög þægilegt svefnher-
bergi,“ mælti Vane og leit í kringum sig. „Það
hljóta að hafa verið mjög mörg hentugri her-
bergi hér í höllinni.“
„Já,“ svaraði. Evelyn, „en hann hafði und-
adlega löngun til þess að hafast við hér í elsta
hluta hennar.“
„Morðið mun þó ekki hafa verið framið
hér?“ spurði Vane. Hann spurði í gáleysi og
■ hrökk við ög‘ fölti'aði:' ''
;,Það má'Veí vera;“’,sVa'raði hún stuttléga.
„Við skuluni Tronta útí héð'aií ög ganga uþp í’
turninn." .. .
Vané tókst' að'ópiia 'hiÍTa'járnbeníú, þungu'
hurð, scm lá"að'hr; nh-iurri,-oisýEvelyn færði sig
ósjálfrátt nær honunt á-'meðan, 'o'g henni létti'
þegar hurð'in- ’hrökk itpp ‘og ‘ hressandi laft
streymdi í raóti 'þeim. Van'e -læ'sti sýefnhet-'
bergis.hurðihríi :á fftif- þeim'óg maslti stillilega:
„Viö getúm farið 'út atinats staöar, þiykist'
eg vitþ.“ liimn 'viltli ekki/að hún gengi öðrú
sjnni, gegnuin þetta’ gk'epalierbergi. Einkenni-
leg löngun greip h'ámt til þess 'aö verníla 'hana
gegn öllu, 'scni kýnm að hrýggja'haría éða
hræða. • ’ ’•
Þau vóru hú komin inn i áttstrent herbetgi,
.sém.Já undir •tiirnihíi'nj,- Þár vbni eiigin hús-
gögn og ekkert 'anríað- inni 'í því tn fácinir,
gamlir umlniðr.kassai-, lítið eitt af strái, brot-
'ið ljósker, haki' og reká; sem cinhver gárð-
yrkjumað ir'iriiy hafði ' ð líkindum' látrið þar
cftir. Gólfiö var lielfulág-t, veggirnir berir
steinyeggir,-nenia á þeiirí niiðjum var fagur
listi, höggvirín úr steini, og Vane var 'fljótur
að koma auga á hann.
„Þetta er íngurt, 1>að vcit háíningjan/ varð
. homtm að örði. ;,rEvagamalt dg óskaddað.
Mér þælti giunail ab’ eiga'teikningu af þessu.<‘
„Já, það t’æri velkoiiiið,“ svaraði Evéíyn. :
Henni þótti'vænt uni, að hatm skyldi kúnríá
að nieta þetta. . - . 1 :