Vísir - 14.04.1928, Síða 6

Laugardag'inn 14. apríl 1928.
VlSIR

Húsmæður, gleymið ekki að
biðja kaupmenn yðar um
íslensku gaffalbitana.
Þeir hljóta einróma lof allra.
Nýjar vörur.
Verðid stór lækkað.
5000000000000450000000000000!500Í50000<500000000! SOOOÍJOÍMXJ!
Hestahafrar danskir, mais-
mjöl, heílmaís, blandað
hænsnakom, hænsnabygg,
hveitikorn, ungafóður. —
Von.
Athugasemd,
Eg ætla ekki aö fara að blanda
mér inn í pingvallafriðunar-
málin, refaræktina lians G. D.,
eða viðhald prests og kirkju á
pingvöllum (áliugamál S. S.).
Um það all má sjálfsagt lengi
deila, og verða eflaust altaf
skiftar skoðanir. Eg vona að
þeir, sem þau mál hafa með
höndum, reyni að kryfja þau til
mergjar, og leysa úr þeim eftir
hestu föngum. En Iiins vildi eg
Iáta getið, að mér þótti síðasta
grein G. D. óviðeigandi illkvitn-
isleg, og andstyggilega persónu-
leg i garð S. S. Og þrátt fyrir
það, þó að rensli frá gistihúsinu
Valllöll liafi verið ábótavant, þá
er því að svara, að slíkt á sér
því miður stað alt of víða á
landi voru, ef vel er að gáð. Úr
því er auðvitað þörf að bæta eft-
ir megni, og það tekst vonandi
með auknum menningarkröf-
um. En það, áð veita andlegum
sora og óþverra út á milli al-
mennings, er ekki lieppileg leið,
og væri óskandi, að menningin
kæmist sem fyrst á það stig, að
slíkt gæti ekki við gengist. Raun-
ar er eg viss um, að þvi er um-
rædda grein snertir, að hún hrín
ekki á S. S., því að allir, sem
hann þekkja, og þeir eru marg-
ir, vita, að hann er hreinlátur
maður, bæði i liugsun og verki,
Góðui* eiginmað-
ur gefur konunni
Singers
saumavél.
Reykjavík.
en enginn óþverri. — Grein G.
D. er mjög keimlík gömlu
draugunum eða „sendingun-
um“, og þykir mér þvi líldegt,
að hún hafi það sameiginlegt
meðfþeim að hún komi harðast
niður á sendanda sjálfum. —
Sigm. Sveinsson er vel brynjað-
ur gegn slikum sendingum og
þarf engu að kvíða enda hefir
hann nú sent hana til föðurhús-
anna.
G. G.
oya
Hin ágæta margeftirspurða
Soya frá Efnagerð Reykja-
víkur fæst nú í allflestum
verslunum bæjarins.
Húsmæður, ef þið*
viljið fá matinn bragðgóðan
og litfagran þá kaupið Soyu
frá
H/f EfnagerOReykJavikur.
Kemisk verksmiðja.
Simi 1755.
MTOL
Verð kr.0,75stk.
Hia dásamlega
TATOL-handsápa
mýkir og hreinsar h rundið og
gefur fallegan bjartan
litarhátt.
Einkasalar:
. Brynjðlfsson $ Kum
srSMi
Utsalan
byrjaði
í gær.
W
Sykur
nýkominn
F.H. Kjartansson & Co.
Símar 1520 og 2013.
Fypipliggjandi s
Kartöflur,
tvær tegundip.
I. Bpynjólfsson & Kvapan.
Efnalaag Beykjavlkar
Kemlsk íatahrelnsnn og'lltun
Langaveg 32 B. — Siml 1300. — Símnefnl; Efnalang.
Hreinsar með nýtisku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt og breytir um lit eftir óskum.
Eykur þæglndl. Sparar fó.
JOÍJÍJOÖÍJCÍJÍJÍJ? JÖCO«íJ!J!5G!J!JOÍJOíJ! JÍJUOOÖOÍJCJOOÍJC<JO! JÍJ!5Í>!J!J<XJ!J!J!J!J!
«
Síldarnætnr
B
&
Þeir sem hafa í hyggju að panta sildarnætur frá
Johan Hansens Sönner A.s. Bergen,
ættu að tala við okkur xui þegap, þvíjað öðrum kosti
verður ekki hægt að afgreiða þær nógu timanlega fyrir síld-
veiðar sökum þess hversu verksmiðjan hefir mikið að gera.
Þdrður Sveinsson & Co.
I
KXJ! J!J!J!J!J!X JC!J5 J!J5 J!J!J5J!J!J5J!J!J!J!J5 J<J<J<J<J<J<J<J <J<J5J<J<J5J<J< JÍJÍJÍXJÍJ! J!5!5í5í5!J!5t
Laadsins mesta nrvalairammalistam.
Myndir innrammaðar fljótt og vel. — Hvergi eina ódýrt.
Guömundur Asbjörnsson,
Langaveg 1.
FORINGINN.
