Vísir - 17.11.1925, Blaðsíða 6

þriðjudaginn 17. nóv. 1925.
Vísifi
i *
sim i'ffl
rÚTSAlAN
laugaveg
H9

notið

móðurinnar
Tvö hundruð nýkomnir
/
karlmannsalfatnaSir sérlega vandaðir með fegurðar frágangi seljast frá 40 kr. fatnaðurinn. Blá
elicviotsfut 78 kr. — Yflrfrakkar í stóru úrvali frá 20 krónam. — Drcngjafötin og nær-
fatnaðurinn enu])á ódýrari en nokkru sinni áður.
LINOLEUM!
MikCverðlækkun. Miklar birgðir íyrirliggjandi.
Helgi Hagnússon & Co.
Tvö úrvals silkisjöl fást i „FARÍS"
Nýkomið!
Ofnar svartir og emailleraðir.
Eldavélar stórar með bakaraojni og emaill. suðu-
katli frá kr, 130,00.
Þvottapottar 50-85 uira.
ísleifur Jónsson.
Laugaveg 14.
FÓRNFÚS ÁST.
ekkert væri að óttast. Svo sá hann Strehley
labba í hægönm sínunt ofan aö brúnni á ánni,
en á skálannm vorn litlar dyr sem vissn
/
þangaö.
Manúela haföi einnig gengiö aö gluggan-
um og séð, aö Strehley settist á bekk rétt viö
brúna og lagöi byssuna um kné séiv
„Hvað er hann að gera þafna?“ spuröi
Manúela Brucken. „Þaö er engu líkara en aö
hann sé aö njósna*‘
„Ef til vill er hann á gægjum eítir veiöi-
þjófum,“ sagöi Brttcken.
„En ef hann væri nú á gægjum eftir okk-
ur?“ sagöi Manúela.
„Hvaða vitleysa!" sagöi Brucken.
„Þaö er ekki gott að vita,“ sagöi Mauúela.
„Hann hefir eitthvað ilt í hyggju og yöur
hatar hann. Gætiö aö hinumegin, hvort þar
er ekki líka einhver á veröi ?“
„Hver ætti þaö aö vera?“ sagöi Brucken
og ypti öxlum. „Þaö er engin ástæða til aö
vera svona hræddur. Það er tilviljun, aö
Strehley kom, og hann íer sjálísagt bráöum
aftur."
„Gætið í áttina til hallarimiar,“ sagöi
Manúela.
Brucken gekk aö glugganum og gægðist
út. Alt í einu hrökk hann frá glugganum, því
að á hak viö tré sá hann manni hregöa fyr-
ir. Frú Peral,hljóp til hans. Hann benti á trjá-
göngin og sagði í hálfum hljóöum:
„Núnó! .... stendur þarna á hak viö læ-
virkjatréö."
„Núnó?“ sagöi Manúela náföl. „Þá veit
hann alt .... Og þá er úti .lim mig, og það
er alt yður aö >kenna.“
„Manúela!“
„Hvílikt glapræöi, hvílík hörmung, aö liafa
látiö undan hænum yöar. Eftir aö viö kom-
um hingaö til Chevroliere heföi eg ekki átt
aö liafa nein mök viö yöur. Þetta ólán er alt
yöur aö kenna — ákafanum i yöur! Okkur
heföi veriö nær á að leggja meira kapp á aö
hin mikilvæga ráöagerö okkar gæti heppu-
ast! Núnó á veröi! Og Strehley niður viö
hrúna! Viö erum ofurseld — algerlega ofur-
seld!“
„Viö veröum aö bíöa hér þolinmóÖ til
kvekls, og eg heiti yöur ]ivi, aö við skulum
komast sæmilega frá þessu,“ sagöi Brucken.
En nú fór að heyrast undarlegt snark og
brestir, og reykjarlykt lagöi inn til þeirra.
„Hvaö er þetta?“ sagöi Manúela.
Bráölega fór að sjást leiftur og neistaflug
úti fyrir glugguuum.
„Eldur, eldur!“ hrópaði Brucken upp yfir
’sig. „Fanturinn ‘hefir kveikt í laufinu undir
tröppunum. Ef viö förum ekki tafarlaust, þá
brennum viö inni.
„Lokiö gluggunum,“ sagöi Manúela ótrú-
lega róleg. „Skálinn er úr steini, svo aö hætt-
an er ekki eins bráö. En hér getum viö þó
ekki verið til leugdar. Og við veröum aö vera
snarráö. Við megum ekki sást saman, — ekki
meö nokkuru nióti. Núnó lætur mig ekki
hrenna inni, þaö er eg viss um.“
Á þessari alvörustúndu sýndi hún mikiö
þrek og hugrekki.
„Eg verö aö komast út,‘-‘ sagöi Brucken.
„Já,“ stökkviö út sem fljótast, og hlaupiö
fram hjá Strehley, hvaö sem þaö kostar.“
Bruckeii greip hyssu sína og opnaði dyrnar
sem vissu aö hrúnni. Reykjarmökk lagði inn
í skálann, en Brucken stökk niöur í vetfangi
og hljóp ofan trjágöngin, sem lágu aö ánni.
Manúela horföi á eftir honum. Hún stóö $em
steini lostin. Nú var hæöi lif hennarog fram-
tíö í hættu.
Þegar Strehley sá Brucken koma á haröa
hlaupi. spratt hann upp og greip til byssu
sinnar. Brucken ætlaöi fyrst aö taka til byss-
unnar, en hætti við það og réöst á Strehley
meö svo skjótri svipan, aö hann haföi ekki
ráörúm til aö verjast.
Brucken tók fyrir kverkar honurn og
herti aö.
Strehley sleppti hyssunni og reyndi aö verj-
ast með höndunum. Hann sleit sig lausan sem
snöggvast, rak upp hræðilegt óp og ætlaöi
aö grípa byssuna. En Brucken sparkaði henni
út í ána. Síðan hóf hann Strehley á loft og
har hann yfir hrúna og ofan með ánni, þar
sem Núnó gat ekki séð til hans. Hann hirti
ekki um þaö, hvað Strehley mundi segja eft-
ir á. Honuni mætti vafalaust múta til aö þegja.
Þaö, sem mest á reið, var aö komast undan.
Hann hljóp spölkorn, en nam þá staðar, móð-
I