Vísir - 12.04.1936, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Viðburðarík stund
Eftir Ben flmes Will
Framh.
„Eg vil fá að koma inn“,
sagði Viles hásum rómi og allur
linari.
Jeff var hugsi stundarkorn.
Þvi næst ávarpaði liann Luciu
Vilés og sagði:
„Viljið þér leyfa lionum að
'koma inn?“
„Eg' geri ráð fyrir því“, sagði
liún þreytulega.
Jeff kinkaði kolli.
„Jæja, maður sæll. Komið
inn og fáið yður sæti.“
Viles var nú farinn að jafna
sig eftir undrun þá, sem hafði
komið yfir hann við liinar ó-
væntu móttökur. Hann gekk á
eftir Jeff inn í borðstofuna með
kærulevsissvip og Jeff benti
lionum að setjast á stól við
borðið, gegnt Luciu, sem sat
hinum megin við jiað. .Teff lok-
aði dyrunum inn í setustofuna
og gekk svo að eldhúsdyrunum
og tiallaði sér upp að dvra-
stafnum. Virti hann nú fyrir
sér þau hjónin og beið þess, að
annaðhvort þeirra tæki til máls.
Viles liafði nú valið þann
lcostinn að sýna eklci „járnhnef-
ann“ og var hinn mjúkmálasti,
er hann ávarpaði konu sína:
„Þér líður vel, góða mín, er
ekki svo?“
Hún kinkaði kolli í játunar
skyni.
„Þú erl frísk?“
,,.Tá“, sagði hún liægt. „Það
gengur ekkert að mér“.
Viles liorfði á Jeff.
„Því er miður“, sagði liaiin
við hann, „að hún fær þung-
lyndisköst annað veifið. Þegar
svo ber undir —“
Hann liætti skvndilega og
hnyklaði brýrnar og leit á Jeff,
eins og til þess að gefa lionum í
skyn, að óþarft væri að skýra
þetta frekara. En Jeff var þvi
vanur, að segja það, sem hon-
nm bjó í brjósti. Og hann gerði
það einnig nú.
„Þér eigið við það, að hún fái
geðveikisköst?“ spurði hann.
Viles svaraði engu, en leit þó
á Jeff með hálfgerðUm mót-
mælasvip.
„En ég hefi á engan liátt get-
séð“, sagði Jeff, „að hún sé biluð
andlega. Þar fyrir getið þér liaft
rétt fyrir yður. Hún giftist yð-
ur.“
Það var augljóst, að Jeff á-
setti sér að gera Viles reiðan, og
það varð Viles nú lika ljóst. En
iams.
hann sat á sér og beindi orðum
sinum til konu sinnar.
„Við böfum liaft miklar á-
hyggjur út af hrottför þinni“,
sagði hann eigi óvinsamlega.
„Það þvkir mér Ieitt“, svar-
aði hún.
„Það er mér hugarléttir að
vita, að þér hefir ekki liðið illa.
Þetta ör á öðru gagnauganu -—•“
Lucia snerti það með fingur-
gómunum sem snöggvast.
„Það — er ekkert“, sagði liún.
„Þú verður nú að hvílast sem
best, þegar þú ert komin út í
snekkjuna aftur“, sagði Viles.
Og liann bætli við, en gat nú
ekki dulið að liann hlakkaði til
þess að geta leikið liana jafn
grátt og oft fyrrum. „Það verð-
ur mér mikið ánægjuefnij að
annast um þig“.
Hún var hugsi stundarkorn
og mælti svo lágt og liægt:
„Eg held ekki, að eg fari með
þér aftur. Eg er alls ekki á því,
að fara með þér.“
Viles reyndi að hlæja létti-
lega.
„Hvaða órar eru þetta, Lu-
cia? Þar er heimili þitt. Þar er
þinn rétti staður“.
Aftur varð hún liugsi: Svo
var eins og lnin tæki skyndilega
ákvörðun:
„Ef þú afturkallar kæruna
gegn Frank skal ég fara heim
með þér, Leander“.
„Afturkalla hana“, sagði
hann lágt og lét sem hann væri
mjög undrandi.
„Eg fæ ekki afborið það, ef
hann verður dæmdur i fang-
elsi“, sagði hún.
„En, góða mín, maðurinn er
þjófur. IJann hefir brugðist þvi
trausti, sem eg sýndi honum“.
