Alþýðublaðið - 12.06.1928, Blaðsíða 4

4
*LPVÐU0EA0H>
Ifallegir til ferðalaga. §
Einnig nnglinga og S
staðið á h.leri, en þó að AlþiblJ
viti, að enginn sæmilegur mað-
ur trúi orði af því, er „Moggi“
segir, þá skal skýrt frá því, aö
jJón Baldvinsson mælti á íslenzka
tungu, þá er hann setti þingið, en
bauð Borgbjerig ritstjóra, er við-
staddur var, velkominn með
nokkrum orðum á móðurmáli
Borgbjergs. Annars er það á allra
vitorði, að „Mogga“-dótinu hefir
gengði illa að gera greinarmun á
íslenzku og dönsku, og má vera
að ekki sé um ■ visvitandi lygi áð
ræða hjá blaðinu að þessu sinm,
heldur sé orsök þess, að rangt etr
frá skýrt, að eins sú, að sá, er
á hleri lá, liafi ekki getað greint
dönskuna frá islenzkunni
„Súlan“
fór í gær fyrstu ferð sína með
farþega. Fór hún til Akureytrar.
Lagði hún af stað héðan kl. IIV2
og settist Jd. 3 á Akureyrarhöfn.
Kl. rúmlega 5 fór hún af stað
frá Akureyri og flaug til Siglu-
fjarðar. Hingað kom hún kl. 8%
i gærkveldi FlugféLagið hefir nú
geíiö út bráðabirgöaáæt' un um
ferðir , Súlunnar“. Til Siglu jarðar
og Akureyrar feir hún á íhánudög-
um Og til Vestmannaeyja á mið-
vikudögum. Á fimtudögum fer
hún til ísaf jarðar og verður kastað
niður pósti í Stykkishólmi. Á
laugardögum verður fliogið hér yf-
ir bænum og á sunnudögum fer
„Súlan“ til Þingvalla. Síðar verð-
ur komið á föstum ferðum til
Austfjarða og einnig til Borgar-
ness.' Vana'.ega mun „Súlan" fara
af stað héðan kl. 9—Ofö árd. Far-
seðlar fást í skrifsítoíu Flugfé-
Jagsins dag hvem kl. 1—3.
Reykvikiugur
kemur út á morgun, fjölbreytt-
ur að vanda og liklegur til vin-
sælda.
Verkakonur,
sem eetlið í síldarvinnu í sum-
ar. Klippið út auglýsinguna frá
verkakvennafélaginu „Ósk“ og
gætið þess, að ráða ykkur ekki
fyrir .lægra ltaup en ákveðið er
í taxta félagsins.
Með „Súlunni"
í gær kom frá Siglufirði Guð-
mundHT Skarphéðinsson, fulltrúi
Verkamamiafélags Siglufjarðar á
sambandsþingi.
Fljótandi fiskiraiölsverksmiðja.
Norska vöruflutningaskipið
„Premier" frá Aréhdal hefir ver-
ið útbúið tíl fiskimjölsvinslu.
Þýzkt félag hefir tekið skipið á
leigu. Þetta er fyrsta skipið, sem
gert hefir verið að fiskimjöls-
verksmiðju. Nú í sumar er ,því
ætlað að vera á norsku fiski-
miðunum og hirða alt, sem til
fellur á fiskiskipunum af beinum,
slógi og fisMfangi, en áður hef-
ir öllu þess háttar verið fleygt í
sjóinn. Alt, sem til fellur við
síldveiðina, en áður hefir verið
venja að fleygja, verður einnig
hirt. Verksmiðjan á að geta unnið
úr 95 smálestum af úrgangi á
dag.
Hvalveiðarnar 1927.
Samkvæmt norskum hvalveiða-
tíðindum hefir hvallýsisfram-
leiðsla heimsins numið 1 228'563
tunnum á veiðitímabilinu 1926
—27.
199 bátar voru notaðir
til veiðanna. Voru flotstöðvarn-
ar 23, en stöðvar á landi 30. Jap-
anar eiga um 30 af þessum 199
hvalabátum. Helmingurinn af lýs-
isframleiðsiunni kemur í hlut
norskra hlutafélaga, eða 688 366
tunnur. Félög þessi hafa 18 flot-
stöðvar og 12 stöðvar á landi,
og er veiðin rekin með 106hvála-
bátum. Hvalveiðafélög annara
þjóða hafa að mestu landstöðvar.
1924—25 var lýsisframleiðslan
1 083 000 tn. 1925—26 var hún
1 881891 tn. 1925—1926 var lýs-
isframleðislan mest, en þá störf-
Gerið sto vel oeg athugið
viJnirnaiP og verðið. @uðm.
B. Vikar, ILaisgavogi 21,sími
658.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstrætf
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast Itranzaborða, erfiljóð og alla
smáprentun, sími 2170.