Barbaresco og vinir hans hafa aS líkindum orðiS hrædd-
ir um, a'S eg mundi bera vitni i málinu og koma þeini í
vanda, því að þeir réðust á mig. Eg varðist eftir mætti
og særði lávarðinn i handlegginn. Mér tókst að komast
undan á flótta. Eg komst út um glugga. Meira hefi eg
ekki um þetta mál að segja.“
Bellarion var fluttur í varðhaldið á ný, þar átti hann
að bíða yfirheyrslunnar daginn eftir. Síðar um daginn
var hann fluttur í annan klefa — klefa á neðstu hæð.
Það var skuggalegt herbergi, með sterkum járngrind-
um fyrir gluggúnum.
Þegar nótt var kominn og niðamyrkur, kom ríkis-
stjórinn á fund hans. Háns hátign hafði verið við rétt-
arhaldið, og hafði, með sjálfum sér, fallist á skýringar
Bellarions uni morðið.
En nú kom Bellarion með aðra skýringu. — Var hún
ofurlítið nær sannleikanum, en skýring sú hafði verið,
sem hann gaf dómaranum: Samsærismenn höfðu illan
grun á honum, af því að hann hafði verið við hirðina.
Töldu þeir rök hans ófullnægjandi. Og með því að þeir
höfðu vonda samvisku, og voru kararmenn i huga, höfðu
þeir bundið hann og lokað hann inni. Spigno greifi ótt-
aðist, að lífi hans væri hætta búin og kom því um mið-
nætti og frelsaði hann.
„Datt mér ,þá í hug, að greifinn kynni líka að vera
einn af erindrekum yðar hátignar. Jæja, það má nú raun-
ar einu gilda. Eg segi bara frá öllu eins og það atvik-
aðist.“
Því' næst lýsti hann því, hvernig hann og greifinn
heföu reynt að flýja, en að þjónninn gamli hefði verið
á verði, og kallað á Barbaresco og vini hans, sem bráð-
lega hefðu ráðist á hann og greifann. Og í þeim skær-
um hefði gréifimi verið drepinn, en Bellarion liefði sært
Barbaresco í handlegginn.
„Ef yðar hátign hefði ekki heimtað, að eg kæmi í veisl-
una,“ sagði Bellarion að lokum, „þá hefði ekkert af
þessu skeð. En það er mér mikið gleðiefni, að samsærið
er að engu orðið og svikararnir tvístraðir í allar áttir.
Þér eruð óhultur."
„Óhultur!“ svaraði ríkisstjórinn. „Iivað veist þú um
það? Heldurðu, að eg eigi aðeins óvini utan hallarinn-
ar? Þeir skæðustu eru ef til vill í höllinni sjálfri. Og
nú er eg búinn að ntissa Spigno, sem var mér til svo
mikillár hjálpar. Iivað þér viðvíkur, asnakjálkinn, þá
sé eg nú rnjög eftir því, að eg skyldi nokkurn tíma hafa
nokkuð saman við þig að sælda. Ákjósanlegast væri, að
þú hefðir verið hengdur á hæsta gálga. Þú mátt vissu-
lega fagna því, að eg er ekki líkur Gian Galeazzo. Því
að þá hefði verið úti um þig.“
Markgreifinn tók fram þjöl og reipi, er hann hafði
falið undir skikkju sinni.
„Taktu við þessu, og flýðu,“ hélt hann áfram. „Upp
frá þessu skaltu ekki láta sjá þig innan landamæra
Montferrats. En ef þú kemur aftur, muntu verða hengd-
ur, fyrir að hafa strokið úr fatigelsinu."
„Þá hrepti eg víst hæfileg laun. En yðar hátign þarf
ekki að óttast komu mína á þessar slóðir.“
„Óttast! Asnakjálki!“ Ríkisstjórinn horfði á hann fyr-
irlitlega, snerist á hæli og fór út.
Þegar það fréttist, að fanginn hefði flúið úr varðhald-
inu, urðu menn sem þrumu lostnir. Fangavörðurinn
reyndi á allar lundir að grafast fyrir um það, hvernig
flóttanum hefði verið hagað, en það var alt árangurs-
laust. Menn vissu ekki til, að neinn hefði heimsótt Bell-
arion í varShaldinu, nema furstinn. Og að eins ein mann-
eskja var svo örvita, að láta sér detta það í hug, að
markgreifinn væri sekur.
Prinsessan hafði verið viðstödd réttarliöldin og bar
nú upp kveinstafi sína fyrir Dianoru vinkonu sinni.
„Það er hræðilegt!“ sagði hennar hátign og kveinaði,
„að eg skuli hafa treyst lygara og morðingja og gert
hann að trúnaðarmanni mínum. Níðingurinn hefir auð-
vitað verið í þjónustu Theodore frænda núns. Eg sá það
á því, hvernig þeir gáfu hvor öðrum auga i réttinum.
Eg vona, að eg hafi nú séð það þrælmenni í síðasta sinn.“
Þafl getur þó hugsast, að hann óé sá, sem. jhaijn