Vísir - 25.09.1928, Blaðsíða 6

Þriðjudaginn 25. sept. 1928.
Ví SIR
MMKXKKXXXM M M N WOOOOOOOOWW
Sími 542.
mNMMKWMMXXXMMMHXXXXXKMNMM
lireyfingar sem léttastar, mjúk-
astar og fegurstar. í því slcyni
eru börnm t. d. mikið látin
hreyfa sig eftir hljóðfæraslætti;
þannig eru þau sumstaðar látin
ganga út og inn eftir slaghorpu-
músík.
Frúin hafði annars svo margt
merkilegt og fróðlegt um smá-
barnakenslu að segja, að engin
leið er að fara út í þá sálma
hér. Vonandi að hún skrifi sjálf
um það efni, auk þess sem hún
mun liafa í liyggju — eftir þvi
sem henni þykir við eiga og að-
staðan leyfir — að beita fróleik
sinum í framkvæmd í 'barna-
skóla þeim, er hún heldur uppi
hér í bænum.
Að lokum vikum vér að stjórn
skólamálanna.
Hún hggur meira í leiðbein-
ingum en skipunum. Skóla-
nefnairnar hafa valda eftirlits-
menn, sem fara milli skólanna
og leiðbeina. Síðan hefir
fræðslumálastjórnin aðra eftir-
litsmenn, sem heimsækja skól-
ana í sömu erindum og hafa
þar yfirumsjón. Bretar trúa bet-
ur umsjónarmönnum en próf-
skýrslum lii þess að segja satt
um mentamálastarfsemina í
landinu. Skólastjórar og kenn-
arar hafa mjög frjálsar hendur
um ýmiskonar tilraunir og um
tilhögun á kenslu, hver í sínum
skóla.
Vér þykjumst skilja að þér
lítið svo á, að pórhallur biskup
hafi verið á réttri leið er liann
var að brýna fyrir okkur að
læra af Bretum i uppeldismál-
unum ?
pað er sameiginlegt og ein-
dregið álit okkar að við höfum
geysimikið af þeim að læra í
þeim efnum, og það er trú okk-
ar að kennarastéttin vakni bráð-
lega til ahnennrar meðvitund-
ar um að svo sé.
Ef þér viljið fara eftip
bpagðinu og gæðunum
þá er ekkert súkku-
laði |á landinu eins
ódýpt og
TOBLER
Stndebaker
eru bíla bestir.
B. S. R. hefir Studebaker
drossíur.
B. S. R. hefir fastar ferðir til
Vífilsstaða, Hafnarfjarðar og
austur í Fljótshlíð alla daga.
Kuldinn nálgast!
Fjöldi af vetrarfrakkaefnum,
ásamt albestu, fáanlegu tegund-
unum af bláu Cheviotunum og
svörtu, í smoking og kjóla. Ger-
ið svo vel að athuga verð og
gæði, áður en þið festið kaup
annarstaðar.
Gifom. B. Vikar.
Laugaveg 21. Sími: 658.
Nokkrar tunnnr
aí' ágætum gulrófum til sölu.
Einnig ágætt dilkakjöt í heilum
kroppum. Verðið lægra en ann-
ars staðar. Uppl. í síma 893.
æ
æ
æ
Veggflísar - Kólfflísar.
Fallegastar - Bestar - Odýrastar.
Helgi Magnússon & Co.
æ
æ
Lansasmiöjur
steðjar, smíðahamrar og smíðatengur.
Klapparstíg 29.
VALD. POULSEN.
Síml 24.
Bjargey Pálsdóttir
Skólavörðustfg 8. — Sími 51.
IM
Eins og hingað til gefum við meiri
eða mlnni afslátt af öllum eldri
karlmannafötum.
FATABÚÐIN.
H.f. F. H. Kjartansson & Co.
Bjúpnaskot!
Hfifnm fyrirliggjandi:
Eins og að undanförnu
höfum við fengið hin
velþektu, góðu rjúpna-
skot og sjófuglaskot:
„Legia“ og „Diana".
Alt reyklaus skot. —
Verðið hefir lækkað.
V iktoriubaunlr,
Sago,
Molasykur,
Sveskjuv,
Bl. Avexti,
Rismjöl,
Kartöflumjöl,
R'ú.sinur,
Aprikosur.
-Haframjöl
kemur næstu'daga.
Verðið hvergi lægra.
von. ææææææææææææææææææææææææææ
FRELSISVINIR.
kyrsett yður — gerum ráð fyrir aö þér hefðuS horfið —
Hvaö segiö þér um þa’ð?“
„Ef svo heföi farið — þá hefði eg þó að minsta kosti
komist hjá ósvífnum og ómaklegum spurningum af yðar
hálfu."
„Þær eru ekki ósvífnar! Eg heimta að eins upplýsingar.