Dtsala á brauðum og kökum
frá Alþýðubrauðgerðinni er á
Framnesvegi 23.
Reykvikingur kemur á morgun
afar skemtilegur. Drengir komi
kl. 10 á Laugavegi 24 B. Há sölu-
laun* og verðlaun.
uðu 37 stöðvar á landi og 25 flot-
stöðvar, er höfðu alls 220 hval-
báta. Stöðvum og bátum hefir
fækkað síðasta árið og framleiðsl-
an minkað, hvað sem veldur.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðui
Haraldur Guðmundjson.
Alþýöuprentsmiðjan.
William le Oueux: Njósnarinn mikli.
láta s&m við hefðum aldrei þekt yður né
heyrt yðar get[ð,“ sagði hann qg stundi.
„Vel er mér kunnugt um, að svo yrði að
vera,“ svaraði ég og beit saman tönnunum
af ilsku. „Það er áhættan, sem við njósn-
arar höfum ávalt við að etja, og þó leyni-
lögreglumaður sé ávalt verndaður í öllum
löndum, erum við pólitískir millilandanjósn-
arar án allrar lagaverndar, utan við lögin
alls staðar nema í okkar eigin landi.“ Ég
sá Schlússelburg opnast, — hræðileg einvera
og hart rúgbrauð og önnur fangafæðta í staö
kræsinga þeirra, er ég var vanur að leggja
mér til- munns —. Ég hné niður á stólinn.
Mr. Saunderson helti ofan í mig brenni-
víni Við það hiestist ég nokkuð.
„Meðal annara orða, Saunderson! Þekkið
þér hér í borg enska stúlku, sem heitir
Clare Stanway? Hún er vinur Ozeroff prinz-
essu.“
„Mér þykir fyrir þvi að geta engar upp-
lýsingar gefið yður i þessu efni. PrinzessaB
er miki! kirkjukona, og ræðismaður okkar
sækir sömu kirkju og hún. Ég kannast ekk-
ert við stúlku þá, sem þér spyrjið um.“
„Ef til vill gæti ræðismaðurinn gefið mér
upplýsingar um hana.“
„Já; ef til vill gæti hann það,“ sagði hann
viöfeldnislega.
„Þekkið þér nrann, sem heitir Gribski ?“
spurði ég hörkulega.
Hann leit á mig með einkennilegu augna-
ráði. Hann hefir efalaust furðað á því, hvað
fljótt ég skifti um röm, og hve hastur ég
varð.
„Gribski?" át hann eftir mér einnig spyrj-
andi. „Það er til Gribski hershöfðingi, með-
al annara; hann var foringi fyrir stórri her-
sveát í Austur-Síberíu hér á árunum. Hann
lifir nú á eftirlaunum og er seztur í helgan
stein. Hann er nú orðinn ærið . gamlaður.
Hann þótti nú reynast miður vel. En keis-
arahollur var hann.“
„Er þetta kann ske sá eini Gribski, er
þér berið kensl á?“ sþurði ég og horfði
bemt framan í hann.
„Já; ég man ekki eftir neinum öðrum
manni mieð því nafni.“
Ég lauk við vindlinginn og kvaddi.
„Ég ætla að segja sendiherranum frá þrí,
að þér haíið verið hér. Eigum við líka
að láta hans hágöfgi, utanrikisráðberra vorn,
vita um það?“
„Já,“ svaraði ég. „Það fer bezt á jrví,
að svo sé. Annars veit Clinton lávarður
ekki betur en að ég sé nú í Rómaiborg."
„Það er ágætt, gamli kunningi! Ég skal
hafa það nákvæmlega eins og þér siegiíj.
Gætið ýðar vel! Verið varari um yðuir nú
en nokkru sinni áður. Munið, að þér eruð
í Rússlandi!"
„Verið viss um, að það skal ég gera. Ég
Veit', í hvaða vanda ég er staddur," sagði ég
og fór.
Ég gekk í þungum hugsunum beint til
„Evrópu", gistihússins, sem ég bjó í.
Ég hafði verið á stöðugu ferðalagi í viku.,
Ég var því mjög þvældur og þreyttur. Þess
vegna henti ég mér niður í hægindastól, og
í þögli íbúðar minnar hugsaði ég hugsanir
mínar og réð ráðum mínum. Ég var að
bollaleggja það, hvort ég ætti heldur aði
senda Clare Stanwy nokkrar línur og senda
skyndiboða rneð skeytið til hennar eða bruna
djarfiega beint ti! hallarinnar og spyrja hik-
laust eftir henni og láta þá ósk í ljós, að ég
yrði að ná fundi hennar.
Að lokum varð niðurstaða mín sú að
rita prinzessunni bréf á ensku, því að ég
bjóst við, áð hún skildi það mál, að ég
þekti Clare Stanway, og að hún og ég viss-