„Eg get ekki gert að því. Mér
stendur á sama. En eg vil ekki,
að hann sitji í fangelsi.“
Viles leit sem snöggvast nið-
ur, eins og liann væri að virða
fyrir sér vaxdúkinn á borðinu,
og leit því næsl upp og framan
í .Teff og mælti:
„Eg væri yður þakklátur, ef
eg gæti fengið að tala við kon-
una mína undir fjögur augu.“
.Teff leil stöðugt á hann nokk-
ur andartök og sneri sér því
næst að Luciu Viles, eins og það
væri sjálfsagt að hann hæri
þetta undir liana:
„IJvað á eg að gera, frú?“
Hún bandaði hönd sinni
þreytulega.
„Hann er í sínum rétti að
fara fram á það“, sagði liún.
Jeff kinkaði kolli.
„Eg kem aftur eftir fjórðung'
stundar“, sagði bann.
Viles brosti lævíslega.
„Það er ágætt. Það mun
duga.“
Jeff fór út í eldhúsið og það-
an inn í viðarbyrgið. Þegar
liann var farinn reis Viles á
fætur og gekk til dyra og hlust-
aði. Þóttist hann verða þess var
að .Teff hefði gengið í hlöðu.
Viles gekk nú að konu sinni og
er liún sat áfram lireyfingar-
laus þreif hann hörkulega
undir liöku liennar. Nú þorði
hann að beita járnkrumlunni.
Hún kveinkaði sér dálítið
vegna sársaukans en hljóðaði
þó ekki. I svip lians var nú bæði
gíott og sigurhrós. Hann þótt-
isl nú hafa öll hennar ráð i
hendi sér.
„Þú liélst að þú mundir
sleppa, Lucia?“ sagði liann.
Hún svaraði engu.
„Þú hélst, að eg mundi ekki
finna þig?“
Enn svaraði hún engu.
„Ilvar náðirðu i þennan
svei ta-„herramann“ ?“
Hann reyndi að særa liana,
en er hún enn svaraði engu óx
reiði hans með hverju andar-
taki.
ITann slepti taki á þann liátt,
seni vildi liann fleygja henni ll
hliðar. Hann slcálmaði kringum
borðið, tók vindil upp úr vasa
sínum og kveikti í lionum. Þvi
næst settist liann andspænis
henni. Hann sal nokkura stund
og revkti og virti hana stöðugt
fyrir scr á meðan. Hvorugt
mælti orð af vörum. Loks leit
hún upp, djarflega, liorfði beint
í augu hans.
Ilann hló hæðnislega að
hcnni, lét öskuna falla af vindl-
inum ofan á vaxdúkinn og
bandaði til hönd sinni:
„Lucia mín“, sagði liann, „þú
hefir ekki komið heiðarlega
fram við mig. Þú og þessi rakki
þinn. En nú ætla eg að hefna
mín. Ef þú elskaðir liann liefð-
irðu ekki átt að giftast mér.
Eða, þar eð þú liafðir gifst mér,
áttirðu að liætta að elska liann.
IJefi eg ekki satt að ,mæla?“
„Eg' veit ekki, Leander“,
sagði hún vonleysislega. „ITann
háf'ði verið svo lengi fjarver-
andi“.
„Eg sendi hann á brott“,
sagði Viles liörkulega. „Eg vildi
hafa greiða braut — og fékk
hana — og þig. Eg hélt, að eg
hefði unnið algeran sigur. En
eg fór villur vegar. Eg fékk þig
—- hismið — ekki kjarnann. Það
sá eg, þegar hann kom aftur að
misseri liðnu“.
„Þú ert ósanngjarn“, sagði
hún. „Frank hefir aldrei — það
var aldrei neitt — “
„Ilvað varðar mig um það?“
sagði hann reiðilega. „Heldurðu
að eg viti það ekki? Heldurðu
að eg hafi ekki látið gefa ykk-
ur nánar gætur? En þú elskað-
ir hann. Og' hann elskaði þig.
Blindur maður hefði getað séð
það, í livert skifti, sem þið vor-
uð saman“.
„Eg kom heiðarlega fram við
]úg“, ságði hún. „Eg hefi aldrei
gert neitt, sem eg þarf að fyrir-
verða mig fyrir.Og hann heldur
ekki“.
„Og hvers vegna? Það var af
því, að þið þorðuð ekki ann-
að“.
Ilann leit fyrirlitningaraug-
um á hana.
Niðurl.
„IJAFMEYJAN LITLA“.
Leikrit hefir verið samið upp úr æfintýrinu heimsfræga,
„Hafmeyjan 1 itla‘% eftir, H. C. Andersen, og var það sýnt á lvgl.
leikhúsinu. Frú Ullá Poulsén, kgl. sólódansmær, lélc liafmeyj-
una. Mvndin liér að ofan vár tekin á frumsýningunni.