Upplýsingar um það, hvort þér hefðið hugsað yður, hvern-
ig þá væri komið fyrir okkur. Gætið þess, að við vorum
ekki búnir að fá munnlega skýrslu yðar. Vissum ekki um
árangurinn af rannsókn yðar. Featherstone liefði því get-
að haldið áfram starfa sínum og njósnað um okkar liagi
— óhultur og óáreittur."
Latimer var reiður. En jafnvel þó að honum væri mjög
óljúft að gefa frekari skýrslu um starf sitt, var hann þó
til neyddur að gera það. Hann spratt upp úr sætinu.
„Hr. forseti." Halin beindi máli sínu til fundarstjóra.
„Eg skal að eins taka það fram, að eg gerði auðvitað ráð
íyrir því, að það sem hr. Rutledge bendir til, gæti kom-
ið fyrir. Eg hafði því gert skriflega skýrslu, um alt sem
við bar hjá landstjóra. Eg hafði gert ráðstafanir til þess,
að koma skýrslunni í hendur nefndinni, ef eg yrði ekki
kominn aftur klukkan sex í kveld. Nefndin hefði því á
engan hátt farið á mis við neitt .af því, sem eg hefi kom-
ist á snoðir um.“
Svarið var fullnægjandi. Og Latimer flutti það af ein-
lægni og áhuga, eins og honum var lagið. Hann hlaut því
aftur samúð allra fundarmanna, og sá þess ljós merki í
svip þeirra. Hann lét því ekki tækifærið ónotað og bætti
við:
„Er þetta nægilegt, hr. Rutledge? Getið þér nú ekki
kannast við, að eg hafi sýnt næga forsjálni og að réttsýni
yðar mætti vera meiri? Eg vonast til þess, að þér játið
það — og skal eg þá láta mér það nægja og meta það sem
fullgilda afsökun."
„Hverjum afhentuð þér skýrsluua?“ spurði Rutledge.
Sú spurning var harla djörf, með því að allir fundarmenn
voru nú á bandi Latimers.
Illur kurr kom upp meðal fundarmanna, en Rutledge
skeytti því engu. Hann var sem aldin og reynd eik í skógi,
er ekki sinnir smávægilegum gusti.
„Það er mjög svo áríðandi, að við fáum vitneskju um
það,“ sagði hinn rólyndi maður.
„Hamingjan hjálpi yður maður! Um hvað eruð þér nú
að dylgja? Efist þér um, að eg segi satt?“ Latimer varð
náfölur. Hann laut fram á borðið og horfði fast á and-
mælanda sinn.
En Rutledge var harður sem stál, kaldur og ósveigjan-
legur.
„Eg fer ekki með neinar dylgjur. Eg spyr aðeins.“
„Svaraðu manninum, Harry, — i guðsbænum svaraðu
honum!“ hrópaði Moultrie vanstiltum rómi.
„Eg fékk vini mínum, Tom Izard, skýrsluna í hendur
til varðveislu. Hann var staddur heima hjá mér og beið
þess þar, að eg kæmi aftur frá Fagralundi. Er þetta nóg?
Eða á eg að senda vini mínum orð, svo að hann geti borið
mér vitni?“
„Það er ástæðulaust, að flækja hr. Izard í málið,“ sagði
Rutledge. „Umsögn yðar er nægileg, hr. Latimer.“
„Mér ber víst að gleðjast — og þakka!“
„En leyfist mér að spyrja — hvers vegna leituðu þér til
hr. Izards um þetta? Hvers vegna komu þér ekki til ein-
hvers okkar?“
„Vegna þess, að eg hafði nauman tíma til þess, að leita
ykkur uppi. Hr. Izard er vinur minn, og var nærstaddur.
Hann var eini maðurinn, auk ykkar, sem vissi að eg var
staddur í Charlestown.“
„Nú — jæja. Þetta atriði er ef til vill þýðingarlítið.
— En þegar málum er svo háttað, sem okkar málum nú,
þá verður að sjá við öllu smávegis, — menn verða að
vera við öllu búnir og foröast alla tvísýnu.“
„Hvern andskotann sjálfan eigi þér nú við? Mér er það
með öllu óskiljanlegt!“ Latimer rauk upp. „En mér fer
þó að skiljast, að þér hugsið um það eitt, að fara sem allra
mestar krókaleiðir, til að komast hjá lítilfjörlegri áhættu.
En þér megið ekki ímynda yður, að allir menn sé svo
varkárir að eðlisfari. Sem betur fer eru ýmsir okkar skjót-
ari til athafna en oröa — og fer vel á því, — því að ann-
ars er hætt við að alt lendi í orðunum einum. Og sá, sem
koma vill einhverju í verk, verður að taka á sig þá áhættu,
sem er því samfara. Því er yður óhætt að treysta.“